تاتارهای سیبری سکونتگاه های خود را aul یا yort می نامیدند، اگرچه نام های قبلی ulus و aymak هنوز توسط مردم استفاده می شود. تاتارهای تومسک رایج ترین نوع روستا رودخانه ای یا دریاچه ای بود. در گذشته های دورتر تاتارها دو نوع سکونت داشتند، یکی برای زمستان و دیگری برای تابستان. با ساخت جاده ها شکل جدیدی از سکونت با یک طرح مستطیل مستقیم خیابان ها به وجود آمد. در مزارع علاوه بر خانه، ساختمان هایی برای احشام، انبارها، انبارها و حمام ها وجود داشت.

در قرن هفدهم و بعد از آن، خانه های خاکی و خانه های نیمه زیرزمینی در میان برخی از تاتارها مرسوم بود. اما مدتی است که از خانه های اسکلت بالای زمین و خانه های آجری استفاده می کنند. بعداً تاتارها شروع به ساختن خانه هایی بر اساس مدل روسی کردند، از جمله خانه های اسکلت دو طبقه و در شهرها خانه های آجری. از جمله ساختمان‌های با کارکرد اجتماعی می‌توان به مساجد (چوبی و آجری)، ساختمان‌های اداره منطقه، اداره‌های پست، مدارس، فروشگاه‌ها و مغازه‌ها اشاره کرد.

مکان مرکزی اکثر خانه‌ها را تخت‌های تخته‌ای که با قالیچه و نمد پوشانده شده بود، اشغال می‌کردند. تنه ها و ملافه ها در کناره های اتاق ها جمع شده بودند. میزهای کوچکی روی پاهای کوتاه و قفسه هایی برای ظروف وجود داشت. خانه های تاتارهای ثروتمند با کمد لباس، میز، صندلی و مبل مبله بود. خانه هاتوسط اجاق های مخصوص با اجاق باز گرم می شدند، اما تاتارها از اجاق های روسی نیز استفاده می کردند. لباس ها را به میله های آویزان از سقف آویزان کرده بودند. بر دیوار بالای تخت، تاتارها کتاب دعای حاوی سخنانی از قرآن و مناظری از مساجد مکه و اسکندریه آویزان کرده بودند.

نمای بیرونی خانه ها معمولاً تزئین نشده بود، اما چند خانه دارای پنجره ها و قرنیزهای تزئین شده بودند. این تزیین عموماً هندسی بود، اما گاهی می‌توان تصاویری از حیوانات، پرندگان و انسان‌ها را تشخیص داد که به طور کلی از نظر اسلام منع شده است.