ကိုလံဘတ်စ်သည် San Salvador သို့မဟုတ် Watlings ကျွန်းပေါ်ရှိ West Indies တွင် ပထမဆုံးဆင်းသက်သောအခါတွင် Bahamas ကို ဥရောပသားများက ၁၄၉၂ ခုနှစ်တွင် ရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့သည်။ စပိန်လူမျိုးတို့သည် မိုင်းတွင်းများတွင် အလုပ်လုပ်ရန် လူစီယာန်အင်ဒီးယန်းများ၏ မူရင်းလူမျိုးစုများကို ဟစ်စပါနီအိုလာနှင့် ကျူးဘားသို့ ပို့ဆောင်ခဲ့ပြီး ကိုလံဘတ်စ်ရောက်ရှိပြီး နှစ်ဆယ့်ငါးနှစ်အတွင်းတွင် ကျွန်းများ လူနေနည်းသွားခဲ့သည်။ ဆယ့်ခုနစ်ရာစု၏နှောင်းပိုင်းတွင် ကျွန်းများကို အင်္ဂလိပ်အခြေချနေထိုင်သူများမှ လက်အောက်ခံကျွန်များနှင့်အတူ ခေါ်ဆောင်လာခဲ့သည်။ 1773 ခုနှစ်တွင် စုစုပေါင်း ခန့်မှန်းခြေအားဖြင့် 4,000 ရှိသော လူဦးရေသည် ဥရောပတိုက်သားများနှင့် အာဖရိကနွယ်ဖွား အရေအတွက် တူညီပါသည်။ 1783 နှင့် 1785 ခုနှစ်ကြားတွင် အမေရိကန်ကိုလိုနီနယ်များမှ နှင်ထုတ်ခံခဲ့ရသော သစ္စာစောင့်သိသူများသည် ၎င်းတို့၏ ကျွန်များနှင့်အတူ ကျွန်းများသို့ ပြောင်းရွှေ့နေထိုင်ခဲ့ကြသည်။ ဤကျွန်များ သို့မဟုတ် ၎င်းတို့၏မိဘများသည် ၀ါစိုက်ခင်းများတွင် အလုပ်လုပ်ရန် ၁၈ ရာစုအတွင်း အနောက်အာဖရိကမှ ကမ္ဘာသစ်သို့ ပို့ဆောင်ခံခဲ့ရသည်။ ဘဟားမားသို့ ဤဝင်ရောက်လာမှုကြောင့် လူဖြူအရေအတွက်မှာ ၃၀၀၀ ခန့်အထိ တိုးလာပြီး အာဖရိကမျိုးရိုး၏ ကျွန်အရေအတွက်မှာ ၆၀၀၀ ခန့်အထိ တိုးလာခဲ့သည်။ ဘဟားမားတွင် သစ္စာခံသူများ တည်ထောင်ထားသော ကျွန်စိုက်ခင်းအများစုသည် "Cotton Islands"—Cat Island, the Exumas, Long Island, Crooked Island, San Salvador, and Rum Cay တွင်ဖြစ်သည်။ အစပိုင်းတွင် ၎င်းတို့သည် အောင်မြင်သော စီးပွားရေးလုပ်ငန်းများ၊ 1800 နောက်ပိုင်းတွင် စိုက်ခင်းများအတွက် ခုတ်ထစ်မီးရှို့ခြင်းနည်းပညာကို အသုံးပြုထားသောကြောင့် ဝါဂွမ်းထုတ်လုပ်မှု ကျဆင်းသွားခဲ့သည်။မြေဆီလွှာကုန်ခမ်းသွားတယ်။ ၁၈၃၈ ခုနှစ်တွင် ဗြိတိသျှအင်ပါယာတွင် ကျွန်များ လွတ်မြောက်ပြီးနောက် ထွက်ခွာသွားသော စိုက်ခင်းပိုင်ရှင်အချို့သည် ၎င်းတို့၏ ယခင်ကျွန်များထံ မြေယာများ ပေးအပ်ခဲ့ပြီး လွတ်မြောက်လာသူအများစုမှာ ၎င်းတို့၏ ပိုင်ရှင်ဟောင်းများ၏ အမည်များကို ကျေးဇူးတင်ကြောင်း လက်ခံခဲ့ကြသည်။ လွတ်မြောက်လာချိန်တွင် အင်္ဂလိပ်တို့သည် ကွန်ဂိုတွင် ကျွန်များကို သယ်ဆောင်သည့် စပိန်သင်္ဘောများစွာကို ဖမ်းမိခဲ့ပြီး ၁၈၀၀ နောက်ပိုင်းတွင် ကျွန်ကုန်သွယ်ခြင်း၏ အဓိကနေရာဖြစ်သော New Providence နှင့် အခြားကျွန်းများရှိ အထူးကျေးရွာများသို့ သယ်ဆောင်လာခဲ့သည်။ Long Island အပါအဝင်။ Exumas နှင့် Long Island သို့သွားသော ကွန်ဂိုကျွန်များသည် စွန့်ပစ်ထားသောစိုက်ခင်းများ၏မြေဆီလွှာကို ထွန်ယက်နေသော ကျွန်ဟောင်းများနှင့် ထိမ်းမြားလက်ထပ်ခဲ့ကြသည်။ ပြုန်းတီးနေပြီဖြစ်သော မြေများတွင် နေထိုင်သူဦးရေ တိုးလာသဖြင့် အများအပြားကို ရွှေ့ပြောင်းခိုင်းပြီး Long Island နှင့် Exumas တို့သည် 1861 နောက်ပိုင်းတွင် လူဦးရေ ကျဆင်းလာသည်ကို ကြုံတွေ့ခဲ့ရသည်။ ဆယ့်ကိုးရာစု အလယ်ပိုင်းမှစ၍ Bahamians များသည် ကျွန်းများဆီသို့ သာယာဝပြောလာစေရန် နည်းလမ်းများကို ရှာဖွေခဲ့ကြသည်။ အမေရိကန်ပြည်တွင်းစစ်အတွင်း ၎င်းတို့သည် New Providence မှ တောင်ပိုင်းပြည်နယ်များသို့ ပိတ်ဆို့တားဆီးမှုများနှင့် သေနတ်ပစ်ခတ်မှုများတွင် ပါဝင်ခဲ့သည်။ နာနတ်သီးနှင့် နာနတ်သီးကဲ့သို့သော စိုက်ပျိုးရေးထွက်ကုန်များ အကြီးစားတင်ပို့ရန် ကြိုးပမ်းမှုများသည် အခြားနေရာများတွင် ပိုမိုအောင်မြင်သော စိုက်ပျိုးသူများ ပေါ်ထွက်လာသောကြောင့် နောက်ပိုင်းတွင် မအောင်မြင်ခဲ့ပေ။ ရေမြှုပ်စုဆောင်းခြင်းသည် နှစ်ဆယ်ရာစုအစောပိုင်းတွင် ထွန်းကားခဲ့သော်လည်း 1930 ခုနှစ်များတွင် ပျံ့နှံ့နေသော ရေမြှုပ်ရောဂါတစ်ခု ပေါ်ပေါက်လာသဖြင့် ပြင်းထန်သောဆုတ်ယုတ်မှုကို ခံစားခဲ့ရသည်။ ရမ်အရက်-အကျိုးအမြတ်များသော စီးပွားရေးလုပ်ငန်းတစ်ခုဖြစ်သည့် အမေရိကန်သို့ လည်ပတ်ခြင်းသည် တားမြစ်ချက်ကို ရုပ်သိမ်းခြင်းဖြင့် အဆုံးသတ်ခဲ့သည်။ ဒုတိယကမ္ဘာစစ်သည် စက်မှုလုပ်ငန်းနှင့် စစ်တပ်တွင် စုဆောင်းခံရသော အမေရိကန်အသစ်များ၏ စွန့်ဦးတီထွင်ထားသော အလုပ်အကိုင်များကို ဖြည့်ဆည်းပေးရန်အတွက် ရွှေ့ပြောင်းလယ်ယာလုပ်သားများ တောင်းဆိုမှုကို ဖန်တီးခဲ့ပြီး Bahamians သည် အမေရိကန်ပြည်မကြီးတွင် "စာချုပ်ချုပ်ဆိုရန်" အခွင့်အရေးကို သိမ်းပိုက်ခဲ့သည်။ ဘဟားမားစ်အတွက် အဓွန့်ရှည်ဆုံးသော သာယာဝပြောမှုသည် ခရီးသွားလုပ်ငန်းမှလာသည်။ New Providence သည် ချမ်းသာသူများအတွက် ဆောင်းရာသီတွင် နေရာတစ်ခုမှ ဆယ့်ကိုးရာစုတွင် ရှိသကဲ့သို့ ယနေ့ခေတ် ကမ္ဘာလှည့်ခရီးသည် လုပ်ငန်းကြီး၏ အလယ်ဗဟိုအထိ ဆင့်ကဲပြောင်းလဲလာသည်။