ຊື່ວັດທະນະທໍາ

ຊູດານ

ຊື່ທາງເລືອກ

ໃນພາສາອາຣັບ, ມັນຖືກເອີ້ນວ່າ Jumhuriyat as-Sudan, ຫຼືພຽງແຕ່ເປັນຊູດານ.

ປະຖົມນິເທດ

ການລະບຸຕົວຕົນ. ໃນຍຸກກາງ, ຊາວອາຣັບໄດ້ຕັ້ງຊື່ພື້ນທີ່ທີ່ເປັນຊູດານໃນປັດຈຸບັນວ່າ "Bilad al-Sudan," ຫຼື "ດິນແດນຂອງຄົນຜິວດໍາ." ພາກເຫນືອແມ່ນຊາວມຸດສະລິມອາຣັບຕົ້ນຕໍ, ໃນຂະນະທີ່ພາກໃຕ້ສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນຊາວອາຟຣິກາສີດໍາ, ແລະບໍ່ແມ່ນຊາວມຸດສະລິມ. ມີ​ຄວາມ​ປະ​ທະ​ກັນ​ອັນ​ແຮງ​ກ້າ​ລະ​ຫວ່າງ​ສອງ​ກຸ່ມ ແລະ​ແຕ່​ລະ​ຄົນ​ກໍ​ມີ​ວັດ​ທະ​ນະ​ທຳ​ແລະ​ປະ​ເພ​ນີ​ຂອງ​ຕົນ. ໃນຂະນະທີ່ມີຫຼາຍກວ່າຫນຶ່ງກຸ່ມຢູ່ໃນພາກໃຕ້, ຄວາມບໍ່ມັກທົ່ວໄປຂອງພວກເຂົາສໍາລັບຊາວອາຣັບພາກເຫນືອໄດ້ພິສູດໃຫ້ເຫັນເຖິງກໍາລັງສາມັກຄີໃນບັນດາກຸ່ມເຫຼົ່ານີ້.

ທີ່ຕັ້ງ ແລະພູມສາດ. ຊູດານຢູ່ໃນອາຟຣິກາ, ພາກໃຕ້ຂອງອີຢິບ. ມັນມີຊາຍແດນຕິດກັບອີຢິບ, ລີເບຍ, Chad, ສາທາລະນະລັດອາຟຣິກາກາງ, ສາທາລະນະລັດປະຊາທິປະໄຕຄອງໂກ, ອູການດາ, ເຄນຢາ, ແລະເອທິໂອເປຍ. ມັນເປັນປະເທດທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນອາຟຣິກກາແລະທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດອັນດັບເກົ້າຂອງໂລກ, ກວມເອົາຫນຶ່ງລ້ານຕາລາງໄມ (2.59 ລ້ານຕາລາງກິໂລແມັດ). ແມ່ນ້ຳໄນລ໌ສີຂາວໄຫຼຜ່ານປະເທດ, ໄຫຼລົງສູ່ທະເລສາບ Nubia ທາງພາກເໜືອ, ເປັນທະເລສາບທີ່ສ້າງຂຶ້ນດ້ວຍມະນຸດທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນໂລກ. ພາກເຫນືອຂອງປະເທດແມ່ນທະເລຊາຍ, ຈຸດໆທີ່ມີ oases, ບ່ອນທີ່ສ່ວນໃຫຍ່ຂອງປະຊາກອນແມ່ນສຸມໃສ່. ໄປທາງທິດຕາເວັນອອກ, ເນີນພູທະເລແດງມີຕົ້ນໄມ້ບາງຊະນິດ. ພາກ​ກາງ​ສ່ວນ​ໃຫຍ່​ແມ່ນ​ສູງ​, ທົ່ງ​ພຽງ​ຊາຍ​. ພາກ​ໃຕ້​ລວມ​ມີ​ທົ່ງ​ຫຍ້າ, ແລະ​ຕາມ​ຊາຍ​ແດນ​ຕິດ​ກັບ UgandaKassala, ເມືອງຕະຫຼາດທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດຂອງປະເທດ, ຢູ່ທາງທິດຕາເວັນອອກ; Nyala, ໃນພາກຕາເວັນຕົກ; Port Sudan, ໂດຍຜ່ານການຄ້າລະຫວ່າງປະເທດສ່ວນໃຫຍ່ຜ່ານ; Atbara, ໃນພາກເຫນືອ; ແລະ Wad Medani ໃນເຂດພາກກາງ, ບ່ອນທີ່ມີການເຄື່ອນໄຫວເອກະລາດ.

ສະຖາປັດຕະຍະກຳແມ່ນມີຄວາມຫຼາກຫຼາຍ, ແລະສະທ້ອນເຖິງຄວາມແຕກຕ່າງທາງດ້ານພູມອາກາດ ແລະ ວັດທະນະທຳຂອງພາກພື້ນ. ໃນ​ເຂດ​ທະ​ເລ​ຊາຍ​ທາງ​ພາກ​ເໜືອ, ບ້ານ​ເຮືອນ​ແມ່ນ​ໂຄງ​ສ້າງ​ຂີ້​ຕົມ​ທີ່​ປົກ​ຄຸມ​ດ້ວຍ​ຫລັງ​ຄາ​ຮາບ​ພຽງ​ດຽວ ແລະ​ທາງ​ເຂົ້າ​ທີ່​ຕົກ​ແຕ່ງ​ຢ່າງ​ລະ​ອຽດ (ສະ​ແດງ​ໃຫ້​ເຫັນ​ເຖິງ​ອິດ​ທິ​ພົນ​ອາ​ຣັບ). ໃນຫຼາຍປະເທດ, ເຮືອນແມ່ນເຮັດດ້ວຍດິນຈີ່ ແລະຖືກອ້ອມຮອບດ້ວຍເດີ່ນ. ຢູ່​ທາງ​ພາກ​ໃຕ້, ເຮືອນ​ແບບ​ປົກ​ກະ​ຕິ​ແມ່ນ​ກະ​ຕ່າ​ເຟືອງ​ທີ່​ມີ​ມຸງ​ຮູບ​ຈວຍ, ເອີ້ນ​ວ່າ ghotiya. ຄົນ​ທີ່​ຢູ່​ທົ່ວ​ປະເທດ​ຊູດານ​ນອນ​ໃນ​ຜ້າເຕັ້ນ. ແບບແລະວັດສະດຸຂອງ tents ແຕກຕ່າງກັນ, ຂຶ້ນກັບຊົນເຜົ່າ; Rashiaida, ສໍາລັບການຍົກຕົວຢ່າງ, ໃຊ້ຜົມແບ້, ໃນຂະນະທີ່ Hadendowa ທໍເຮືອນຂອງເຂົາເຈົ້າຈາກເສັ້ນໄຍປາມ.

ອາຫານ ແລະ ເສດຖະກິດ

ອາຫານໃນຊີວິດປະຈໍາວັນ. ປົກກະຕິມື້ເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍຈອກຊາ. ອາຫານເຊົ້າແມ່ນກິນໃນຕອນເຊົ້າກາງຫາຕອນແລງ, ໂດຍທົ່ວໄປປະກອບດ້ວຍຫມາກຖົ່ວ, ສະຫຼັດ, ຕັບ, ແລະເຂົ້າຈີ່. ເຂົ້າຈ້າວແມ່ນອາຫານຫຼັກ, ແລະຖືກກະກຽມເປັນ porridge ເອີ້ນວ່າ asida ຫຼືເຂົ້າຈີ່ແປເອີ້ນວ່າ kisra. ຜັກໄດ້ຖືກກະກຽມໃນ stews ຫຼືສະຫຼັດ. ເຕັມ, ອາຫານຂອງຖົ່ວເຫຼືອງ, ຖົ່ວທີ່ປຸງແຕ່ງໃນນ້ໍາມັນ, ແມ່ນທົ່ວໄປ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບມັນຕົ້ນແລະມັນຕົ້ນຫວານ. Nomads ໃນພາກເຫນືອແມ່ນອີງໃສ່ຜະລິດຕະພັນນົມແລະຊີ້ນຈາກອູດ. ໂດຍທົ່ວໄປ, ຊີ້ນມີລາຄາແພງແລະບໍ່ໄດ້ບໍລິໂພກເລື້ອຍໆ. ແກະ​ຖືກ​ຂ້າ​ເພື່ອ​ງານ​ລ້ຽງ​ຫຼື​ເພື່ອ​ໃຫ້​ກຽດ​ແຂກ​ພິ​ເສດ. ລໍາໄສ້, ປອດ, ແລະຕັບຂອງສັດໄດ້ຖືກກະກຽມດ້ວຍຫມາກພິກໃນອາຫານພິເສດທີ່ເອີ້ນວ່າ marara.

ການປຸງອາຫານແມ່ນເຮັດຢູ່ໃນເດີ່ນນອກເຮືອນໃນເຕົາອົບທີ່ມີຊື່ວ່າ kanoon, ເຊິ່ງໃຊ້ຖ່ານເປັນນໍ້າມັນ.

ຊາ ແລະ ກາເຟເປັນເຄື່ອງດື່ມທີ່ນິຍົມກັນ. ແກ່ນກາເຟແມ່ນຂົ້ວ, ຫຼັງຈາກນັ້ນບົດດ້ວຍຫົວຜັກທຽມແລະເຄື່ອງເທດ. ທາດແຫຼວຖືກຖອກໃສ່ດ້ວຍຖາດຫຍ້າ ແລະ ຮັບໃຊ້ໃນຖ້ວຍນ້ອຍໆ.

ຊາວເມືອງ Rasheida ຈ້າງຄົນງານເພື່ອເຮັດດິນຕົມເຮືອນຂອງລາວ. ໂຄງສ້າງຂີ້ຕົມເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນມີຢູ່ທົ່ວໄປໃນເຂດພາກເຫນືອຂອງຊູດານ.

ພາສີອາຫານໃນໂອກາດພິທີຕ່າງໆ. ໃນ Eid al-Adha, ເທດສະການຂອງການເສຍສະລະທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່, ມັນເປັນປະເພນີທີ່ຈະຂ້າແກະ, ແລະໃຫ້ຊີ້ນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງຜູ້ທີ່ບໍ່ສາມາດຊື້ໄດ້ດ້ວຍຕົນເອງ. The Eid al-Fitr, ຫຼື Breaking of the Ramadan Fast, ເປັນອີກໂອກາດທີ່ມີຄວາມສຸກ, ແລະມີສ່ວນຮ່ວມກັບອາຫານຄອບຄົວຂະຫນາດໃຫຍ່. ວັນເດືອນປີເກີດຂອງສາດສະດາ Muhammad ຕົ້ນຕໍແມ່ນວັນພັກຂອງເດັກນ້ອຍ, ສະເຫຼີມສະຫຼອງດ້ວຍຂອງຫວານພິເສດ: dolls ້ໍາຕານສີບົວແລະເຂົ້າຫນົມຫວານຫນຽວທີ່ເຮັດຈາກຫມາກຖົ່ວແລະຫມາກງາ.

ເສດຖະກິດພື້ນຖານ. ຊູດານເປັນໜຶ່ງໃນຈຳນວນຊາວຫ້າປະເທດທີ່ທຸກຍາກທີ່ສຸດໃນໂລກ. ມັນ​ໄດ້​ຮັບ​ຄວາມ​ທຸກ​ຍາກ​ຈາກ​ໄພ​ແຫ້ງ​ແລ້ງ ແລະ​ຄວາມ​ອຶດ​ຢາກ ແລະ​ຍ້ອນ​ໜີ້​ສິນ​ຕ່າງ​ປະ​ເທດ,ຊຶ່ງເກືອບເຮັດໃຫ້ປະເທດຖືກຂັບໄລ່ອອກຈາກກອງທຶນການເງິນສາກົນໃນປີ 1990. ແປດສິບເປີເຊັນຂອງກໍາລັງແຮງງານເຮັດວຽກຢູ່ໃນກະສິກໍາ. ຜົນຜະລິດໄດ້ຮັບຄວາມເສຍຫາຍໃນຊຸມປີມໍ່ໆມານີ້ຈາກຝົນຕົກຫຼຸດລົງ, ທະເລຊາຍ, ແລະການຂາດລະບົບຊົນລະປະທານທີ່ພຽງພໍ; ປະຈຸ​ບັນ ມີ​ເນື້ອ​ທີ່​ປູກຝັງ​ພຽງ 10 ​ເປີ​ເຊັນ​ເທົ່າ​ນັ້ນ. ພືດ​ທີ່​ສຳຄັນ​ໄດ້​ແກ່​ເຂົ້າ​ຈີ່, ຖົ່ວດິນ, ເມັດ​ງາ, ສາລີ, ສາລີ, ​ແລະ ໝາກ​ໄມ້ (ໝາກ​ມ່ວງ, ໝາກກ້ຽງ, ໝາກກ້ວຍ, ໝາກ​ນາວ). ໃນເຂດທີ່ບໍ່ເອື້ອອໍານວຍໃຫ້ແກ່ການເຮັດໄຮ່ນາ, ປະຊາຊົນ (ຫຼາຍຄົນໃນນັ້ນມີຊື່ສັດ) ລ້ຽງງົວ, ແກະ, ແບ້, ຫຼືອູດ. 10 ສ່ວນຮ້ອຍຂອງກໍາລັງແຮງງານແມ່ນຈ້າງໃນອຸດສາຫະກໍາແລະການຄ້າ, ແລະ 6 ສ່ວນຮ້ອຍໃນລັດຖະບານ. ຂາດເຂີນຄົນງານທີ່ມີຄວາມຊໍານິຊໍານານ, ຫຼາຍຄົນໄດ້ອົບພະຍົບໄປຊອກຫາວຽກເຮັດງານທຳທີ່ດີກວ່າຢູ່ບ່ອນອື່ນ. ຍັງມີອັດຕາການຫວ່າງງານ 30 ເປີເຊັນ.

ການຄອບຄອງທີ່ດິນ ແລະ ຊັບສິນ. ລັດຖະບານເປັນເຈົ້າຂອງ ແລະດໍາເນີນການກະສິກໍາທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດຂອງປະເທດ, ການປູກຝ້າຍຢູ່ໃນພາກກາງ El Gezira. ຖ້າ​ບໍ່​ດັ່ງ​ນັ້ນ, ດິນແດນ​ສ່ວນ​ຫຼາຍ​ແມ່ນ​ເປັນ​ຂອງ​ຊົນ​ເຜົ່າ​ຕ່າງໆ. ເຜົ່າ​ຕ່າງໆ​ທີ່​ຢູ່​ໃນ​ຖິ່ນ​ຖານ​ບໍ່​ໄດ້​ອ້າງ​ເອົາ​ເຂດ​ດິນ​ແດນ​ໃດ​ໜຶ່ງ. ກຸ່ມອື່ນມີລະບົບຂອງຕົນເອງສໍາລັບການເປັນເຈົ້າຂອງທີ່ດິນ. ໃນບັນດາ Otoro ໃນເຂດພາກຕາເວັນອອກກາງ, ຕົວຢ່າງ, ທີ່ດິນສາມາດຊື້, ສືບທອດ, ຫຼືອ້າງສິດໂດຍການບຸກເບີກພື້ນທີ່ໃຫມ່; ໃນ​ບັນ​ດາ​ປະ​ຊາ​ຊົນ Muslim Fur ໃນ​ພາກ​ຕາ​ເວັນ​ຕົກ​, ທີ່​ດິນ​ແມ່ນ​ຄຸ້ມ​ຄອງ​ຮ່ວມ​ກັນ​ໂດຍ​ກຸ່ມ​ພີ່​ນ້ອງ​.

ກິດຈະກໍາການຄ້າ. ສຸກ, ຫຼື ຕະຫຼາດ, ເປັນສູນກາງຂອງກິດຈະກໍາການຄ້າຢູ່ໃນຕົວເມືອງ ແລະ ບ້ານ. ຄົນ​ໜຶ່ງ​ສາມາດ​ຊື້​ຜະລິດ​ຕະພັນ​ກະ​ເສດ (ໝາກ​ໄມ້, ຜັກ, ຊີ້ນ, ​ເຂົ້າ​ໜົມ) ​ໄດ້​ຢູ່​ທີ່​ນັ້ນ, ພ້ອມ​ທັງ​ເຄື່ອງ​ຫັດຖະກຳ​ທີ່​ຜະລິດ​ໂດຍ​ຊ່າງ​ຫັດຖະກຳ​ທ້ອງ​ຖິ່ນ.

ອຸດສາຫະກຳໃຫຍ່. ອຸດສາຫະ ກຳ ລວມມີ ginning ຝ້າຍ, ແຜ່ນແພ, ຊີມັງ, ນ້ຳມັນທີ່ກິນໄດ້, ນ້ຳຕານ, ການກັ່ນສະບູ ແລະ ການກັ່ນນ້ຳມັນ.

ເມືອງ Omdurman, ຕັ້ງຢູ່ຝັ່ງຊ້າຍຂອງ White Nile. ຮ່ວມກັນກັບ Khartoum ແລະ Khartoum ເຫນືອ, ນະຄອນປະກອບເປັນເຂດຕົວເມືອງທີ່ກວ້າງຂວາງທີ່ເອີ້ນວ່າ "ສາມຕົວເມືອງ."

ການຄ້າ. ຝ້າຍແມ່ນການສົ່ງອອກຫຼັກຂອງຊູດານ, ເຊິ່ງກວມເອົາຫຼາຍກວ່າໜຶ່ງສ່ວນສີ່ຂອງເງິນຕາຕ່າງປະເທດທີ່ເຂົ້າມາໃນປະເທດ. ຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ການຜະລິດແມ່ນມີຄວາມສ່ຽງຕໍ່ການປ່ຽນແປງຂອງດິນຟ້າອາກາດ, ແລະການປູກພືດມັກຈະຖືກກະທົບໂດຍໄພແຫ້ງແລ້ງ. ການລ້ຽງສັດ, ໝາກງາ, ໝາກຖົ່ວດິນ, ນ້ຳມັນ, ແລະ gum arabic ຍັງຖືກສົ່ງອອກ. ຜະລິດຕະພັນເຫຼົ່ານີ້ໄປ Saudi Arabia, ອີຕາລີ, ເຢຍລະມັນ, ອີຢິບ, ແລະຝຣັ່ງ. ຊູ​ດານ​ນຳ​ເຂົ້າ​ສິນ​ຄ້າ​ເປັນ​ຈຳ​ນວນ​ຫຼວງ​ຫຼາຍ, ລວມ​ທັງ​ສະ​ບຽງ​ອາ​ຫານ, ຜະ​ລິດ​ຕະ​ພັນ​ນ້ຳ​ມັນ, ແຜ່ນ​ແພ, ກົນ​ຈັກ, ພາ​ຫະ​ນະ, ເຫຼັກ​ກ້າ, ເຫຼັກ​ກ້າ. ຜະລິດຕະພັນເຫຼົ່ານີ້ມາຈາກຈີນ, ຝຣັ່ງ, ອັງກິດ, ເຢຍລະມັນ, ແລະຍີ່ປຸ່ນ.

ພະແນກແຮງງານ. ມັນເປັນປະເພນີສໍາລັບເດັກນ້ອຍທີ່ຈະປະຕິບັດຕາມອາຊີບຂອງພໍ່ແມ່ຂອງເຂົາເຈົ້າ; ສໍາລັບປະຊາກອນສ່ວນໃຫຍ່, ນີ້ຫມາຍເຖິງການສືບຕໍ່ດໍາລົງຊີວິດກະສິກໍາ; 80 ເປີເຊັນຂອງກໍາລັງແຮງງານແມ່ນຢູ່ໃນກະສິກໍາ; 10 ເປີເຊັນແມ່ນຢູ່ໃນອຸດສາຫະກໍາແລະການຄ້າ; 6 ເປີເຊັນແມ່ນຢູ່ໃນລັດຖະບານ; ແລະ 4 ເປີເຊັນແມ່ນຫວ່າງງານ (ບໍ່ມີວຽກຖາວອນ). ໃນ​ຫຼາຍ​ຊົນ​ເຜົ່າ, ຕຳ​ແໜ່ງ​ການ​ເມືອງ, ທັງ​ເປັນ​ການ​ຄ້າ ແລະ ການ​ດຳ​ລົງ​ຊີ​ວິດ​ກໍ​ເປັນ​ກຳ​ມະ​ພັນ. ມັນເປັນໄປໄດ້ໃນປັດຈຸບັນສໍາລັບເດັກນ້ອຍທີ່ຈະເລືອກເອົາອາຊີບທີ່ແຕກຕ່າງຈາກພໍ່ແມ່ຂອງເຂົາເຈົ້າ, ແຕ່ປະຊາຊົນສ່ວນໃຫຍ່ຖືກຈໍາກັດໂດຍການພິຈາລະນາທາງດ້ານການເງິນ. ມີສິ່ງອໍານວຍຄວາມສະດວກສໍາລັບການຝຶກອົບຮົມໃນຫຼາຍໆອາຊີບ, ແຕ່ຊູດານຍັງປະສົບກັບການຂາດແຄນແຮງງານທີ່ມີທັກສະ.

ການຈັດແບ່ງສັງຄົມ

ໝວດ ແລະ ຊັ້ນວັນນະ. ຊູດານເໜືອມີການເຂົ້າເຖິງການສຶກສາ ແລະໂອກາດທາງເສດຖະກິດຫຼາຍກວ່າ ແລະໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວແມ່ນດີກວ່າຄົນພາກໃຕ້. ຢູ່​ທາງ​ພາກ​ໃຕ້, ຄົນ​ຊັ້ນ​ສູງ​ແລະ​ຜູ້​ມີ​ອຳນາດ​ທາງ​ການ​ເມືອງ​ຫຼາຍ​ຄົນ​ແມ່ນ​ຄລິດສະຕຽນ​ແລະ​ໄດ້​ເຂົ້າ​ໂຮງຮຽນ​ສອນ​ສາດສະໜາ. ໃນຫຼາຍຊົນເຜົ່າຂອງຊູດານ, ຊັ້ນຄົນແລະສະຖານະພາບທາງສັງຄົມແມ່ນຖືກກໍານົດໄວ້ຕາມປະເພນີໂດຍການເກີດ, ເຖິງແມ່ນວ່າໃນບາງກໍລະນີມັນໃຊ້ຄວາມຊໍານິຊໍານານຂອງຊົນຊັ້ນສູງເພື່ອຮັກສາຕໍາແຫນ່ງຂອງເຂົາເຈົ້າ. ໃນ​ບັນ​ດາ​ກຸ່ມ Fur, ຊ່າງ​ເຮັດ​ເຫຼັກ​ໄດ້​ສ້າງ​ຕັ້ງ​ຂຶ້ນ​ໃນ​ຂັ້ນ​ຕ​່​ໍາ​ສຸດ​ຂອງ​ຂັ້ນ​ໄດ​ສັງ​ຄົມ​ແລະ​ບໍ່​ໄດ້​ຮັບ​ອະ​ນຸ​ຍາດ​ໃຫ້​ເຂົ້າ​ຮ່ວມ​ກັບ​ຜູ້​ທີ່​ຂອງ​ຫ້ອງ​ຮຽນ​ອື່ນໆ.

ສັນຍາລັກຂອງການແບ່ງຂັ້ນສັງຄົມ. ໃນ​ບັນ​ດາ​ຊົນ​ເຜົ່າ​ພາກ​ໃຕ້​ບາງ​ເຜົ່າ, ຈຳ​ນວນ​ງົວ​ທີ່​ຄອບ​ຄົວ​ຄອບ​ຄອງ​ເປັນ​ເຄື່ອງ​ໝາຍ​ຂອງ​ຄວາມ​ຮັ່ງ​ມີ ແລະ​ສະ​ຖາ​ນະ​ພາບ.

ເຄື່ອງນຸ່ງຕາເວັນຕົກມີຢູ່ທົ່ວໄປໃນຕົວເມືອງ. ແມ່ຍິງຊາວມຸດສະລິມໃນພາກເຫນືອປະຕິບັດຕາມປະ​ເພ​ນີ​ຂອງ​ການ​ປົກ​ຫົວ​ແລະ​ຮ່າງ​ກາຍ​ທັງ​ຫມົດ​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ກັບ​ຂໍ້​ຕີນ​. ເຂົາເຈົ້າຫໍ່ຕົວເຂົາເຈົ້າຢູ່ໃນ tobe, ຄວາມຍາວຂອງຜ້າເຄິ່ງໂປ່ງໃສທີ່ເກີນກວ່າເຄື່ອງນຸ່ງອື່ນໆ. ຜູ້​ຊາຍ​ມັກ​ນຸ່ງ​ເສື້ອ​ຍາວ​ສີ​ຂາວ​ທີ່​ເອີ້ນ​ວ່າ jallabiyah, ໂດຍ​ມີ​ໝວກ​ນ້ອຍໆ ຫຼື​ຜ້າ​ຫົວ​ເປັນ​ຜ້າ​ປົກ​ຫົວ. ຢູ່​ເຂດ​ຊົນນະບົດ​ປະຊາຊົນ​ນຸ່ງ​ເສື້ອ​ໜ້ອຍ​ໜຶ່ງ, ຫຼື​ແມ່ນ​ແຕ່​ບໍ່​ມີ​ເລີຍ.

ຮອຍແປ້ວເທິງໃບໜ້າເປັນປະເພນີຂອງຊາວຊູດານບູຮານ. ໃນຂະນະທີ່ມັນກາຍເປັນເລື່ອງປົກກະຕິຫນ້ອຍໃນມື້ນີ້, ມັນຍັງຖືກປະຕິບັດ. ຊົນເຜົ່າທີ່ແຕກຕ່າງກັນມີເຄື່ອງຫມາຍທີ່ແຕກຕ່າງກັນ. ມັນເປັນສັນຍານຂອງຄວາມກ້າຫານຂອງຜູ້ຊາຍ, ແລະຄວາມງາມໃນແມ່ຍິງ. Shilluk ມີເສັ້ນຂອງຕໍາຕາມຫນ້າຜາກ. Nuer ມີເສັ້ນຂະໜານຫົກເສັ້ນຢູ່ໜ້າຜາກ, ແລະເສັ້ນເຄື່ອງໝາຍ Ja'aliin ຢູ່ແກ້ມ. ໃນພາກໃຕ້, ບາງຄັ້ງແມ່ຍິງມີຮອຍແປ້ວຂອງຮ່າງກາຍທັງຫມົດໃນແບບທີ່ເປີດເຜີຍສະຖານະພາບການແຕ່ງງານຂອງເຂົາເຈົ້າແລະຈໍານວນລູກທີ່ເຂົາເຈົ້າມີ. ໃນພາກເຫນືອ, ແມ່ຍິງມັກຈະ tattooed ສົບຕ່ໍາຂອງເຂົາເຈົ້າ.

ຊີວິດການເມືອງ

ລັດຖະບານ. ຊູດານມີລັດຖະບານໄລຍະຂ້າມຜ່ານ, ຍ້ອນວ່າມັນຄາດວ່າຈະຍ້າຍຈາກລັດຖະບານທະຫານໄປສູ່ລະບົບປະທານາທິບໍດີ. ລັດຖະທຳ​ມະນູນ​ສະບັບ​ໃໝ່​ໄດ້​ມີ​ຜົນ​ສັກສິດ​ພາຍຫຼັງ​ໄດ້​ຮັບ​ຜ່ານ​ການ​ລົງ​ປະຊາ​ມະຕິ​ທົ່ວ​ປະ​ເທດ​ໃນ​ເດືອນ​ມິຖຸນາ​ປີ 1998. ປະທາ​ນາ​ທິບໍດີ​ເປັນ​ທັງ​ປະມຸກ​ລັດ ​ແລະ ຫົວໜ້າ​ລັດຖະບານ. ລາວແຕ່ງຕັ້ງຄະນະລັດຖະບານ (ເຊິ່ງປະຈຸບັນໄດ້ຖືກຄອບງໍາໂດຍສະມາຊິກຂອງ NIF). ມີ​ສະ​ພາ​ແຫ່ງ​ຊາດ​ເປັນ​ອົງ​ການ​ດຽວ​, ສະ​ພາ​ແຫ່ງ​ຊາດ​, ເຊິ່ງ​ປະ​ກອບ​ດ້ວຍ​ໃນຈຳນວນສະມາຊິກ 400 ທ່ານ: 275 ທ່ານ ເລືອກຕັ້ງໂດຍປະຊາຊົນ, 125 ທ່ານຖືກເລືອກໂດຍສະພາແຫ່ງຜົນປະໂຫຍດທີ່ເອີ້ນວ່າກອງປະຊຸມແຫ່ງຊາດ (ຍັງຄອບງຳໂດຍ NIF). ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ໃນວັນທີ 12 ເດືອນທັນວາ 1999, ຄວາມບໍ່ພໍໃຈກ່ຽວກັບການຫຼຸດຜ່ອນອໍານາດຂອງລາວ, ປະທານາທິບໍດີ Bashir ໄດ້ສົ່ງທະຫານເຂົ້າມາຄອບຄອງສະພາແຫ່ງຊາດ.

ປະເທດໄດ້ຖືກແບ່ງອອກເປັນຊາວຫົກລັດ, ຫຼື wilayat. ແຕ່​ລະ​ຄົນ​ແມ່ນ​ຄຸ້ມ​ຄອງ​ໂດຍ​ເຈົ້າ​ແຂວງ​ທີ່​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ແຕ່ງ​ຕັ້ງ.

ຜູ້ນຳ ແລະ ພະນັກງານການເມືອງ. ເຈົ້າໜ້າທີ່ລັດຖະບານຖືກປົດອອກຈາກປະຊາຊົນ; ໃນລະດັບທ້ອງຖິ່ນ, ເຈົ້າແຂວງຖືກແຕ່ງຕັ້ງແທນທີ່ຈະເປັນຜູ້ເລືອກຕັ້ງ. ການກໍ່ລັດຖະປະຫານຂອງທະຫານໃນປີ 1989 ໄດ້ເສີມສ້າງຄວາມຮູ້ສຶກທົ່ວໄປຂອງໄລຍະຫ່າງລະຫວ່າງລັດຖະບານກັບປະຊາຊົນຈໍານວນຫຼາຍ. ພັກການເມືອງທັງໝົດໄດ້ຖືກຫ້າມໂດຍລັດຖະບານທະຫານ. ລັດຖະທຳ​ມະນູນ​ສະບັບ​ໃໝ່​ໄດ້​ສ້າງ​ກົດໝາຍ​ໃຫ້​ເຂົາ​ເຈົ້າ, ​ແຕ່​ກົດໝາຍ​ນີ້​ພວມ​ຢູ່​ໃນ​ການ​ກວດກາ. ອົງ​ການ​ຈັດ​ຕັ້ງ​ການ​ເມືອງ​ທີ່​ມີ​ອໍາ​ນາດ​ທີ່​ສຸດ​ແມ່ນ NIF ທີ່​ມີ​ຄວາມ​ເຂັ້ມ​ແຂງ​ໃນ​ການ​ດໍາ​ເນີນ​ງານ​ຂອງ​ລັດ​ຖະ​ບານ. ຢູ່​ພາກ​ໃຕ້, SPLA ແມ່ນ​ອົງການ​ການ​ເມືອງ/ການ​ທະຫານ​ທີ່​ເຫັນ​ໄດ້​ຊັດ​ເຈນ​ທີ່​ສຸດ, ດ້ວຍ​ເປົ້າ​ໝາຍ​ຕັດສິນ​ໃຈ​ເປັນ​ເຈົ້າ​ຕົນ​ເອງ​ສຳລັບ​ພາກ​ພື້ນ.

ບັນຫາສັງຄົມ ແລະການຄວບຄຸມ. ມີລະບົບກົດໝາຍສອງຊັ້ນ, ສານພົນລະເຮືອນ ແລະສານສາສະໜາ. ກ່ອນຫນ້ານີ້, ມີພຽງແຕ່ຊາວມຸດສະລິມເທົ່ານັ້ນທີ່ຢູ່ພາຍໃຕ້ການປົກຄອງຂອງສາສະຫນາ, ແຕ່ລັດຖະບານພື້ນຖານຂອງ Bashir ຖືພົນລະເມືອງທັງຫມົດໃນການຕີຄວາມເຂັ້ມງວດຂອງຕົນກ່ຽວກັບ Shari'a, ຫຼືກົດຫມາຍອິດສະລາມ. ສານແຍກຕ່າງຫາກຈັດການການກະທໍາຜິດຕ້ານ​ລັດ. ຄວາມບໍ່ສະຖຽນລະພາບທາງດ້ານການເມືອງເຮັດໃຫ້ອັດຕາການອາດຊະຍາກໍາສູງ, ແລະປະເທດບໍ່ສາມາດດໍາເນີນຄະດີອາຍາຈໍານວນຫຼາຍຂອງຕົນ. ອາດຊະຍາກຳທົ່ວໄປທີ່ສຸດແມ່ນກ່ຽວຂ້ອງກັບສົງຄາມກາງເມືອງທີ່ກຳລັງດຳເນີນຢູ່ໃນປະເທດ. ສາດສະໜາ ແລະ ຄວາມຮັບຜິດຊອບຕໍ່ຊຸມຊົນແມ່ນກົນໄກຄວບຄຸມສັງຄົມທີ່ບໍ່ເປັນທາງການທີ່ມີອໍານາດ.

ການເຄື່ອນໄຫວທາງທະຫານ. ທະຫານປະກອບດ້ວຍທະຫານ 92.000 ຄົນ: ກອງທັບ 90.000 ຄົນ, ກອງທັບເຮືອ 1.700 ຄົນ ແລະກອງທັບອາກາດ 300 ຄົນ. ອາຍຸການຮັບໃຊ້ແມ່ນສິບແປດ. ຮ່າງ​ກົດໝາຍ​ສະບັບ​ໜຶ່ງ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ສ້າງ​ຕັ້ງ​ຂຶ້ນ​ໃນ​ປີ 1990 ​ເພື່ອ​ສະໜອງ​ທະຫານ​ໃຫ້​ລັດຖະບານ​ໃນ​ສົງຄາມ​ກາງ​ເມືອງ. ມີ​ການ​ຄາດ​ຄະ​ເນ​ວ່າ ຊູ​ດານ ​ໃຊ້​ຈ່າຍ 7.2 ​ເປີ​ເຊັນ​ຂອງ GNP ຂອງ​ຕົນ​ໃນ​ການ​ໃຊ້​ຈ່າຍ​ດ້ານ​ການ​ທະຫານ. ລັດຖະບານຊູດານຄາດຄະເນວ່າສົງຄາມກາງເມືອງເຮັດໃຫ້ປະເທດຫນຶ່ງລ້ານໂດລາຕໍ່ມື້.

ໂຄງການສະຫວັດດີການສັງຄົມ ແລະການປ່ຽນແປງ

ລັດຖະບານສະໜັບສະໜູນໂຄງການສຸຂະພາບ ແລະສະຫວັດດີການທີ່ຈຳກັດ. ການລິເລີ່ມດ້ານສຸຂະພາບແມ່ນສຸມໃສ່ການຢາປ້ອງກັນເປັນຕົ້ນຕໍ.

ອົງການຈັດຕັ້ງ Nongovernmental ແລະສະມາຄົມອື່ນໆ

ອົງການຈັດຕັ້ງການຊ່ວຍເຫຼືອຕ່າງໆໄດ້ມີບົດບາດໃນການຊ່ວຍເຫຼືອຊູດານຮັບມືກັບບັນຫາເສດຖະກິດແລະສັງຄົມທີ່ສໍາຄັນຂອງຕົນ, ລວມທັງໂຄງການອາຫານໂລກ, ກອງທຶນຊ່ວຍເຫຼືອເດັກນ້ອຍ, ຄະນະກໍາມະການ Oxford ສໍາລັບ ການບັນເທົາຄວາມອຶດຢາກ, ແລະແພດບໍ່ມີພົມແດນ. ອົງການ​ອະນາ​ໄມ​ໂລກ​ໄດ້​ເປັນ​ເຈົ້າ​ການ​ໃນ​ການ​ກຳຈັດ​ພະຍາດ​ໄຂ້ຫວັດ​ໃຫຍ່​ແລະ​ພະຍາດ​ອື່ນໆ.

ບົດບາດຍິງ-ຊາຍ ແລະສະຖານະ

ພະແນກຂອງແຮງງານຕາມເພດ. ແມ່ຍິງເບິ່ງແຍງວຽກງານພາຍໃນ ແລະ ການລ້ຽງດູລູກທັງໝົດ. ຢູ່​ເຂດ​ຊົນນະບົດ​ກໍ​ເປັນ​ແບບ​ດັ້ງ​ເດີມ​ທີ່​ແມ່ຍິງ​ເຮັດ​ວຽກ​ເຮັດ​ນາ​ເຊັ່ນ​ດຽວ​ກັນ. ໃນ​ຂະ​ນະ​ທີ່​ຊີ​ວິດ​ຂອງ​ແມ່​ຍິງ​ຢູ່​ໃນ​ຕົວ​ເມືອງ​ໄດ້​ຖືກ​ຈໍາ​ກັດ​ຫຼາຍ​, ມັນ​ເປັນ​ເລື່ອງ​ປົກ​ກະ​ຕິ​ເພີ່ມ​ຂຶ້ນ​ທີ່​ຈະ​ເຫັນ​ແມ່​ຍິງ​ອອກ​ແຮງ​ງານ​ນອກ​ເຮືອນ​ຢູ່​ໃນ​ຕົວ​ເມືອງ​. ຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ມັນຍັງເປັນກໍລະນີທີ່ມີພຽງແຕ່ 29 ເປີເຊັນຂອງແຮງງານທີ່ໄດ້ຮັບຄ່າຈ້າງເປັນເພດຍິງ.

ສະຖານະພາບຍາດຕິພີ່ນ້ອງຂອງແມ່ຍິງ ແລະ ຜູ້ຊາຍ. ຊູດານເປັນສັງຄົມປິຕຸນິຍົມ, ເຊິ່ງໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວແມ່ຍິງໄດ້ຮັບການຍອມຮັບສະຖານະພາບທີ່ຕໍ່າກວ່າຜູ້ຊາຍ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຫຼັງຈາກອາຍຸສີ່ສິບ, ຊີວິດຂອງແມ່ຍິງໄດ້ກາຍເປັນຂໍ້ຈໍາກັດຫນ້ອຍລົງ. ຜູ້ຊາຍແລະແມ່ຍິງດໍາລົງຊີວິດແຍກຕ່າງຫາກສ່ວນໃຫຍ່, ແລະມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະເຂົ້າສັງຄົມຕົ້ນຕໍກັບສະມາຊິກຂອງເພດຂອງຕົນເອງ. ຜູ້​ຊາຍ​ມັກ​ພົບ​ກັນ​ຢູ່​ໃນ​ສະ​ໂມ​ສອນ​ເພື່ອ​ເວົ້າ​ແລະ​ຫຼິ້ນ​ບັດ, ໃນ​ຂະ​ນະ​ທີ່​ແມ່​ຍິງ​ມັກ​ເຕົ້າ​ໂຮມ​ກັນ​ຢູ່​ໃນ​ເຮືອນ.

ຫຼາຍ​ຄົນ​ມາ​ເຕົ້າ​ໂຮມ​ກັນ​ຢູ່​ຄອງ​ຊົນ​ລະ​ປະ​ທານ​ແຫ່ງ​ໜຶ່ງ​ໃນ​ເມືອງ​ເກຊີຣາ. ພາກເຫນືອຂອງປະເທດແມ່ນທະເລຊາຍ.

ການແຕ່ງງານ, ຄອບຄົວ, ແລະຍາດພີ່ນ້ອງ

ການແຕ່ງງານ. ການແຕ່ງງານແມ່ນຈັດຕາມປະເພນີໂດຍພໍ່ແມ່ຂອງຄູ່ຜົວເມຍ. ອັນນີ້ຍັງເປັນແບບນັ້ນໃນທຸກມື້ນີ້, ແມ່ນແຕ່ໃນບັນດາຊາວຊູດານທີ່ຮັ່ງມີ ແລະ ມີການສຶກສາຫຼາຍຂຶ້ນ. ການຈັບຄູ່ມັກຈະຖືກສ້າງຂື້ນລະຫວ່າງລູກພີ່ນ້ອງ, ພີ່ນ້ອງຄົນທີສອງ, ຫຼືສະມາຊິກຄອບຄົວອື່ນໆ, ຫຼືຖ້າບໍ່ແມ່ນ, ຢ່າງຫນ້ອຍລະຫວ່າງສະມາຊິກຂອງຊົນເຜົ່າດຽວກັນແລະຊົນຊັ້ນສັງຄົມ. ພໍ່​ແມ່​ດຳ​ເນີນ​ການ​ເຈລະຈາ, ​ແລະ​ມັນ​ເປັນ​ເລື່ອງ​ທຳ​ມະ​ດາ​ທີ່​ເຈົ້າ​ສາວ​ແລະ​ເຈົ້າ​ບ່າວ​ບໍ່​ໄດ້​ເຫັນ​ກັນ​ກ່ອນງານແຕ່ງງານ. ໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວ ມີຄວາມແຕກຕ່າງກັນລະຫວ່າງຜົວ ແລະ ເມຍ. ຜູ້​ຊາຍ​ຕ້ອງ​ມີ​ເສດຖະກິດ​ພໍ​ພຽງ​ພໍ​ແລະ​ສາມາດ​ຫາ​ລ້ຽງ​ຄອບຄົວ​ໄດ້​ກ່ອນ​ຈະ​ແຕ່ງງານ. ລາວ​ຕ້ອງ​ສາມາດ​ຈັດ​ໃຫ້​ມີ​ລາຄາ​ທີ່​ເປັນ​ທີ່​ຍອມຮັບ​ຂອງ​ເຈົ້າສາວ​ຂອງ​ເຄື່ອງປະດັບ, ເຄື່ອງນຸ່ງ, ເຄື່ອງ​ເຟີ​ນີ​ເຈີ, ແລະ​ໃນ​ບັນດາ​ເຜົ່າ, ງົວ. ໃນ​ບັນ​ດາ​ຄົນ​ຊັ້ນ​ກາງ, ແມ່​ຍິງ​ປົກ​ກະ​ຕິ​ແລ້ວ​ຈະ​ແຕ່ງ​ງານ​ຫຼັງ​ຈາກ​ທີ່​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ຮຽນ​ຈົບ, ໃນ​ອາ​ຍຸ​ສິບ​ເກົ້າ​ຫຼື​ຊາວ; ໃນຄອບຄົວທີ່ທຸກຍາກ ຫຼືໃນເຂດຊົນນະບົດ, ອາຍຸຍັງນ້ອຍກວ່າ. Polygyny ແມ່ນການປະຕິບັດທົ່ວໄປໃນອະດີດ. ການ​ຢ່າ​ຮ້າງ, ເຖິງ​ແມ່ນ​ວ່າ​ຍັງ​ຖື​ວ່າ​ເປັນ​ເລື່ອງ​ທີ່​ໜ້າ​ອັບ​ອາຍ, ແຕ່​ໃນ​ທຸກ​ມື້​ນີ້​ມີ​ຫຼາຍ​ກວ່າ​ທີ່​ເຄີຍ​ເປັນ​ມາ. ເມື່ອ​ລະ​ລາຍ​ການ​ແຕ່ງ​ງານ​ແລ້ວ, ລາ​ຄາ​ເຈົ້າ​ສາວ​ຈະ​ກັບ​ຄືນ​ໃຫ້​ສາ​ມີ.

ຫົວໜ່ວຍພາຍໃນ. ຄອບຄົວຂະຫຍາຍມັກຈະຢູ່ຮ່ວມກັນພາຍໃຕ້ມຸງດຽວກັນ, ຫຼືຢ່າງຫນ້ອຍຢູ່ໃກ້ໆ. ຜົວແລະເມຍປົກກະຕິຍ້າຍໄປຢູ່ກັບຄອບຄົວຂອງພັນລະຍາຢ່າງຫນ້ອຍຫນຶ່ງປີຫຼັງຈາກແຕ່ງງານ, ຫຼືຈົນກ່ວາເຂົາເຈົ້າມີລູກທໍາອິດຂອງເຂົາເຈົ້າ, ໃນເວລານັ້ນເຂົາເຈົ້າຍ້າຍອອກດ້ວຍຕົນເອງ (ເຖິງແມ່ນວ່າປົກກະຕິແລ້ວແມ່ນເຮືອນຢູ່ໃກ້ກັບພໍ່ແມ່ຂອງພັນລະຍາ).

ມໍລະດົກ. ກົດໝາຍອິດສະລາມມີຂໍ້ບັງຄັບໃຫ້ສືບທອດໂດຍລູກຊາຍກົກ. ປະເພນີການສືບທອດອື່ນໆແຕກຕ່າງກັນໄປຕາມແຕ່ລະເຜົ່າ. ໃນພາກເຫນືອ, ໃນບັນດາປະຊາກອນແຂກອາຫລັບ, ຊັບສິນແມ່ນໄປຫາລູກຊາຍກົກ. ໃນບັນດາ Azande, ຊັບສິນຂອງຜູ້ຊາຍ (ເຊິ່ງປະກອບດ້ວຍສິນຄ້າກະສິກໍາຕົ້ນຕໍ) ໂດຍທົ່ວໄປຖືກທໍາລາຍເມື່ອລາວເສຍຊີວິດເພື່ອປ້ອງກັນສາທາລະນະລັດປະຊາທິປະໄຕຄອງໂກ, ປ່າໄມ້ດົກໜາ. ພາກ​ໃຕ້​ຂອງ​ປະ​ເທດ​ປະ​ກອບ​ດ້ວຍ​ອ່າງ​ເກັບ​ນ​ໂດຍ Nile​, ເຊັ່ນ​ດຽວ​ກັນ​ກັບ​ພູ​ພຽງ​, ແລະ​ພູ​ເຂົາ​, ຊຶ່ງ​ຫມາຍ​ຊາຍ​ແດນ​ພາກ​ໃຕ້​. ເຫຼົ່ານີ້ລວມມີ Mount Kinyeti, ສູງສຸດທີ່ສູງທີ່ສຸດໃນຊູດານ. ຝົນແມ່ນຫາຍາກທີ່ສຸດໃນພາກເຫນືອ, ແຕ່ມີຝົນຕົກຫຼາຍໃນພາກໃຕ້, ເຊິ່ງມີລະດູຝົນທີ່ແກ່ຍາວເຖິງຫົກຫາເກົ້າເດືອນ. ພາກກາງຂອງປະເທດໂດຍທົ່ວໄປຈະມີຝົນຕົກພຽງພໍເພື່ອລ້ຽງດູການກະສິກໍາ, ແຕ່ມັນປະສົບກັບໄພແຫ້ງແລ້ງໃນຊຸມປີ 1980 ແລະ 1990. ປະເທດສະຫນັບສະຫນູນສັດປ່າຫຼາກຫຼາຍຊະນິດ, ລວມທັງແຂ້ແລະ hippopotamuses ໃນແມ່ນ້ໍາ, ຊ້າງ (ສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນຢູ່ໃນພາກໃຕ້), giraffes, ຊ້າງ, leopards, ນົກເຂດຮ້ອນ, ແລະຊະນິດຂອງສັດເລືອຄານທີ່ເປັນພິດຫຼາຍຊະນິດ.

ນະຄອນຫຼວງ, Khartoum, ຕັ້ງຢູ່ຈຸດປະຊຸມຂອງ White and Blue Niles, ແລະຮ່ວມກັນກັບ Khartoum ເຫນືອແລະ Omdurman ປະກອບເປັນໃຈກາງເມືອງທີ່ເອີ້ນວ່າ "ສາມເມືອງ", ມີປະຊາກອນລວມຂອງ 2.5 ລ້ານຄົນ. . Khartoum ແມ່ນສູນກາງການຄ້າແລະລັດຖະບານ; Omdurman ແມ່ນນະຄອນຫຼວງຢ່າງເປັນທາງການ; ແລະ Khartoum ເຫນືອແມ່ນສູນກາງອຸດສາຫະກໍາ, ເປັນບ້ານຂອງ 70 ສ່ວນຮ້ອຍຂອງອຸດສາຫະກໍາຂອງຊູດານ.

ປະຊາກອນ. ຊູດານມີປະຊາກອນ 33.5 ລ້ານຄົນ. ຫ້າສິບສອງເປີເຊັນຂອງປະຊາກອນເປັນສີດໍາແລະ 39 ສ່ວນຮ້ອຍເປັນແຂກອາຫລັບ. 6 ເປີເຊັນແມ່ນ Beja, 2 ເປີເຊັນແມ່ນຕ່າງປະເທດ, ແລະ 1 ເປີເຊັນທີ່ຍັງເຫຼືອແມ່ນປະກອບດ້ວຍຊົນເຜົ່າອື່ນໆ. ມີຫຼາຍກ່ວາການສະສົມຂອງຄວາມຮັ່ງມີ. ໃນ ບັນ ດາ Fur ໄດ້, ຊັບ ສິນ ແມ່ນ ຂາຍ ຕາມ ປົກ ກະ ຕິ ຕາມ ການ ເສຍ ຊີ ວິດ ຂອງ ເຈົ້າ ຂອງ ຂອງ ຕົນ; ທີ່​ດິນ​ເປັນ​ຂອງ​ກຸ່ມ​ພີ່​ນ້ອງ​ຮ່ວມ​ກັນ ແລະ​ເພາະ​ສະ​ນັ້ນ​ຈຶ່ງ​ບໍ່​ໄດ້​ຖືກ​ແບ່ງ​ອອກ​ເມື່ອ​ຕາຍ.

ກຸ່ມ Kin. ໃນພາກພື້ນຕ່າງໆຂອງຊູດານ, ໂຄງສ້າງຂອງກຸ່ມພື້ນເມືອງເຮັດວຽກແຕກຕ່າງກັນ. ໃນບາງຂົງເຂດ, ເຜົ່າໜຶ່ງມີໜ້າທີ່ການນຳທັງໝົດ; ໃນ​ອັນ​ອື່ນ, ສິດ​ອໍາ​ນາດ​ແມ່ນ​ໄດ້​ຮັບ​ມອບ​ຫມາຍ​ໃນ​ບັນ​ດາ​ກຸ່ມ​ຕ່າງໆ​ແລະ subclans. ສາຍ​ພົວ​ພັນ​ກ່ຽວ​ກັບ​ຄອບ​ຄົວ​ແມ່ນ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ຄິດ​ໄລ່​ໂດຍ​ຜ່ານ​ການ​ເຊື່ອມ​ຕໍ່​ທັງ​ສອງ​ຝ່າຍ​ແມ່​ແລະ​ພໍ່, ເຖິງ​ແມ່ນ​ວ່າ​ສາຍ​ຂອງ​ພໍ່​ແມ່ນ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ພິ​ຈາ​ລະ​ນາ​ທີ່​ເຂັ້ມ​ແຂງ.

ສັງຄົມ

ການດູແລເດັກ. ມີການປະຕິບັດຫຼາຍຢ່າງເພື່ອປົກປ້ອງເດັກເກີດໃໝ່. ສໍາລັບຕົວຢ່າງ, ຊາວມຸດສະລິມກະຊິບຊື່ຂອງ Allah ໃນຫູຂອງເດັກນ້ອຍ, ແລະຊາວຄຣິດສະຕຽນເຮັດເຄື່ອງຫມາຍຂອງໄມ້ກາງແຂນໃນນ້ໍາໃສ່ຫນ້າຜາກຂອງລາວ. ປະເພນີພື້ນເມືອງແມ່ນເອົາເຄື່ອງຣາວຂອງກະດູກປາຈາກແມ່ນ້ຳ Nile ອ້ອມຄໍ ຫຼືແຂນຂອງເດັກ. ຜູ້ຍິງເອົາຜ້າພັນຄໍໄວ້ຂ້າງ ຫຼືຫຼັງ. ເຂົາເຈົ້າມັກຈະພາເຂົາເຈົ້າໄປເຮັດວຽກຢູ່ທົ່ງນາ.

ການລ້ຽງດູ ແລະ ການສຶກສາເດັກ. ເດັກຊາຍ ແລະ ເດັກຍິງໄດ້ຮັບການລ້ຽງດູຢູ່ຕ່າງຫາກ. ທັງສອງຖືກແບ່ງອອກເປັນກຸ່ມອາຍຸສະເພາະ. ມີ​ການ​ສະ​ເຫຼີມ​ສະ​ຫຼອງ​ເພື່ອ​ຫມາຍ​ການ​ຮຽນ​ຈົບ​ຂອງ​ກຸ່ມ​ຈາກ​ຂັ້ນ​ຕອນ​ຫນຶ່ງ​ໄປ​ຕໍ່​ໄປ​. ສໍາລັບເດັກນ້ອຍຊາຍ, ການຫັນປ່ຽນຈາກໄວເດັກໄປສູ່ຄວາມເປັນຜູ້ຊາຍແມ່ນຫມາຍໂດຍພິທີຕັດ.

ອັດຕາການຮູ້ຫນັງສືມີພຽງແຕ່ 46 ສ່ວນຮ້ອຍໂດຍລວມ (58% ສໍາລັບຜູ້ຊາຍແລະ36% ສໍາລັບແມ່ຍິງ), ແຕ່ລະດັບການສຶກສາໂດຍລວມຂອງປະຊາກອນໄດ້ເພີ່ມຂຶ້ນນັບຕັ້ງແຕ່ການເປັນເອກະລາດ. ໃນກາງຊຸມປີ 1950 ມີເດັກນ້ອຍບໍ່ຮອດ 150,000 ຄົນໄດ້ເຂົ້າໂຮງຮຽນປະຖົມ, ທຽບກັບຫຼາຍກວ່າ 2 ລ້ານຄົນໃນທຸກມື້ນີ້. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ພາກໃຕ້ຍັງມີໂຮງຮຽນຫນ້ອຍກ່ວາພາກເຫນືອ. ໂຮງຮຽນສ່ວນໃຫຍ່ໃນພາກໃຕ້ໄດ້ຖືກສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໂດຍຜູ້ສອນສາດສະຫນາຄຣິສຕຽນໃນສະໄຫມອານານິຄົມ, ແຕ່ລັດຖະບານໄດ້ປິດໂຮງຮຽນເຫຼົ່ານີ້ໃນປີ 1962. ໃນບ້ານ, ເດັກນ້ອຍມັກຈະເຂົ້າຮຽນອິດສະລາມ

ຜູ້ຊາຍສາມຄົນນັ່ງຢູ່ແຄມນ້ໍາ. ໃນເຂດ Ali-Abu ຂອງຊູດານ. ເຈັດສິບເປີເຊັນຂອງຊາວຊູດານແມ່ນຊາວມຸດສະລິມ Sunni. ໂຮງຮຽນຮູ້ຈັກເປັນ khalwa. ພວກເຂົາຮຽນຮູ້ການອ່ານ ແລະຂຽນ, ຈື່ຈໍາບາງສ່ວນຂອງ Qur'an, ແລະກາຍເປັນສະມາຊິກຂອງຊຸມຊົນອິດສະລາມ - ເດັກນ້ອຍຊາຍມັກຈະເຂົ້າຮຽນລະຫວ່າງຫ້າຫາສິບເກົ້າ, ແລະເດັກຍິງໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວຢຸດເຊົາຫຼັງຈາກອາຍຸສິບປີ. (ໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວເດັກຍິງໄດ້ຮັບການສຶກສາຫນ້ອຍກວ່າເດັກນ້ອຍຊາຍ, ຍ້ອນວ່າຄອບຄົວມັກຈະຖືວ່າມັນມີຄ່າຫຼາຍກວ່າສໍາລັບລູກສາວຂອງພວກເຂົາທີ່ຈະຮຽນຮູ້ທັກສະພາຍໃນແລະເຮັດວຽກຢູ່ເຮືອນ. ນອກຈາກນີ້ຍັງມີລະບົບໂຮງຮຽນຂອງລັດ, ເຊິ່ງປະກອບມີໂຮງຮຽນປະຖົມຫົກປີ, ໂຮງຮຽນມັດທະຍົມສາມປີ, ແລະບໍ່ວ່າຈະເປັນໂຄງການກະກຽມວິທະຍາໄລສາມປີຫຼືການຝຶກອົບຮົມວິຊາຊີບສີ່ປີ.

ການສຶກສາຊັ້ນສູງ. ໃນຕົ້ນສະຕະວັດທີ 20, ພາຍໃຕ້ການປົກຄອງຂອງອັງກິດ-ອີຢິບ,ສະ​ຖາ​ບັນ​ການ​ສຶກ​ສາ​ພຽງ​ແຕ່​ນອກ​ຈາກ​ລະ​ດັບ​ປະ​ຖົມ​ແມ່ນ Grodon Memorial College​, ສ້າງ​ຕັ້ງ​ຂຶ້ນ​ໃນ​ປີ 1902 ໃນ Khartoum​. ອາຄານຕົ້ນສະບັບຂອງໂຮງຮຽນນີ້ແມ່ນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງມະຫາວິທະຍາໄລ Khartoum, ເຊິ່ງໄດ້ຖືກສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໃນປີ 1956. ໂຮງຮຽນການແພດ Kitchener, ເປີດໃນປີ 1924, ໂຮງຮຽນກົດຫມາຍ, ແລະໂຮງຮຽນກະສິກໍາ, ວິທະຍາສາດສັດຕະວະແພດ, ແລະວິສະວະກໍາແມ່ນສ່ວນຫນຶ່ງ. ຂອງມະຫາວິທະຍາໄລ. ນະຄອນຫຼວງດຽວມີສາມວິທະຍາໄລ. ນອກນັ້ນຍັງມີອີກແຫ່ງໜຶ່ງໃນເມືອງ Wad Medani ແລະອີກແຫ່ງໜຶ່ງໃນເມືອງ Juba ທາງພາກໃຕ້. ໂຮງຮຽນການຝຶກອົບຮົມຄູແຫ່ງທໍາອິດ, Bakht er Ruda, ໄດ້ເປີດໃນປີ 1934, ໃນຕົວເມືອງຂະຫນາດນ້ອຍຂອງ Ed Dueim. ນອກຈາກນັ້ນ, ໂຮງຮຽນເຕັກນິກ ແລະ ວິຊາຊີບຈຳນວນໜຶ່ງໃນທົ່ວປະເທດ ກໍ່ໄດ້ມີການຝຶກອົບຮົມທາງດ້ານພະຍາບານ, ກະສິກຳ ແລະ ວິຊາສະເພາະອື່ນໆ. ວິທະຍາໄລ Ahfad University, ເຊິ່ງໄດ້ເປີດໃນປີ 1920 ໃນ Omdurman, ເປັນໂຮງຮຽນປະຖົມຂອງເດັກຍິງ, ໄດ້ດໍາເນີນການຢ່າງຫຼວງຫຼາຍເພື່ອສົ່ງເສີມການສຶກສາຂອງແມ່ຍິງແລະປະຈຸບັນໄດ້ລົງທະບຽນປະມານສິບແປດຮ້ອຍນັກສຶກສາ, ແມ່ຍິງທັງຫມົດ.

ມາລະຍາດ

ການທັກທາຍ ແລະ ການລາພັກເປັນປະຕິສໍາພັນກັບຄວາມໝາຍທາງສາສະໜາ; ການສະແດງອອກທົ່ວໄປທັງຫມົດມີການອ້າງອີງເຖິງ Allah, ເຊິ່ງຖືກປະຕິບັດບໍ່ພຽງແຕ່ metaphorically ແຕ່ຍັງຮູ້ຫນັງສື. "Insha Allah" ("ຖ້າ Allah ຈະ") ມັກຈະໄດ້ຍິນ, ເຊັ່ນດຽວກັບ "alhamdu lillah" ("ຂໍສັນລະເສີນ Allah").

ອາຫານເປັນສ່ວນສຳຄັນຂອງການພົວພັນທາງສັງຄົມຫຼາຍຢ່າງ. ໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວການຢ້ຽມຢາມລວມມີຊາ, ກາເຟ, ຫຼືໂຊດາ, ຖ້າບໍ່ແມ່ນອາຫານເຕັມ. ມັນເປັນປະເພນີທີ່ຈະກິນອາຫານຈາກໂຖປັດສະວະທົ່ວໄປ, ໃຊ້ມືຂວາແທນທີ່ຈະເປັນເຄື່ອງໃຊ້. ໃນຄົວເຮືອນຊາວມຸດສະລິມ, ປະຊາຊົນນັ່ງຢູ່ເທິງໝອນປະມານໂຕະຕໍ່າ. ກ່ອນທີ່ຈະກິນອາຫານ, ຜ້າເຊັດຕົວແລະ pitcher ນ້ໍາໄດ້ຖືກຜ່ານປະມານສໍາລັບການລ້າງມື.

ສາດສະໜາ

ຄວາມເຊື່ອທາງສາດສະໜາ. ເຈັດສິບສ່ວນຮ້ອຍຂອງປະຊາກອນແມ່ນຊາວມຸດສະລິມ Sunni, 25 ເປີເຊັນປະຕິບັດຕາມຄວາມເຊື່ອຂອງຊົນເຜົ່າພື້ນເມືອງ, ແລະ 5 ເປີເຊັນແມ່ນຊາວຄຣິສຕຽນ.

ຄໍາວ່າ "ອິດສະລາມ" ຫມາຍຄວາມວ່າ "ການຍອມຈໍານົນຕໍ່ພຣະເຈົ້າ." ມັນແບ່ງປັນສາດສະດາ, ປະເພນີ, ແລະຄວາມເຊື່ອບາງຢ່າງກັບ Judaism ແລະ Christianity, ຄວາມແຕກຕ່າງຕົ້ນຕໍແມ່ນຄວາມເຊື່ອຂອງຊາວມຸດສະລິມທີ່ Muhammad ເປັນສາດສະດາສຸດທ້າຍແລະເປັນຕົວຕົນຂອງພຣະເຈົ້າ, ຫຼື Allah. ພື້ນຖານຂອງຄວາມເຊື່ອອິດສະລາມຖືກເອີ້ນວ່າຫ້າເສົາຫຼັກ. ທໍາອິດ, Shahada, ແມ່ນອາຊີບຂອງສາດສະຫນາ. ອັນທີສອງແມ່ນການອະທິຖານ, ຫຼື Salat. ຊາວມຸດສະລິມອະທິຖານຫ້າເທື່ອຕໍ່ມື້; ມັນບໍ່ ຈຳ ເປັນຕ້ອງໄປໂບດ, ແຕ່ ຄຳ ຮຽກຮ້ອງອະທິຖານຈະດັງກ້ອງໄປທົ່ວແຕ່ລະເມືອງຫຼືເມືອງຈາກ minarets ຂອງອາຄານສັກສິດ. ຫຼັກສາມ, Zakat, ແມ່ນຫຼັກການຂອງການໃຫ້ທານ. ອັນ​ທີ​ສີ່​ແມ່ນ​ຖື​ສິນ​ອົດ​ອາ​ຫານ, ຊຶ່ງ​ຖື​ເປັນ​ການ​ຖື​ສິນ​ອົດ​ເຂົ້າ​ໃນ​ເດືອນ Ramadan ຂອງ​ແຕ່​ລະ​ປີ, ເມື່ອ​ຊາວ​ມຸດ​ສະ​ລິມ​ລະ​ເວັ້ນ​ອາ​ຫານ ແລະ ເຄື່ອງ​ດື່ມ​ໃນ​ຍາມ​ກາງ​ເວັນ. ເສົາຫຼັກທີຫ້າແມ່ນ Hajj, ການເດີນທາງໄປເມືອງສັກສິດ Mecca ໃນ Saudi Arabia, ທີ່ຊາວມຸດສະລິມທຸກຄົນຕ້ອງເຮັດໃນບາງເວລາໃນຊີວິດຂອງລາວ.

ໄດ້ສາສະໜາ​ພື້ນ​ເມືອງ​ແມ່ນ​ຜີ​ປີສາດ, ​ໃຫ້​ວິນຍານ​ຕໍ່​ວັດຖຸ​ທຳ​ມະ​ຊາດ​ເຊັ່ນ: ຕົ້ນ​ໄມ້, ແມ່ນ້ຳ, ​ຫີນ. ປົກກະຕິແລ້ວແຕ່ລະກຸ່ມຈະມີ totem ຂອງຕົນເອງ, ເຊິ່ງປະກອບເປັນບັນພະບຸລຸດທໍາອິດຂອງ clan. ວິນຍານຂອງບັນພະບຸລຸດໄດ້ຖືກບູຊາແລະເຊື່ອກັນວ່າໃຊ້ອິດທິພົນໃນຊີວິດປະຈໍາວັນ. ມີພະເຈົ້າຫຼາຍອົງທີ່ຮັບໃຊ້ຈຸດປະສົງທີ່ແຕກຕ່າງກັນ. ຄວາມ​ເຊື່ອ​ຖື​ແລະ​ການ​ປະ​ຕິ​ບັດ​ສະ​ເພາະ​ແຕກ​ຕ່າງ​ກັນ​ຢ່າງ​ກວ້າງ​ຂວາງ​ຈາກ​ຊົນ​ເຜົ່າ​ຕໍ່​ເຜົ່າ​ແລະ​ຈາກ​ພາກ​ພື້ນ​ກັບ​ພາກ​ພື້ນ​. ບາງ​ຊົນ​ເຜົ່າ​ທີ່​ລ້ຽງ​ງົວ​ຢູ່​ພາກ​ໃຕ້​ໄດ້​ວາງ​ຄ່າ​ສັນ​ຍາ​ລັກ​ແລະ​ຈິດ​ວິນ​ຍານ​ໃຫ້​ແກ່​ງົວ, ເຊິ່ງ​ບາງ​ເທື່ອ​ກໍ​ຖືກ​ເສຍ​ສະ​ລະ​ໃນ​ພິທີ​ທາງ​ສາ​ສະ​ໜາ.

ຄຣິສຕຽນມີທົ່ວໄປໃນພາກໃຕ້ຫຼາຍກວ່າພາກເຫນືອ, ບ່ອນທີ່ຜູ້ສອນສາດສະຫນາຄຣິສຕຽນສຸມໃສ່ຄວາມພະຍາຍາມຂອງເຂົາເຈົ້າກ່ອນທີ່ຈະເປັນເອກະລາດ. ຊາວຄຣິດສະຕຽນສ່ວນໃຫຍ່ເປັນຫ້ອງຮຽນທີ່ມີການສຶກສາທີ່ຮັ່ງມີ, ຍ້ອນວ່າການປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສຫຼາຍແມ່ນເຮັດຜ່ານໂຮງຮຽນ. ຊາວຊູດານຫຼາຍຄົນ, ໂດຍບໍ່ຄໍານຶງເຖິງສາສະຫນາໃດກໍ່ຕາມ, ຖືໂຊກຊະລາບາງຢ່າງ, ເຊັ່ນຄວາມເຊື່ອໃນຕາຊົ່ວຮ້າຍ. ມັນເປັນເລື່ອງ ທຳ ມະດາທີ່ຈະໃສ່ເຄື່ອງຣາວຫຼືສະ ເໜ່ ເປັນການປົກປ້ອງອຳນາດຂອງມັນ.

ຜູ້ປະຕິບັດສາດສະໜາ. ບໍ່ມີນັກບວດ ຫຼືນັກບວດໃນອິດສະລາມ. Fakis ແລະ sheiks ແມ່ນຜູ້ຊາຍບໍລິສຸດຜູ້ທີ່ອຸທິດຕົນເພື່ອການສຶກສາແລະການສິດສອນຂອງ Qur'an, ຫນັງສືສັກສິດ Muslim. Qur'an, ແທນທີ່ຈະເປັນຜູ້ນໍາທາງສາສະຫນາໃດກໍ່ຕາມ, ຖືວ່າເປັນສິດອໍານາດສູງສຸດແລະຖືຄໍາຕອບຂອງຄໍາຖາມຫຼືບັນຫາທີ່ຄົນເຮົາມີ. Muezins ໃຫ້ໂທຫາການອະທິຖານແລະຍັງເປັນນັກວິຊາການຂອງ Qur'an. ໃນສາສະຫນາພື້ນເມືອງຂອງ Shilluk, ກະສັດຖືກຖືວ່າເປັນຜູ້ຊາຍທີ່ສັກສິດແລະຖືກຄິດວ່າຈະປະກອບວິນຍານຂອງພະເຈົ້າ Nyikang.

ພິທີກຳ ແລະ ສະຖານທີ່ສັກສິດ. ການສັງເກດການທີ່ສໍາຄັນທີ່ສຸດໃນປະຕິທິນອິດສະລາມແມ່ນຂອງ Ramadan. ໃນ​ເດືອນ​ແຫ່ງ​ການ​ຖື​ສິນ​ອົດ​ເຂົ້າ​ໃນ​ເດືອນ​ນີ້​ແມ່ນ​ປະ​ຕິ​ບັດ​ຕາມ​ດ້ວຍ​ບຸນ Eid al Fitr ທີ່​ມີ​ຄວາມ​ສຸກ, ໃນ​ໄລ​ຍະ​ທີ່​ຄອບ​ຄົວ​ໄປ​ຢ້ຽມ​ຢາມ ແລະ ແລກ​ປ່ຽນ​ຂອງ​ຂວັນ. Eid al-Adha ລະນຶກເຖິງການສິ້ນສຸດຂອງ Hajj ຂອງ Muhammad. ການສະເຫລີມສະຫລອງອື່ນໆລວມມີການກັບຄືນຂອງນັກເດີນທາງຈາກ Mecca, ແລະການຕັດຂອງເດັກນ້ອຍ.

ງານແຕ່ງງານຍັງກ່ຽວຂ້ອງກັບພິທີກຳທີ່ສຳຄັນ ແລະ ລະອຽດ, ລວມທັງແຂກຫຼາຍຮ້ອຍຄົນ ແລະ ງານສະເຫຼີມສະຫຼອງຫຼາຍວັນ. ງານບຸນເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍຕອນກາງຄືນຂອງ henna, ທີ່ມືແລະຕີນຂອງເຈົ້າບ່າວໄດ້ຖືກຍ້ອມ. ນີ້ແມ່ນປະຕິບັດຕາມໃນມື້ຕໍ່ມາກັບການກະກຽມຂອງເຈົ້າສາວ, ໃນຜົມຂອງນາງທັງຫມົດຖືກໂຍກຍ້າຍ, ແລະນາງກໍ່ຖືກຕົກແຕ່ງດ້ວຍ henna. ນາງຍັງໄດ້ອາບຄວັນຢາສູບເພື່ອຫອມຮ່າງກາຍຂອງນາງ. ພິທີທາງສາສະໜາແມ່ນຂ້ອນຂ້າງງ່າຍດາຍ; ແທ້ຈິງແລ້ວ, ເຈົ້າສາວແລະເຈົ້າບ່າວເອງມັກຈະບໍ່ມີຢູ່, ແຕ່ແມ່ນຕົວແທນຂອງພີ່ນ້ອງຊາຍທີ່ເຊັນສັນຍາແຕ່ງງານສໍາລັບພວກເຂົາ. ງານ​ບຸນ​ດຳ​ເນີນ​ໄປ​ເປັນ​ເວ​ລາ​ຫຼາຍ​ມື້. ໃນ​ຕອນ​ເຊົ້າ​ວັນ​ທີ 3, ມື​ຂອງ​ເຈົ້າ​ສາວ​ແລະ​ເຈົ້າ​ບ່າວ​ຖືກ​ມັດ​ດ້ວຍ​ເສັ້ນ​ໄໝ, ຊຶ່ງ​ໝາຍ​ເຖິງ​ການ​ຮ່ວມ​ມື​ກັນ. ຫຼາຍ​ພິທີ​ຂອງ​ຊາວ​ເຜົ່າ​ຈຳ​ໄດ້​ສຸມ​ໃສ່​ເຂົ້າ​ໃນ​ເຫດການ​ກະສິກຳ: ສອງ​ແຫ່ງໂອກາດສຳຄັນທີ່ສຸດແມ່ນພິທີຕັກບາດ, ຊຸກຍູ້ໃຫ້ລະດູປູກຝັງດີ, ແລະບຸນເກັບກ່ຽວ, ພາຍຫຼັງການເກັບກ່ຽວເຂົ້າແລ້ວ. ຢູ່ນອກປະຕູມີເຄື່ອງຊັກຜ້າ, ເພາະວ່າຄວາມສະອາດເປັນເງື່ອນໄຂເບື້ອງຕົ້ນທີ່ຈໍາເປັນສໍາລັບການອະທິຖານ, ເຊິ່ງສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມຖ່ອມຕົນຕໍ່ພຣະເຈົ້າ. ຜູ້ໜຶ່ງຕ້ອງຖອດເກີບກ່ອນເຂົ້າວັດ. ຕາມປະເພນີອິດສະລາມ, ແມ່ຍິງບໍ່ໄດ້ຖືກອະນຸຍາດໃຫ້ເຂົ້າໄປໃນ. ພາຍໃນບໍ່ມີແທ່ນບູຊາ; ມັນເປັນພຽງແຕ່ພື້ນທີ່ທີ່ມີພົມເປີດ. ເນື່ອງຈາກວ່າຊາວມຸດສະລິມຄວນຈະອະທິຖານຫັນຫນ້າ Mecca, ມີຊ່ອງນ້ອຍໆທີ່ແກະສະຫຼັກເຂົ້າໄປໃນກໍາແພງທີ່ຊີ້ໃຫ້ເຫັນເຖິງທິດທາງຂອງເມືອງ.

ໃນ​ບັນ​ດາ​ຊົນ​ເຜົ່າ Dinka ແລະ​ຊົນ​ເຜົ່າ Nilotic ອື່ນໆ, ບ່ອນ​ລ້ຽງ​ງົວ​ເຮັດ​ໃຫ້​ເປັນ​ບ່ອນ​ສັກ​ສິດ ແລະ​ບ່ອນ​ເຕົ້າ​ໂຮມ.

ຄວາມຕາຍ ແລະ ຊີວິດຫຼັງ. ໃນປະເພນີຂອງຊາວມຸດສະລິມ, ການເສຍຊີວິດແມ່ນປະຕິບັດຕາມການໄວ້ທຸກຫຼາຍໆມື້ເມື່ອຫມູ່ເພື່ອນ, ຍາດພີ່ນ້ອງ, ແລະເພື່ອນບ້ານໄດ້ສະແດງຄວາມເຄົາລົບຕໍ່ຄອບຄົວ. ຍາດ​ພີ່ນ້ອງ​ຂອງ​ແມ່ຍິງ​ຜູ້​ຕາຍ​ນຸ່ງ​ເສື້ອ​ສີ​ດຳ​ເປັນ​ເວລາ​ຫຼາຍ​ເດືອນ​ເຖິງ​ໜຶ່ງ​ປີ​ຫຼື​ຫຼາຍ​ກວ່າ​ນັ້ນ​ຫຼັງ​ຈາກ​ການ​ຕາຍ. ໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວແມ່ຫມ້າຍຈະບໍ່ແຕ່ງງານໃໝ່, ແລະມັກຈະນຸ່ງເຄື່ອງໄວ້ທຸກຕະຫຼອດຊີວິດ. ຊາວມຸດສະລິມເຊື່ອໃນຊີວິດຫຼັງ.

ການແພດ ແລະ ການດູແລສຸຂະພາບ

ທາງດ້ານເຕັກນິກ, ການດູແລທາງການແພດແມ່ນໃຫ້ຟຣີໂດຍລັດຖະບານ, ແຕ່ໃນຕົວຈິງແລ້ວ ມີຄົນຈໍານວນຫນ້ອຍທີ່ເຂົ້າເຖິງການດູແລດັ່ງກ່າວ ເນື່ອງຈາກການຂາດແຄນແພດ ແລະພະນັກງານຮັກສາສຸຂະພາບອື່ນໆ. ພະນັກງານສາທາລະນະສຸກທີ່ໄດ້ຮັບການຝຶກອົບຮົມສ່ວນຫຼາຍແມ່ນສຸມໃສ່ຢູ່ໃນ Khartoum ແລະພາກສ່ວນອື່ນໆຂອງພາກເຫນືອ. ສະພາບ​ສຸຂະພາບ​ໃນ​ທົ່ວ​ປະ​ເທດ​ແມ່ນ​ທຸກ​ຍາກ​ທີ່​ສຸດ. ການຂາດສານອາຫານເປັນເລື່ອງທຳມະດາ, ແລະເພີ່ມຄວາມສ່ຽງຕໍ່ພະຍາດຕ່າງໆຂອງປະຊາຊົນ. ມັນເປັນອັນຕະລາຍໂດຍສະເພາະໃນເດັກນ້ອຍ. ການເຂົ້າເຖິງນ້ຳດື່ມທີ່ປອດໄພ ແລະ ສຸຂາພິບານທີ່ພຽງພໍກໍ່ເປັນບັນຫາ, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ພະຍາດແຜ່ລາມໄປທົ່ວປະຊາຊົນຢ່າງໄວວາ. ພະຍາດໄຂ້ຍຸງ, ພະຍາດທ້ອງບິດ, ພະຍາດຕັບອັກເສບ, ແລະພະຍາດໃບບີແມ່ນແຜ່ຫຼາຍ, ໂດຍສະເພາະໃນເຂດທຸກຍາກ ແລະຊົນນະບົດ. Bilharzia ແມ່ນຕິດຕໍ່ໂດຍການອາບນ້ໍາໃນນ້ໍາທີ່ຕິດເຊື້ອຕົວອ່ອນ bilharzia. ມັນເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມເມື່ອຍລ້າແລະຄວາມເສຍຫາຍຕັບ, ແຕ່ເມື່ອກວດພົບສາມາດປິ່ນປົວໄດ້. Schistosomiasis (ໄຂ້ຫອຍ) ແລະ trypanosomiasis (ການເຈັບປ່ວຍນອນ) ມີຜົນກະທົບຕໍ່ປະຊາຊົນຈໍານວນຫຼວງຫຼາຍໃນພາກໃຕ້. ພະຍາດອື່ນໆລວມມີພະຍາດໝາກແດງ, ໄອໄກ່, ພະຍາດຊີຟີລິດ, ແລະພະຍາດໜອງໃນ.

ໂລກເອດສເປັນບັນຫາທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນໃນຊູດານ, ໂດຍສະເພາະໃນພາກໃຕ້, ໃກ້ກັບຊາຍແດນຕິດກັບອູການດາ ແລະສາທາລະນະລັດປະຊາທິປະໄຕຄອງໂກ. Khartoum ຍັງມີອັດຕາການຕິດເຊື້ອສູງ, ເນື່ອງຈາກສ່ວນ

ແມ່ຍິງ Fulani ກິນເຂົ້າຢູ່ຕະຫຼາດ. ອາຫານແມ່ນສ່ວນໃຫຍ່ຂອງການພົວພັນທາງສັງຄົມຫຼາຍຢ່າງ. ການອົບພະຍົບຈາກພາກໃຕ້. ການແຜ່ລະບາດຂອງພະຍາດແມ່ນຮ້າຍແຮງຂຶ້ນໂດຍພະນັກງານດູແລສຸຂະພາບທີ່ບໍ່ໄດ້ແຈ້ງໃຫ້ຮູ້ໄດ້ສົ່ງມັນຜ່ານເຂັມສັກຢາແລະເລືອດທີ່ຕິດເຊື້ອ. ປະຈຸ​ບັນ, ລັດຖະບານ​ຍັງ​ບໍ່​ທັນ​ມີ​ນະ​ໂຍບາຍ​ແກ້​ໄຂ​ບັນຫາ​ດັ່ງກ່າວ.

ການສະເຫຼີມສະຫຼອງທາງໂລກ

ການສະເຫຼີມສະຫຼອງທາງໂລກຕົ້ນຕໍແມ່ນໃນວັນທີ 1 ມັງກອນ, ວັນປະກາດເອກະລາດ, ແລະ 3 ມີນາ, ວັນສາມັກຄີແຫ່ງຊາດ

ສິລະປະແລະມະນຸດສະທໍາ

ສະຫນັບສະຫນູນ ສໍາລັບສິລະປະ. ມີໂຮງລະຄອນແຫ່ງຊາດໃນ Khartoum, ເຊິ່ງຈັດລະຄອນ ແລະການສະແດງອື່ນໆ. ວິທະຍາໄລວິຈິດສິນ, ຍັງຢູ່ໃນນະຄອນຫຼວງ, ໄດ້ຜະລິດຈໍານວນຂອງສິລະປິນກາຟິກທີ່ມີຊື່ສຽງ.

ວັນນະຄະດີ. ປະເພນີວັນນະຄະດີພື້ນເມືອງຂອງຊາວຊູດານແມ່ນປາກເປົ່າແທນທີ່ຈະຂຽນ ແລະປະກອບມີເລື່ອງລາວ, ນິທານ, ແລະສຸພາສິດທີ່ຫຼາກຫຼາຍ. ປະເພນີລາຍລັກອັກສອນແມ່ນອີງໃສ່ພາກເຫນືອຂອງແຂກອາຫລັບ. ນັກຂຽນຊາວຊູດານຂອງປະເພນີນີ້ແມ່ນເປັນທີ່ຮູ້ຈັກໃນທົ່ວໂລກອາຫລັບ.

ນັກຂຽນທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດຂອງປະເທດ, Tayeb Salih, ເປັນຜູ້ຂຽນຂອງສອງນະວະນິຍາຍ, Wedding of Zein ແລະ Season of Migration to the North, ເຊິ່ງໄດ້ຖືກແປເປັນ ພາສາອັງກິດ. ບົດກະວີຂອງຊູດານຮ່ວມສະໄໝໄດ້ປະສົມອິດທິພົນຂອງອາຟຣິກາ ແລະອາຣັບ. ຜູ້ປະຕິບັດທີ່ຮູ້ຈັກດີທີ່ສຸດຂອງແບບຟອມແມ່ນ Muhammad al-Madhi al-Majdhub.

ສິລະປະກາຟິກ. ຊູດານເໜືອ, ແລະ Omdurman ໂດຍສະເພາະ, ແມ່ນເປັນທີ່ຮູ້ຈັກສໍາລັບວຽກງານເງິນ, ການແກະສະຫຼັກງາຊ້າງ, ແລະເຄື່ອງຫນັງ. ຢູ່​ພາກ​ໃຕ້, ນັກ​ສິ​ລະ​ປິນ​ຜະ​ລິດ​ຮູບ​ປັ້ນ​ໄມ້​ແກະ​ສະ​ຫຼັກ. ໃນທະເລຊາຍໃນເຂດພາກຕາເວັນອອກແລະຕາເວັນຕົກຂອງປະເທດ, ວຽກງານສິລະປະສ່ວນໃຫຍ່ຍັງມີປະໂຫຍດ, ລວມທັງອາວຸດເຊັ່ນດາບແລະຫອກ.

ໃນບັນດານັກສິລະປິນຮ່ວມສະໄໝ, ຫຼາຍທີ່ສຸດສື່ທີ່ເປັນທີ່ນິຍົມແມ່ນການພິມ, ການພິມໜັງສື, ແລະ ການຖ່າຍຮູບ. Ibrahim as-Salahi, ໜຶ່ງ ໃນນັກສິລະປິນທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດຂອງຊູດານ, ໄດ້ບັນລຸການຮັບຮູ້ໃນທັງສາມຮູບແບບ.

ສິລະປະການສະແດງ. ດົນຕີ ແລະ ການເຕັ້ນເປັນຈຸດໃຈກາງຂອງວັດທະນະທໍາຊູດານ ແລະຮັບໃຊ້ຈຸດປະສົງຫຼາຍຢ່າງ, ທັງການພັກຜ່ອນ ແລະທາງສາສະຫນາ. ໃນພາກເຫນືອ, ດົນຕີສະແດງໃຫ້ເຫັນອິດທິພົນຂອງອາຣັບທີ່ເຂັ້ມແຂງ, ແລະມັກຈະປະກອບດ້ວຍການບັນຍາຍຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຂອງຂໍ້ພຣະຄໍາພີຈາກ Qur'an. ຢູ່​ພາກ​ໃຕ້, ດົນ​ຕີ​ພື້ນ​ເມືອງ​ແມ່ນ​ອີງ​ໃສ່​ສຽງ​ກອງ​ແລະ​ຈັງຫວະ​ສະ​ລັບ​ສັບ​ຊ້ອນ.

ພິທີ​ໜຶ່ງ​ໃນ​ການ​ຮ້ອງ​ເພງ​ເປັນ​ສ່ວນ​ໃຫຍ່​ແມ່ນ​ພິທີ zar, ເປັນ​ພິທີ​ທີ່​ມີ​ຈຸດ​ປະສົງ​ເພື່ອ​ປິ່ນປົວ​ຜູ້​ຍິງ​ທີ່​ມີ​ວິນ​ຍານ; ມັນ​ເປັນ​ພິ​ທີ​ການ​ຍິງ​ທີ່​ເປັນ​ເອ​ກະ​ລັກ​ທີ່​ສາ​ມາດ​ໃຊ້​ເວ​ລາ​ເຖິງ​ເຈັດ​ມື້​. ຜູ້ຍິງກຸ່ມໜຶ່ງຫຼິ້ນກອງ ແລະ ສຽງແກ, ເຊິ່ງຜູ້ຍິງທີ່ຄອບຄອງນັ້ນເຕັ້ນລຳ, ໂດຍໃຊ້ເຄື່ອງປັ້ນເປັນວັດຖຸທີ່ຕິດພັນກັບວິນຍານສະເພາະຂອງລາວ.

ລັດຂອງວິທະຍາສາດດ້ານກາຍະພາບ ແລະ ສັງຄົມ

ເນື່ອງຈາກຄວາມທຸກຍາກທີ່ສຸດ ແລະ ບັນຫາທາງດ້ານການເມືອງ, ຊູດານບໍ່ສາມາດຈັດສັນຊັບພະຍາກອນໃຫ້ກັບບັນດາໂຄງການໃນວິທະຍາສາດທາງດ້ານຮ່າງກາຍ ແລະ ສັງຄົມ. ປະເທດນີ້ມີພິພິທະພັນຫຼາຍແຫ່ງໃນ Khartoum, ລວມທັງພິພິທະພັນປະຫວັດສາດແຫ່ງຊາດ; ພິພິທະພັນ Ethnographical; ແລະພິພິທະພັນແຫ່ງຊາດຊູດານ, ເຊິ່ງມີວັດຖຸບູຮານຈໍານວນຫນຶ່ງ.

ບັນນານຸກົມ

Anderson, G. Norman. Sudan in Crisis: The Failure of Democracy, 1999.

Dowell, William. "ການກູ້ໄພໃນຊູດານ." ຫ້າ​ສິບ​ເຜົ່າ​ທີ່​ແຕກ​ຕ່າງ​ກັນ​. ເຫຼົ່ານີ້ລວມມີ Jamala ແລະ Nubians ໃນພາກເຫນືອ; ໄດ້ Beja ໃນ Red Sea Hills; ແລະປະຊາຊົນ Nilotic ຫຼາຍໆຄົນໃນພາກໃຕ້, ລວມທັງ Azande, Dinka, Nuer, ແລະ Shilluk. ເຖິງວ່າຈະມີສົງຄາມກາງເມືອງທີ່ຮ້າຍກາດແລະໄພພິບັດທໍາມະຊາດຈໍານວນຫນຶ່ງ, ປະຊາກອນມີອັດຕາການເຕີບໂຕສະເລ່ຍ 3 ສ່ວນຮ້ອຍ. ນອກ​ນີ້​ຍັງ​ມີ​ການ​ເຄື່ອນ​ຍ້າຍ​ຊົນນະບົດ-​ຕົວ​ເມືອງ​ຢ່າງ​ບໍ່​ຢຸດ​ຢັ້ງ.

ຄວາມກ່ຽວຂ້ອງທາງດ້ານພາສາສາດ. ມີຫຼາຍກວ່າໜຶ່ງຮ້ອຍພາສາພື້ນເມືອງທີ່ເວົ້າໃນຊູດານ, ລວມທັງພາສາ Nubian, Ta Bedawie, ແລະພາສາຂອງ Nilotic ແລະ Nilo-Hamitic. ພາສາອາຣັບເປັນພາສາທາງການ, ເວົ້າໂດຍຫຼາຍກວ່າເຄິ່ງຫນຶ່ງຂອງປະຊາກອນ. ພາສາອັງກິດໄດ້ຖືກແບ່ງອອກເປັນພາສາຕ່າງປະເທດທີ່ສອນຢູ່ໃນໂຮງຮຽນ, ເຖິງແມ່ນວ່າມັນຍັງຖືກເວົ້າໂດຍບາງຄົນ.

ສັນຍາລັກ. ທຸງຊາດທີ່ປະກາດເປັນເອກະລາດນັ້ນມີສາມເສັ້ນອອກຕາມລວງນອນ: ສີຟ້າ, ສັນຍາລັກຂອງແມ່ນ້ຳໄນລ໌

ຊູດານ ແມ່ນ້ຳ; ສີເຫຼືອງ, ສໍາລັບທະເລຊາຍ; ແລະສີຂຽວ, ສໍາລັບປ່າໄມ້ແລະພືດຜັກ. ທຸງ​ຊາດ​ນີ້​ຖືກ​ປ່ຽນ​ແທນ​ໃນ​ປີ 1970 ດ້ວຍ​ທຸງ​ອິດ​ສະ​ລາມ​ອີກ​ອັນ​ໜຶ່ງ​ໃນ​ສັນ​ຍາ​ລັກ​ຂອງ​ຕົນ. ມັນປະກອບດ້ວຍສາມເສັ້ນດ່າງອອກຕາມລວງນອນ: ສີແດງ, ເປັນຕົວແທນຂອງເລືອດຂອງ martyrs Muslim; ສີຂາວ, ເຊິ່ງ stands ສໍາລັບສັນຕິພາບແລະ optimism; ແລະສີດໍາ, ເຊິ່ງເປັນຕົວແທນຂອງປະຊາຊົນຊູດານແລະຈື່ຈໍາທຸງຊາດທີ່ບິນໂດຍ Mahdi ໃນຊຸມປີ 1800. ມັນ​ມີ​ສາມ​ຫຼ່ຽມ​ສີ​ຂຽວ​ຢູ່​ຊາຍ​ແດນ​ຊ້າຍ​, ຊຶ່ງ​ເປັນ​ສັນ​ຍາ​ລັກ​ທັງ​ການ​ກະ​ສິ​ກໍາ​ແລະ​ອິດ​ສະ​ລາມ​ເວລາ, 1997.

Haumann, Mathew. ເສັ້ນທາງໄປສູ່ສັນຕິພາບ: ການພົບປະກັບປະຊາຊົນພາກໃຕ້ຊູດານ, 2000.

Holt, P. M., ແລະ Daly, M. W. ປະຫວັດສາດຂອງຊູດານ: ຈາກການເຂົ້າມາຂອງອິດສະລາມ ຍຸກປັດຈຸບັນ, 2000.

Johnson, Douglas H., ed. ຊູດານ, 1998.

Jok, Jok Madut. ການທະຫານ, ເພດ, ແລະສຸຂະພາບຈະເລີນພັນໃນພາກໃຕ້ຊູດານ, 1998.

Kebbede, Girma, ed. ສະຖານະການຂອງຊູດານ: ສົງຄາມກາງເມືອງ, ການຍົກຍ້າຍ, ແລະການເສື່ອມໂຊມຂອງລະບົບນິເວດ, 1999.

Macleod, Scott. "ອານາຈັກອື່ນຂອງ Nile." ເວລາ, 1997.

Nelan, Bruce W., et al. "ຊູດານ: ເປັນຫຍັງເລື່ອງນີ້ເກີດຂຶ້ນອີກ?" ເວລາ, 1998.

Peterson, Scott. ຂ້ອຍຕໍ່ຕ້ານອ້າຍຂອງຂ້ອຍ: ໃນສົງຄາມໃນໂຊມາເລຍ, ຊູດານ, ແລະ Rwanda, 2000.

Petterson, Donald. ພາຍໃນຊູດານ: ການເມືອງອິດສະລາມ, ຄວາມຂັດແຍ້ງ, ແລະໄພພິບັດ, 1999.

Roddis, Ingrid ແລະ Miles. ຊູດານ, 2000.

"ຄວາມອຶດຢາກຂອງຊູດານໃຕ້." ນັກເສດຖະສາດ, 1999.

"ຊູດານ." U.N. Chronicle, 1999.

"ໂອກາດຂອງຊູດານເພື່ອສັນຕິພາບ." The Economist, 2000.

"Sudan Loses Its Chains." The Economist, 1999.

"ລັດກໍ່ການຮ້າຍ." The Progressive, 1998.

"ຜ່ານແວ່ນຕາ." The Economist, 1999.

Woodbury, Richard, et al. "Crusade ຂອງເດັກນ້ອຍ." ເວລາ, 1998.

Zimmer, Carl. "ພະຍຸນອນ." Discover, 1998.

ເວັບໄຊທ໌

"ຊູດານ." CIA World Factbook 2000, //www.odci.gov/cia/publications/factbook/geos/su

—E LEANOR S TANFORD

ປະຫວັດສາດ ແລະ ການພົວພັນຊົນເຜົ່າ

ການປະກົດຕົວຂອງປະເທດຊາດ. ພົນລະເຮືອນທີ່ຮູ້ຈັກທໍາອິດທີ່ອາໄສຢູ່ໃນພາກພື້ນຂອງຊູດານໃນປະຈຸບັນແມ່ນຊາວ Meroitic, ຜູ້ທີ່ອາໄສຢູ່ໃນເຂດລະຫວ່າງແມ່ນ້ໍາ Atbara ແລະ Nile ຈາກ 590 B.C.E. ຈົນກ່ວາ 350 B.C.E. ເມື່ອ​ເມືອງ​ເມໂຣ​ຖືກ​ຊາວ​ເອທິໂອເປຍ​ຍຶດ​ໄປ. ໃນເວລານີ້, ສາມອານາຈັກຂອງຄຣິສຕຽນ - ໂນບາເຕຍ, ມາກູຣາ, ແລະອາລວາ - ໄດ້ເຂົ້າມາປົກຄອງໃນພື້ນທີ່. ຫຼາຍຮ້ອຍປີຕໍ່ມາ, ໃນປີ 641, ຊາວອາຣັບໄດ້ເຂົ້າມາ, ເອົາສາດສະຫນາອິດສະລາມໄປກັບພວກເຂົາ. ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ລົງນາມໃນສົນທິສັນຍາກັບຊາວຄຣິດສະຕຽນເພື່ອຢູ່ຮ່ວມກັນໃນສັນຕິພາບ, ແຕ່ຕະຫຼອດເຈັດສັດຕະວັດຕໍ່ມາ, ຄຣິສຕຽນຄ່ອຍໆຕາຍໄປຍ້ອນວ່າຊາວອາຫລັບໄດ້ອົບພະຍົບເຂົ້າໄປໃນພື້ນທີ່ແລະໄດ້ຮັບການປ່ຽນແປງ. ໃນປີ 1504 ປະຊາຊົນ Funj ມາຮອດ, ໄດ້ລິເລີ່ມກົດລະບຽບທີ່ຈະແກ່ຍາວເຖິງເກືອບສາມສັດຕະວັດ. ອັນນີ້ແມ່ນເອີ້ນວ່າ Sultanate ສີດໍາ. ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກໜ້ອຍກ່ຽວກັບຕົ້ນກຳເນີດຂອງ Funj; ມັນໄດ້ຖືກຄາດຄະເນວ່າບາງທີພວກເຂົາເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງ Shilluk ຫຼືບາງຊົນເຜົ່າພາກໃຕ້ອື່ນໆທີ່ອົບພະຍົບໄປທາງເຫນືອ. ຜູ້ປົກຄອງ Funj ໄດ້ປ່ຽນໃຈເຫລື້ອມໃສເປັນອິດສະລາມ, ແລະລາຊະວົງຂອງພວກເຂົາໄດ້ເຫັນການແຜ່ກະຈາຍຂອງສາສະຫນາໄປທົ່ວພື້ນທີ່.

ໃນ​ຊຸມ​ປີ 1800, ການ​ຄ້າ​ຂ້າ​ທາດ​ໄດ້​ກາຍ​ເປັນ​ທຸ​ລະ​ກິດ​ຂະ​ຫຍາຍ​ຕົວ​ໃນ​ພາກ​ພື້ນ. ມີລະບົບການເປັນຂ້າທາດພາຍໃນປະເທດມາດົນນານແລ້ວ, ແຕ່ໃນສະຕະວັດທີ XIX, ຊາວອີຍິບໄດ້ເລີ່ມເອົາຂ້າທາດຊູດານໄປເຮັດວຽກເປັນທະຫານ. ນອກຈາກນີ້, ພໍ່ຄ້າຊາວເອີຣົບແລະແຂກອາຫລັບທີ່ເຂົ້າມາໃນພື້ນທີ່ຊອກຫາງາຊ້າງໄດ້ສ້າງຕັ້ງຕະຫຼາດການຄ້າສໍາລອງ. ນີ້​ໄດ້​ທຳລາຍ​ໂຄງສ້າງ​ຂອງ​ຊົນ​ເຜົ່າ ​ແລະ ຄອບຄົວ ​ແລະ ເກືອບ​ທັງ​ໝົດ​ໄດ້​ລົບ​ລ້າງ​ບັນດາ​ເຜົ່າ​ທີ່​ອ່ອນ​ແອ​ກວ່າ​ຈຳນວນ​ໜຶ່ງ. ມັນບໍ່ແມ່ນຈົນກ່ວາສະຕະວັດ twentieth ທີ່ການຄ້າສໍາລອງໄດ້ຖືກຍົກເລີກໃນທີ່ສຸດ.

ໃນປີ 1820, ປະເທດເອຢິບ, ໃນຍຸກສະໄໝຂອງຈັກກະພັດ Ottoman, ໄດ້ບຸກລຸກຊູດານ, ແລະປົກຄອງເປັນເວລາຫົກສິບປີ ຈົນກ່ວາຜູ້ນໍາຊູດານ Muhammad Ahmed, ຮູ້ຈັກໃນນາມ Mahdi, ຫຼື "ຜູ້ສັນຍາ", ໄດ້ເຂົ້າຍຶດຄອງ. 1881.

ເມື່ອອັງກິດເຂົ້າຍຶດເອົາອີຢິບໃນປີ 1882, ເຂົາເຈົ້າໄດ້ລະວັງການເພີ່ມກໍາລັງຂອງ Mahdi. ໃນ​ການ​ສູ້​ຮົບ Shaykan ໃນ​ປີ 1883, ຜູ້​ຕິດ​ຕາມ​ຂອງ​ຜູ້​ນໍາ​ຊູ​ດານ​ໄດ້​ເອົາ​ຊະ​ນະ​ຊາວ​ເອ​ຢິບ​ແລະ​ກອງ​ທັບ​ສະ​ຫນັບ​ສະ​ຫນູນ​ອັງ​ກິດ​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ. ໃນປີ 1885 ກອງທັບຂອງ Mahdi ໄດ້ເອົາຊະນະຊາວອີຢິບ ແລະອັງກິດ ໃນເມືອງ Khartoum. Mahdi ໄດ້ເສຍຊີວິດໃນປີ 1885 ແລະໄດ້ຮັບການສືບທອດໂດຍ Khalifa Abdullahi.

ໃນປີ 1896 ອັງກິດ ແລະຊາວອີຢິບໄດ້ບຸກໂຈມຕີຊູດານອີກຄັ້ງ, ເອົາຊະນະຊາວຊູດານໃນປີ 1898 ຢູ່ທີ່ສະໜາມຮົບ Omdurman. ການຄວບຄຸມພື້ນທີ່ຂອງພວກເຂົາຈະແກ່ຍາວເຖິງປີ 1956. ໃນປີ 1922 ອັງກິດໄດ້ຮັບຮອງເອົານະໂຍບາຍຂອງການປົກຄອງທາງອ້ອມທີ່ຜູ້ນໍາຊົນເຜົ່າໄດ້ຖືກລົງທຶນໂດຍຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງການຄຸ້ມຄອງທ້ອງຖິ່ນແລະການເກັບພາສີ. ສິ່ງດັ່ງກ່າວໄດ້ອະນຸຍາດໃຫ້ອັງກິດຮັບປະກັນການຄອບຄອງຂອງເຂົາເຈົ້າໃນທົ່ວພາກພື້ນ, ໂດຍການປ້ອງກັນການເພີ່ມຂຶ້ນຂອງຕົວເລກແຫ່ງຊາດແລະການຈໍາກັດພະລັງງານຂອງຊາວຊູດານທີ່ມີການສຶກສາໃນຕົວເມືອງ.

ຕະຫຼອດຊຸມປີ 1940 ເປັນການເຄື່ອນໄຫວເອກະລາດໃນປະ​ເທດ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ຊຸກ​ຍູ້​. ກອງປະຊຸມຂອງນັກສຶກສາຈົບການສຶກສາໄດ້ຖືກສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນ, ອົງການຈັດຕັ້ງທີ່ເປັນຕົວແທນຂອງຊູດານທັງຫມົດທີ່ມີຫຼາຍກ່ວາການສຶກສາປະຖົມແລະເປົ້າຫມາຍຂອງຊູດານເປັນເອກະລາດ.

ໃນປີ 1952 ກະສັດ Farouk ຂອງອີຢິບໄດ້ຖືກປົດຕໍາແໜ່ງ ແລະປ່ຽນແທນໂດຍນາຍພົນ Neguib ທີ່ສະໜັບສະໜູນຊູດານ. ໃນປີ 1953 ຜູ້ປົກຄອງອັງກິດ - ອີຢິບໄດ້ຕົກລົງທີ່ຈະລົງນາມໃນການກະກຽມສາມປີສໍາລັບການເປັນເອກະລາດ, ແລະໃນວັນທີ 1 ມັງກອນ 1956 ຊູດານໄດ້ຮັບເອກະລາດຢ່າງເປັນທາງການ.

ໃນໄລຍະສອງປີຕໍ່ມາ, ລັດຖະບານໄດ້ປ່ຽນມືຫຼາຍຄັ້ງ, ແລະເສດຖະກິດໄດ້ປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກພາຍຫຼັງການເກັບກ່ຽວຝ້າຍທີ່ທຸກຍາກສອງຄັ້ງ. ນອກຈາກນັ້ນ, rancor ໃນພາກໃຕ້ເພີ່ມຂຶ້ນ; ພາກ​ພື້ນ​ບໍ່​ພໍ​ໃຈ​ໃນ​ການ​ເປັນ​ຕົວ​ແທນ​ຂອງ​ລັດ​ຖະ​ບານ​ໃໝ່. (ໃນຈໍານວນແປດຮ້ອຍຕໍາແໜ່ງ, ມີພຽງ 6 ຄົນເທົ່ານັ້ນທີ່ຖືກຍຶດຄອງໂດຍຊາວພາກໃຕ້.) ພວກກະບົດໄດ້ຈັດຕັ້ງກອງທັບ guerrilla ເອີ້ນວ່າ Anya Nya, ຊຶ່ງຫມາຍຄວາມວ່າ "ພິດງູ."

ໃນເດືອນພະຈິກ ປີ 1958 ນາຍພົນ Ibrahim Abboud ໄດ້ຍຶດອຳນາດການປົກຄອງຂອງລັດຖະບານ, ຫ້າມທຸກພັກການເມືອງ ແລະ ສະຫະພັນການຄ້າ ແລະສ້າງຕັ້ງລະບອບຜະເດັດການທະຫານ. ໃນໄລຍະການປົກຄອງຂອງລາວ, ຝ່າຍຄ້ານໄດ້ເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນ, ແລະພັກການເມືອງນອກກົດຫມາຍໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມເພື່ອສ້າງຕັ້ງແນວໂຮມສະຫະປະຊາ. ກຸ່ມນີ້, ພ້ອມກັບແນວໂຮມວິຊາຊີບ, ປະກອບດ້ວຍທ່ານໝໍ, ຄູສອນ, ແລະທະນາຍຄວາມ, ໄດ້ບັງຄັບໃຫ້ Abboud ລາອອກໃນປີ 1964. ລະບອບຂອງເພິ່ນໄດ້ຖືກປ່ຽນແທນດ້ວຍລະບົບລັດຖະສະພາ, ແຕ່ລັດຖະບານນີ້ຖືກຈັດຕັ້ງບໍ່ດີ, ແລະ ອ່ອນເພຍລົງຍ້ອນສົງຄາມກາງເມືອງທີ່ພວມດຳເນີນຢູ່. ໃຕ້.

ໃນເດືອນພຶດສະພາ 1969 ທະຫານໄດ້ເຂົ້າຄວບຄຸມອີກຄັ້ງ,ເວລານີ້ພາຍໃຕ້ Jaafar Nimeiri. ຕະຫຼອດຊຸມປີ 1970, ເສດຖະກິດຂອງຊູດານໄດ້ເຕີບໂຕ, ຍ້ອນໂຄງການກະສິກໍາ, ເສັ້ນທາງໃຫມ່, ແລະທໍ່ນ້ໍາມັນ, ແຕ່ໜີ້ສິນຕ່າງປະເທດກໍ່ເພີ່ມຂຶ້ນ. ທົດສະວັດຕໍ່ໄປໄດ້ເຫັນການຫຼຸດລົງຂອງສະຖານະການເສດຖະກິດຂອງຊູດານໃນເວລາທີ່ໄພແຫ້ງແລ້ງ 1984 ແລະສົງຄາມໃນ Chad ແລະເອທິໂອເປຍໄດ້ສົ່ງຊາວອົບພະຍົບຫລາຍພັນຄົນເຂົ້າໄປໃນປະເທດ, ເກັບພາສີຊັບພະຍາກອນທີ່ຂາດແຄນຂອງປະເທດຊາດ. Nimeiri ໃນເບື້ອງຕົ້ນເປີດການເຈລະຈາກັບພວກກະບົດພາກໃຕ້, ແລະໃນປີ 1972 ສັນຍາສັນຕິພາບ Addis Ababa ໄດ້ປະກາດພາກພື້ນພາກໃຕ້ເປັນຫນ່ວຍງານແຍກຕ່າງຫາກ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ໃນປີ 1985 ລາວໄດ້ຍົກເລີກເອກະລາດນັ້ນ, ແລະສ້າງຕັ້ງກົດຫມາຍໃຫມ່ໂດຍອີງໃສ່ການຕີຄວາມຫມາຍທີ່ຮ້າຍແຮງຂອງລະຫັດອິດສະລາມ.

ກອງທັບໄດ້ປົດ Nimeiri ໃນປີ 1985 ແລະປົກຄອງເປັນເວລາສີ່ປີຕໍ່ໄປ, ຈົນກ່ວາສະພາບັນຊາການປະຕິວັດ (RCC), ພາຍໃຕ້ການນໍາພາຂອງນາຍພົນ Omar Hassan Ahmed al-Bashir ໄດ້ເຂົ້າຄວບຄຸມ. RCC ໄດ້ປະກາດພາວະສຸກເສີນໃນທັນທີ. ພວກ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ປະ​ຖິ້ມ​ສະ​ພາ​ແຫ່ງ​ຊາດ, ຫ້າມ​ພັກ​ການ​ເມືອງ, ສະ​ຫະ​ພັນ​ການ​ຄ້າ, ແລະ​ຫນັງ​ສື​ພິມ, ແລະ​ຫ້າມ​ການ​ໂຈມ​ຕີ, ການ​ປະ​ທ້ວງ, ແລະ​ການ​ເຕົ້າ​ໂຮມ​ສາ​ທາ​ລະ​ນະ​ອື່ນໆ​ທັງ​ຫມົດ. ມາດ​ຕະ​ການ​ເຫຼົ່າ​ນີ້​ໄດ້​ກະ​ຕຸ້ນ​ໃຫ້​ສະ​ຫະ​ປະ​ຊາ​ຊາດ​ໄດ້​ຮັບ​ຮອງ​ເອົາ​ມະ​ຕິ​ໃນ​ປີ 1992 ສະ​ແດງ​ຄວາມ​ກັງ​ວົນ​ກ່ຽວ​ກັບ​ການ​ລະ​ເມີດ​ສິດ​ທິ​ມະ​ນຸດ. ໃນປີຕໍ່ມາ, ລັດຖະບານທະຫານໄດ້ຖືກຍຸບ, ແຕ່ນາຍພົນ Bashir ຍັງຄົງຢູ່ໃນອໍານາດເປັນປະທານາທິບໍດີຊູດານ.

ຂໍ້ຂັດແຍ່ງພາຍໃນລະຫວ່າງພາກເໜືອ ແລະພາກໃຕ້ຍັງສືບຕໍ່, ແລະໃນ1994 ລັດຖະບານໄດ້ລິເລີ່ມການໂຈມຕີໂດຍການຕັດການບັນເທົາທຸກໄປທາງໃຕ້ຈາກ Kenya ແລະ Uganda, ເຮັດໃຫ້ຊາວຊູດານຫລາຍພັນຄົນຕ້ອງອົບພະຍົບອອກຈາກປະເທດ. ສົນທິສັນຍາ​ສັນຕິພາບ​ລະຫວ່າງ​ລັດຖະບານ​ກັບ​ສອງ​ກຸ່ມ​ກະບົດ​ຢູ່​ພາກ​ໃຕ້​ໄດ້​ລົງ​ນາມ​ໃນ​ປີ 1996, ​ແຕ່​ການ​ປະ​ທະ​ກັນ​ຍັງ​ດຳ​ເນີນ​ຕໍ່​ໄປ. ​ໃນ​ການ​ເຈລະຈາ​ສັນຕິພາບ​ປີ 1998, ລັດຖະບານ​ໄດ້​ຕົກລົງ​ໃຫ້​ມີ​ການ​ລົງ​ຄະ​ແນນ​ສຽງ​ຄວບ​ຄຸມ​ຈາກ​ສາກົນ​ເພື່ອ​ປົກຄອງ​ຕົນ​ເອງ​ຢູ່​ພາກ​ໃຕ້, ​ແຕ່​ບໍ່​ໄດ້​ກຳນົດ​ວັນ​ເວລາ, ​ແລະ​ການ​ເຈລະຈາ​ບໍ່​ໄດ້​ຮັບ​ຜົນ​ສະທ້ອນ​ເຖິງ​ການ​ຢຸດ​ຍິງ. ໃນທ້າຍຊຸມປີ 1990, ກອງທັບປົດປ່ອຍປະຊາຊົນຊູດານ (SPLA) ໄດ້ຄວບຄຸມສ່ວນໃຫຍ່ຂອງພາກໃຕ້ຂອງຊູດານ.

ໃນປີ 1996 ປະເທດໄດ້ຈັດການເລືອກຕັ້ງຄັ້ງທຳອິດໃນຮອບ 7 ປີ. ປະທານາທິບໍດີ Bashir ຊະນະ, ແຕ່ໄຊຊະນະຂອງທ່ານໄດ້ຖືກປະທ້ວງໂດຍກຸ່ມຝ່າຍຄ້ານ. ທ່ານ Hassan al-Turabi, ຫົວໜ້າ​ແນວ​ໂຮມ​ອິດສະ​ລາມ​ແຫ່ງ​ຊາດ​ພື້ນຖານ (NIF), ​ເຊິ່ງມີ​ການ​ພົວພັນ​ກັບ​ປະທານາທິບໍດີ Bashir, ​ໄດ້​ຮັບ​ເລືອກ​ຕັ້ງ​ເປັນ​ປະທານ​ສະພາ​ແຫ່ງ​ຊາດ. ​ໃນ​ປີ 1998 ລັດຖະທຳ​ມະນູນ​ສະບັບ​ໃໝ່​ໄດ້​ຖືກ​ນຳ​ໃຊ້, ​ໄດ້​ຮັບ​ອະນຸຍາດ​ໃຫ້​ມີ​ລະບອບ​ຫຼາຍ​ພັກ ​ແລະ ສິດ​ເສລີ​ໃນ​ການ​ນັບຖື​ສາສະໜາ. ​ແນວ​ໃດ​ກໍ​ດີ, ​ເມື່ອ​ສະພາ​ແຫ່ງ​ຊາດ​ເລີ່​ມຫຼຸດ​ອຳນາດ​ປະທານາທິບໍດີ, ທ່ານ Bashir ​ໄດ້​ປະກາດ​ພາວະ​ສຸກ​ເສີນ, ​ແລະ ສິດ​ຖືກ​ຖອນ​ຄືນ​ອີກ.

ເອກະລັກແຫ່ງຊາດ. ຊາວຊູດານມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະລະບຸຕົວຕົນກັບຊົນເຜົ່າຂອງເຂົາເຈົ້າຫຼາຍກວ່າປະເທດຊາດຂອງເຂົາເຈົ້າ. ຊາຍແດນຂອງປະເທດບໍ່ປະຕິບັດຕາມການແບ່ງເຂດພູມສັນຖານຂອງຊົນເຜົ່າຕ່າງໆຂອງຕົນ, ເຊິ່ງໃນຫຼາຍໆກໍລະນີໄດ້ຮົ່ວໄຫລເຂົ້າໄປໃນປະເທດເພື່ອນບ້ານ. ນັບຕັ້ງແຕ່ເອກະລາດ, ຊາວມຸດສະລິມໃນພາກ​ເຫນືອ​ໄດ້​ພະ​ຍາ​ຍາມ​ທີ່​ຈະ​ປະ​ກອບ​ເອ​ກະ​ລັກ​ຂອງ​ຊາດ​ຊູ​ດານ​ໂດຍ​ອີງ​ໃສ່​ວັດ​ທະ​ນະ​ທໍາ​ແລະ​ພາ​ສາ​ອາ​ຣັບ​, ໃນ​ຄ່າ​ໃຊ້​ຈ່າຍ​ຂອງ​ວັດ​ທະ​ນະ​ທໍາ​ພາກ​ໃຕ້​. ສິ່ງ​ນີ້​ໄດ້​ເຮັດ​ໃຫ້​ຊາວ​ພາກ​ໃຕ້​ຫຼາຍ​ຄົນ​ຄຽດ​ແຄ້ນ ​ແລະ ​ໄດ້​ພິສູດ​ໃຫ້​ເຫັນ​ວ່າ​ມີ​ຄວາມ​ແຕກ​ແຍກ​ຫລາຍ​ກວ່າ​ການ​ເປັນ​ເອກະ​ພາບ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ພາຍໃນພາກໃຕ້, ການຕໍ່ສູ້ທົ່ວໄປກັບພາກເຫນືອໄດ້ປະຕິບັດເພື່ອນໍາເອົາຈໍານວນຊົນເຜົ່າທີ່ແຕກຕ່າງກັນ.

ການພົວພັນຊົນເຜົ່າ. ຫຼາຍກວ່າໜຶ່ງຮ້ອຍຊົນເຜົ່າຂອງຊູດານຢູ່ຮ່ວມກັນຢ່າງສະຫງົບສຸກ. ​ແນວ​ໃດ​ກໍ​ດີ, ການ​ພົວພັນ​ລະຫວ່າງ​ພາກ​ເໜືອ​ແລະ​ພາກ​ໃຕ້​ລ້ວນ​ແຕ່​ມີ​ປະຫວັດ​ແຫ່ງ​ຄວາມ​ໂກດ​ແຄ້ນ​ນັບ​ມື້​ນັບ​ເປັນ​ເອກະລາດ. ພາກ​ເຫນືອ​ແມ່ນ​ອາ​ຣັບ​ສ່ວນ​ໃຫຍ່​, ແລະ​ພາກ​ໃຕ້​ໄດ້​ບໍ່​ພໍ​ໃຈ​ການ​ເຄື່ອນ​ໄຫວ​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ເພື່ອ "Arabize​" ປະ​ເທດ​, ການ​ປ່ຽນ​ແທນ​ພາ​ສາ​ພື້ນ​ເມືອງ​ແລະ​ວັດ​ທະ​ນະ​ທໍາ​ກັບ​ອາ​ຫລັບ​. ການ​ປະ​ທະ​ກັນ​ນີ້​ໄດ້​ພາ​ໃຫ້​ເກີດ​ການ​ນອງ​ເລືອດ ​ແລະ​ສົງຄາມ​ກາງ​ເມືອງ​ທີ່​ຍັງ​ດຳ​ເນີນ​ຢູ່.

ຕົວເມືອງ, ສະຖາປັດຕະຍະກໍາ, ແລະການນໍາໃຊ້ພື້ນທີ່

ພຽງແຕ່ 25 ສ່ວນຮ້ອຍຂອງປະຊາກອນອາໄສຢູ່ໃນຕົວເມືອງຫຼືຕົວເມືອງ; ສ່ວນທີ່ຍັງເຫຼືອ 75 ເປີເຊັນແມ່ນຊົນນະບົດ. Khartoum ມີຄວາມສວຍງາມ, ມີຖະໜົນ ແລະ ສວນທີ່ມີຕົ້ນໄມ້ເປັນແຖວ. ນອກ​ນີ້​ຍັງ​ເປັນ​ບ້ານ​ທີ່​ມີ​ຄົນ​ອົບ​ພະ​ຍົບ​ຈາກ​ເຂດ​ຊົນນະບົດ​ເປັນ​ຈຳນວນ​ຫຼວງ​ຫຼາຍ​ທີ່​ມາ​ຊອກ​ຫາ​ວຽກ​ເຮັດ​ງານ​ທຳ ​ແລະ ​ໄດ້​ສ້າງ​ເຂດ​ຊານ​ເມືອງ​ຢູ່​ແຄມ​ທາງ​ຂອງ​ເມືອງ.

ເມືອງໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນພາກໃຕ້ແມ່ນ Juba, ໃກ້ກັບຊາຍແດນກັບອູການດາ, ເຄນຢາ, ແລະສາທາລະນະລັດປະຊາທິປະໄຕຄອງໂກ. ມັນມີຖະໜົນຫົນທາງກວ້າງ, ມີຂີ້ຝຸ່ນ ແລະຖືກອ້ອມຮອບໄປດ້ວຍທົ່ງຫຍ້າທີ່ກວ້າງຂວາງ. ໃນ​ເມືອງ​ນີ້​ມີ​ໂຮງ​ຫມໍ​, ໂຮງ​ຮຽນ​ມື້​, ແລະ​ວິ​ທະ​ຍາ​ໄລ​ໃຫມ່​.

ເມືອງອື່ນລວມມີ