ໂດຍ Ken Cuthbertson

ພາບລວມ

ເນື່ອງຈາກສະຖິຕິການເຂົ້າເມືອງປົກກະຕິແລ້ວຈະລວມຂໍ້ມູນກ່ຽວກັບນິວຊີແລນກັບອົດສະຕາລີ, ແລະເນື່ອງຈາກວ່າຄວາມຄ້າຍຄືກັນລະຫວ່າງປະເທດແມ່ນຫຼາຍ, ພວກເຂົາເຈົ້າແມ່ນ. ເຊື່ອມຕໍ່ຢູ່ໃນບົດຂຽນນີ້ເຊັ່ນກັນ. ລັດ​ວິ​ສາ​ຫະ​ກິດ​ອົດ​ສະ​ຕາ​ລີ, ປະ​ເທດ​ໃຫຍ່​ທີ 6 ຂອງ​ໂລກ, ແມ່ນ​ຢູ່​ລະ​ຫວ່າງ​ປາ​ຊີ​ຟິກ​ໃຕ້​ແລະ​ມະ​ຫາ​ສະ​ຫມຸດ​ອິນ​ເດຍ. ອອສເຕຣເລຍເປັນປະເທດດຽວໃນໂລກທີ່ຍັງເປັນທະວີບ, ແລະເປັນທະວີບດຽວທີ່ຢູ່ພາຍໃນຊີກໂລກໃຕ້ທັງໝົດ. ຊື່ອົດສະຕາລີມາຈາກຄໍາ Latin australis , ຊຶ່ງຫມາຍຄວາມວ່າພາກໃຕ້. ອົດສະຕຣາລີຖືກເອີ້ນເປັນທີ່ນິຍົມກັນວ່າ "ລົງລຸ່ມ" - ຄໍາເວົ້າທີ່ມາຈາກສະຖານທີ່ຂອງປະເທດລຸ່ມເສັ້ນສູນສູດ. ນອກຊາຍຝັ່ງຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້ຂອງລັດເກາະ Tasmania ແມ່ນ; ພວກ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ຮ່ວມ​ກັນ​ສ້າງ​ຕັ້ງ​ປະ​ຊາ​ຄົມ​ຂອງ​ອົດ​ສະ​ຕາ​ລີ. ນະຄອນຫຼວງແມ່ນ Canberra.

ອອສເຕຣເລຍກວມເອົາເນື້ອທີ່ 2,966,150 ຕາລາງໄມ—ເກືອບເທົ່າກັບທະວີບສະຫະລັດອາເມລິກາ, ບໍ່ລວມອາລາສກາ. ບໍ່ເຫມືອນກັບສະຫະລັດ, ປະຊາກອນອົດສະຕາລີໃນປີ 1994 ມີພຽງ 17,800,000 ຄົນ; ປະ​ເທດ​ນີ້​ມີ​ການ​ຕັ້ງ​ຖິ່ນ​ຖານ​ຢ່າງ​ໜ້ອຍ, ສະ​ເລ່ຍ​ມີ​ພຽງ​ແຕ່ 6 ຄົນ​ຕໍ່​ຕາ​ແມັດ​ມົນ​ທົນ​ຂອງ​ອາ​ນາ​ຈັກ​ເທົ່າ​ນັ້ນ ເມື່ອ​ທຽບ​ໃສ່​ຫຼາຍ​ກວ່າ 70 ຄົນ​ໃນ​ສະ​ຫະ​ລັດ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ສະຖິຕິນີ້ແມ່ນເຮັດໃຫ້ເຂົ້າໃຈຜິດບາງຢ່າງ, ເພາະວ່າພາຍໃນອົດສະຕາລີທີ່ກວ້າງຂວາງ - ເອີ້ນວ່າ "Outback" - ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນທະເລຊາຍຮາບພຽງຫຼືທົ່ງຫຍ້າແຫ້ງແລ້ງທີ່ມີການຕັ້ງຖິ່ນຖານຫນ້ອຍ. ຄົນຢືນຢູ່ລັດ​ຖະ​ສະ​ພາ​ສະ​ຫະ​ພັນ​ຢູ່​ທີ່ Melbourne (ນະ​ຄອນ​ຫຼວງ​ແຫ່ງ​ຊາດ​ໄດ້​ຖືກ​ຍ້າຍ​ໃນ​ປີ 1927 ເປັນ​ເມືອງ​ທີ່​ວາງ​ແຜນ​ທີ່​ເອີ້ນ​ວ່າ Canberra, ເຊິ່ງ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ອອກ​ແບບ​ໂດຍ​ສະ​ຖາ​ປະ​ນິກ​ອາ​ເມລິ​ກາ Walter Burley Griffin). ໃນປີດຽວກັນນັ້ນ, 1901, ໄດ້ເຫັນການຮັບຮອງເອົາໂດຍສະພາອົດສະຕຣາລີສະບັບໃຫມ່ຂອງກົດຫມາຍຄົນເຂົ້າເມືອງທີ່ຈໍາກັດທີ່ມີປະສິດຕິຜົນຫ້າມຊາວເອເຊຍສ່ວນໃຫຍ່ແລະຄົນ "ສີ" ອື່ນໆເຂົ້າໄປໃນປະເທດແລະຮັບປະກັນວ່າອົດສະຕາລີຈະຍັງຄົງເປັນສີຂາວເປັນສ່ວນໃຫຍ່ສໍາລັບ 72 ປີຂ້າງຫນ້າ. Ironically, ເຖິງວ່າຈະມີນະໂຍບາຍຄົນເຂົ້າເມືອງຈໍາແນກຂອງຕົນ, ອົດສະຕາລີໄດ້ພິສູດວ່າມີຄວາມກ້າວຫນ້າໃນຢ່າງຫນ້ອຍຫນຶ່ງເລື່ອງທີ່ສໍາຄັນ: ແມ່ຍິງໄດ້ຮັບການລົງຄະແນນສຽງໃນປີ 1902, ເປັນ 18 ປີເຕັມກ່ອນທີ່ຈະເອື້ອຍນ້ອງຂອງເຂົາເຈົ້າຢູ່ໃນສະຫະລັດ. ເຊັ່ນດຽວກັນ, ການເຄື່ອນໄຫວແຮງງານທີ່ມີການຈັດຕັ້ງຂອງອົດສະຕຣາລີໄດ້ສວຍໃຊ້ຄວາມສາມັກຄີຊົນເຜົ່າຂອງຕົນ ແລະ ການຂາດແຄນແຮງງານເພື່ອກົດດັນ ແລະ ໄດ້ຮັບຜົນປະໂຫຍດດ້ານສະຫວັດດີການສັງຄົມຫຼາຍສິບປີກ່ອນຄົນງານໃນປະເທດອັງກິດ, ເອີຣົບ ຫຼື ອາເມລິກາເໜືອ. ມາ​ຮອດ​ທຸກ​ວັນ​ນີ້, ແຮງ​ງານ​ທີ່​ມີ​ການ​ຈັດ​ຕັ້ງ​ເປັນ​ກຳ​ລັງ​ທີ່​ມີ​ອິດ​ທິ​ພົນ​ໃນ​ສັງ​ຄົມ​ອົດ​ສະ​ຕາ​ລີ, ຫຼາຍ​ກວ່າ​ໃນ​ສະ​ຫະ​ລັດ.

ໃນຕອນເລີ່ມຕົ້ນ, ຊາວອົດສະຕຣາລີສ່ວນຫຼາຍແມ່ນເບິ່ງທິດຕາເວັນຕົກໄປທາງລອນດອນເພື່ອການຄ້າ, ການປ້ອງກັນ, ການເມືອງ, ແລະວັດທະນະທຳ. ນີ້ ແມ່ນ inevitable ເນື່ອງ ຈາກ ວ່າ ສ່ວນ ໃຫຍ່ ຂອງ ຄົນ ເຂົ້າ ເມືອງ ສືບ ຕໍ່ ມາ ຈາກ Britain; ສັງຄົມອົດສະຕຣາລີສະເຫມີມີລົດຊາດຂອງອັງກິດທີ່ແຕກຕ່າງ. ດ້ວຍ​ການ​ຫຼຸດ​ລົງ​ຂອງ​ອັງກິດ​ໃນ​ຖານະ​ເປັນ​ມະຫາ​ອຳນາດ​ໂລກ​ໃນ​ຊຸມ​ປີ​ຫຼັງ​ສົງຄາມ​ໂລກ​ຄັ້ງ​ທີ 1, ອົດ​ສະ​ຕາ​ລີໄດ້​ເຂົ້າ​ໃກ້​ສະຫະລັດ​ຫລາຍ​ຂຶ້ນ. ໃນຖານະເປັນປະເທດເພື່ອນບ້ານແຄມຝັ່ງປາຊີຟິກທີ່ມີເຊື້ອສາຍທາງວັດທະນະທໍາທົ່ວໄປ, ມັນເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ການຄ້າລະຫວ່າງອົດສະຕາລີແລະສະຫະລັດຈະຂະຫຍາຍອອກໄປຍ້ອນວ່າເຕັກໂນໂລຢີການຂົນສົ່ງໄດ້ຮັບການປັບປຸງ. ເຖິງວ່າຈະມີການຖົກຖຽງກັນຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງກ່ຽວກັບອັດຕາພາສີແລະບັນຫານະໂຍບາຍຕ່າງປະເທດ, ຫນັງສືອາເມລິກາ, ວາລະສານ, ຮູບເງົາ, ລົດ, ແລະເຄື່ອງບໍລິໂພກອື່ນໆໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນທີ່ຈະຖ້ວມຕະຫຼາດອົດສະຕາລີໃນຊຸມປີ 1920. ຕໍ່ກັບຄວາມຕົກໃຈຂອງນັກຊາດນິຍົມອົດສະຕຣາລີ, ນຶ່ງໃນແງ່ຂອງທ່າອ່ຽງນີ້ແມ່ນການເລັ່ງຂອງ "ການຫັນເປັນອາເມຣິກາຂອງອົດສະຕາລີ." ຂະບວນການນີ້ໄດ້ຊ້າລົງພຽງແຕ່ບາງສ່ວນຈາກຄວາມຍາກລໍາບາກຂອງການຕົກຕໍ່າຄັ້ງໃຫຍ່ຂອງຊຸມປີ 1930, ເມື່ອການຫວ່າງງານເພີ່ມຂຶ້ນໃນທັງສອງປະເທດ. ມັນໄດ້ເລັ່ງຂື້ນອີກຄັ້ງເມື່ອອັງກິດໄດ້ອະນຸຍາດໃຫ້ອະດີດອານານິຄົມເຊັ່ນອົດສະຕາລີແລະການາດາມີການຄວບຄຸມຢ່າງເຕັມທີ່ກ່ຽວກັບວຽກງານພາຍນອກຂອງຕົນເອງໃນປີ 1937 ແລະວໍຊິງຕັນແລະ Canberra ໄດ້ຍ້າຍໄປສ້າງຕັ້ງການພົວພັນທາງການທູດຢ່າງເປັນທາງການ.

ໃນ​ຖາ​ນະ​ເປັນ​ສະ​ມາ​ຊິກ​ຂອງ​ປະ​ຊາ​ຄົມ​ອັງ​ກິດ, ອົດ​ສະ​ຕາ​ລີ​ແລະ​ອາ​ເມລິ​ກາ​ໄດ້​ກາຍ​ເປັນ​ພັນ​ທະ​ມິດ​ໃນ​ເວ​ລາ​ສົງ​ຄາມ​ຫຼັງ​ຈາກ​ການ​ໂຈມ​ຕີ​ຍີ່​ປຸ່ນ Pearl Harbor. ຊາວອອສເຕຣເລຍສ່ວນໃຫຍ່ຮູ້ສຶກວ່າ ດ້ວຍການຫວັ່ນໄຫວຂອງອັງກິດ, ອາເມຣິກາໄດ້ສະເໜີຄວາມຫວັງອັນດຽວທີ່ຈະປ້ອງກັນການຮຸກຮານຂອງຍີ່ປຸ່ນ. ອອສເຕຣເລຍໄດ້ກາຍເປັນຖານສະໜອງຫຼັກຂອງອາເມຣິກາໃນສົງຄາມປາຊີຟິກ, ແລະປະມານໜຶ່ງລ້ານຄົນຂອງ G.I.s ອາເມຣິກາໄດ້ໄປປະຈຳການຢູ່ທີ່ນັ້ນ ຫຼືໄດ້ໄປຢ້ຽມຢາມປະເທດໃນປີ 1942 ຫາ 1945. ໃນຖານະເປັນປະເທດທີ່ຖືວ່າມີຄວາມສຳຄັນຕໍ່ການປ້ອງກັນຂອງສະຫະລັດ, ອົດສະຕຣາລີກໍ່ຖືກລວມເຂົ້າໃນການໃຫ້ເງິນກູ້.ໂຄງ​ການ​ໃຫ້​ເຊົ່າ, ເຊິ່ງ​ໄດ້​ເຮັດ​ໃຫ້​ອຸ​ປະ​ກອນ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ເປັນ​ຈຳ​ນວນ​ຫຼວງ​ຫຼາຍ​ທີ່​ມີ​ເງື່ອນ​ໄຂ​ທີ່​ຈະ​ຖືກ​ສົ່ງ​ຄືນ​ຫຼັງ​ສົງ​ຄາມ. ບັນດາ​ຜູ້​ວາງ​ນະ​ໂຍບາຍ​ຂອງ​ວໍ​ຊິງ​ຕັນ​ຄາດ​ຄະ​ເນ​ວ່າ ການ​ຊ່ວຍ​ເຫຼືອ​ໃນ​ສົງຄາມ​ນີ້​ໃຫ້​ແກ່​ອົດ​ສະ​ຕາ​ລີ​ຍັງ​ຈະ​ໄດ້​ຮັບ​ເງິນ​ປັນຜົນ​ຢ່າງ​ຫຼວງ​ຫຼາຍ​ໂດຍ​ຜ່ານ​ການ​ເພີ່ມ​ທະວີ​ການ​ຄ້າ​ລະຫວ່າງ​ສອງ​ປະ​ເທດ. ຍຸດທະສາດໄດ້ເຮັດວຽກ; ການ​ພົວ​ພັນ​ລະ​ຫວ່າງ​ສອງ​ປະ​ເທດ​ບໍ່​ເຄີຍ​ໄດ້​ໃກ້​ຊິດ​. ໃນປີ 1944, ສະຫະລັດໄດ້ຮັບຄວາມສົມດຸນຂອງການຈ່າຍເງິນທີ່ເກີນດຸນກັບອົດສະຕາລີ. ເກືອບ 40 ເປີເຊັນຂອງການນໍາເຂົ້າຂອງປະເທດນັ້ນມາຈາກສະຫະລັດ, ໃນຂະນະທີ່ພຽງແຕ່ 25 ເປີເຊັນຂອງການສົ່ງອອກໄປສະຫະລັດ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ດ້ວຍການສິ້ນສຸດຂອງສົງຄາມໃນປາຊີຟິກ, ຄວາມຂັດແຍ້ງເກົ່າແກ່ໄດ້ກັບຄືນມາ. ສາເຫດຫຼັກຂອງຄວາມຂັດແຍ້ງແມ່ນການຄ້າ; ອົດ​ສະ​ຕາ​ລີ​ຍຶດ​ຫມັ້ນ​ກັບ​ອະ​ດີດ​ຂອງ​ຈັກ​ກະ​ພັດ​ຂອງ​ຕົນ​ໂດຍ​ການ​ຕ້ານ​ກັບ​ຄວາມ​ກົດ​ດັນ​ຂອງ​ອາ​ເມລິ​ກາ​ສໍາ​ລັບ​ການ​ຢຸດ​ເຊົາ​ນະ​ໂຍ​ບາຍ​ການ​ຈໍາ​ແນກ​ພາ​ສີ​ທີ່​ເອື້ອ​ອໍາ​ນວຍ​ໃຫ້​ຄູ່​ຮ່ວມ​ມື​ການ​ຄ້າ Commonwealth ດັ້ງ​ເດີມ​ຂອງ​ຕົນ​. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ສົງຄາມໄດ້ປ່ຽນແປງປະເທດໃນບາງວິທີພື້ນຖານແລະເລິກເຊິ່ງ. ອັນໜຶ່ງ, ອົດສະຕຣາລີບໍ່ມີເນື້ອໃນທີ່ຈະອະນຸຍາດໃຫ້ ອັງກິດ ກຳນົດນະໂຍບາຍການຕ່າງປະເທດຂອງຕົນ. ດັ່ງນັ້ນ, ໃນເວລາທີ່ການສ້າງຕັ້ງຂອງສະຫະປະຊາຊາດໄດ້ຖືກປຶກສາຫາລືໃນກອງປະຊຸມ San Francisco ໃນ 1945, ອົດສະຕາລີປະຕິເສດບົດບາດອະດີດຂອງຕົນເປັນອໍານາດຂະຫນາດນ້ອຍແລະ insisted ກ່ຽວກັບ "ອໍານາດກາງ".

ໃນການຮັບຮູ້ຄວາມເປັນຈິງໃໝ່ນີ້, ວໍຊິງຕັນ ແລະ ແຄນເບີຣາ ໄດ້ສ້າງຕັ້ງການພົວພັນທາງການທູດຢ່າງເຕັມທີ່ໃນປີ 1946 ໂດຍການແລກປ່ຽນເອກອັກຄະລັດຖະທູດ. ໃນຂະນະດຽວກັນ, ຢູ່ເຮືອນຊາວອົດສະຕຣາລີເລີ່ມເຂົ້າມາຈັບມືກັບສະຖານທີ່ໃໝ່ຂອງພວກເຂົາໃນໂລກຫຼັງສົງຄາມ. ການ​ໂຕ້​ວາ​ທີ​ທາງ​ການ​ເມືອງ​ທີ່​ຮ້ອນ​ເອົ້າ​ໄດ້​ລະ​ເບີດ​ຂຶ້ນ​ກ່ຽວ​ກັບ​ທິດ​ທາງ​ຂອງ​ປະ​ເທດ​ໃນ​ອະ​ນາ​ຄົດ ແລະ​ຂອບ​ເຂດ​ທີ່​ວິ​ສາ​ຫະ​ກິດ​ຕ່າງ​ປະ​ເທດ​ຄວນ​ໄດ້​ຮັບ​ອະ​ນຸ​ຍາດ​ໃຫ້​ລົງ​ທຶນ​ໃນ​ເສດ​ຖະ​ກິດ​ອົດ​ສະ​ຕາ​ລີ. ໃນຂະນະທີ່ພາກສ່ວນສຽງຂອງຄວາມຄິດເຫັນຂອງສາທາລະນະໄດ້ສະແດງຄວາມຢ້ານກົວວ່າຈະກາຍເປັນຄວາມໃກ້ຊິດກັບສະຫະລັດເກີນໄປ, ການເລີ່ມຕົ້ນຂອງສົງຄາມເຢັນໄດ້ກໍານົດເປັນຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນ. ອົດ​ສະ​ຕາ​ລີ ໄດ້​ມີ​ຄວາມ​ສົນ​ໃຈ​ທີ່​ຈະ​ກາຍ​ເປັນ​ຄູ່​ຮ່ວມ​ມື​ໃນ​ຄວາມ​ພະ​ຍາ​ຍາມ​ຂອງ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ ເພື່ອ​ສະ​ກັດ​ກັ້ນ​ການ​ແຜ່​ກະ​ຈາຍ​ຂອງ​ຄອມ​ມິ​ວນິດ​ໃນ​ເອ​ເຊຍ​ຕາ​ເວັນ​ອອກ​ສ່ຽງ​ໃຕ້, ເຊິ່ງ​ຢູ່​ນອກ​ປະ​ຕູ​ທາງ​ພາກ​ເໜືອ​ຂອງ​ປະ​ເທດ. ດັ່ງນັ້ນ, ໃນເດືອນກັນຍາ 1951 ອົດສະຕາລີໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມກັບສະຫະລັດແລະນິວຊີແລນໃນສົນທິສັນຍາ ANZUS. ສາມປີຕໍ່ມາ, ໃນເດືອນກັນຍາ 1954, ປະເທດດຽວກັນໄດ້ກາຍເປັນຄູ່ຮ່ວມມືກັບອັງກິດ, ຝຣັ່ງ, ປາກິດສະຖານ, ຟີລິບປິນ, ແລະໄທໃນອົງການສົນທິສັນຍາອາຊີຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້ (SEATO), ເປັນອົງການປ້ອງກັນເຊິ່ງກັນແລະກັນທີ່ອົດທົນຈົນເຖິງປີ 1975.

ນັບ​ແຕ່​ກາງ​ຊຸມ​ປີ 1960 ​ເປັນ​ຕົ້ນ​ມາ, ທັງ​ສອງ​ພັກ​ການ​ເມືອງ​ໃຫຍ່​ຂອງ​ອົດ​ສະ​ຕາ​ລີ, ແຮງ​ງານ​ແລະ​ເສລີ​ນິຍົມ, ​ໄດ້​ສະໜັບສະໜູນ​ການ​ຢຸດຕິ​ນະ​ໂຍບາຍ​ຄົນ​ເຂົ້າ​ເມືອງ​ທີ່​ຈຳ​ແນ​ກ. ການ​ປ່ຽນ​ແປງ​ນະ​ໂຍ​ບາຍ​ເຫຼົ່າ​ນີ້​ໄດ້​ມີ​ຜົນ​ກະ​ທົບ​ຂອງ​ການ​ຫັນ​ອົດ​ສະ​ຕາ​ລີ​ເປັນ​ບາງ​ສິ່ງ​ບາງ​ຢ່າງ​ຂອງ​ການ melting Eurasian ໄດ້; 32 ເປີເຊັນຂອງຜູ້ເຂົ້າເມືອງໃນປັດຈຸບັນແມ່ນມາຈາກບັນດາປະເທດອາຊີທີ່ດ້ອຍພັດທະນາ. ນອກ​ນີ້, ອະດີດ​ຊາວ​ຮົງ​ກົງ​ທີ່​ຢູ່​ໃກ້​ຄຽງ​ຫຼາຍ​ຄົນ​ໄດ້​ຍົກຍ້າຍ​ໄປ​ອົສຕຣາລີ​ພ້ອມ​ກັບ​ຄອບຄົວ​ແລະ​ເຂົາ​ເຈົ້າຄວາມຮັ່ງມີໃນຄວາມຄາດຫວັງຂອງປີ 1997 ຂອງການຫັນຄືນອານານິຄົມຂອງມົງກຸດອັງກິດໄປສູ່ການຄວບຄຸມຂອງຈີນ.

ມັນບໍ່ແປກໃຈທີ່ຄວາມຫຼາກຫຼາຍທາງດ້ານປະຊາກອນໄດ້ນໍາເອົາການປ່ຽນແປງໃນເສດຖະກິດຂອງອົດສະຕາລີ ແລະຮູບແບບການຄ້າສາກົນແບບດັ້ງເດີມ. ອັດ​ຕາ​ສ່ວນ​ການ​ຄ້າ​ທີ່​ເພີ່ມ​ຂຶ້ນ​ຢ່າງ​ບໍ່​ຢຸດ​ຢັ້ງ​ແມ່ນ​ກັບ​ບັນ​ດາ​ປະ​ເທດ​ເຂດ​ແຄມ​ປາ​ຊີ​ຟິກ​ທີ່​ຂະ​ຫຍາຍ​ຕົວ​ເຊັ່ນ​: ຍີ່​ປຸ່ນ, ຈີນ, ແລະ​ເກົາ​ຫຼີ. ສະຫະລັດ​ຍັງ​ຖືກ​ຈັດ​ອັນ​ດັບ​ເປັນ​ຄູ່​ການ​ຄ້າ​ໃຫຍ່​ອັນ​ດັບ​ສອງ​ຂອງ​ອອສ​ເຕຣ​ເລຍ ເຖິງ​ແມ່ນ​ວ່າ​ອົດ​ສະ​ຕາ​ລີ​ບໍ່​ໄດ້​ຈັດ​ອັນ​ດັບ​ໜຶ່ງ​ໃນ​ບັນດາ​ຄູ່​ການ​ຄ້າ​ອັນ​ດັບ 25 ຂອງ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ແລ້ວ. ເຖິງ​ແມ່ນ​ວ່າ, ການ​ພົວ​ພັນ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ອົດ​ສະ​ຕາ​ລີ​ຍັງ​ຄົງ​ເປັນ​ມິດ, ແລະ​ວັດ​ທະ​ນະ​ທໍາ​ອາ​ເມລິ​ກາ​ສົ່ງ​ຜົນ​ກະ​ທົບ​ຢ່າງ​ເລິກ​ຊຶ້ງ​ຕໍ່​ຊີ​ວິດ​ທີ່​ບໍ່​ມີ.

ຊາວອອສເຕຣເລຍແລະຊາວນິວຊີແລນຜູ້ທຳອິດໃນອາເມຣິກາ

ເຖິງແມ່ນວ່າຊາວອົດສະຕຣາລີ ແລະຊາວນິວຊີແລນຈະມີສະຖິຕິເກືອບ 200 ປີຢູ່ໃນດິນແດນອາເມຣິກາ, ແຕ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ປະກອບສ່ວນໜ້ອຍທີ່ສຸດຕໍ່ຕົວເລກຄົນເຂົ້າເມືອງທັງໝົດໃນສະຫະລັດ. . ການສໍາມະໂນຄົວຂອງສະຫະລັດໃນປີ 1970 ໄດ້ນັບຄົນອາເມລິກາອົດສະຕຣາລີ ແລະຊາວນິວຊີແລນ 82,000 ຄົນ, ເຊິ່ງກວມເອົາປະມານ 0.25 ເປີເຊັນຂອງຊົນເຜົ່າທັງໝົດ. ໃນປີ 1970, ຄົນເຂົ້າເມືອງໜ້ອຍກວ່າ 2,700 ຄົນຈາກອອສເຕຣເລຍ ແລະ ນິວຊີແລນ ເຂົ້າມາໃນສະຫະລັດ—ມີພຽງແຕ່ 0.7 ເປີເຊັນຂອງຈຳນວນຄົນເຂົ້າເມືອງອາເມຣິກາທັງໝົດໃນປີນັ້ນ. ຂໍ້​ມູນ​ທີ່​ສັງ​ລວມ​ໂດຍ​ບໍ​ລິ​ການ​ກວດ​ຄົນ​ເຂົ້າ​ເມືອງ ແລະ​ສັນ​ຊາດ​ຂອງ​ສະ​ຫະ​ລັດ ສະ​ແດງ​ໃຫ້​ເຫັນ​ວ່າ ມີ​ຊາວ​ອົດ​ສະ​ຕາ​ລີ 64,000 ຄົນ​ເຂົ້າ​ມາ​ໃນ​ສະ​ຫະ​ລັດ​ໃນ​ຮອບ 70 ປີ ຈາກ 1820 ຫາ 1890—ໂດຍ​ສະ​ເລ່ຍ​ພຽງ​ແຕ່ເລັກນ້ອຍຫຼາຍກ່ວາ 900 ຕໍ່ປີ. ຄວາມຈິງແລ້ວແມ່ນວ່າ ອົດສະຕຣາລີ ແລະ ນິວຊີແລນ ເຄີຍເປັນບ່ອນທີ່ມີຄົນຍ້າຍໄປຢູ່ເລື້ອຍໆ ແທນທີ່ຈະອອກໄປ. ໃນຂະນະທີ່ບໍ່ມີທາງທີ່ຈະຮູ້ຢ່າງແນ່ນອນ, ປະຫວັດສາດຊີ້ໃຫ້ເຫັນວ່າສ່ວນໃຫຍ່ຂອງຜູ້ທີ່ໄດ້ອອກຈາກທັງສອງປະເທດໄປອາເມລິກາໃນຫລາຍປີມານີ້ບໍ່ໄດ້ເປັນຊາວອົບພະຍົບທາງດ້ານການເມືອງຫຼືເສດຖະກິດ, ແຕ່ແທນທີ່ຈະເປັນເຫດຜົນສ່ວນບຸກຄົນຫຼືປັດຊະຍາ.

ຫຼັກຖານແມ່ນຂາດແຄນ, ແຕ່ສິ່ງທີ່ຊີ້ໃຫ້ເຫັນວ່າເລີ່ມຕົ້ນໃນກາງສະຕະວັດທີ XIX, ຊາວອົດສະຕຣາລີແລະຊາວນິວຊີແລນສ່ວນໃຫຍ່ທີ່ອົບພະຍົບໄປອາເມລິກາໄດ້ຕັ້ງຖິ່ນຖານຢູ່ໃນແລະອ້ອມຮອບ San Francisco, ແລະໃນຂອບເຂດຫນ້ອຍທີ່ Los Angeles, ເມືອງເຫຼົ່ານັ້ນ. ເປັນສອງຂອງທ່າເຮືອຝັ່ງຕາເວັນຕົກຕົ້ນຕໍຂອງການເຂົ້າ. (ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ມັນເປັນສິ່ງສໍາຄັນທີ່ຈະຈື່ຈໍາວ່າຈົນກ່ວາ 1848 ລັດຄາລິຟໍເນຍບໍ່ໄດ້ເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງສະຫະລັດ. ສັງຄົມອາເມລິກາຫຼາຍກ່ວາເຂົ້າໄປໃນສັງຄົມອັງກິດ, ບ່ອນທີ່ການແບ່ງຊັ້ນແມ່ນມີຄວາມເຄັ່ງຄັດຫຼາຍແລະເລື້ອຍໆບໍ່ແມ່ນໃຜຈາກ "ອານານິຄົມ" ຖືວ່າເປັນຊາວຟີລິດສະຕິນແຂວງ.

ຮູບແບບຂອງການເຂົ້າເມືອງ

ມີຄວາມໝາຍອັນຍາວນານ, ປະຫວັດສາດຂອງການພົວພັນລະຫວ່າງອອສເຕຣເລຍກັບນິວຊີແລນ ແລະ ສະຫະລັດອາເມຣິກາ, ເປັນອັນໜຶ່ງທີ່ຍືດຍາວໄປເຖິງຈຸດເລີ່ມຕົ້ນຂອງການສຳຫຼວດຂອງອັງກິດ. ແຕ່ມັນແມ່ນການເລັ່ງລັດຄາລິຟໍເນຍແທ້ໆເດືອນມັງກອນປີ 1848 ແລະການໂຈມຕີຄໍາຄັ້ງໃຫຍ່ໃນອົດສະຕາລີໃນຕົ້ນຊຸມປີ 1850 ທີ່ເປີດປະຕູສູ່ການໄຫຼເຂົ້າຂະຫນາດໃຫຍ່ຂອງສິນຄ້າແລະປະຊາຊົນລະຫວ່າງສອງປະເທດ. ຂ່າວຂອງການໂຈມຕີດ້ວຍຄໍາໃນຄາລິຟໍເນຍໄດ້ຖືກຊົມເຊີຍດ້ວຍຄວາມກະຕືລືລົ້ນໃນອົດສະຕາລີແລະນິວຊີແລນ, ບ່ອນທີ່ກຸ່ມຜູ້ມຸ່ງຫວັງທີ່ຈະມາເຕົ້າໂຮມກັນໃນເຮືອ charter ເພື່ອນໍາພວກເຂົາໃນການເດີນທາງ 8,000 ໄມໄປອາເມລິກາ.

ຊາວອົດສະຕຣາລີ ແລະ ຊາວນິວຊີແລນ ຫລາຍພັນຄົນ ໄດ້ອອກເດີນທາງ ໃນການເດີນທາງ ຂ້າມປາຊີຟິກ ເປັນເວລານຶ່ງເດືອນ; ​ໃນ​ນັ້ນ​ມີ​ອະດີດ​ນັກ​ໂທດ​ຫຼາຍ​ຄົນ​ທີ່​ໄດ້​ຖືກ​ເນລະ​ເທດ​ຈາກ​ອັງກິດ​ໄປ​ອານາ​ນິຄົມ​ຂອງ​ອົສຕຣາລີ. ເອີ້ນວ່າ "Sydney Ducks," ຄົນອົບພະຍົບທີ່ຫນ້າຢ້ານກົວເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ນໍາເອົາອາຊະຍາກໍາທີ່ມີການຈັດຕັ້ງເຂົ້າໄປໃນພື້ນທີ່ແລະເຮັດໃຫ້ສະພານິຕິບັນຍັດຂອງລັດຄາລິຟໍເນຍພະຍາຍາມຫ້າມການເຂົ້າມາຂອງອະດີດນັກໂທດ. ຄໍາແມ່ນແຕ່ຄວາມດຶ່ງດູດເບື້ອງຕົ້ນ; ຫຼາຍຄົນທີ່ປະຖິ້ມໄວ້ຖືກຊັກຈູງເມື່ອເຂົາເຈົ້າມາຮອດລັດຄາລິຟໍເນຍ ໂດຍສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າເຫັນວ່າເປັນກົດໝາຍກຳມະສິດທີ່ດິນແບບເສລີ ແລະໂດຍຄວາມສົດໃສດ້ານເສດຖະກິດທີ່ບໍ່ມີຂອບເຂດຂອງຊີວິດໃນອາເມລິກາ. ຈາກເດືອນສິງຫາ 1850 ຫາເດືອນພຶດສະພາ 1851, ຫຼາຍກວ່າ 800 Aussies ແລ່ນອອກຈາກທ່າເຮືອ Sydney ມຸ່ງໄປເຖິງລັດ California; ເຂົາເຈົ້າສ່ວນໃຫຍ່ໄດ້ສ້າງຊີວິດໃໝ່ໃຫ້ກັບຕົນເອງໃນອາເມລິກາ ແລະບໍ່ເຄີຍກັບຄືນບ້ານ. ໃນວັນທີ 1 ມີນາ 1851, ນັກຂຽນສໍາລັບ Sydney Morning Herald ປະຕິເສດການອົບພະຍົບນີ້, ເຊິ່ງປະກອບດ້ວຍ "ຄົນຂອງຊັ້ນສູງ, ຜູ້ທີ່ມີຄວາມດຸຫມັ່ນແລະປະຫຍັດ, ແລະຜູ້ທີ່ປະຕິບັດກັບພວກເຂົາວິທີການຕັ້ງຖິ່ນຖານ. ລົງໃນໃຫມ່ໂລກເປັນຜູ້ຕັ້ງຖິ່ນຖານທີ່ເຄົາລົບນັບຖືແລະເປັນຈໍານວນຫຼວງຫຼາຍ. ຊາວຊີແລນໄດ້ເຄື່ອນຍ້າຍຂ້າມມະຫາສະໝຸດປາຊີຟິກ. ສະຖານະການນີ້ໄດ້ປ່ຽນແປງໃນທ້າຍປີ 1870 ເມື່ອເສດຖະກິດຂອງອາເມຣິກາໄດ້ຂະຫຍາຍໂຕຫຼັງຈາກສົງຄາມກາງເມືອງສິ້ນສຸດລົງ, ແລະການຄ້າຂອງອາເມຣິກາໄດ້ເພີ່ມຂຶ້ນ ເນື່ອງຈາກການບໍລິການເຮືອໄອນ້ຳປົກກະຕິໄດ້ເປີດໃຫ້ບໍລິການລະຫວ່າງເມືອງເມລເບີນ ແລະຊິດນີ ແລະທ່າເຮືອຢູ່ຝັ່ງຕາເວັນຕົກຂອງສະຫະລັດ. ຫນ້າສົນໃຈ, ເຖິງແມ່ນວ່າ, ສະພາບເສດຖະກິດທີ່ດີກວ່າຢູ່ໃນບ້ານ, ເບິ່ງຄືວ່າຊາວອົດສະຕາລີແລະນິວຊີແລນເບິ່ງຄືວ່າຈະໄດ້ຮັບການຫຸ້ມຫໍ່ແລະໄປ, ເມື່ອເວລາທີ່ຫຍຸ້ງຍາກ, ເຂົາເຈົ້າມັກຈະຢູ່ເຮືອນ, ຢ່າງຫນ້ອຍໃນມື້ກ່ອນການເດີນທາງທາງອາກາດ transpacific. ດັ່ງນັ້ນ, ໃນຊຸມປີລະຫວ່າງ 1871 ແລະ 1880 ເມື່ອເງື່ອນໄຂທີ່ເອື້ອອໍານວຍຢູ່ໃນບ້ານ, ມີຊາວອົດສະຕຣາລີ 9,886 ຄົນໄດ້ອົບພະຍົບໄປສະຫະລັດ. ໃນລະຫວ່າງສອງທົດສະວັດຂ້າງໜ້າ, ເນື່ອງຈາກເສດຖະກິດໂລກຫຼຸດລົງ, ຕົວເລກເຫຼົ່ານັ້ນຫຼຸດລົງເຄິ່ງໜຶ່ງ. ຮູບແບບນີ້ສືບຕໍ່ເຂົ້າໄປໃນສະຕະວັດຕໍ່ໄປ.

ສະ​ຖິ​ຕິ​ການ​ເຂົ້າ​ມາ​ສະ​ແດງ​ໃຫ້​ເຫັນ​ວ່າ, ກ່ອນ​ສົງ​ຄາມ​ໂລກ​ຄັ້ງ​ທີ 1, ຊາວ​ອົດ​ສະ​ຕາ​ລີ ແລະ ຊາວ​ນິວ​ຊີ​ແລນ​ສ່ວນ​ໃຫຍ່​ທີ່​ມາ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ໄດ້​ເຮັດ​ເຊັ່ນ​ດຽວ​ກັນ​ກັບ​ນັກ​ທ່ອງ​ທ່ຽວ​ທີ່​ເດີນ​ທາງ​ໄປ​ອັງ​ກິດ. ການເດີນທາງມາດຕະຖານສໍາລັບນັກທ່ອງທ່ຽວແມ່ນຂີ່ເຮືອໄປ San Francisco ແລະເບິ່ງອາເມລິກາໃນຂະນະທີ່ເດີນທາງໂດຍລົດໄຟໄປນິວຢອກ. ຈາກບ່ອນນັ້ນ, ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຂີ່ເຮືອໄປລອນດອນ. ແຕ່ການເດີນທາງດັ່ງກ່າວມີລາຄາແພງຫຼາຍ ແລະເຖິງແມ່ນວ່າມັນສັ້ນກວ່າການເດີນທາງໃນມະຫາສະໝຸດ 14,000 ໄມລ໌ໄປລອນດອນ, ແຕ່ມັນຍັງຫຍຸ້ງຍາກ ແລະໃຊ້ເວລາຫຼາຍ. ດັ່ງນັ້ນພຽງແຕ່ນັກທ່ອງທ່ຽວທີ່ດີທີ່ຈະເຮັດສາມາດຈ່າຍໄດ້.

ລັກສະນະຂອງການພົວພັນລະຫວ່າງຊາວອົດສະຕຣາລີ ແລະ ຊາວນິວຊີແລນ ກັບອາເມລິກາ ໄດ້ປ່ຽນແປງຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງ ເມື່ອເກີດສົງຄາມກັບຍີ່ປຸ່ນ ໃນປີ 1941. ການເຂົ້າເມືອງໄປຍັງສະຫະລັດ, ເຊິ່ງໄດ້ຫຼຸດລົງປະມານ 2,400 ຄົນໃນລະຫວ່າງປີ 1930, ໄດ້ເພີ່ມຂຶ້ນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍໃນປີທີ່ຂະຫຍາຍຕົວຫຼັງຈາກສົງຄາມ. ອັນ​ນີ້​ສ່ວນ​ໃຫຍ່​ແມ່ນ​ຍ້ອນ​ສອງ​ປັດ​ໄຈ​ສຳຄັນ​ຄື: ​ເສດຖະກິດ​ຂອງ​ສະຫະລັດ​ທີ່​ຂະ​ຫຍາຍ​ຕົວ​ຢ່າງ​ວ່ອງ​ໄວ, ​ແລະ​ການ​ອົບ​ພະຍົບ​ຂອງ​ເຈົ້າ​ສາວ​ສົງຄາມ​ຊາວ​ອົສຕຣາລີ 15,000 ຄົນ​ທີ່​ແຕ່ງງານ​ກັບ​ທະຫານ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ທີ່​ໄປ​ປະຈຳການ​ຢູ່​ໃນ​ອົສຕຣາລີ​ໃນ​ສົງຄາມ.

ສະຖິຕິລະບຸວ່າ ແຕ່ປີ 1971 ຫາ 1990 ມີຊາວອົດສະຕຣາລີ ແລະ ນິວຊີແລນ ຫຼາຍກວ່າ 86,400 ຄົນ ເຂົ້າມາໃນສະຫະລັດໃນຖານະຄົນເຂົ້າເມືອງ. ມີຂໍ້ຍົກເວັ້ນບໍ່ຫຼາຍປານໃດ, ຈໍານວນຄົນທີ່ອອກໄປສະຫະລັດໄດ້ເພີ່ມຂຶ້ນຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງໃນລະຫວ່າງປີ 1960 ແລະ 1990. ໂດຍສະເລ່ຍແລ້ວ, ປະມານ 3,700 ຄົນໄດ້ອົບພະຍົບອອກຈາກສະຫະລັດຕໍ່ປີໃນໄລຍະ 30 ປີນັ້ນ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຂໍ້ມູນຈາກການສໍາມະໂນຄົວຂອງສະຫະລັດ 1990, ຊີ້ໃຫ້ເຫັນວ່າພຽງແຕ່ຫຼາຍກວ່າ 52,000 ຄົນອາເມລິກາລາຍງານວ່າມີເຊື້ອສາຍອົດສະຕາລີຫຼືນິວຊີແລນ, ເຊິ່ງເປັນຕົວແທນຫນ້ອຍກວ່າ 0.05 ສ່ວນຮ້ອຍຂອງປະຊາກອນສະຫະລັດແລະຈັດອັນດັບໃຫ້ພວກເຂົາເກົ້າສິບເຈັດໃນບັນດາຊົນເຜົ່າທີ່ອາໄສຢູ່ໃນສະຫະລັດ. ມັນບໍ່ຊັດເຈນວ່າທັງຫມົດເຫຼົ່ານັ້ນຜູ້ສູນຫາຍ 34,400 ຄົນໄດ້ກັບຄືນບ້ານ, ອົບພະຍົບໄປບ່ອນອື່ນ, ຫຼືພຽງແຕ່ບໍ່ສົນໃຈການລາຍງານແຫຼ່ງກໍາເນີດຂອງຊົນເຜົ່າຂອງເຂົາເຈົ້າ. ຄວາມເປັນໄປໄດ້ອັນໜຶ່ງ, ເຊິ່ງເບິ່ງຄືວ່າຈະເກີດມາຈາກສະຖິຕິຂອງລັດຖະບານອົດສະຕຣາລີ ແລະ ນິວຊີແລນ, ແມ່ນວ່າຫຼາຍຄົນທີ່ໄດ້ອອກຈາກປະເທດເຫຼົ່ານັ້ນໄປສະຫະລັດອາເມລິກາແມ່ນຄົນທີ່ເກີດຈາກບ່ອນອື່ນ, ນັ້ນແມ່ນ, ຄົນເຂົ້າເມືອງທີ່ຍ້າຍໄປເມື່ອພວກເຂົາບໍ່ພົບຊີວິດ. ໃນອົດສະຕາລີຫຼືນິວຊີແລນຕາມຄວາມມັກຂອງເຂົາເຈົ້າ. ຕົວຢ່າງໃນປີ 1991, ຊາວອົດສະຕຣາລີ 29,000 ຄົນໄດ້ອອກຈາກປະເທດຢ່າງຖາວອນ; 15,870 ໃນຈໍານວນນັ້ນແມ່ນ "ຜູ້ຕັ້ງຖິ່ນຖານໃນອະດີດ", ຊຶ່ງຫມາຍຄວາມວ່າສ່ວນທີ່ເຫຼືອແມ່ນສົມມຸດວ່າເກີດມາຈາກກໍາເນີດ. ສະມາຊິກບາງຄົນຂອງທັງສອງກຸ່ມເກືອບແນ່ນອນໄດ້ມາສະຫະລັດ, ແຕ່ມັນບໍ່ສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າມີຈໍານວນເທົ່າໃດເນື່ອງຈາກການຂາດແຄນຂໍ້ມູນທີ່ເຊື່ອຖືໄດ້ກ່ຽວກັບຄົນເຂົ້າເມືອງອົດສະຕາລີແລະນິວຊີແລນໃນສະຫະລັດ, ບ່ອນທີ່ພວກເຂົາອາໄສຢູ່ຫຼືເຮັດວຽກ, ຫຼືວິຖີຊີວິດປະເພດໃດ. ພວກເຂົາເຈົ້ານໍາພາ.

ສິ່ງທີ່ເຫັນໄດ້ຊັດເຈນຈາກຕົວເລກແມ່ນວ່າດ້ວຍເຫດຜົນໃດກໍ່ຕາມ, ຮູບແບບກ່ອນຫນ້າຂອງການຢູ່ໃນບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງເຂົາເຈົ້າໃນຊ່ວງເວລາທີ່ຫຍຸ້ງຍາກໄດ້ຖືກປີ້ນກັບກັນ; ໃນປັດຈຸບັນທຸກຄັ້ງທີ່ເສດຖະກິດຕົກຕໍ່າ, ບຸກຄົນຫຼາຍສົມຄວນທີ່ຈະອອກໄປອາເມລິກາເພື່ອຊອກຫາສິ່ງທີ່ພວກເຂົາຫວັງວ່າຈະເປັນໂອກາດທີ່ດີກວ່າ. ໃນ​ຊຸມ​ປີ 1960, ພຽງ​ແຕ່​ຫຼາຍ​ກ​່​ວາ 25,000 ຄົນ​ອົບ​ພະ​ຍົບ​ຈາກ​ອົດ​ສະ​ຕາ​ລີ​ແລະ​ນິວ​ຊີ​ແລນ​ໄດ້​ເຂົ້າ​ມາ​ໃນ​ສະ​ຫະ​ລັດ; ຕົວເລກດັ່ງກ່າວໄດ້ເພີ່ມຂຶ້ນເປັນຫຼາຍກວ່າ 40,000 ຄົນໃນລະຫວ່າງຊຸມປີ 1970, ແລະຫຼາຍກວ່າ 45,000 ຄົນໃນຊຸມປີ 1980. ໃນ​ທ້າຍ​ຊຸມ​ປີ 1980 ແລະ​ຕົ້ນ​ປີ 1990 aAyers Rock, ຢູ່ເຄິ່ງກາງຂອງທະວີບ, ຈະຕ້ອງເດີນທາງຢ່າງຫນ້ອຍ 1,000 ໄມໃນທິດທາງໃດກໍ່ຕາມເພື່ອໄປເຖິງທະເລ. ອົດສະຕາລີແມ່ນແຫ້ງຫຼາຍ. ໃນບາງພື້ນທີ່ຂອງປະເທດ ຝົນອາດຈະບໍ່ຕົກຫຼາຍປີຕໍ່ຄັ້ງ ແລະ ບໍ່ມີແມ່ນໍ້າສາຍ. ດ້ວຍເຫດນີ້, ປະຊາຊົນ 17.53 ລ້ານຄົນ ຂອງປະເທດສ່ວນໃຫຍ່ ອາໄສຢູ່ໃນແຖບແຄບລຽບຕາມແຄມຝັ່ງທະເລ, ບ່ອນທີ່ມີຝົນຕົກພຽງພໍ. ເຂດຊາຍຝັ່ງຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້ເປັນບ້ານຂອງປະຊາກອນສ່ວນໃຫຍ່. ສອງ​ເມືອງ​ໃຫຍ່​ທີ່​ຕັ້ງ​ຢູ່​ທີ່​ນັ້ນ​ມີ Sydney, ເປັນ​ເມືອງ​ໃຫຍ່​ທີ່​ສຸດ​ຂອງ​ປະ​ເທດ​ທີ່​ມີ​ຜູ້​ຢູ່​ອາ​ໄສ​ຫຼາຍ​ກວ່າ 3,6 ລ້ານ​ຄົນ, ແລະ Melbourne ມີ 3,1 ລ້ານ​ຄົນ. ທັງສອງເມືອງ, ເຊັ່ນດຽວກັບສ່ວນທີ່ເຫຼືອຂອງອົດສະຕາລີ, ໄດ້ມີການປ່ຽນແປງທາງດ້ານປະຊາກອນຢ່າງເລິກເຊິ່ງໃນຊຸມປີມໍ່ໆມານີ້.

ນິວຊີແລນ, ຕັ້ງຢູ່ປະມານ 1,200 ໄມໄປທາງຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້ຂອງອົດສະຕຣາລີ, ປະກອບດ້ວຍສອງເກາະຕົ້ນຕໍ, ເກາະເຫນືອແລະເກາະໃຕ້, ເກາະ Cook ປົກຄອງຕົນເອງແລະຂຶ້ນກັບຫຼາຍເກາະ, ນອກເຫນືອໄປຈາກເກາະດອນຂະຫນາດນ້ອຍຫຼາຍ, ລວມທັງ Stewart. ເກາະ, ໝູ່ເກາະ Chatham, ໝູ່ເກາະ Auckland, ໝູ່ເກາະ Kermadec, ເກາະ Campbell, ເກາະ Antipodes, ເກາະ Three Kings, ເກາະ Bounty, ເກາະ Snares, ແລະເກາະ Solander. ປະຊາກອນຂອງນິວຊີແລນໄດ້ຖືກຄາດຄະເນຢູ່ທີ່ 3,524,800 ໃນປີ 1994. ບໍ່ລວມການເພິ່ງພາອາໄສຂອງຕົນ, ປະເທດມີເນື້ອທີ່ 103,884 ຕາແມັດ, ປະມານຂະຫນາດຂອງ Colorado, ແລະມີຄວາມຫນາແຫນ້ນຂອງປະຊາກອນ 33.9 ຄົນຕໍ່ຕາແມັດ. ລັກສະນະທາງພູມສັນຖານຂອງນິວຊີແລນແຕກຕ່າງຈາກພູ Alps ໃຕ້ການຖົດຖອຍຂອງໂລກຢ່າງເລິກເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ເສດຖະກິດທີ່ອີງໃສ່ຊັບພະຍາກອນຂອງອົດສະຕຣາລີແລະນິວຊີແລນຢ່າງຫນັກຫນ່ວງ, ເຮັດໃຫ້ການຫວ່າງງານສູງແລະຄວາມລໍາບາກ, ແຕ່ການຍົກຍ້າຍເຂົ້າກັບສະຫະລັດຍັງຄົງທີ່ຢູ່ທີ່ປະມານ 4,400 ຕໍ່ປີ. ໃນປີ 1990, ຕົວເລກດັ່ງກ່າວໄດ້ເພີ່ມຂຶ້ນເປັນ 6,800 ຄົນ ແລະໃນປີຕໍ່ມາເປັນຫຼາຍກວ່າ 7,000 ຄົນ. ມາຮອດປີ 1992, ດ້ວຍເງື່ອນໄຂທີ່ດີຂຶ້ນຢູ່ເຮືອນ, ຕົວເລກຫຼຸດລົງປະມານ 6,000 ຄົນ. ເຖິງແມ່ນວ່າຂໍ້ມູນການບໍລິການກວດຄົນເຂົ້າເມືອງ ແລະ ການສັນຊາດຂອງສະຫະລັດສໍາລັບໄລຍະເວລາບໍ່ໄດ້ສະຫນອງການແບ່ງແຍກເພດຫຼືອາຍຸ, ມັນຊີ້ໃຫ້ເຫັນວ່າກຸ່ມຄົນເຂົ້າເມືອງທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດ (1,174 ຄົນ) ປະກອບດ້ວຍແມ່ບ້ານ, ນັກຮຽນ, ແລະຜູ້ທີ່ຫວ່າງງານຫຼືບໍານານ.

ຮູບແບບການຕັ້ງຖິ່ນຖານ

ກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ສາມາດເວົ້າໄດ້ຢ່າງແນ່ນອນວ່າ Los Angeles ໄດ້ກາຍເປັນທ່າເຮືອທີ່ມັກທີ່ສຸດໃນການເຂົ້າປະເທດ. Laurie Pane, ປະທານສະພາການຄ້າອົດສະຕຣາລີ ອາເມລິກາ (AACC), 22 ບົດທີ່ຕັ້ງຢູ່ໃນ Los Angeles, ສົງໃສວ່າມີອະດີດຊາວອົດສະຕຣາລີ 15,000 ຄົນອາໄສຢູ່ໃນແລະອ້ອມແອ້ມ Los Angeles. Pane ຄາດຄະເນວ່າອາດຈະມີຊາວອົດສະຕຣາລີອາໄສຢູ່ໃນສະຫະລັດຫຼາຍກ່ວາສະຖິຕິລະບຸວ່າ: "ຊາວອົດສະຕຣາລີແມ່ນກະແຈກກະຈາຍຢູ່ທົ່ວທຸກແຫ່ງໃນທົ່ວປະເທດ, ພວກເຂົາບໍ່ແມ່ນຄົນທີ່ຈະລົງທະບຽນແລະຢູ່, ຄົນອົດສະຕາລີບໍ່ແມ່ນຜູ້ຮ່ວມທີ່ແທ້ຈິງ, ແລະ. ມັນສາມາດເປັນບັນຫາສໍາລັບອົງການຈັດຕັ້ງເຊັ່ນ AACC. ແຕ່ພວກເຂົາເຈົ້າແມ່ນ convivial. ທ່ານຖິ້ມພັກ, ແລະອົດສະຕາລີຈະຢູ່ທີ່ນັ້ນ."

ບົດສະຫຼຸບຂອງ Pane ຖືກແບ່ງປັນໂດຍນັກທຸລະກິດ, ນັກວິຊາການ, ແລະນັກຂ່າວອື່ນໆທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບຊຸມຊົນຊາວອົດສະຕຣາລີ ຫຼືຊາວນິວຊີແລນ. Jill Biddington, ຜູ້ ອຳ ນວຍການຝ່າຍບໍລິຫານຂອງສະມາຄົມອົດສະຕາລີ, ອົງການມິດຕະພາບຂອງຊາວອາເມລິກາທີ່ຕັ້ງຢູ່ນິວຢອກທີ່ມີສະມາຊິກ 400 ຄົນໃນນິວຢອກ, ນິວເຈີຊີ, ແລະຄອນເທັນຕິຄັດສັງເກດວ່າໂດຍບໍ່ມີຂໍ້ມູນທີ່ເຊື່ອຖືໄດ້, ນາງພຽງແຕ່ສາມາດຄາດເດົາໄດ້ວ່າສ່ວນໃຫຍ່ອາໄສຢູ່ໃນຄາລິຟໍເນຍເພາະວ່າມັນແມ່ນ. ຄ້າຍຄືກັນກັບບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງເຂົາເຈົ້າກ່ຽວກັບວິຖີຊີວິດແລະສະພາບອາກາດ.

ທ່ານດຣ. Henry Albinski, ຜູ້ອໍານວຍການສູນການສຶກສາອົດສະຕຣາລີ-ນິວຊີແລນ ທີ່ມະຫາວິທະຍາໄລ Pennsylvania State, ທິດສະດີວ່າເນື່ອງຈາກວ່າຈໍານວນຂອງເຂົາເຈົ້າມີຫນ້ອຍແລະກະແຈກກະຈາຍ, ແລະຍ້ອນວ່າເຂົາເຈົ້າບໍ່ທຸກຍາກຫຼືຮັ່ງມີ, ແລະພວກເຂົາຕ້ອງຕໍ່ສູ້. , ພວກເຂົາເຈົ້າພຽງແຕ່ບໍ່ໂດດເດັ່ນ - "ບໍ່ມີ stereotypes ໃນຕອນທ້າຍຂອງ spectrum ໄດ້." ເຊັ່ນດຽວກັນ, Neil Brandon, ບັນນາທິການຂອງຈົດຫມາຍຂ່າວປະຈໍາສອງອາທິດສໍາລັບຊາວອົດສະຕຣາລີ, The Word from Down Under, ກ່າວວ່າລາວໄດ້ເຫັນ "ບໍ່ເປັນທາງການ" ການຄາດຄະເນທີ່ເຮັດໃຫ້ຈໍານວນຊາວອົດສະຕຣາລີໃນສະຫະລັດທັງຫມົດປະມານ 120,000 ຄົນ. Brandon ກ່າວວ່າ "ຊາວອົດສະຕຣາລີຫຼາຍໆຄົນບໍ່ໄດ້ສະແດງຢູ່ໃນຂໍ້ມູນການສໍາມະໂນຄົວທີ່ຖືກຕ້ອງຕາມກົດຫມາຍ," Brandon ເວົ້າ. ເຖິງແມ່ນວ່າລາວພຽງແຕ່ໄດ້ພິມຈົດຫມາຍຂ່າວຂອງລາວຕັ້ງແຕ່ລະດູໃບໄມ້ປົ່ງຂອງປີ 1993 ແລະມີຜູ້ຈອງປະມານ 1,000 ຄົນໃນທົ່ວປະເທດ, ແຕ່ລາວມີຄວາມຮູ້ສຶກຢ່າງຫນັກແຫນ້ນກ່ຽວກັບບ່ອນທີ່ຜູ້ຊົມເປົ້າຫມາຍຂອງລາວກໍາລັງສຸມໃສ່. "ຊາວ Aussies ສ່ວນໃຫຍ່ໃນສະຫະລັດອາໄສຢູ່ໃນເຂດ Los Angeles, ຫຼືພາກໃຕ້ຂອງຄາລິຟໍເນຍ," ລາວເວົ້າ."ຍັງມີຕົວເລກຍຸດຕິທໍາທີ່ອາໄສຢູ່ໃນນະຄອນນິວຢອກ, ຊີແອດເທິລ, ເດັນເວີ, Houston, Dallas-Forth Worth, Florida, ແລະ Hawaii. ຊາວອົດສະຕາລີບໍ່ແມ່ນຊຸມຊົນທີ່ເຄັ່ງຄັດ. ພວກເຮົາເບິ່ງຄືວ່າຈະລະລາຍເຂົ້າໄປໃນສັງຄົມອາເມລິກາ."

ອີງຕາມສາດສະດາຈານ Ross Terrill ຂອງ Harvard, ຊາວອົດສະຕຣາລີ ແລະ ຊາວນິວຊີແລນ ມີຄວາມຄ້າຍຄືກັນຫຼາຍກັບຊາວອາເມລິກາ ເມື່ອເວົ້າເຖິງທັດສະນະ ແລະອາລົມ; ທັງ​ສອງ​ແມ່ນ​ເປັນ​ໄປ​ໄດ້​ງ່າຍ​ແລະ​ເປັນ​ທໍາ​ມະ​ຊາດ​ໃນ​ການ​ພົວ​ພັນ​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ກັບ​ຄົນ​ອື່ນ​. ເຊັ່ນດຽວກັນກັບຊາວອາເມຣິກັນ, ພວກເຂົາເປັນຜູ້ເຊື່ອຖືຢ່າງຫນັກແຫນ້ນໃນສິດທິຂອງພວກເຂົາເພື່ອສະແຫວງຫາເສລີພາບຂອງບຸກຄົນ. ລາວຂຽນວ່າຊາວອົດສະຕຣາລີ "ມີການຕໍ່ຕ້ານລັດທິອໍານາດທີ່ເບິ່ງຄືວ່າຈະສະທ້ອນເຖິງການດູຖູກຂອງນັກໂທດສໍາລັບຜູ້ຮັກສາແລະຜູ້ທີ່ດີກວ່າຂອງລາວ." ນອກເໜືອໄປຈາກແນວຄິດຄືກັບຊາວອາເມຣິກັນ, ຊາວອອສເຕຣເລຍ ແລະຊາວນິວຊີແລນ ບໍ່ໄດ້ເບິ່ງນອກເໜືອໄປຈາກຕົວເມືອງໃນອາເມຣິກາສ່ວນໃຫຍ່. ສ່ວນໃຫຍ່ຂອງຜູ້ທີ່ເຂົ້າເມືອງແມ່ນຊາວ Caucasian, ແລະນອກເຫນືອຈາກການອອກສຽງຂອງພວກເຂົາ, ບໍ່ມີວິທີທີ່ຈະເລືອກເອົາພວກເຂົາອອກຈາກຝູງຊົນ. ພວກເຂົາເຈົ້າມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະຜະສົມຜະສານແລະປັບຕົວເຂົ້າກັບວິຖີຊີວິດຂອງຊາວອາເມລິກາ, ເຊິ່ງຢູ່ໃນຕົວເມືອງຂອງອາເມລິກາບໍ່ແມ່ນທັງຫມົດທີ່ແຕກຕ່າງຈາກຊີວິດຢູ່ໃນບ້ານເກີດຂອງພວກເຂົາ.

Acculturation and Assimilation

ຊາວອົດສະຕຣາລີ ແລະ ຊາວນິວຊີແລນ ໃນສະຫະລັດອາເມລິກາ ປະສົມເຂົ້າກັນໄດ້ງ່າຍ ເພາະວ່າພວກເຂົາບໍ່ແມ່ນກຸ່ມໃຫຍ່ ແລະພວກເຂົາມາຈາກເຂດອຸດສາຫະກຳທີ່ກ້າວໜ້າ ແລະມີຄວາມຄ້າຍຄືກັນຫຼາຍກັບສະຫະລັດ ໃນພາສາ, ວັດທະນະທໍາ, ແລະໂຄງສ້າງສັງຄົມ. ຂໍ້ມູນກ່ຽວກັບພວກມັນ, ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຈະຕ້ອງເປັນອ້າງອີງຈາກຂໍ້ມູນປະຊາກອນທີ່ລວບລວມໂດຍລັດຖະບານອົດສະຕາລີ ແລະນິວຊີແລນ. ຕົວຊີ້ບອກແມ່ນວ່າພວກເຂົາດໍາລົງຊີວິດທີ່ໂດດເດັ່ນຄືກັບຊາວອາເມຣິກັນຫຼາຍຄົນແລະເບິ່ງຄືວ່າສົມເຫດສົມຜົນທີ່ຈະສົມມຸດວ່າພວກເຂົາສືບຕໍ່ດໍາລົງຊີວິດຫຼາຍເທົ່າທີ່ເຂົາເຈົ້າມີຢູ່ສະເຫມີ. ຂໍ້​ມູນ​ສະ​ແດງ​ໃຫ້​ເຫັນ​ວ່າ​ອາ​ຍຸ​ສະ​ເລ່ຍ​ຂອງ​ປະ​ຊາ​ກອນ - ເຊັ່ນ​ດຽວ​ກັນ​ກັບ​ສະ​ຫະ​ລັດ​ອາ​ເມລິ​ກາ​ແລະ​ປະ​ເທດ​ອຸດ​ສາ​ຫະ​ກໍາ​ອື່ນໆ​ທີ່​ໃຫຍ່​ຂຶ້ນ​, ໂດຍ​ທີ່​ອາ​ຍຸ​ສະ​ເລ່ຍ​ໃນ​ປີ 1992 ແມ່ນ​ປະ​ມານ 32 ປີ​.

ນອກຈາກນີ້, ຍັງມີການເພີ່ມຂຶ້ນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍໃນຊຸມປີມໍ່ໆມານີ້ໃນຈໍານວນຄົວເຮືອນຄົນດຽວ ແລະ 2 ຄົນ. ໃນປີ 1991, 20 ເປີເຊັນຂອງຄົວເຮືອນອົດສະຕຣາລີມີພຽງຄົນດຽວ, ແລະ 31 ເປີເຊັນມີພຽງແຕ່ສອງຄົນ. ຕົວເລກເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນສະທ້ອນໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມຈິງທີ່ວ່າຊາວອົດສະຕຣາລີມີມືຖືຫຼາຍກວ່າແຕ່ກ່ອນ; ຊາວຫນຸ່ມອອກຈາກບ້ານໃນອາຍຸໄວກວ່ານີ້, ແລະອັດຕາການຢ່າຮ້າງໃນປັດຈຸບັນແມ່ນຢູ່ທີ່ 37 ສ່ວນຮ້ອຍ, ຊຶ່ງຫມາຍຄວາມວ່າ 37 ໃນທຸກໆ 100 ການແຕ່ງງານຈະສິ້ນສຸດລົງໃນການຢ່າຮ້າງພາຍໃນ 30 ປີ. ໃນຂະນະທີ່ນີ້ອາດຈະເບິ່ງຄືວ່າສູງເປັນຕາຕົກໃຈ, ມັນຍັງຊ້າກວ່າອັດຕາການຢ່າຮ້າງຂອງສະຫະລັດ, ເຊິ່ງສູງທີ່ສຸດໃນໂລກຢູ່ທີ່ 54.8 ເປີເຊັນ. ຊາວອອສເຕຣເລຍ ແລະຊາວນິວຊີແລນ ມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະເປັນແບບອະນຸລັກສັງຄົມ. ດັ່ງນັ້ນ, ສັງຄົມຂອງເຂົາເຈົ້າຍັງມີທ່າອ່ຽງທີ່ຈະເປັນເພດຊາຍ; ພໍ່ທີ່ເຮັດວຽກ, ແມ່ຢູ່ເຮືອນ, ແລະເດັກນ້ອຍຫນຶ່ງຫຼືສອງຄົນຍັງຄົງເປັນຮູບພາບວັດທະນະທໍາທີ່ມີປະສິດທິພາບ.

ປະເພນີ, ປະເພນີ, ແລະຄວາມເຊື່ອ

Russell Ward ນັກປະຫວັດສາດຊາວອົດສະຕຣາລີ ໄດ້ແຕ້ມຮູບຂອງນັກບູຮານຄະດີAussie ໃນຫນັງສືປີ 1958 ທີ່ມີຊື່ວ່າ The Australian Legend . Ward ສັງເກດເຫັນວ່າໃນຂະນະທີ່ Aussies ມີຊື່ສຽງເປັນປະຊາຊົນທີ່ຍາກລໍາບາກ, ກະບົດ, ແລະຂີ້ຄ້ານ, ຄວາມຈິງແລ້ວແມ່ນວ່າ, "ໄກຈາກການເປັນພຸ່ມໄມ້ທີ່ຖືກເຄາະຮ້າຍຈາກຈິນຕະນາການທີ່ເປັນທີ່ນິຍົມ, ຊາວອົດສະຕຣາລີໃນທຸກມື້ນີ້ເປັນປະເທດໃຫຍ່ທີ່ມີຕົວເມືອງທີ່ສຸດໃນໂລກ. " ຖ້ອຍ​ຄຳ​ນັ້ນ​ເປັນ​ຄວາມ​ຈິງ​ຫຼາຍ​ກວ່າ​ໃນ​ທຸກ​ມື້​ນີ້​ທີ່​ຂຽນ​ໄວ້​ເກືອບ 40 ປີ​ກ່ອນ. ​ແຕ່​ເຖິງ​ຢ່າງ​ໃດ​ກໍ່ຕາມ, ​ໃນ​ຈິດ​ໃຈ​ຂອງ​ຊາວ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ລວມ​ແລ້ວ, ຢ່າງ​ໜ້ອຍ​ຮູບ​ພາບ​ເກົ່າ​ຍັງ​ຄົງ​ຢູ່. ໃນຄວາມເປັນຈິງ, ມັນໄດ້ຮັບການປັບປຸງໃຫມ່ໂດຍຮູບເງົາປີ 1986 Crocodile Dundee , ເຊິ່ງໄດ້ສະແດງນັກສະແດງຊາວອົດສະຕາລີ Paul Hogan ເປັນຄົນຂີ້ຄ້ານທີ່ໄປຢ້ຽມຢາມນິວຢອກດ້ວຍຜົນສະທ້ອນທີ່ຫນ້າຕື່ນເຕັ້ນ.

ນອກ​ເໜືອ​ໄປ​ຈາກ​ຄົນ​ທີ່​ໜ້າ​ຮັກ​ຂອງ Hogan, ຄວາມ​ມ່ວນ​ຊື່ນ​ສ່ວນ​ຫຼາຍ​ໃນ​ຮູບ​ເງົາ​ແມ່ນ​ເກີດ​ມາ​ຈາກ​ການ​ເຊື່ອມ​ໂຍງ​ເຂົ້າ​ກັນ​ຂອງ​ວັດ​ທະ​ນະ​ທຳ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ ແລະ​ອອ​ສ​ຊີ. ສົນທະນາກ່ຽວກັບຄວາມນິຍົມຂອງ Crocodile Dundee ໃນ Journal of Popular Culture (ພາກຮຽນ spring 1990), ຜູ້ຂຽນ Ruth Abbey ແລະ Jo Crawford ສັງເກດເຫັນວ່າໃນສາຍຕາຂອງຊາວອາເມລິກາ Paul Hogan ແມ່ນຊາວອົດສະຕາລີ "ຜ່ານແລະຜ່ານ." ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ລັກສະນະທີ່ລາວຫຼິ້ນໄດ້ສະທ້ອນກັບສຽງສະທ້ອນຂອງ Davy Crockett, ຊ່າງໄມ້ອາເມລິກາທີ່ເກັ່ງກ້າ. ສິ່ງ​ນີ້​ໄດ້​ຮັບ​ຄວາມ​ສະດວກ​ສະບາຍ​ດ້ວຍ​ທັດສະນະ​ທີ່​ທົ່ວ​ໄປ​ວ່າ ອົດ​ສະ​ຕາ​ລີ​ແມ່ນ​ຍຸກ​ສຸດ​ທ້າຍ​ຂອງ​ສິ່ງ​ທີ່​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ເຄີຍ​ເປັນ​ຄື: ສັງຄົມ​ທີ່​ລຽບ​ງ່າຍ, ຊື່​ສັດ​ກວ່າ ​ແລະ ​ເປີດ​ກວ້າງ. ມັນ​ບໍ່​ແມ່ນ​ອຸ​ປະ​ຕິ​ເຫດ​ທີ່​ອຸດ​ສາ​ຫະ​ກໍາ​ການ​ທ່ອງ​ທ່ຽວ​ອົດ​ສະ​ຕາ​ລີ​ຢ່າງ​ຕັ້ງ​ຫນ້າ​ການ​ສົ່ງ​ເສີມ CrocodileDundee ໃນສະຫະລັດ. ຄວາມພະຍາຍາມເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ຮັບຜົນດີ, ສໍາລັບການທ່ອງທ່ຽວອາເມລິກາໄດ້ເພີ່ມຂຶ້ນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍໃນທ້າຍຊຸມປີ 1980, ແລະວັດທະນະທໍາອົດສະຕາລີໄດ້ຮັບຄວາມນິຍົມທີ່ບໍ່ເຄີຍມີມາກ່ອນໃນອາເມລິກາເຫນືອ.

ການພົວພັນລະຫວ່າງກຸ່ມຊົນເຜົ່າອື່ນໆ

ສັງຄົມອອສເຕຣເລຍ ແລະ ນິວຊີແລນ ຕັ້ງແຕ່ຕົ້ນມາແມ່ນມີລັກສະນະທີ່ມີຄວາມສາມັກຄີທາງດ້ານເຊື້ອຊາດ ແລະຊົນເຜົ່າ. ອັນນີ້ສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນຍ້ອນຄວາມຈິງທີ່ວ່າການຕັ້ງຖິ່ນຖານແມ່ນເກືອບສະເພາະໂດຍຊາວອັງກິດ, ແລະກົດຫມາຍຈໍາກັດສໍາລັບສ່ວນໃຫຍ່ຂອງສະຕະວັດ twentieth ໄດ້ຈໍາກັດຈໍານວນຄົນເຂົ້າເມືອງທີ່ບໍ່ແມ່ນສີຂາວ. ໃນເບື້ອງຕົ້ນ, ຊາວດັ້ງເດີມແມ່ນເປົ້າຫມາຍທໍາອິດຂອງການເປັນສັດຕູກັນນີ້. ຕໍ່ມາ, ເມື່ອຊົນເຜົ່າອື່ນໆມາຮອດ, ຈຸດສຸມຂອງການນັບຖືເຊື້ອຊາດອົດສະຕາລີໄດ້ປ່ຽນໄປ. ຜູ້ຂຸດແຮ່ຄໍາຂອງຈີນແມ່ນຂຶ້ນກັບຄວາມຮຸນແຮງແລະການໂຈມຕີໃນກາງສະຕະວັດທີ XIX, 1861 Lambing Riots ເປັນຕົວຢ່າງທີ່ຮູ້ຈັກດີທີ່ສຸດ. ເຖິງວ່າຈະມີການປ່ຽນແປງໃນກົດຫມາຍຄົນເຂົ້າເມືອງຂອງປະເທດທີ່ອະນຸຍາດໃຫ້ຄົນທີ່ບໍ່ແມ່ນຄົນຜິວຂາວເຂົ້າໄປໃນປະເທດຫຼາຍລ້ານຄົນໃນຊຸມປີມໍ່ໆມານີ້, ກະແສການຈໍາແນກເຊື້ອຊາດຍັງສືບຕໍ່ມີຢູ່. ຄວາມ​ເຄັ່ງ​ຕຶງ​ດ້ານ​ເຊື້ອ​ຊາດ​ໄດ້​ເພີ່ມ​ຂຶ້ນ. ການເປັນສັດຕູກັນຂອງສີຂາວສ່ວນຫຼາຍແມ່ນໄດ້ມຸ້ງໄປສູ່ຊາວເອເຊຍ ແລະບັນດາຊົນເຜົ່າສ່ວນນ້ອຍທີ່ເຫັນໄດ້, ເຊິ່ງບາງກຸ່ມມອງເຫັນວ່າເປັນການຂົ່ມຂູ່ຕໍ່ວິຖີຊີວິດແບບດັ້ງເດີມຂອງຊາວອົດສະຕຣາລີ.

ເກືອບບໍ່ມີວັນນະຄະດີ ຫຼືເອກະສານກ່ຽວກັບການພົວພັນລະຫວ່າງຊາວອົດສະຕຣາລີ ແລະກຸ່ມຄົນອົບພະຍົບຊົນເຜົ່າອື່ນໆໃນສະຫະລັດ. ແລະບໍ່ມີປະຫວັດສາດຂອງການພົວພັນລະຫວ່າງ Aussies ແລະເຈົ້າພາບອາເມລິກາຂອງພວກເຂົາ. ນີ້ບໍ່ແມ່ນຄວາມແປກໃຈ, ເນື່ອງຈາກລັກສະນະກະແຈກກະຈາຍຂອງຊາວອົດສະຕຣາລີຢູ່ທີ່ນີ້ແລະຄວາມສະດວກສະບາຍທີ່ Aussies ໄດ້ຖືກດູດຊຶມເຂົ້າໄປໃນສັງຄົມອາເມລິກາ.

CUISINE

ມັນໄດ້ຖືກກ່າວວ່າການປະກົດຕົວຂອງຮູບແບບການເຮັດອາຫານທີ່ໂດດເດັ່ນໃນຊຸມປີມໍ່ໆມານີ້ແມ່ນເປັນຜົນຕອບແທນທີ່ບໍ່ຄາດຄິດ (ແລະຍິນດີຕ້ອນຮັບຫຼາຍ) ຂອງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຊາດທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນໃນຂະນະທີ່ປະເທດໄດ້ຍ້າຍອອກໄປຈາກ. ອັງກິດ ແລະ ປອມແປງຕົວຕົນ - ສ່ວນໃຫຍ່ເປັນຜົນມາຈາກອິດທິພົນຂອງຜູ້ເຂົ້າເມືອງຈໍານວນຫຼວງຫຼາຍທີ່ເຂົ້າມາໃນປະເທດນັບຕັ້ງແຕ່ການຈໍາກັດການເຂົ້າເມືອງໄດ້ຖືກຜ່ອນຄາຍໃນປີ 1973. ແຕ່ເຖິງຢ່າງນັ້ນ, ຊາວອົດສະຕາລີແລະນິວຊີແລນຍັງຄົງເປັນຜູ້ກິນຊີ້ນຂະຫນາດໃຫຍ່. ຊີ້ນງົວ, ຊີ້ນແກະ, ແລະອາຫານທະເລແມ່ນລາຄາມາດຕະຖານ, ມັກຈະຢູ່ໃນຮູບແບບຂອງຊີ້ນຫມູ, ຫຼືແຊ່ນ້ໍາຊອດຫຼາຍ. ຖ້າມີອາຫານອົດສະຕຣາລີແນ່ນອນ, ມັນຈະເປັນສະເຕັກປີ້ງບາບີຄິວ ຫຼືຊີ້ນແກະ.

ອາຫານຫຼັກສອງຢ່າງຈາກສະໄໝກ່ອນແມ່ນ ປຽກ, ເຂົ້າຈີ່ທີ່ບໍ່ມີເຊື້ອແບັກທີເຣັຍທີ່ປຸງແຕ່ງດ້ວຍໄຟ, ແລະ ບີລີ ຊາ, ເປັນເຄື່ອງດື່ມຮ້ອນທີ່ແຂງແຮງ ແລະ ແຂງແຮງ. ແມ່ນ brewed ໃນ ຫມໍ້ ເປີດ . ສໍາລັບຂອງຫວານ, ອາຫານທີ່ມັກແບບດັ້ງເດີມປະກອບມີ peach melba, ກະແລັມທີ່ມີລົດຊາດຫມາກໄມ້, ແລະ pavola, ອາຫານ meringue ອຸດົມສົມບູນທີ່ໄດ້ຮັບຊື່ຕາມນັກ ballerina ລັດເຊຍທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ໄດ້ໄປຢ້ຽມຢາມປະເທດໃນຕົ້ນສະຕະວັດທີ 20.

Rum ແມ່ນຮູບແບບເຫຼົ້າທີ່ມັກໃນອານານິຄົມເທື່ອ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ລົດຊາດມີການປ່ຽນແປງ; ເຫຼົ້າແວງແລະເບຍເປັນທີ່ນິຍົມໃນປັດຈຸບັນ. ອົດສະຕຣາລີເລີ່ມພັດທະນາອຸດສາຫະກໍາເຫຼົ້າແວງພາຍໃນປະເທດຂອງຕົນເອງໃນຕົ້ນສະຕະວັດທີ XIX, ແລະເຫຼົ້າແວງຈາກ Down Under ໃນມື້ນີ້ໄດ້ຮັບການຍອມຮັບວ່າເປັນຫນຶ່ງໃນທີ່ດີທີ່ສຸດຂອງໂລກ. ດ້ວຍເຫດນີ້, ພວກມັນຈຶ່ງມີຢູ່ຕາມຮ້ານຂາຍເຫຼົ້າໃນທົ່ວປະເທດສະຫະລັດອາເມຣິກາ, ແລະເປັນເຄື່ອງໝາຍເຕືອນຊີວິດທີ່ມີລົດຊາດກັບບ້ານສຳລັບຜູ້ປູກເຊື້ອ Aussies. ບົນພື້ນຖານຕໍ່ຫົວຄົນ, Aussies ດື່ມເຫຼົ້າແວງປະມານສອງເທົ່າໃນແຕ່ລະປີຄືກັບຊາວອາເມຣິກັນ. ຊາວອົດສະຕຣາລີຍັງມັກເບຍເຢັນໆຂອງເຂົາເຈົ້າ, ເຊິ່ງມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະແຂງກວ່າ ແລະ ເຂັ້ມກວ່າເບຍອາເມລິກາສ່ວນໃຫຍ່. ໃນຊຸມປີມໍ່ໆມານີ້, ເບຍອົດສະຕາລີໄດ້ຮັບສ່ວນແບ່ງຂະຫນາດນ້ອຍຂອງຕະຫຼາດອາເມລິກາ, ໃນສ່ວນຫນຶ່ງບໍ່ຕ້ອງສົງໃສຍ້ອນຄວາມຕ້ອງການຈາກ Aussies ທີ່ອາໄສຢູ່ໃນສະຫະລັດ.

ເຄື່ອງ​ນຸ່ງ​ພື້ນ​ເມືອງ

ບໍ່​ຄື​ກັບ​ຫຼາຍ​ຊົນ​ເຜົ່າ, ຊາວ​ອົດ​ສະ​ຕາ​ລີ​ບໍ່​ມີ​ຊຸດ​ປະ​ຈຳ​ຊາດ​ທີ່​ຜິດ​ປົກ​ກະ​ຕິ ຫຼື​ເປັນ​ສະ​ເພາະ. ເຄື່ອງນຸ່ງທີ່ໂດດເດັ່ນອັນໜຶ່ງອັນໜຶ່ງຂອງຊາວອົດສະຕຣາລີທີ່ໃສ່ນັ້ນແມ່ນໝວກສີກາກີທີ່ມີຂອບກວ້າງທີ່ມີຂອບດ້ານໜຶ່ງເປີດຂຶ້ນ. ໝວກ, ເຊິ່ງບາງຄັ້ງກໍ່ຖືກໃສ່ໂດຍທະຫານອົດສະຕຣາລີ, ໄດ້ກາຍເປັນສັນຍາລັກຂອງຊາດ.

ການເຕັ້ນ ແລະເພງ

ເມື່ອຊາວອາເມຣິກັນສ່ວນໃຫຍ່ຄິດເຖິງດົນຕີອົດສະຕາລີ, ເພງທຳອິດທີ່ດັງໃນໃຈມັກຈະເປັນ "Waltzing Matilda." ແຕ່ມໍລະດົກດົນຕີຂອງອົດສະຕາລີແມ່ນຍາວນານ, ອຸດົມສົມບູນ, ແລະແຕກຕ່າງກັນ. ການໂດດດ່ຽວຂອງພວກເຂົາຈາກສູນກາງວັດທະນະທໍາຕາເວັນຕົກເຊັ່ນລອນດອນແລະນິວຢອກໄດ້ສົ່ງຜົນໃຫ້, ໂດຍສະເພາະໃນດົນຕີແລະຮູບເງົາ, ໃນຮູບແບບການຄ້າທີ່ມີຊີວິດຊີວາແລະຕົ້ນສະບັບສູງ.

ດົນຕີພື້ນເມືອງຂອງອອສເຕຣເລຍສີຂາວ, ທີ່ມີຮາກຂອງມັນຢູ່ໃນດົນຕີພື້ນເມືອງຂອງໄອແລນ, ແລະ "ການເຕັ້ນລໍາ", ເຊິ່ງໄດ້ຖືກອະທິບາຍວ່າຄ້າຍຄືກັນກັບການເຕັ້ນຮໍາສີ່ຫຼ່ຽມໂດຍບໍ່ມີຜູ້ໂທ, ຍັງເປັນທີ່ນິຍົມ. ໃນຊຸມປີມໍ່ໆມານີ້, ນັກຮ້ອງເພງດັງໃນບ້ານເຊັ່ນ Helen Reddy, Olivia Newton-John (ຊາວອັງກິດເກີດແຕ່ໃຫຍ່ຢູ່ໃນອົດສະຕາລີ), ແລະ opera diva Joan

The Didjeridoo ແມ່ນຊາວອົດສະຕາລີພື້ນເມືອງ. ເຄື່ອງດົນຕີ, ສ້າງຂຶ້ນໃໝ່ຢູ່ບ່ອນນີ້ໂດຍສິລະປິນ/ນັກດົນຕີ Marko Johnson. Sutherland ໄດ້ພົບເຫັນຜູ້ຊົມທີ່ຍອມຮັບທົ່ວໂລກ. ອັນດຽວກັນຖືເປັນຄວາມຈິງສໍາລັບວົງດົນຕີ Rock and Roll ຂອງອົດສະຕາລີເຊັ່ນ INXS, Little River Band, Hunters and Collectors, Midnight Oil, ແລະ Men Without Hats. ວົງດົນຕີອອສເຕຣເລຍອື່ນໆເຊັ່ນ: Yothu Yindi ແລະ Warumpi, ເຊິ່ງຍັງບໍ່ທັນເປັນທີ່ຮູ້ຈັກກັນດີຢູ່ຕ່າງປະເທດ, ໄດ້ມີການຟື້ນຟູປະເພດທີ່ມີການປະສົມປະສານທີ່ເປັນເອກະລັກຂອງ Rock and Roll ແລະອົງປະກອບຂອງດົນຕີທີ່ບໍ່ມີເວລາຂອງຊາວພື້ນເມືອງອົດສະຕາລີ.

ວັນພັກ

ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນຊາວຄຣິສຕຽນ, ຊາວອົດສະຕຣາລີ ແລະ ຊາວນິວຊີແລນ ອາເມລິກາ ສະເຫຼີມສະຫຼອງວັນພັກທາງສາສະໜາດຽວກັນກັບຊາວອາເມຣິກັນຄົນອື່ນໆ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເນື່ອງຈາກວ່າລະດູການແມ່ນປີ້ນກັບກັນຢູ່ໃນຊີກໂລກໃຕ້, ວັນຄຣິດສະມາດຂອງອົດສະຕາລີເກີດຂຶ້ນໃນກາງລະດູຮ້ອນ. ສໍາລັບເຫດຜົນນັ້ນ, Aussies ບໍ່ໄດ້ແບ່ງປັນຢູ່ໃນຈໍານວນຫຼາຍຂອງ yuletide ດຽວກັນປະເພນີທີ່ຊາວອາເມຣິກັນຮັກສາໄວ້. ຫຼັງຈາກໂບດ, ຊາວອົດສະຕຣາລີມັກຈະໃຊ້ເວລາໃນວັນທີ 25 ເດືອນທັນວາຢູ່ທີ່ຫາດຊາຍຫຼືເຕົ້າໂຮມຢູ່ສະລອຍນ້ໍາ, ດື່ມເຄື່ອງດື່ມເຢັນ.

ວັນພັກຜ່ອນທາງສາສະໜາທີ່ຊາວອົດສະຕຣາລີຢູ່ທົ່ວທຸກແຫ່ງສະເຫຼີມສະຫຼອງລວມມີວັນທີ 26 ມັງກອນ, ວັນອົດສະຕຣາລີ—ເປັນວັນພັກແຫ່ງຊາດຂອງປະເທດ. ວັນທີ, ເຊິ່ງລະນຶກເຖິງການມາຮອດປີ 1788 ທີ່ອ່າວ Botany ຂອງຜູ້ຕັ້ງຖິ່ນຖານຜູ້ຖືກຕັດສິນໂທດຄັ້ງທໍາອິດພາຍໃຕ້ການບັນຊາຂອງ Captain Arthur Phillip, ແມ່ນຄ້າຍຄືກັບວັນພັກທີ່ສີ່ຂອງເດືອນກໍລະກົດຂອງອາເມລິກາ. ວັນພັກທີ່ສໍາຄັນອີກອັນຫນຶ່ງແມ່ນວັນ Anzac, ວັນທີ 25 ເດືອນເມສາ. ໃນມື້ນີ້, Aussies ຢູ່ທົ່ວທຸກແຫ່ງຢຸດຊົ່ວຄາວເພື່ອເຄົາລົບຄວາມຊົງຈໍາຂອງທະຫານຂອງປະເທດຊາດທີ່ໄດ້ເສຍຊີວິດໃນການສູ້ຮົບໃນສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ 1 ທີ່ Gallipoli.

ພາສາ

ພາສາອັງກິດແມ່ນເວົ້າຢູ່ໃນອົດສະຕາລີ ແລະນິວຊີແລນ. ໃນປີ 1966, ຊາວອົດສະຕຣາລີຄົນໜຶ່ງຊື່ Afferbeck Lauder ໄດ້ພິມປຶ້ມອ່ານປາກເປົ່າທີ່ມີຊື່ວ່າ, Let Stalk Strine , ຊຶ່ງໃນຕົວຈິງແລ້ວ, ຫມາຍຄວາມວ່າ, "Let's Talk Australian" ("Strine" ເປັນຮູບແບບ telescoped ຂອງຄໍາວ່າ Australian) . Lauder, ຕໍ່ມາກໍ່ຖືກຄົ້ນພົບວ່າແມ່ນ Alistair Morrison, ນັກພາສາສາດທີ່ຫັນມາສະແດງສິລະປະທີ່ມັກມ່ວນກັບຄົນອົດສະຕາລີຂອງລາວແລະ ສຳນຽງຂອງພວກເຂົາ - ສຳນຽງທີ່ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຍິງມີສຽງຄ້າຍຄື "lydy" ແລະຄູ່ສົມລົດຄືກັບ "mite. "

ໃນລະດັບທີ່ຮ້າຍແຮງກວ່າເກົ່າ, ນັກພາສາສາດຊີວິດຈິງ Sidney Baker ໃນປຶ້ມປີ 1970 ຂອງລາວ The Australian Language ໄດ້ເຮັດສິ່ງທີ່ H. L. Mencken ເຮັດສໍາລັບ American English; ລາວໄດ້ກໍານົດຫຼາຍກວ່າ 5,000 ຄໍາຫຼືປະໂຫຍກທີ່ເປັນແລະ fjords ໃນເກາະໃຕ້ໄປຫາພູເຂົາໄຟ, ນ້ໍາພຸຮ້ອນ, ແລະ geysers ໃນເກາະເຫນືອ. ເນື່ອງຈາກວ່າເກາະດອນທີ່ຢູ່ຫ່າງໄກແມ່ນກະແຈກກະຈາຍຢ່າງກວ້າງຂວາງ, ພວກມັນແຕກຕ່າງກັນໃນສະພາບອາກາດຈາກເຂດຮ້ອນໄປຫາຂົ້ວໂລກໃຕ້.

ປະຊາກອນຄົນເຂົ້າເມືອງຂອງອົດສະຕາລີ ແລະ ນິວຊີແລນ ແມ່ນສ່ວນໃຫຍ່ເປັນພາສາອັງກິດ, ໄອແລນ, ແລະສະກັອດຕິກ. ອີງ​ຕາມ​ການ​ສໍາ​ມະ​ໂນ​ຄົວ​ອົດ​ສະ​ຕາ​ລີ​ປີ 1947​, ຫຼາຍ​ກ​່​ວາ 90 ສ່ວນ​ຮ້ອຍ​ຂອງ​ປະ​ຊາ​ກອນ​, ບໍ່​ລວມ​ທັງ​ຄົນ​ພື້ນ​ເມືອງ​ດັ້ງ​ເດີມ​, ແມ່ນ​ກໍາ​ເນີດ​ເກີດ​. ນັ້ນແມ່ນລະດັບສູງສຸດນັບຕັ້ງແຕ່ການເລີ່ມຕົ້ນຂອງການຕັ້ງຖິ່ນຖານຂອງເອີຣົບ 159 ກ່ອນຫນ້ານີ້, ໃນເວລານັ້ນເກືອບ 98 ສ່ວນຮ້ອຍຂອງປະຊາກອນໄດ້ເກີດຢູ່ໃນອົດສະຕາລີ, ສະຫະລາຊະອານາຈັກ, ໄອແລນ, ຫຼືນິວຊີແລນ. ອັດ​ຕາ​ການ​ເກີດ​ປະ​ຈໍາ​ປີ​ຂອງ​ອົດ​ສະ​ຕາ​ລີ​ຢືນ​ພຽງ​ແຕ່ 15 ຕໍ່ 1,000 ຂອງ​ປະ​ຊາ​ກອນ, ນິວ​ຊີ​ແລນ​ຢູ່​ທີ່ 17 ຕໍ່ 1,000. ຕົວເລກທີ່ຕໍ່າເຫຼົ່ານີ້, ຂ້ອນຂ້າງຄ້າຍຄືກັນກັບອັດຕາຂອງສະຫະລັດ, ໄດ້ປະກອບສ່ວນພຽງແຕ່ໃນນາມຂອງປະຊາກອນຂອງພວກເຂົາ, ເຊິ່ງໄດ້ເພີ່ມຂຶ້ນປະມານສາມລ້ານຄົນນັບຕັ້ງແຕ່ 1980. ສ່ວນໃຫຍ່ຂອງການເພີ່ມຂຶ້ນນີ້ແມ່ນມາຈາກການປ່ຽນແປງນະໂຍບາຍຄົນເຂົ້າເມືອງ. ຂໍ້​ຈຳກັດ​ທີ່​ອີງ​ໃສ່​ປະ​ເທດ​ຕົ້ນ​ກຳ​ເນີດ ​ແລະ ສີ​ຜິວ​ຂອງ​ຄົນ​ອົບ​ພະຍົບ​ໄດ້​ສິ້ນ​ສຸດ​ລົງ​ໃນ​ອົດ​ສະ​ຕາ​ລີ​ໃນ​ປີ 1973 ​ແລະ ລັດຖະບານ​ໄດ້​ລິ​ເລີ່​ມແຜນການ​ດຶງ​ດູດ​ກຸ່ມ​ຄົນ​ທີ່​ບໍ່​ແມ່ນ​ຊາວ​ອັງກິດ ​ເຊັ່ນ​ດຽວ​ກັບ​ຊາວ​ອົບ​ພະຍົບ. ດ້ວຍເຫດນີ້, ການປະສົມພັນທາງດ້ານຊົນເຜົ່າ ແລະ ພາສາຂອງອົດສະຕຣາລີ ໄດ້ກາຍເປັນຄວາມຫຼາກຫຼາຍທີ່ຂ້ອນຂ້າງໃນໄລຍະສອງທົດສະວັດທີ່ຜ່ານມາ. ນີ້​ໄດ້​ມີ​ຜົນ​ກະ​ທົບ​ຕໍ່ virtually ທຸກ​ດ້ານ​ຂອງ​ຊີ​ວິດ​ແລະ​ວັດ​ທະ​ນະ​ທໍາ​ອົດ​ສະ​ຕາ​ລີ. ອີງຕາມການຫລ້າສຸດອອສເຕຣເລຍຢ່າງຈະແຈ້ງ.

ຄຳທັກທາຍ ແລະ ການສະແດງອອກທົ່ວໄປ

ສອງສາມຄຳ ແລະສຳນວນທີ່ໂດດເດັ່ນ “Strine” ແມ່ນ: abo —an Aboriginine; ace —ດີເລີດ; billabong —ເປັນຮູຫົດນໍ້າ, ປົກກະຕິແມ່ນໃຊ້ລ້ຽງສັດ; billy —ພາຊະນະສຳລັບຕົ້ມນ້ຳຊາ; bloke —ຜູ້ຊາຍ, ທຸກຄົນແມ່ນ bloke; ເລືອດ —ຄຳຄຸນນາມທັງໝົດຂອງການເນັ້ນໜັກ; bonzer —ຍິ່ງໃຫຍ່, ຍິ່ງໃຫຍ່; boomer —ເປັນ kangaroo; boomerang —ອາວຸດ ຫຼືເຄື່ອງຫຼິ້ນທີ່ເຮັດດ້ວຍໄມ້ແບບດັ້ງເດີມທີ່ກັບຄືນມາເມື່ອຖືກຖິ້ມຂຶ້ນເທິງອາກາດ; ພຸ່ມໄມ້ —ເຂດນອກ; chook —ໄກ່; ນັກຂຸດ —ທະຫານອອສຊີ; ດິງໂກ —ໝາປ່າ; dinki-di —ຂອງແທ້; dinkum, fair dinkum — ຊື່ສັດ, ຈິງ; grazier —ຄົນລ້ຽງສັດ; joey —ເປັນລູກກວາງໂຈ; jumbuck —ແກະ; ocker —ຄົນອອສຊີທຳມະດາ; Outback —ພາຍໃນຂອງອົດສະຕຣາລີ; Oz —ຫຍໍ້ມາຈາກອົດສະຕາລີ; pom —ຄົນ​ອັງກິດ; ຮ້ອງ —ຮອບກິນດື່ມໃນຮ້ານ; swagman —ເປັນ hobo ຫຼື bushman; ກະປ໋ອງ —ເບຍຈອກໜຶ່ງ; tucker —ອາຫານ; ute —ລົດກະບະ ຫຼື ລົດຕູ້; ຮ້ອງໄຫ້ —ເພື່ອຈົ່ມ.

ນະໂຍບາຍດ້ານຄອບຄົວ ແລະຊຸມຊົນ

ອີກເທື່ອໜຶ່ງ, ຂໍ້ມູນກ່ຽວກັບຊາວອົດສະຕຣາລີ ຫຼື ນິວຊີແລນ ອາເມລິກາ ຈະຕ້ອງໄດ້ອ້າງອີງຈາກສິ່ງທີ່ຮູ້ຈັກກ່ຽວກັບຄົນທີ່ອາໄສຢູ່ໃນອົດສະຕາລີ ແລະ ນິວຊີແລນ. ພວກ​ເຂົາ​ແມ່ນຄົນນອກແບບບໍ່ເປັນທາງການ, ມັກມີອາລົມຢາກກິນເພື່ອຊີວິດ ແລະກິລາ. ດ້ວຍສະພາບອາກາດທີ່ໜາວເຢັນຕະຫຼອດປີ, ກິລາກາງແຈ້ງເຊັ່ນ: ເທັນນິດ, ຄຣິກເກັດ, ຣັກບີ້, ບານເຕະອົດສະຕຣາລີ, ກ໊ອຟ, ລອຍນໍ້າ ແລະ ເຮືອໃບເປັນທີ່ນິຍົມຂອງຜູ້ຊົມ ແລະ ຜູ້ເຂົ້າຮ່ວມ. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ງານລ້ຽງໃຫຍ່ລະດັບຊາດແມ່ນມີຄວາມເຄັ່ງຕຶງໜ້ອຍກວ່າ: ການບາບີຄິວ ແລະ ການໄຫວ້ແດດ. ໃນຄວາມເປັນຈິງ, ຊາວອົດສະຕຣາລີໃຊ້ເວລາຫຼາຍໃນແສງແດດໃນສວນຫລັງຂອງພວກເຂົາແລະຢູ່ຫາດຊາຍທີ່ປະເທດມີອັດຕາການເປັນມະເຮັງຜິວຫນັງສູງທີ່ສຸດໃນໂລກ. ເຖິງວ່າຄອບຄົວຊາວອົດສະຕຣາລີ ແລະ ນິວຊີແລນ ຕາມປະເພນີແມ່ນເປັນຫົວຫນ້າຜູ້ລ້ຽງສັດກັບຜູ້ຍິງໃນຄອບຄົວ, ແຕ່ມີການປ່ຽນແປງເກີດຂຶ້ນ.

ສາດສະໜາ

ຊາວອົດສະຕຣາລີ ອາເມລິກາ ແລະ ຊາວນິວຊີແລນ ອາເມລິກາ ນັບຖືສາສະໜາຄຣິສຕຽນ. ສະ​ຖິ​ຕິ​ສະ​ແດງ​ໃຫ້​ເຫັນ​ວ່າ​ສັງ​ຄົມ​ອົດ​ສະ​ຕາ​ລີ​ນັບ​ມື້​ນັບ​ເປັນ​ທາງ​ໂລກ​, ມີ​ຫນຶ່ງ​ໃນ​ສີ່​ທີ່​ບໍ່​ມີ​ສາດ​ສະ​ຫນາ (ຫຼື​ບໍ່​ໄດ້​ຕອບ​ສະ​ຫນອງ​ຕໍ່​ຄໍາ​ຖາມ​ໃນ​ເວ​ລາ​ທີ່​ສໍາ​ຫຼວດ​ສໍາ​ມະ​ໂນ​ຄົວ​)​. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ຊາວອົດສະຕຣາລີສ່ວນຫຼາຍແມ່ນຂຶ້ນກັບສອງກຸ່ມສາສະຫນາໃຫຍ່: 26.1 ເປີເຊັນແມ່ນ Roman Catholic, ໃນຂະນະທີ່ 23.9 ເປີເຊັນແມ່ນ Anglican, ຫຼື Episcopalian. ມີພຽງແຕ່ປະມານສອງເປີເຊັນຂອງຊາວອົດສະຕຣາລີເທົ່ານັ້ນທີ່ບໍ່ໄດ້ນັບຖືສາສະໜາຄຣິສຕຽນ, ໃນນັ້ນມີຊາວມຸດສະລິມ, ຊາວພຸດ, ແລະຊາວຢິວ ຮວມຢູ່ໃນກຸ່ມດັ່ງກ່າວ. ອີງຕາມຕົວເລກເຫຼົ່ານີ້, ມັນເປັນການສົມເຫດສົມຜົນທີ່ຈະສົມມຸດວ່າສໍາລັບຜູ້ອົບພະຍົບອົດສະຕຣາລີທີ່ອົບພະຍົບໄປສະຫະລັດທີ່ໄປໂບດ, ເປັນຈໍານວນຫຼວງຫຼາຍ.ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນເກືອບແນ່ນອນທີ່ຍຶດຫມັ້ນກັບໂບດ Episcopalian ຫຼື Roman Catholic, ທັງສອງຢ່າງມີການເຄື່ອນໄຫວຢູ່ໃນສະຫະລັດ.

ປະເພນີການຈ້າງງານ ແລະເສດຖະກິດ

ມັນເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ຈະອະທິບາຍປະເພດຂອງວຽກ ຫຼືສະຖານທີ່ເຮັດວຽກທີ່ມີລັກສະນະເປັນຊາວອົດສະຕຣາລີ ອາເມລິກາ ຫຼື ຊາວນິວຊີແລນອາເມລິກາ. ຍ້ອນວ່າພວກເຂົາເຄີຍເປັນ ແລະຍັງຄົງກະແຈກກະຈາຍຢູ່ທົ່ວສະຫະລັດ ແລະຖືກລວມເຂົ້າກັນໄດ້ຢ່າງງ່າຍດາຍໃນສັງຄົມອາເມຣິກາ, ພວກເຂົາຈຶ່ງບໍ່ເຄີຍມີກຸ່ມຊົນເຜົ່າທີ່ສາມາດລະບຸຕົວຕົນໄດ້ຢູ່ໃນສະຫະລັດ. ບໍ່ເຫມືອນກັບຄົນອົບພະຍົບຈາກບັນດາຊົນເຜົ່າທີ່ເຂົ້າໃຈງ່າຍກວ່າ, ເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ສ້າງຕັ້ງຊຸມຊົນຊົນເຜົ່າ, ແລະເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຮັກສາພາສາ ແລະວັດທະນະທໍາແຍກຕ່າງຫາກ. ສ່ວນໃຫຍ່ຍ້ອນຄວາມຈິງນັ້ນ, ພວກເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຮັບຮອງເອົາປະເພດຂອງການເຮັດວຽກ, ປະຕິບັດຕາມເສັ້ນທາງທີ່ຄ້າຍຄືກັນຂອງການພັດທະນາເສດຖະກິດ, ການເຄື່ອນໄຫວທາງດ້ານການເມືອງ, ຫຼືການມີສ່ວນຮ່ວມຂອງລັດຖະບານ; ພວກ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ບໍ່​ໄດ້​ເປັນ​ພາກ​ສ່ວນ​ທີ່​ລະ​ບຸ​ຕົວ​ຕົນ​ຂອງ​ທະ​ຫານ​ສະ​ຫະ​ລັດ​; ແລະພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຖືກລະບຸວ່າມີບັນຫາດ້ານສຸຂະພາບຫຼືທາງການແພດສະເພາະກັບຊາວອົດສະຕຣາລີອາເມລິກາຫຼືຊາວນິວຊີແລນອາເມລິກາ. ຄວາມຄ້າຍຄືກັນຂອງພວກເຂົາໃນຄວາມນັບຖືສ່ວນໃຫຍ່ກັບຊາວອາເມຣິກັນອື່ນໆໄດ້ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາບໍ່ສາມາດລະບຸຕົວຕົນແລະເບິ່ງບໍ່ເຫັນຢູ່ໃນພື້ນທີ່ເຫຼົ່ານີ້ຂອງຊີວິດຊາວອາເມຣິກັນ. ສະຖານທີ່ແຫ່ງໜຶ່ງທີ່ຊຸມຊົນຊາວອົດສະຕຣາລີພວມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງແມ່ນຢູ່ທາງດ່ວນຂໍ້ມູນຂ່າວສານ. ມີກຸ່ມຊາວອົດສະຕຣາລີຢູ່ໃນການບໍລິການອອນໄລນ໌ຫຼາຍຢ່າງເຊັ່ນ: CompuServe (PACFORUM). ພວກເຂົາຍັງມາຮ່ວມ​ກັນ​ໃນ​ການ​ແຂ່ງ​ຂັນ​ກິ​ລາ​ເຊັ່ນ​ການ​ແຂ່ງ​ຂັນ​ບານ​ເຕະ​ຮອບ​ຊິງ​ຊະນະ​ເລີດ​ຂອງ​ອົດ​ສະ​ຕາ​ລີ, ຣັກ​ບີ​ລີກ​ຮອບ​ສຸດ​ທ້າຍ, ຫຼື​ການ​ແຂ່ງ​ຂັນ​ມ້າ Melbourne Cup, ເຊິ່ງ​ໃນ​ປັດ​ຈຸ​ບັນ​ສາ​ມາດ​ເບິ່ງ​ສົດ​ທາງ​ໂທລະ​ພາບ​ທາງ​ເຄ​ເບີນ​ຫຼື​ຜ່ານ​ດາວ​ທຽມ.

ການເມືອງ ແລະ ລັດຖະບານ

ບໍ່ມີປະຫວັດການພົວພັນລະຫວ່າງຊາວອົດສະຕຣາລີ ຫຼື ຊາວນິວຊີແລນ ໃນສະຫະລັດອາເມລິກາ ກັບລັດຖະບານອົດສະຕາລີ ຫຼື ນິວຊີແລນ. ບໍ່ເຫມືອນກັບລັດຖະບານຕ່າງປະເທດຈໍານວນຫຼາຍ, ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ລະເລີຍອະດີດສັນຊາດຂອງເຂົາເຈົ້າອາໃສຢູ່ຕ່າງປະເທດ. ຜູ້ທີ່ຄຸ້ນເຄີຍກັບສະຖານະການ, ເວົ້າວ່າມີຫຼັກຖານທີ່ວ່ານະໂຍບາຍການລະເລີຍທີ່ອ່ອນໂຍນນີ້ໄດ້ເລີ່ມມີການປ່ຽນແປງ. ອົງການຈັດຕັ້ງທາງວັດທະນະທໍາ ແລະສະມາຄົມການຄ້າຕ່າງໆທີ່ໄດ້ຮັບການສະຫນັບສະຫນູນໂດຍກົງຫຼືໂດຍທາງອ້ອມໂດຍລັດຖະບານໃນປັດຈຸບັນກໍາລັງເຮັດວຽກເພື່ອຊຸກຍູ້ໃຫ້ຊາວອົດສະຕຣາລີແລະຜູ້ຕາງຫນ້າທາງທຸລະກິດຂອງຊາວອາເມລິກາ lobby ນັກການເມືອງຂອງລັດແລະລັດຖະບານກາງໃຫ້ມີຄວາມເອື້ອອໍານວຍຫຼາຍຕໍ່ອົດສະຕາລີ. ໃນປັດຈຸບັນ, ບໍ່ມີວັນນະຄະດີຫຼືເອກະສານກ່ຽວກັບການພັດທະນານີ້.

ການປະກອບສ່ວນສ່ວນບຸກຄົນ ແລະກຸ່ມ

ການບັນເທີງ

Paul Hogan, Rod Taylor (ນັກສະແດງຮູບເງົາ); Peter Weir (ຜູ້ອໍານວຍການຮູບເງົາ); Olivia Newton-John, Helen Reddy, ແລະ Rick Springfield (ນັກຮ້ອງ).

MEDIA

Rupert Murdoch, ຫນຶ່ງໃນບັນດາເຈົ້ານາຍສື່ມວນຊົນທີ່ມີອໍານາດທີ່ສຸດຂອງອາເມລິກາ, ແມ່ນຊາວອົດສະຕາລີທີ່ເກີດ; Murdoch ເປັນເຈົ້າຂອງຊັບສິນສື່ມວນຊົນທີ່ສໍາຄັນ, ລວມທັງ Chicago Sun Times , New York Post , ແລະ ໜັງສືພິມ Boston Herald , ແລະສະຕູດິໂອຮູບເງົາ 20th Century-Fox.

ກິລາ

Greg Norman (ກ໊ອຟ); Jack Brabham, Alan Jones (ແຂ່ງລົດຍົນ); Kieren Perkins (ລອຍ); ແລະ Evonne Goolagong, Rod Laver, John Newcombe (ເທັນນິດ).

ຂຽນ

Germaine Greer (feminist); Thomas Keneally (ນັກປະດິດແຕ່ງ, ຜູ້ຊະນະລາງວັນ Booker ປີ 1983 ສໍາລັບປຶ້ມຂອງລາວ Schindler's Ark , ເຊິ່ງເປັນພື້ນຖານສໍາລັບຮູບເງົາທີ່ຊະນະລາງວັນ Oscar ປີ 1993 ຂອງ Stephen Spielberg Schindler's List ), ແລະ Patrick White (ນັກປະດິດແຕ່ງ, ແລະ​ໄດ້​ຮັບ​ລາງວັນ​ໂນ​ແບ​ລ​ວັນນະຄະດີ​ປີ 1973).

ສື່

ພິມ

The Word from down under: The Australian Newsletter.

ທີ່ຢູ່: P.O. Box 5434, Balboa Island, California 92660.

ໂທລະສັບ: (714) 725-0063.

ແຟັກ: (714) 725-0060.

ວິທະຍຸ

KIEV-AM (870).

ຕັ້ງຢູ່ Los Angeles, ນີ້ແມ່ນໂຄງການປະຈໍາອາທິດທີ່ເອີ້ນວ່າ "Queensland" ແນໃສ່ Aussies ຈາກລັດນັ້ນສ່ວນໃຫຍ່.

ອົງການຈັດຕັ້ງ ແລະສະມາຄົມ

ສະມາຄົມຊາວອົດສະຕຣາລີອາເມລິກາ.

ອົງການນີ້ຊຸກຍູ້ໃຫ້ສາຍພົວພັນທີ່ໃກ້ຊິດລະຫວ່າງສະຫະລັດແລະອົດສະຕາລີ.

ຕິດຕໍ່: Michelle Sherman, ຜູ້ຈັດການຫ້ອງການ.

ທີ່ຢູ່: 1251 Avenue of the Americas, New York, New York 10020.

150 East 42nd Street, 34th Floor, New York, New York 10017-5612.

ໂທລະສັບ: (212) 338-6860.

ແຟັກ: (212) 338-6864.

ອີເມລ: [email protected].

ອອນລາຍ: //www.australia-online.com/aaa.html .

ສັງຄົມອົດສະຕາລີ.

ອັນ​ນີ້​ຕົ້ນຕໍ​ແມ່ນ​ອົງການ​ສັງຄົມ ​ແລະ ວັດທະນະທຳ​ທີ່​ຮັດ​ແໜ້ນ​ສາຍ​ພົວພັນ​ລະຫວ່າງ​ອົດ​ສະຕຣາລີ ​ແລະ ສະຫະລັດ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ. ມັນ​ມີ​ສະ​ມາ​ຊິກ 400, ໂດຍ​ສະ​ເພາະ​ແມ່ນ​ຢູ່​ໃນ New York, New Jersey, ແລະ Connecticut.

ຕິດຕໍ່: Jill Biddington, ຜູ້ອໍານວຍການບໍລິຫານ.

ເບິ່ງ_ນຳ: ວັດທະນະທໍາຂອງສະວິດເຊີແລນ - ປະຫວັດສາດ, ປະຊາຊົນ, ເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມ, ປະເພນີ, ແມ່ຍິງ, ຄວາມເຊື່ອ, ອາຫານ, ຄອບຄົວ, ສັງຄົມ

ທີ່ຢູ່: 630 Fifth Avenue, Fourth Floor, New York, New York 10111.

ໂທລະສັບ: (212) 265-3270.

ແຟັກ: (212) 265-3519.

ສະພາການຄ້າອາເມລິກາອົດສະຕາລີ.

ດ້ວຍ 22 ບົດ​ໃນ​ທົ່ວ​ປະ​ເທດ, ອົງ​ການ​ດັ່ງ​ກ່າວ​ໄດ້​ສົ່ງ​ເສີມ​ການ​ພົວ​ພັນ​ທາງ​ທຸ​ລະ​ກິດ, ວັດ​ທະ​ນະ​ທໍາ, ແລະ​ສັງ​ຄົມ​ລະ​ຫວ່າງ​ສະ​ຫະ​ລັດ​ແລະ​ອົດ​ສະ​ຕາ​ລີ.

ຕິດຕໍ່: ທ່ານ Laurie Pane, ປະທານ.

ທີ່ຢູ່: 611 Larchmont Boulevard, Second Floor, Los Angeles, California 90004.

ໂທລະສັບ: (213) 469-6316.

ແຟັກ: (213) 469-6419.

ສະມາຄົມອົດສະຕຣາລີ-ນິວຊີແລນ ຂອງນິວຢອກ.

ຊອກຫາການຂະຫຍາຍຄວາມເຊື່ອທາງດ້ານການສຶກສາ ແລະວັດທະນະທໍາ.

ຕິດຕໍ່: Eunice G. Grimaldi, ປະທານ.

ທີ່ຢູ່: 51 East 42nd Street, Room 616, New York, New York 10017.

ໂທລະສັບ: (212) 972-6880.

ເບິ່ງ_ນຳ: ວັດທະນະທໍາຂອງຫມູ່ເກາະ Faroe - ປະຫວັດສາດ, ປະຊາຊົນ, ເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມ, ແມ່ຍິງ, ຄວາມເຊື່ອ, ອາຫານ, ປະເພນີ, ຄອບຄົວ, ສັງຄົມ

ສະມາຄົມອະດີດນັກສຶກສາມະຫາວິທະຍາໄລ Melbourne ຂອງອາເມລິກາເໜືອ.

ນີ້ສະມາຄົມຕົ້ນຕໍແມ່ນອົງການຈັດຕັ້ງການລະດົມທຶນແລະສັງຄົມສໍາລັບຜູ້ຮຽນຈົບມະຫາວິທະຍາໄລ Melbourne.

ຕິດຕໍ່: ທ່ານ William G. O'Reilly.

ທີ່ຢູ່: 106 High Street, New York, New York 10706.

Sydney University Graduates Union of North America.

ນີ້​ແມ່ນ​ອົງ​ການ​ຈັດ​ຕັ້ງ​ການ​ລະດົມ​ທຶນ​ທາງ​ສັງ​ຄົມ​ສໍາ​ລັບ​ການ​ຮຽນ​ຈົບ​ຂອງ​ວິ​ທະ​ຍາ​ໄລ Sydney.

ຕິດຕໍ່: ດຣ. Bill Lew.

ທີ່ຢູ່: 3131 Southwest Fairmont Boulevard, Portland, Oregon. 97201.

ໂທລະສັບ: (503) 245-6064

ແຟັກ: (503) 245-6040.

ຫໍພິພິທະພັນ ແລະສູນຄົ້ນຄວ້າ

ສູນອາຊີປາຊີຟິກ (ອະດີດແມ່ນສູນສຶກສາອົດສະຕາລີ-ນິວຊີແລນ).

ສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໃນປີ 1982, ອົງການຈັດຕັ້ງດັ່ງກ່າວໄດ້ສ້າງຕັ້ງໂຄງການແລກປ່ຽນສໍາລັບນັກສຶກສາລະດັບປະລິນຍາຕີ, ສົ່ງເສີມການສິດສອນຂອງວິຊາອົດສະຕາລີ - ນິວຊີແລນໃນ Pennsylvania State University, ຊອກຫາການດຶງດູດນັກວິຊາການອົດສະຕາລີແລະນິວຊີແລນມາວິທະຍາໄລ, ແລະ ຊ່ວຍ​ເຫຼືອ​ຄ່າ​ໃຊ້​ຈ່າຍ​ໃນ​ການ​ເດີນ​ທາງ​ຂອງ​ນັກ​ສຶກ​ສາ​ປະ​ລິນ​ຍາ​ຕີ​ອົດ​ສະ​ຕາ​ລີ​ທີ່​ຮຽນ​ຢູ່​ທີ່​ນັ້ນ.

ຕິດຕໍ່: ດຣ. Henry Albinski, ຜູ້ອໍານວຍການ.

ທີ່ຢູ່: 427 Boucke Bldg., University Park, PA 16802.

ໂທລະສັບ: (814) 863-1603.

ແຟັກ: (814) 865-3336.

ອີເມລ: [email protected].

ສະມາຄົມການສຶກສາອົດສະຕຣາລີຂອງອາເມລິກາເໜືອ.

ສະມາຄົມວິຊາການນີ້ສົ່ງເສີມການສອນກ່ຽວກັບອົດ​ສະ​ຕາ​ລີ​ແລະ​ການ​ສືບ​ສວນ​ທາງ​ວິ​ຊາ​ການ​ກ່ຽວ​ກັບ​ຫົວ​ຂໍ້​ອົດ​ສະ​ຕາ​ລີ​ແລະ​ບັນ​ຫາ​ໃນ​ທົ່ວ​ສະ​ຖາ​ບັນ​ການ​ສຶກ​ສາ​ຊັ້ນ​ສູງ​ໃນ​ອາ​ເມລິ​ກາ​ເຫນືອ​.

ຕິດຕໍ່: ດຣ. John Hudzik, ຮອງຄະນະບໍດີ.

ທີ່ຢູ່: College of Social Sciences, Michigan State University, 203 Berkey Hall, East Lansing, Michigan. 48824.

ໂທລະສັບ: (517) 353-9019.

ແຟັກ: (517) 355-1912.

ອີເມລ: [email protected].

ສູນ Edward A. Clark ສໍາລັບການສຶກສາອົດສະຕາລີ.

ສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໃນປີ 1988, ສູນນີ້ຖືກຕັ້ງຊື່ຕາມອະດີດເອກອັກຄະລັດຖະທູດສະຫະລັດອາເມລິກາປະຈຳອົດສະຕາລີ ແຕ່ປີ 1967 ຫາ 1968; ມັນດໍາເນີນໂຄງການສອນ, ໂຄງການຄົ້ນຄ້ວາ, ແລະກິດຈະກໍາເຜີຍແຜ່ສາກົນທີ່ສຸມໃສ່ບັນຫາອົດສະຕາລີແລະກ່ຽວກັບການພົວພັນສະຫະລັດ - ອົດສະຕາລີ.

ຕິດຕໍ່: ດຣ. John Higley, ຜູ້ອໍານວຍການ.

ທີ່ຢູ່: Harry Ransom Center 3362, University of Texas, Austin, Texas 78713-7219.

ໂທລະສັບ: (512) 471-9607.

ແຟັກ: (512) 471-8869.

ອອນລາຍ: //www.utexas.edu/depts/cas/ .

ແຫຼ່ງຂໍ້ມູນສໍາລັບການສຶກສາເພີ່ມເຕີມ

Arnold, Caroline. ອົດສະຕຣາລີ ມື້ນີ້ . ນິວຢອກ: Franklin Watts, 1987.

ອອສເຕຣເລຍ , ດັດແກ້ໂດຍ George Constable, et al. New York: Time-Life Books, 1985.

ອອສເຕຣເລຍ, ດັດແກ້ໂດຍ Robin E. Smith. Canberra: Australian Government Printing Service, 1992.

ຄົນອົດສະຕຣາລີໃນອາເມລິກາ:1876-1976 , ດັດແກ້ໂດຍ John Hammond Moore. Brisbane: University of Queensland Press, 1977.

Bateson, Charles. Gold Fleet for California: Forty-Niners ຈາກອົດສະຕາລີ ແລະນິວຊີແລນ. [Sydney], 1963.

Forster, John. ຂະບວນການສັງຄົມໃນນິວຊີແລນ. ສະບັບປັບປຸງ, 1970.

Hughes, Robert. The Fatal Shore: A History of The Transportation of Convicts to Australia, 1787-1868 . ນິວຢອກ: Alfred Knopf, 1987.

Renwick, George W. Interact: ຄໍາແນະນໍາສໍາລັບຊາວອົດສະຕຣາລີ ແລະຊາວອາເມລິກາເໜືອ. Chicago: Intercultural Press, 1980.

ຂໍ້ມູນສໍາມະໂນຄົວ, ປະຊາກອນຊາວອົດສະຕຣາລີແລະຊາວອັງກິດທີ່ເກີດມາໄດ້ຫຼຸດລົງປະມານ 84 ສ່ວນຮ້ອຍ. ໃນແຕ່ລະປີມີຄົນສະໝັກເຂົ້າປະເທດອົດສະຕຣາລີຫຼາຍກວ່າທີ່ຖືກຍອມຮັບວ່າເປັນຄົນເຂົ້າເມືອງ.

ອົດ​ສະ​ຕາ​ລີ​ມີ​ມາດ​ຕະ​ຖານ​ການ​ດໍາ​ລົງ​ຊີ​ວິດ​ທີ່​ສູງ​ທີ່​ສຸດ​ຂອງ​ໂລກ​; ລາຍໄດ້ຕໍ່ຫົວຄົນຂອງມັນຫຼາຍກວ່າ 16,700 ໂດລາ (ສະຫະລັດ) ຢູ່ໃນຈຳນວນທີ່ສູງທີ່ສຸດໃນໂລກ. ລາຍໄດ້ຕໍ່ຫົວຄົນຂອງນິວຊີແລນແມ່ນ 12,600 ໂດລາ, ທຽບກັບສະຫະລັດທີ່ 21,800 ໂດລາ, ການາດາ 19,500 ໂດລາ, ອິນເດຍ 350 ໂດລາ, ແລະ ຫວຽດນາມ 230 ໂດລາ. ເຊັ່ນດຽວກັນ, ອາຍຸສະເລ່ຍຂອງອາຍຸການເກີດ, 73 ສໍາລັບຜູ້ຊາຍອົດສະຕຣາລີແລະ 80 ສໍາລັບແມ່ຍິງ, ແມ່ນທຽບກັບຕົວເລກຂອງສະຫະລັດຂອງ 72 ແລະ 79, ຕາມລໍາດັບ.

ປະຫວັດສາດ

ຄົນທຳອິດຂອງອົດສະຕຣາລີແມ່ນພວກລ່າສັດທີ່ມີຜິວໜັງສີດຳ ເຊິ່ງມາຮອດປະມານ 35,000 BC. ນັກວິທະຍາສາດດ້ານມະນຸດສະທໍາເຊື່ອວ່າຊາວພື້ນເມືອງເຫຼົ່ານີ້ມາຈາກອາຊີຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້ໂດຍການຂ້າມຂົວທີ່ດິນທີ່ມີຢູ່ໃນເວລານັ້ນ. ວັດທະນະທໍາຂອງຍຸກຫີນຂອງພວກເຂົາຍັງຄົງບໍ່ປ່ຽນແປງເປັນຫລາຍພັນຄົນ, ຈົນກ່ວາການເຂົ້າມາຂອງນັກຄົ້ນຫາແລະພໍ່ຄ້າຊາວເອີຣົບ. ມີຫຼັກຖານບາງຢ່າງທີ່ນັກເດີນເຮືອຈີນໄດ້ໄປຢ້ຽມຢາມຊາຍຝັ່ງພາກເຫນືອຂອງອົດສະຕາລີ, ໃກ້ກັບສະຖານທີ່ປະຈຸບັນຂອງເມືອງ Darwin ໃນຕົ້ນສະຕະວັດທີສິບສີ່. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຜົນກະທົບຂອງເຂົາເຈົ້າແມ່ນຫນ້ອຍ. ການສຳຫຼວດເອີຣົບໄດ້ເລີ່ມຂຶ້ນໃນປີ 1606, ເມື່ອນັກສຳຫຼວດຊາວໂຮນລັງຊື່ Willem Jansz ໄດ້ແລ່ນເຂົ້າໄປໃນອ່າວ Carpentaria. ໃນລະຫວ່າງ 30 ປີຂ້າງຫນ້າ, ນັກເດີນເຮືອຂອງໂຮນລັງໄດ້ກໍານົດຂອບເຂດສ່ວນໃຫຍ່ຂອງພາກເຫນືອແລະຕາເວັນຕົກແຄມຝັ່ງທະເລຂອງສິ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າເອີ້ນວ່າ New Holland. ຊາວໂຮນລັງບໍ່ໄດ້ເປັນອານານິຄົມຂອງອົດສະຕາລີ, ດັ່ງນັ້ນໃນປີ 1770 ເມື່ອ Captain James Cook ນັກຄົ້ນຄວ້າຊາວອັງກິດໄດ້ລົງຈອດທີ່ Botany Bay, ໃກ້ກັບສະຖານທີ່ຂອງນະຄອນ Sydney ໃນປັດຈຸບັນ, ລາວໄດ້ອ້າງເອົາຝັ່ງຕາເວັນອອກທັງຫມົດຂອງອົດສະຕາລີສໍາລັບອັງກິດ, ໃຫ້ຊື່ວ່າ New South Wales. . ໃນປີ 1642, ນັກເດີນເຮືອຊາວໂຮນລັງ, A.J. Tasman, ໄດ້ໄປຮອດນິວຊີແລນບ່ອນທີ່ Polynesian Maoris ອາໄສຢູ່. ລະຫວ່າງ 1769 ແລະ 1777, Captain James Cook ໄດ້ໄປຢ້ຽມຢາມເກາະສີ່ຄັ້ງ, ເຮັດໃຫ້ຄວາມພະຍາຍາມທີ່ບໍ່ປະສົບຜົນສໍາເລັດຫຼາຍຄັ້ງໃນການເປັນອານານິຄົມ. ຫນ້າສົນໃຈ, ໃນບັນດາລູກເຮືອຂອງ Cook ແມ່ນຊາວອາເມຣິກັນຫຼາຍຄົນຈາກ 13 ອານານິຄົມ, ແລະການເຊື່ອມຕໍ່ຂອງອາເມລິກາກັບອົດສະຕາລີບໍ່ໄດ້ສິ້ນສຸດຢູ່ທີ່ນັ້ນ.

ມັນແມ່ນການປະຕິວັດອາເມຣິກາ 1776 ທີ່ຢູ່ເຄິ່ງໂລກທີ່ພິສູດໄດ້ວ່າເປັນແຮງຈູງໃຈຕໍ່ການເປັນອານານິຄົມຂອງອັງກິດຂະໜາດໃຫຍ່ຂອງອົດສະຕຣາລີ. ລັດຖະບານໃນລອນດອນໄດ້ "ຂົນສົ່ງ" ຄະດີອາຍາເລັກນ້ອຍຈາກຄຸກທີ່ແອອັດໄປໃນອານານິຄົມອາເມລິກາເຫນືອ. ໃນເວລາທີ່ອານານິຄົມອາເມລິກາຍຶດເອົາເອກະລາດຂອງເຂົາເຈົ້າ, ມັນຈໍາເປັນຕ້ອງຊອກຫາຈຸດຫມາຍປາຍທາງທາງເລືອກສໍາລັບສິນຄ້າຂອງມະນຸດນີ້. ອ່າວ Botany ເບິ່ງຄືວ່າເປັນສະຖານທີ່ທີ່ເຫມາະສົມ: ມັນແມ່ນ 14,000 ໄມຈາກອັງກິດ, uncoloned ໂດຍມະຫາອໍານາດເອີຣົບອື່ນໆ, ມີຄວາມສຸກສະພາບອາກາດທີ່ເອື້ອອໍານວຍ, ແລະມັນຕັ້ງຢູ່ຍຸດທະສາດທີ່ຈະຊ່ວຍໃຫ້ຄວາມປອດໄພສໍາລັບສາຍການຂົນສົ່ງທາງໄກຂອງອັງກິດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ເພື່ອຜົນປະໂຫຍດທີ່ສໍາຄັນທາງດ້ານເສດຖະກິດໃນປະເທດອິນເດຍ.

"ສະມາຊິກສະພາອັງກິດປາດຖະຫນາບໍ່ພຽງແຕ່ໄດ້ຮັບກໍາຈັດ 'ຊັ້ນອາຊະຍາກໍາ' ແຕ່ຖ້າເປັນໄປໄດ້ຈະລືມມັນ, " Robert Hughes ນັກວິພາກວິຈານສິລະປະຊາວອົດສະຕຣາລີໄດ້ຂຽນໃນວາລະສານ Time , ໃນຫນັງສືທີ່ນິຍົມຂອງລາວ 1987, The Fatal Shore. : A History of Transportation of Convicts to Australia, 1787-1868 . ເພື່ອສືບຕໍ່ຈຸດປະສົງທັງສອງຢ່າງນີ້, ໃນປີ 1787 ລັດຖະບານອັງກິດໄດ້ສົ່ງກຳປັ່ນ 11 ລຳ ພາຍໃຕ້ການບັນຊາຂອງ Captain Arthur Phillip ເພື່ອສ້າງຕັ້ງອານານິຄົມໂທດຢູ່ Botany Bay. Phillip ໄດ້ລົງຈອດໃນວັນທີ 26 ມັງກອນ 1788, ມີຜູ້ຕັ້ງຖິ່ນຖານປະມານ 1,000 ຄົນ, ຫຼາຍກວ່າເຄິ່ງຫນຶ່ງຂອງຜູ້ຖືກຕັດສິນໂທດ; ຜູ້ຊາຍມີຈໍານວນແມ່ຍິງເກືອບສາມຫາຫນຶ່ງ. ແລະເດັກນ້ອຍໄປອົດສະຕຣາລີ. ໃນຄໍາເວົ້າຂອງ Hughes, ນີ້ແມ່ນ "ການບັງຄັບໃຫ້ພົນລະເມືອງຖືກເນລະເທດທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດຕາມຄໍາສັ່ງຂອງລັດຖະບານເອີຣົບໃນປະຫວັດສາດກ່ອນທີ່ທັນສະໄຫມ."

ໃນຕອນຕົ້ນ, ປະຊາຊົນສ່ວນໃຫຍ່ຖືກເນລະເທດໄປອົດສະຕາລີ. ຈາກປະເທດອັງກິດຢ່າງເຫັນໄດ້ຊັດແມ່ນບໍ່ເຫມາະສົມສໍາລັບການຢູ່ລອດໃນເຮືອນໃຫມ່ຂອງພວກເຂົາ. ສໍາລັບຊາວດັ້ງເດີມທີ່ໄດ້ພົບກັບຄົນສີຂາວທີ່ແປກປະຫຼາດເຫຼົ່ານີ້, ມັນເບິ່ງຄືວ່າພວກເຂົາອາໄສຢູ່ໃນຂອບຂອງຄວາມອຶດຫິວໃນທ່າມກາງຄວາມອຸດົມສົມບູນ. ຄວາມສໍາພັນລະຫວ່າງພວກອານານິຄົມແລະຊາວພື້ນເມືອງປະມານ 300,000 ຄົນທີ່ຄິດວ່າໄດ້ອາໄສຢູ່ອົດສະຕາລີໃນຊຸມປີ 1780 ໄດ້ຖືກຫມາຍໂດຍຄວາມເຂົ້າໃຈຜິດເຊິ່ງກັນແລະກັນໃນຊ່ວງເວລາທີ່ດີທີ່ສຸດ, ແລະການເປັນສັດຕູກັນຢ່າງແທ້ຈິງໃນສ່ວນທີ່ເຫຼືອຂອງເວລາ. ມັນສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນຍ້ອນຄວາມກວ້າງໃຫຍ່ໄພສານຂອງ Outback ທີ່ແຫ້ງແລ້ງທີ່ຊາວພື້ນເມືອງອົດສະຕຣາລີສາມາດຊອກຫາບ່ອນລີ້ໄພຈາກ "ການກະຕຸ້ນດ້ວຍຜົນບັງຄັບໃຊ້", ເຊິ່ງຖືກປະຕິບັດໂດຍຄົນຜິວຂາວຫຼາຍຄົນໃນກາງສະຕະວັດທີ XIX.

ປະຊາກອນຂອງອົດສະຕຣາລີໃນມື້ນີ້ລວມມີປະມານ 210,000 ຄົນດັ້ງເດີມ, ເຊິ່ງຫຼາຍຄົນມີເຊື້ອສາຍສີຂາວປະສົມ; ປະ​ມານ​ນຶ່ງ​ສ່ວນ​ສີ່​ຂອງ​ລູກ​ຫລານ Maori ປະ​ຈຸ​ບັນ​ອາ​ໄສ​ຢູ່​ໃນ​ນິວ​ຊີ​ແລນ. ໃນປີ 1840, ບໍລິສັດນິວຊີແລນໄດ້ສ້າງຕັ້ງການຕັ້ງຖິ່ນຖານຖາວອນທໍາອິດຢູ່ທີ່ນັ້ນ. ສົນ​ທິ​ສັນ​ຍາ​ອະ​ນຸ​ຍາດ​ໃຫ້ Maoris ຄອບ​ຄອງ​ທີ່​ດິນ​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ໃນ​ການ​ແລກ​ປ່ຽນ​ສໍາ​ລັບ​ການ​ຮັບ​ຮູ້​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ຂອງ​ອະ​ທິ​ປະ​ໄຕ​ຂອງ​ມົງ​ກຸດ​ອັງ​ກິດ; ມັນໄດ້ຖືກເຮັດໃຫ້ເປັນອານານິຄົມແຍກຕ່າງຫາກໃນປີຕໍ່ໄປແລະໄດ້ຮັບການອະນຸຍາດໃຫ້ປົກຄອງຕົນເອງສິບປີຕໍ່ມາ. ນີ້ບໍ່ໄດ້ຢຸດເຊົາການຕັ້ງຖິ່ນຖານສີຂາວຈາກການຕໍ່ສູ້ກັບ Maoris ເທິງແຜ່ນດິນ.

ຊາວດັ້ງເດີມລອດຊີວິດມາເປັນເວລາຫຼາຍພັນປີໂດຍການດຳລົງຊີວິດແບບລຽບງ່າຍ ແລະ ແບບດັ້ງເດີມ. ບໍ່ເປັນເລື່ອງແປກທີ່ຄວາມຂັດແຍ້ງລະຫວ່າງຄຸນຄ່າດັ້ງເດີມຂອງຊົນເຜົ່າດັ້ງເດີມແລະຂອງຊົນເຜົ່າສີຂາວ, ຕົວເມືອງ, ອຸດສາຫະກໍາສ່ວນໃຫຍ່ໄດ້ຮັບຄວາມເສຍຫາຍ. ໃນຊຸມປີ 1920 ແລະຕົ້ນຊຸມປີ 1930, ໂດຍຮັບຮູ້ເຖິງຄວາມຈໍາເປັນໃນການປົກປ້ອງສິ່ງທີ່ຍັງເຫຼືອຂອງປະຊາກອນພື້ນເມືອງ, ລັດຖະບານອົດສະຕຣາລີໄດ້ສ້າງຕັ້ງເຂດສະຫງວນທີ່ດິນຂອງຊົນເຜົ່າພື້ນເມືອງ. ມີເຈດຕະນາດີເຖິງແມ່ນວ່າແຜນການດັ່ງກ່າວອາດຈະເປັນ, ນັກວິຈານໃນປັດຈຸບັນກ່າວຫາວ່າຜົນກະທົບສຸດທິຂອງການສ້າງຕັ້ງການຈອງແມ່ນການແຍກແລະ "ghettoize" ຊົນເຜົ່າດັ້ງເດີມ.ປະ​ຊາ​ຊົນ​ແທນ​ທີ່​ຈະ​ຮັກ​ສາ​ວັດ​ທະ​ນະ​ທໍາ​ພື້ນ​ເມືອງ​ແລະ​ວິ​ທີ​ການ​ຊີ​ວິດ​ຂອງ​ຕົນ​. ສະ​ຖິ​ຕິ​ເບິ່ງ​ຄື​ວ່າ​ເປັນ​ການ​ຮັບ​ຜິດ​ຊອບ, ສໍາ​ລັບ​ປະ​ຊາ​ກອນ​ພື້ນ​ເມືອງ​ຂອງ​ອົດ​ສະ​ຕາ​ລີ​ໄດ້​ຫຼຸດ​ລົງ​ປະ​ມານ 50,000 ຄົນ​ດັ້ງ​ເດີມ​ເຕັມ​ເລືອດ​ແລະ​ປະ​ມານ 160,000 ມີ​ເລືອດ​ປະ​ສົມ.

ຊາວດັ້ງເດີມຫຼາຍຄົນໃນທຸກມື້ນີ້ອາໄສຢູ່ໃນຊຸມຊົນດັ້ງເດີມຕາມການຈອງທີ່ຕັ້ງຢູ່ໃນເຂດຊົນນະບົດຂອງປະເທດ, ແຕ່ຈໍານວນຄົນຫນຸ່ມນ້ອຍໄດ້ຍ້າຍໄປຢູ່ໃນຕົວເມືອງ. ຜົນ​ໄດ້​ຮັບ​ແມ່ນ​ບາດ​ເຈັບ​ຄື: ຄວາມ​ທຸກ​ຍາກ, ການ​ເຄື່ອນ​ຍ້າຍ​ທາງ​ດ້ານ​ວັດ​ທະ​ນະ​ທຳ, ການ​ຖືກ​ຄອບ​ຄອງ, ແລະ​ພະ​ຍາດ​ໄດ້​ພາ​ໃຫ້​ມີ​ຜູ້​ເສຍ​ຊີ​ວິດ. ຊາວ​ພື້ນ​ເມືອງ​ຫຼາຍ​ຄົນ​ໃນ​ຕົວ​ເມືອງ​ດຳລົງ​ຊີວິດ​ຢູ່​ໃນ​ເຮືອນ​ທີ່​ບໍ່​ໄດ້​ມາດຕະຖານ ​ແລະ ຂາດ​ການ​ດູ​ແລ​ສຸຂະພາບ​ທີ່​ພຽງພໍ. ອັດຕາການຫວ່າງງານໃນບັນດາຊາວດັ້ງເດີມແມ່ນ 6 ເທົ່າຂອງຄ່າສະເລ່ຍແຫ່ງຊາດ, ໃນຂະນະທີ່ຜູ້ທີ່ໂຊກດີພໍທີ່ຈະມີວຽກເຮັດໄດ້ພຽງແຕ່ປະມານເຄິ່ງຫນຶ່ງຂອງຄ່າຈ້າງສະເລ່ຍແຫ່ງຊາດ. ຜົນ​ໄດ້​ຮັບ​ທີ່​ຄາດ​ຄະ​ເນ​ໄດ້​ຄື: ການ​ຕ່າງ​ປະ​ເທດ, ຄວາມ​ເຄັ່ງ​ຕຶງ​ດ້ານ​ເຊື້ອ​ຊາດ, ຄວາມ​ທຸກ​ຍາກ, ແລະ​ການ​ຫວ່າງ​ງານ.

ໃນຂະນະທີ່ຄົນພື້ນເມືອງຂອງອົດສະຕຣາລີໄດ້ຮັບຄວາມເດືອດຮ້ອນດ້ວຍການມາເຖິງຂອງພວກລ່າເມືອງຂຶ້ນ, ປະຊາກອນສີຂາວເພີ່ມຂຶ້ນຢ່າງຊ້າໆ ແລະ ຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ ເນື່ອງຈາກມີຜູ້ຄົນເຂົ້າມາຈາກສະຫະລາຊະອານາຈັກນັບມື້ນັບຫຼາຍຂຶ້ນ. ໃນທ້າຍຊຸມປີ 1850, ຫົກອານານິຄົມຂອງອັງກິດແຍກຕ່າງຫາກ (ບາງບ່ອນກໍ່ຕັ້ງຂຶ້ນໂດຍຜູ້ຕັ້ງຖິ່ນຖານ "ເສລີ"), ໄດ້ເອົາຮາກຢູ່ໃນທະວີບຂອງເກາະ. ໃນ​ຂະ​ນະ​ທີ່​ຍັງ​ມີ​ພຽງ​ແຕ່​ປະ​ມານ 400,000 ຄົນ​ຕັ້ງ​ຖິ່ນ​ຖານ​ສີ​ຂາວ, ມີ​ການ​ຄາດ​ຄະ​ເນ 13 ລ້ານ​ແກະ — jumbucks ເປັນ​ທີ່​ຮູ້​ຈັກ​ໃນ​ຄໍາ​ສະ​ແລງ​ຂອງ​ອົດ​ສະ​ຕາ​ລີ, ເພາະ​ວ່າ​ມັນ​ມີ.ຢ່າງໄວວາກາຍເປັນທີ່ເຫັນໄດ້ຊັດວ່າປະເທດແມ່ນເຫມາະສົມດີກັບການຜະລິດຂົນສັດແລະ mutton.

ຍຸກສະໄໝໃໝ່

ໃນ​ວັນ​ທີ 1 ມັງກອນ 1901, ສະພາ​ແຫ່ງ​ຊາດ​ໃໝ່​ຂອງ​ອົດ​ສະ​ຕາ​ລີ​ໄດ້​ຖືກ​ປະກາດ​ໃນ​ນະຄອນ​ຊິດ​ນີ. ນິວ​ຊີ​ແລນ​ໄດ້​ເຂົ້າ​ຮ່ວມ​ຫົກ​ອາ​ນາ​ນິ​ຄົມ​ຂອງ​ລັດ​ອົດ​ສະ​ຕາ​ລີ: New South Wales ໃນ 1786; Tasmania, ຫຼັງຈາກນັ້ນ Van Diemen's Land, ໃນປີ 1825; ອົດສະຕາລີຕາເວັນຕົກໃນປີ 1829; South Australia ໃນປີ 1834; Victoria ໃນ 1851; ແລະ Queensland. ຫົກອະດີດອານານິຄົມ, ປະຈຸບັນໄດ້ຮັບການປັບປຸງຄືນໃຫມ່ເປັນລັດລວມຢູ່ໃນສະຫະພັນທາງດ້ານການເມືອງທີ່ສາມາດອະທິບາຍໄດ້ດີທີ່ສຸດວ່າເປັນການຂ້າມລະຫວ່າງລະບົບການເມືອງຂອງອັງກິດແລະອາເມລິກາ. ແຕ່ລະລັດມີສະພານິຕິບັນຍັດ, ຫົວຫນ້າລັດຖະບານ, ແລະສານຂອງຕົນເອງ, ແຕ່ລັດຖະບານກາງແມ່ນປົກຄອງໂດຍນາຍົກລັດຖະມົນຕີທີ່ຖືກເລືອກ, ເຊິ່ງເປັນຜູ້ນໍາຂອງພັກທີ່ໄດ້ຮັບບ່ອນນັ່ງຫຼາຍທີ່ສຸດໃນການເລືອກຕັ້ງທົ່ວໄປ. ເຊັ່ນດຽວກັບກໍລະນີຢູ່ໃນສະຫະລັດ, ລັດຖະບານກາງຂອງອົດສະຕາລີປະກອບດ້ວຍສະພານິຕິບັນຍັດ bicameral - ວຽງຈັນຝົນ 72 ສະມາຊິກແລະ 145 ສະພາຜູ້ຕາງຫນ້າ. ຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ມີບາງຄວາມແຕກຕ່າງທີ່ສໍາຄັນລະຫວ່າງລະບົບຂອງລັດຖະບານອົດສະຕາລີແລະອາເມລິກາ. ສໍາລັບສິ່ງຫນຶ່ງ, ບໍ່ມີການແບ່ງແຍກອໍານາດນິຕິບັນຍັດແລະການບໍລິຫານໃນອົດສະຕາລີ. ອີກປະການຫນຶ່ງ, ຖ້າພັກການປົກຄອງສູນເສຍ "ການລົງຄະແນນສຽງຄວາມເຊື່ອຫມັ້ນ" ໃນສະພານິຕິບັນຍັດອົດສະຕາລີ, ນາຍົກລັດຖະມົນຕີມີພັນທະທີ່ຈະເອີ້ນການເລືອກຕັ້ງທົ່ວໄປ.

ກະສັດ George V ຂອງປະເທດອັງກິດໄດ້ຢູ່ໃນມືທີ່ຈະເປີດໃຫມ່ຢ່າງເປັນທາງການ