ເສດຖະກິດ - ນັກທ່ອງທ່ຽວຊາວໄອແລນ
ກິດຈະກຳການລ້ຽງສັດ ແລະການຄ້າ. ນັກທ່ອງທ່ຽວໃຊ້ຊັບພະຍາກອນທາງສັງຄົມ (ແທນທີ່ຈະເປັນທໍາມະຊາດ), ນັ້ນແມ່ນລູກຄ້າສ່ວນບຸກຄົນແລະກຸ່ມລູກຄ້າພາຍໃນສັງຄົມເຈົ້າພາບ. ພວກເຂົາເປັນນັກສວຍໂອກາດທີ່ເຮັດວຽກດ້ວຍຕົນເອງທີ່ໃຊ້ຍຸດທະສາດທົ່ວໄປ ແລະການເຄື່ອນໄຫວທາງພື້ນທີ່ເພື່ອສວຍໃຊ້ໂອກາດທາງເສດຖະກິດຢູ່ແຄມຂອງ. ກ່ອນສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ 2, ນັກທ່ອງທ່ຽວໄດ້ຍ້າຍຈາກຟາມໜຶ່ງບ້ານ ແລະ ໝູ່ບ້ານ ໄປສູ່ການຜະລິດ ແລະ ສ້ອມແປງກະເປົ໋າ, ອະນາໄມທໍ່ລະບາຍນ້ຳ, ຄ້າຂາຍລາ ແລະ ມ້າ, ຂາຍເຄື່ອງໃຊ້ໃນຄົວເຮືອນນ້ອຍໆ, ເກັບກ່ຽວພືດພັນເພື່ອແລກປ່ຽນກັບອາຫານ, ເຄື່ອງນຸ່ງ ແລະ ເງິນສົດ. ພວກເຂົາຍັງໄດ້ເຮັດເຄື່ອງປ່ຽງ, ແປງ, ໄມ້ແຂວນ, ແລະກະຕ່າ; umbrellas ສ້ອມແປງ; ເກັບຂົນມ້າ, ຂົນ, ຕຸກກະຕາ, ເຄື່ອງນຸ່ງທີ່ໃຊ້ແລ້ວ, ແລະ ຜ້າກັ້ງ; ແລະໄດ້ຂູດຮີດຄວາມຮູ້ສຶກ ແລະຄວາມຢ້ານກົວຂອງປະຊາກອນທີ່ຕັ້ງຖິ່ນຖານຜ່ານຂໍທານ, ການບອກໂຊກ, ແລະແຜນການສ້າງເງິນປອມ. ບາງຄັ້ງຄອບຄົວນັກເດີນທາງເຮັດວຽກໃຫ້ຊາວກະສິກອນເປັນໄລຍະເວລາທີ່ຍາວນານ. ນັກທ່ອງທ່ຽວໄດ້ຮັບການຕ້ອນຮັບສໍາລັບການບໍລິການທີ່ເປັນປະໂຫຍດທີ່ເຂົາເຈົ້າປະຕິບັດແລະສໍາລັບຂ່າວແລະເລື່ອງທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ນໍາເອົາໄປກະສິກໍາທີ່ໂດດດ່ຽວ, ແຕ່ພວກເຂົາຍັງຖືກຖືວ່າເປັນຄວາມສົງໃສຈາກຊຸມຊົນທີ່ຕັ້ງຖິ່ນຖານແລະເມື່ອວຽກງານຂອງພວກເຂົາສໍາເລັດພວກເຂົາກໍ່ໄດ້ຮັບການຊຸກຍູ້ໃຫ້ໄປ. ດ້ວຍການນຳເອົາພາດສະຕິກ ແລະກົ່ວແລະເຄື່ອງເຄືອບດິນເຜົາທີ່ຜະລິດດ້ວຍລາຄາຖືກຕາມສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ 2, ວຽກງານຂອງຊ່າງຕີມໄດ້ກາຍເປັນການລ້າສະໄໝຫຼາຍຂຶ້ນ. ການຂະຫຍາຍຕົວຂອງປະຊາກອນໄອແລນໃນຊຸມປີ 1950 ແລະ 1960ນອກນັ້ນ ຍັງໄດ້ປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການສູນເສຍເສດຖະກິດຊົນນະບົດຂອງເຂົາເຈົ້າ. ຍ້ອນວ່າຊາວກະສິກອນຊື້ລົດໄຖນາແລະເຄື່ອງຈັກໃນກະສິກໍາ, ເຊັ່ນເຄື່ອງຂຸດ beet, ພວກເຂົາບໍ່ຕ້ອງການແຮງງານກະສິກໍາແລະສັດທີ່ນັກທ່ອງທ່ຽວໄດ້ສະຫນອງໃຫ້. ເຊັ່ນດຽວກັນ, ການເປັນເຈົ້າຂອງລົດສ່ວນຕົວ ແລະ ການບໍລິການລົດເມໃນເຂດຊົນນະບົດທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນ, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ການເຂົ້າເຖິງຕົວເມືອງ ແລະ ຮ້ານຄ້າສະດວກ, ໄດ້ລົບລ້າງຄວາມຕ້ອງການຂອງຄົນຍ່າງເລາະ. ດັ່ງນັ້ນ, ນັກທ່ອງທ່ຽວຈຶ່ງຖືກບັງຄັບໃຫ້ຍ້າຍໄປຢູ່ໃນຕົວເມືອງເພື່ອຊອກວຽກເຮັດ. ຢູ່ໃນຕົວເມືອງທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ເກັບເສດເຫຼັກເສດແລະການຖືກຖິ້ມເສຍອື່ນໆ, ຂໍຮ້ອງ, ແລະລົງນາມເພື່ອສະຫວັດດີການຂອງລັດ. ທຸກມື້ນີ້ ຄອບຄົວສ່ວນໃຫຍ່ຫາລ້ຽງຊີບດ້ວຍການຂາຍເຄື່ອງອຸປະໂພກ-ບໍລິໂພກແບບພົກພາຈາກບ່ອນຕັ້ງແຄມທາງ ແລະປະຕູ-ປະຕູ, ດ້ວຍການເກັບກູ້ລົດເກົ່າ ແລະຂາຍຊິ້ນສ່ວນ, ແລະຈາກການຊ່ວຍເຫຼືອຂອງລັດຖະບານ.
ພະແນກແຮງງານ. ລາຍຮັບຂອງຄົວເຮືອນແມ່ນຜະລິດໂດຍສະມາຊິກຄອບຄົວທັງໝົດ—ຊາຍ ແລະ ຍິງ, ໜຸ່ມ ແລະ ຜູ້ເຖົ້າ. ຕາມປະເພນີ ເດັກນ້ອຍໄດ້ຮັບຜົນຕອບແທນທາງດ້ານເສດຖະກິດຕັ້ງແຕ່ອາຍຸຍັງນ້ອຍຄື: ຂໍທານ, ເລາະຊື້ສິ່ງຂອງນ້ອຍໆ, ເກັບພືດຜົນ, ໂອກາດໃນການຊອກຄົ້ນຫາສະມາຊິກໃນຄົວເຮືອນອື່ນໆ, ແລະ ຊ່ວຍເຫຼືອໃນຄ້າຍ. ໃນມື້ນີ້, ຫຼາຍຄົນໄດ້ເຂົ້າໂຮງຮຽນສໍາລັບສ່ວນຫນຶ່ງຂອງໄວເດັກຂອງເຂົາເຈົ້າ. ຜູ້ສູງອາຍຸປະກອບສ່ວນລາຍຮັບໂດຍຜ່ານການຈ້າງງານແບບ passive ເຊັ່ນ: ການເກັບເງິນສະຫວັດດີການພິເສດ. ແມ່ຍິງໄດ້ຮັບເອົາຄວາມຮັບຜິດຊອບທາງເສດຖະກິດແລະພາຍໃນປະເທດທີ່ສໍາຄັນຢູ່ໃນສັງຄົມນັກທ່ອງທ່ຽວ. ໃນເຂດຊົນນະບົດ, ເຂົາເຈົ້າໄດ້ໄປເລາະຊື້-ຂາຍເປັນສ່ວນໃຫຍ່ເຄື່ອງໃຊ້ໃນຄົວເຮືອນເຊັ່ນ: ເຂັມ, ແປງຖູ, ຫວີ, ແລະກະເປົ໋າເຮັດດ້ວຍມືເພື່ອຜະລິດກະສິກໍາ ແລະເງິນສົດ. ຫລາຍຄົນຍັງໄດ້ອ້ອນວອນ, ບອກໂຊກລາບ, ແລະເກັບເອົາການຖືກໄລ່ອອກ. ຜູ້ຊາຍນັກທ່ອງທ່ຽວເຮັດກະເປົ໋າ, ກວາດປ່ອງ, ມ້າ ແລະລາ, ຈ້າງຕົນເອງເພື່ອເຮັດໄຮ່ເຮັດວຽກແລະສ້ອມແປງ, ຫຼືຜະລິດເຄື່ອງຫັດຖະກຳ (ເຊັ່ນ: ໂຕະນ້ອຍ, ໄມ້ແຂວນ). ດ້ວຍການເຄື່ອນໄຫວໄປສູ່ຕົວເມືອງໃນຊຸມປີ 1960 ແລະ 1970, ການປະກອບສ່ວນເສດຖະກິດຂອງແມ່ຍິງທຽບໃສ່ກັບຜູ້ຊາຍໃນເບື້ອງຕົ້ນເພີ່ມຂຶ້ນ; ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຂໍທານຢູ່ຖະໜົນຫົນທາງໃນເມືອງ ແລະໃນເຂດທີ່ຢູ່ອາໄສ, ບາງຄັ້ງກໍ່ພັດທະນາສາຍສຳພັນຂອງຜູ້ອຸປະຖໍາ-ລູກຄ້າກັບແມ່ບ້ານໄອແລນ. ຄວາມສໍາຄັນທາງດ້ານເສດຖະກິດຂອງພວກເຂົາຍັງໄດ້ຮັບການເສີມຂະຫຍາຍໂດຍການລວບລວມເງິນອຸດໜູນເດັກນ້ອຍຂອງລັດ, ເຊິ່ງຈ່າຍໃຫ້ແມ່ຊາວໄອແລນທັງຫມົດ. ຢູ່ໃນຕົວເມືອງ, ແມ່ຍິງຍັງໄດ້ເລີ່ມເຮັດຫນ້າທີ່ເປັນນາຍຫນ້າວັດທະນະທໍາ, ຈັດການກັບການພົວພັນສ່ວນໃຫຍ່ກັບຄົນພາຍນອກ (ເຊັ່ນ: ຕໍາຫຼວດ, ນັກບວດ, ພະນັກງານສັງຄົມ). ໃນເບື້ອງຕົ້ນ, ຜູ້ຊາຍນັກທ່ອງທ່ຽວໄດ້ສຸມໃສ່ການເກັບເຫຼັກເສດແລະສິ່ງເສດເຫຼືອອື່ນໆ, ແລະບໍ່ດົນມານີ້, ການຂາຍຊິ້ນສ່ວນລົດທີ່ເກັບກູ້ແລະເຄື່ອງບໍລິໂພກໃຫມ່ຈາກບ່ອນຈອດລົດແຄມທາງແລະປະຕູສູ່ປະຕູ. ພວກເຂົາເຈົ້າຍັງເກັບກໍາການຊ່ວຍເຫຼືອການຫວ່າງງານ.
ອ່ານບົດຄວາມກ່ຽວກັບ ນັກທ່ອງທ່ຽວຊາວໄອແລນຈາກວິກິພີເດຍ