Bahamas ໄດ້ຖືກຄົ້ນພົບໂດຍຊາວເອີຣົບໃນປີ 1492, ໃນເວລາທີ່ Columbus ໄດ້ລົງຈອດຄັ້ງທໍາອິດໃນ West Indies ໃນ San Salvador, ຫຼືເກາະ Watlings. ຊາວແອສປາໂຍນໄດ້ຂົນສົ່ງປະຊາກອນດັ້ງເດີມຂອງຊາວອິນເດຍ Lucayan ໄປ Hispaniola ແລະຄິວບາເພື່ອເຮັດວຽກໃນບໍ່ແຮ່, ແລະພາຍໃນຊາວຫ້າປີຂອງການມາຮອດຂອງ Columbus, ຫມູ່ເກາະໄດ້ຖືກ depopulated. ໃນລະຫວ່າງເຄິ່ງຫຼັງຂອງສະຕະວັດທີສິບເຈັດ, ເກາະດອນໄດ້ຖືກຕົກເປັນອານານິຄົມໂດຍຜູ້ຕັ້ງຖິ່ນຖານຂອງອັງກິດ, ຜູ້ທີ່ໄດ້ນໍາເອົາຂ້າທາດຂອງພວກເຂົາໄປ. ໃນປີ 1773, ປະຊາກອນ, ເຊິ່ງມີປະມານ 4,000 ຄົນ, ມີຈໍານວນເທົ່າທຽມກັນຂອງຊາວເອີຣົບແລະຊາວອາຟຣິກາ. ໃນລະຫວ່າງປີ 1783 ແລະ 1785 ຜູ້ຈົງຮັກພັກດີຫຼາຍຄົນທີ່ໄດ້ຖືກຂັບໄລ່ອອກຈາກອານານິຄົມອາເມຣິກາໄດ້ອົບພະຍົບໄປເກາະດອນກັບຂ້າທາດຂອງເຂົາເຈົ້າ. ຂ້າທາດເຫຼົ່ານີ້, ຫຼືພໍ່ແມ່ຂອງພວກເຂົາ, ໃນເບື້ອງຕົ້ນໄດ້ຖືກຂົນສົ່ງໄປໂລກໃຫມ່ຈາກອາຟຣິກາຕາເວັນຕົກໃນລະຫວ່າງສະຕະວັດທີສິບແປດເພື່ອເຮັດວຽກໃນສວນຝ້າຍ. ການ​ໄຫລ​ເຂົ້າ​ໄປ​ໃນ​ບາ​ຮາ​ມາ​ນີ້​ໄດ້​ເພີ່ມ​ຈຳນວນ​ຄົນ​ຂາວ​ເປັນ​ປະມານ 3,000 ຄົນ​ແລະ​ຈຳນວນ​ທາດ​ຂອງ​ເຊື້ອສາຍ​ອາ​ຟຣິກາ​ເປັນ​ປະມານ 6,000 ຄົນ. ສວນປູກຂ້າທາດສ່ວນໃຫຍ່ທີ່ຕັ້ງໂດຍພວກຜູ້ຈົງຮັກພັກດີໃນ Bahamas ແມ່ນຢູ່ໃນ "ຫມູ່ເກາະຝ້າຍ"—Cat Island, the Exumas, Long Island, Crooked Island, San Salvador, ແລະ Rum Cay. ໃນ​ເບື້ອງ​ຕົ້ນ​ພວກ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ແມ່ນ​ວິ​ສາ​ຫະ​ກິດ​ເສດ​ຖະ​ກິດ​ສົບ​ຜົນ​ສໍາ​ເລັດ; ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຫຼັງຈາກປີ 1800, ການຜະລິດຝ້າຍໄດ້ຫຼຸດລົງຍ້ອນເຕັກນິກການຖາດແລະເຜົາເພື່ອກະກຽມທົ່ງນາສໍາລັບການປູກ.ເຮັດໃຫ້ດິນໝົດ. ຫຼັງຈາກການປົດປ່ອຍຂ້າທາດໃນຈັກກະພັດອັງກິດໃນປີ 1838, ເຈົ້າຂອງສວນປູກບາງຄົນທີ່ອອກໄປໄດ້ມອບທີ່ດິນໃຫ້ອະດີດສໍາລອງຂອງເຂົາເຈົ້າ, ແລະຂ້າທາດຈໍານວນຫຼາຍເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ຮັບຮອງເອົາຊື່ຂອງອະດີດເຈົ້າຂອງຂອງເຂົາເຈົ້າໃນຄວາມກະຕັນຍູ. ໃນຊ່ວງເວລາຂອງການປົດປ່ອຍ, ອັງກິດໄດ້ຈັບເຮືອຂອງແອສປາໂຍນຈໍານວນຫນຶ່ງທີ່ຂົນສົ່ງຂ້າທາດທີ່ຖືກຍຶດຢູ່ໃນຄອງໂກ, ສະຖານທີ່ຕົ້ນຕໍຂອງກິດຈະກໍາການຄ້າສໍາລອງຫຼັງຈາກປີ 1800, ແລະໄດ້ນໍາເອົາສິນຄ້າຂອງມະນຸດຂອງພວກເຂົາໄປຕັ້ງຖິ່ນຖານບ້ານພິເສດໃນ New Providence ແລະບາງເກາະອື່ນໆ, ລວມທັງເກາະລອງ. ຂ້າ​ທາດ​ຄອງ​ໂກ​ທີ່​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ປົດ​ປ່ອຍ​ໃໝ່​ທີ່​ໄດ້​ໄປ​ຢູ່​ເກາະ Exumas ແລະ Long Island ໄດ້​ແຕ່ງ​ງານ​ກັບ​ຂ້າ​ໃຊ້​ໃນ​ອະ​ດີດ​ທີ່​ພວມ​ໄຖ​ດິນ​ໃນ​ສວນ​ທີ່​ປະ​ຖິ້ມ​ໄວ້. ດ້ວຍຈຳນວນຜູ້ຄອບຄອງທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນໃນດິນແດນທີ່ໝົດໄປແລ້ວ, ຫຼາຍຄົນຖືກບັງຄັບໃຫ້ອົບພະຍົບ ແລະເກາະລອງ ແລະຊາວ Exumas ໄດ້ປະສົບກັບການຫຼຸດລົງຂອງປະຊາກອນພາຍຫຼັງປີ 1861. ຈາກກາງສະຕະວັດທີ XIX ເປັນຕົ້ນມາ, ຊາວບາຮາມຽນໄດ້ຊອກຫາວິທີທີ່ຈະນຳເອົາຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງມາສູ່ໝູ່ເກາະ. ໃນ​ລະຫວ່າງ​ສົງຄາມ​ກາງ​ເມືອງ​ຂອງ​ສະຫະລັດ ພວກ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ທໍາ​ການ​ປິດ​ລ້ອມ ​ແລະ​ການ​ຍິງ​ປືນ​ຈາກ New Providence ​ໄປ​ຍັງ​ລັດ​ທາງ​ພາກ​ໃຕ້. ຕໍ່ມາຄວາມພະຍາຍາມໃນການສົ່ງອອກຜະລິດຕະພັນກະເສດຂະໜາດໃຫຍ່ເຊັ່ນ: ໝາກນັດ ແລະ ໝາກສີດາກໍ່ປະສົບຄວາມສຳເລັດຍ້ອນຊາວກະສິກອນທີ່ປະສົບຜົນສຳ ເລັດຫຼາຍຂື້ນຢູ່ບ່ອນອື່ນ. ການເຕົ້າໂຮມ sponge ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງໃນຕົ້ນສະຕະວັດທີ 20 ແຕ່ໄດ້ປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຢ່າງໜັກໜ່ວງກັບການມາເຖິງຂອງພະຍາດ sponge ທີ່ແຜ່ລາມໃນຊຸມປີ 1930. Rum-ແລ່ນໄປສະຫະລັດ, ວິສາຫະກິດທີ່ມີລາຍໄດ້, ໄດ້ສິ້ນສຸດລົງດ້ວຍການຍົກເລີກການຫ້າມ. ສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ 2 ໄດ້ສ້າງຄວາມຕ້ອງການສໍາລັບແຮງງານກະສິກໍາເຄື່ອນຍ້າຍເພື່ອປະກອບອາຊີບທີ່ຖືກປະຖິ້ມໂດຍຊາວອາເມຣິກັນທີ່ຖືກຈ້າງເຂົ້າໃຫມ່ໃນອຸດສາຫະກໍາແລະການທະຫານ, ແລະ Bahamians ໄດ້ຍຶດເອົາໂອກາດທີ່ຈະ "ເຮັດສັນຍາ" ໃນແຜ່ນດິນໃຫຍ່ຂອງສະຫະລັດ. ຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງທີ່ຍືນຍົງທີ່ສຸດສໍາລັບ Bahamas ໄດ້ມາຈາກການທ່ອງທ່ຽວ; ການບໍລິການໃຫມ່ໄດ້ພັດທະນາຈາກສະຖານທີ່ລະດູຫນາວສໍາລັບຜູ້ຮັ່ງມີຫຼາຍ, ຍ້ອນວ່າມັນຢູ່ໃນສະຕະວັດທີສິບເກົ້າ, ໄປສູ່ສູນກາງຂອງອຸດສາຫະກໍາການທ່ອງທ່ຽວຂະຫນາດໃຫຍ່ທີ່ມັນຢູ່ໃນທຸກມື້ນີ້.