Θρησκευτικές πεποιθήσεις και πρακτικές. Οι Ιρλανδοί ταξιδιώτες είναι Ρωμαιοκαθολικοί και συνεχίζουν να μεγαλώνουν τα παιδιά τους στην Καθολική Εκκλησία. Αλλά λόγω της έλλειψης επίσημης διδασκαλίας, οι περισσότεροι ταξιδιώτες έχουν ενσωματώσει στις παραδόσεις τους ορισμένες δικές τους θρησκευτικές πρακτικές. Ορισμένες, όπως οι novenas ή η προσευχή για αρκετές ημέρες για μια ειδική πρόθεση, είναι παλαιότερες καθολικές πρακτικές που δεν ενθαρρύνονται ευρέως από την εκκλησία, επειδήτης τάσης των ασκούμενων να δείχνουν σημάδια δεισιδαιμονίας παρά να επιβεβαιώνουν την πίστη τους. Η θρησκευτικότητα των γυναικών των Ταξιδιωτών είναι έντονη, ενώ οι άνδρες συμμετέχουν στην ακολουθία των μυστηρίων αλλά δεν εκκλησιάζονται τακτικά. Όλοι οι Ταξιδιώτες βαπτίζονται ως βρέφη, κοινωνούν για πρώτη φορά γύρω στα οκτώ τους χρόνια και επιβεβαιώνονται μεταξύ δεκατριών και δεκαοκτώ. Οι γυναίκες συνεχίζουν ναπαρακολουθούν τη λειτουργία, κοινωνούν και συχνά εξομολογούνται καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής τους. Οι περισσότεροι άνδρες παρακολουθούν τη λειτουργία μόνο στις γιορτές και για ειδικές εκδηλώσεις. Οι μεγαλύτερες σε ηλικία γυναίκες Traveler παρακολουθούν τη λειτουργία καθημερινά για "επιπλέον χάρες" ή ειδικές προθέσεις. Υπάρχουν τέσσερις βασικές ανησυχίες για τις οποίες οι Traveler, ιδιαίτερα οι γυναίκες, προσεύχονται, κατά σειρά σπουδαιότητας: να παντρευτούν οι κόρες τους- να γίνουν οι κόρες τους, όταν παντρευτούν, να γίνουνέγκυος, ότι οι σύζυγοι ή οι γιοι τους σταματούν να πίνουν και ότι ξεπερνιούνται τυχόν προβλήματα υγείας στην οικογένεια. Λόγω του χρόνου που οι άνδρες Traveler βρίσκονται στο δρόμο και των θανάτων που έχουν συμβεί από αυτοκινητιστικά ατυχήματα, οι γυναίκες Traveler ανησυχούν για το επίπεδο της κοινωνικής κατανάλωσης αλκοόλ που ασκείται από τους άνδρες. Η πίεση των γυναικών έχει ως αποτέλεσμα οι Ιρλανδοί άνδρες Traveler να "παίρνουν την υπόσχεση". Ζητούνένας τοπικός ιερέας να βεβαιώσει μπροστά στην εκκλησία ότι παίρνουν την υπόσχεση ή υπόσχονται να σταματήσουν να πίνουν για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Αυτό γίνεται μέσα στην εκκλησία χωρίς άλλους μάρτυρες.

Θάνατος και μεταθανάτια ζωή. Οι Ιρλανδοί Ταξιδιώτες πιστεύουν, όπως διδάσκει και η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία, ότι υπάρχει μεταθανάτια ζωή. Οι Ταξιδιώτες δεν πιστεύουν τίποτα που αποκλίνει από τον κυρίαρχο καθολικό τρόπο σκέψης. Στο παρελθόν, οι κηδείες των Ταξιδιωτών γίνονταν μία φορά το χρόνο, ώστε να μπορούν να παρευρίσκονται όσο το δυνατόν περισσότεροι Ταξιδιώτες. Η απόσταση που πρέπει να διανύουν οι Ταξιδιώτες από τα χωριά τους για να βρουν δουλειά έχει καταστήσει δύσκολη την εργασία ορισμένων οικογενειώνλόγω της δυσκολίας να συμπεριληφθούν όλοι οι Ταξιδιώτες στα σχέδια κηδείας και της αύξησης του κόστους κηδείας, οι κηδείες πραγματοποιούνται πλέον εντός έξι μηνών από το θάνατο του ατόμου. Οι Ιρλανδοί Ταξιδιώτες εξακολουθούν να θάβουν τους νεκρούς τους στα νεκροταφεία που χρησιμοποιούσαν οι πρόγονοί τους, αν και πρόσφατα οι Ταξιδιώτες άρχισαν να θάβουν τους συγγενείς τους σε τοπικά νεκροταφεία.