ETNONIM: Orang Turki

Orang Tatar yang tinggal di China mewakili hanya 1 peratus daripada semua orang Tatar. Penduduk Tatar di China ialah 4,837 pada tahun 1990, meningkat daripada 4,300 pada tahun 1957. Kebanyakan Tatar tinggal di bandar Yining, Qoqek, dan Urumqi di Wilayah Autonomi Uigur Xinjiang, walaupun sehingga awal 1960-an sebilangan daripada mereka menggembala ternakan, juga di Xinjiang. Bahasa Tatar tergolong dalam Cawangan Turki dari Keluarga Altaic. Orang Tatar tidak mempunyai sistem tulisan mereka sendiri, sebaliknya menggunakan skrip Uigur dan Kazak.

Dalam rujukan Cina terawal tentang Tatar, dalam rekod bertarikh abad kelapan, mereka dipanggil "Dadan." Mereka adalah sebahagian daripada Turki Khanate sehingga ia runtuh pada kira-kira 744. Selepas itu, Tatar bertambah kuat sehingga mereka dikalahkan oleh Mongol. Tatar bercampur dengan Boyar, Kipchak, dan Mongol, dan kumpulan baru ini menjadi Tatar moden. Mereka melarikan diri dari tanah air mereka di kawasan sungai Volga dan Kama apabila Rusia berpindah ke Asia Tengah pada abad kesembilan belas, beberapa berakhir di Xinjiang. Kebanyakan orang Tatar menjadi pedagang bandar ternakan, kain, bulu, perak, teh, dan barangan lain hasil daripada peluang perdagangan yang dicipta oleh perjanjian China-Rusia 1851 dan 1881. Sebilangan kecil orang Tatar mengembala dan bertani. Mungkin satu pertiga daripada Tatar menjadi tukang jahit atau pengeluar kecil, membuat perkara seperti sarung sosej.

Rumah bandar bagi keluarga Tatar diperbuat daripada lumpur dan mempunyai saluran asap relau di dinding untuk pemanasan. Di dalam, ia digantung dengan permaidani, dan di luar terdapat halaman dengan pokok dan bunga. Tatar penggembala migrasi tinggal di khemah.

Diet Tatar termasuk pastri dan kek yang tersendiri, serta keju, nasi, labu, daging dan aprikot kering. Mereka minum minuman beralkohol, satu diperbuat daripada madu yang ditapai dan satu lagi wain anggur liar.

Walaupun beragama Islam, kebanyakan bandar Tatar adalah monogami. Tatar berkahwin di rumah ibu bapa pengantin perempuan, dan pasangan itu biasanya tinggal di sana sehingga kelahiran anak pertama mereka. Majlis persandingan termasuk minum air gula oleh pasangan pengantin, bagi melambangkan cinta dan kebahagiaan yang berpanjangan. Orang mati dikebumikan berbalut kain putih; semasa Al-Quran dibacakan, para ajudan melemparkan segenggam kotoran ke atas jenazah sehingga tertimbus.

Bibliografi

Ma Yin, ed. (1989). Warganegara Minoriti China, 192-196. Beijing: Akhbar Bahasa Asing.

Panel Editorial Soalan Minoriti Kebangsaan (1985). Soal Jawab tentang Warganegara Minoriti China. Beijing: Akhbar Dunia Baharu.

Schwarz, Henry G. (1984). Minoriti Utara China: Tinjauan, 69-74. Bellingham: Western Washington University Press.