ຊື່ວັດທະນະທໍາ

ສະວິດ

ຊື່ທາງເລືອກ

Schweiz (ເຢຍລະມັນ), Suisse (ຝຣັ່ງ), Svizzera (ອິຕາລີ), Svizzra (Romansh)

ປະຖົມນິເທດ

ການລະບຸຕົວຕົນ. ຊື່ຂອງສະວິດເຊີແລນມີຕົ້ນກຳເນີດມາຈາກ Schwyz, ເຊິ່ງເປັນໜຶ່ງໃນສາມເມືອງຜູ້ກໍ່ຕັ້ງ. ຊື່ Helvetia ແມ່ນມາຈາກຊົນເຜົ່າ Celtic ທີ່ເອີ້ນວ່າ Helvetians ທີ່ຕັ້ງຖິ່ນຖານຢູ່ໃນພາກພື້ນໃນສະຕະວັດທີສອງກ່ອນຄ.

ສະວິດເຊີແລນເປັນສະຫະພັນຂອງຊາວຫົກລັດທີ່ເອີ້ນວ່າ cantons (ຫົກແມ່ນຖືວ່າເປັນເຄິ່ງ cantons). ມີສີ່ຂົງເຂດພາສາ: ທີ່ເວົ້າພາສາເຢຍລະມັນ (ໃນພາກເຫນືອ, ສູນກາງ, ແລະຕາເວັນອອກ), ເວົ້າພາສາຝຣັ່ງ (ໃນພາກຕາເວັນຕົກ), ທີ່ເວົ້າພາສາອິຕາລີ (ໃນພາກໃຕ້), ແລະພາສາ Romansh (ພື້ນທີ່ຂະຫນາດນ້ອຍໃນຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້). . ຄວາມຫຼາກຫຼາຍນີ້ເຮັດໃຫ້ຄໍາຖາມກ່ຽວກັບວັດທະນະທໍາແຫ່ງຊາດເປັນບັນຫາທີ່ເກີດຂຶ້ນຊໍ້າ.

ທີ່ຕັ້ງ ແລະພູມສາດ. ກວມເອົາ 15,950 ຕາລາງໄມ (41,290 ຕາລາງກິໂລແມັດ), ສະວິດເຊີແລນເປັນຈຸດປ່ຽນລະຫວ່າງພາກເຫນືອແລະພາກໃຕ້ຂອງເອີຣົບແລະລະຫວ່າງວັດທະນະທໍາເຢຍລະມັນແລະລາຕິນ. ສະພາບແວດລ້ອມທາງກາຍະພາບແມ່ນມີລັກສະນະເປັນລະບົບຕ່ອງໂສ້ຂອງພູເຂົາ (Jura), ພູພຽງຕົວເມືອງທີ່ມີຄວາມຫນາແຫນ້ນ, ແລະຂອບເຂດ Alps, ເຊິ່ງປະກອບເປັນອຸປະສັກທາງໃຕ້. ນະຄອນຫຼວງ Bern ແມ່ນຢູ່ໃນໃຈກາງຂອງປະເທດ. ມັນໄດ້ຖືກເລືອກໃນໄລຍະ Zurich ແລະ Lucerne ເນື່ອງຈາກວ່າມັນຢູ່ໃກ້ກັບພາກພື້ນທີ່ເວົ້າພາສາຝຣັ່ງ. ມັນຍັງເປັນນະຄອນຫຼວງຂອງ canton ທີ່ເວົ້າພາສາເຢຍລະມັນຂອງ Bern, ເຊິ່ງປະກອບມີເມືອງທີ່ເວົ້າພາສາຝຣັ່ງ."ຊົນເຜົ່າ." ນອກຈາກນັ້ນ, ປະຊາຊົນຈໍານວນຫຼາຍຮູ້ສຶກວ່າຄວາມແຕກຕ່າງຂອງຊົນເຜົ່າລະຫວ່າງປະເທດສະວິດເປັນໄພຂົ່ມຂູ່ຕໍ່ຄວາມສາມັກຄີແຫ່ງຊາດ. ເຖິງແມ່ນວ່າແນວຄວາມຄິດຂອງວັດທະນະທໍາແມ່ນເບິ່ງດ້ວຍຄວາມບໍ່ໄວ້ວາງໃຈ, ແລະຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງພາກພື້ນມັກຈະຖືກນໍາສະເຫນີເປັນພາສາທໍາມະຊາດເທົ່ານັ້ນ.

ຄວາມເຄັ່ງຕຶງລະຫວ່າງກຸ່ມພາສາ, ວັດທະນະທຳ ແລະ ສາສະໜາ ໄດ້ສ້າງຄວາມຢ້ານສະເໝີວ່າ ຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງກຸ່ມຈະເປັນອັນຕະລາຍຕໍ່ຄວາມສາມັກຄີແຫ່ງຊາດ. ການພົວພັນທີ່ຫຍຸ້ງຍາກທີ່ສຸດແມ່ນການພົວພັນລະຫວ່າງຄົນສ່ວນໃຫຍ່ທີ່ເວົ້າພາສາເຢຍລະມັນແລະຊົນເຜົ່າສ່ວນນ້ອຍທີ່ເວົ້າພາສາຝຣັ່ງ. ໂຊກດີ, ໃນສະວິດເຊີແລນ, ມິຕິທາງສາສະຫນາຂ້າມມິຕິພາສາ; ສໍາລັບຕົວຢ່າງ, ພື້ນທີ່ຂອງປະເພນີກາໂຕລິກມີຢູ່ໃນພາກພື້ນທີ່ເວົ້າພາສາເຢຍລະມັນເຊັ່ນດຽວກັນກັບພາກພື້ນທີ່ເວົ້າພາສາຝຣັ່ງ. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ດ້ວຍການຫຼຸດລົງຂອງຄວາມສໍາຄັນທາງສັງຄົມຂອງມິຕິທາງສາສະຫນາ,

A Swiss alpine village in the Jungfrau Region of Switzerland. ຄວາມ​ສ່ຽງ​ຂອງ​ການ​ສຸມ​ໃສ່​ຂະ​ຫນາດ​ພາ​ສາ​ແລະ​ວັດ​ທະ​ນະ​ທໍາ​ບໍ່​ສາ​ມາດ​ຖືກ​ລະ​ເລີຍ.

ຕົວເມືອງ, ສະຖາປັດຕະຍະກຳ ແລະການນຳໃຊ້ອາວະກາດ

ສະວິດເຊີແລນເປັນຕາໜ່າງທີ່ໜາແໜ້ນຂອງບັນດາຕົວເມືອງຫຼາຍຂະໜາດ, ເຊື່ອມຕໍ່ກັນດ້ວຍເຄືອຂ່າຍການຂົນສົ່ງສາທາລະນະ ແລະຖະໜົນຫົນທາງທີ່ກວ້າງຂວາງ. ບໍ່ມີ megalopolis, ແລະເຖິງແມ່ນວ່າ Zurich ເປັນເມືອງຂະຫນາດນ້ອຍໂດຍມາດຕະຖານສາກົນ. ໃນປີ 1990, ຫ້າສູນກາງຕົວເມືອງຕົ້ນຕໍ (Zurich, Basel, Geneva, Bern, Lausanne) ມີປະຊາກອນພຽງແຕ່ 15 ສ່ວນຮ້ອຍ. ມີຄວາມເຄັ່ງຄັດລະບຽບ​ການ​ກ່ຽວ​ກັບ​ການ​ກໍ່ສ້າງ, ການ​ປົກ​ປັກ​ຮັກສາ​ມໍລະດົກ​ສະຖາປັດຕະຍະ​ກຳ ​ແລະ ການ​ປົກ​ປັກ​ຮັກສາ​ພູມ​ສັນຖານ​ແມ່ນ​ເອົາ​ໃຈ​ໃສ່​ຢ່າງ​ຕັ້ງໜ້າ.

ຮູບແບບສະຖາປັດຕະຍະກຳຂອງເຮືອນພື້ນເມືອງໃນພາກພື້ນມີຄວາມຫຼາກຫຼາຍຫຼາຍ. ຮູບແບບສະຖາປັດຕະຍະກຳແບບນີໂອ-ຄລາສສິກທົ່ວໄປສາມາດເຫັນໄດ້ໃນສະຖາບັນລັດ ແລະເອກະຊົນແຫ່ງຊາດ ເຊັ່ນ: ບໍລິສັດທາງລົດໄຟ, ຫ້ອງການໄປສະນີ, ແລະທະນາຄານ.

ອາຫານ ແລະ ເສດຖະກິດ

ອາຫານໃນຊີວິດປະຈໍາວັນ. ໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວ, ອາຫານພິເສດໃນພາກພື້ນ ແລະທ້ອງຖິ່ນແມ່ນອີງໃສ່ການປຸງອາຫານແບບດັ້ງເດີມ, ອຸດົມໄປດ້ວຍແຄລໍລີ່ ແລະ ໄຂມັນ, ເໝາະກັບກິດຈະກຳກາງແຈ້ງຫຼາຍກວ່າການດຳລົງຊີວິດແບບນັ່ງຢູ່ເລື້ອຍໆ. ຜະລິດຕະພັນນົມເຊັ່ນມັນເບີ, ຄີມ, ແລະເນີຍແຂງແມ່ນສ່ວນຫນຶ່ງທີ່ສໍາຄັນຂອງອາຫານ, ພ້ອມກັບຊີ້ນຫມູ. ນິໄສການກິນອາຫານຫວ່າງມໍ່ໆມານີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນຄວາມກັງວົນທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນສໍາລັບອາຫານສຸຂະພາບແລະລົດຊາດທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນສໍາລັບອາຫານທີ່ແປກປະຫຼາດ.

ເສດຖະກິດພື້ນຖານ. ການຂາດວັດຖຸດິບ ແລະ ການຜະລິດກະສິກຳທີ່ຈຳກັດ (ໜຶ່ງສ່ວນສີ່ຂອງດິນແດນແມ່ນບໍ່ມີຜົນຜະລິດຍ້ອນພູເຂົາ, ທະເລສາບ ແລະ ແມ່ນ້ຳຕ່າງໆ) ເຮັດໃຫ້ສະວິດເຊີແລນພັດທະນາເສດຖະກິດໂດຍອີງໃສ່ການຫັນປ່ຽນວັດຖຸດິບທີ່ນຳເຂົ້າໄປສູ່ລະດັບສູງ. ມູນຄ່າເພີ່ມ ຜະລິດຕະພັນສໍາເລັດຮູບ ຕົ້ນຕໍແມ່ນຈຸດຫມາຍປາຍທາງສໍາລັບການສົ່ງອອກ. ເສດຖະກິດມີຄວາມຊ່ຽວຊານສູງ ແລະຂຶ້ນກັບການຄ້າສາກົນ (40 ເປີເຊັນຂອງລວມຍອດຜະລິດຕະພັນພາຍໃນ [GDP] ໃນປີ 1998). ລວມຍອດ​ຜະ​ລິດ​ຕະ​ພັນ​ພາຍ​ໃນ​ປະ​ເທດ​ຕໍ່​ຫົວ​ຄົນ​ແມ່ນ​ສູງ​ທີ່​ສຸດ​ອັນ​ດັບ​ສອງ​ໃນ​ບັນ​ດາ​ອົງ​ການ​ຈັດ​ຕັ້ງສຳລັບ​ບັນດາ​ປະ​ເທດ​ຮ່ວມ​ມື​ດ້ານ​ເສດຖະກິດ ​ແລະ ການ​ພັດທະນາ.

ການຄອບຄອງທີ່ດິນ ແລະ ຊັບສິນ. ທີ່​ດິນ​ສາມາດ​ໄດ້​ມາ ​ແລະ ນຳ​ໃຊ້​ໄດ້​ຄື​ກັບ​ສິນຄ້າ​ອື່ນໆ, ​ແຕ່​ມີ​ຄວາມ​ແຕກ​ຕ່າງ​ລະຫວ່າງ​ດິນ​ກະສິກຳ ​ແລະ ບໍ່​ກະສິກຳ ​ເພື່ອ​ປ້ອງ​ກັນ​ບໍ່​ໃຫ້​ດິນ​ກະສິກຳ​ຫາຍ​ໄປ. ການຄາດເດົາທີ່ດິນຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງໃນຊຸມປີ 1980. ປະຕິກິລິຍາຕໍ່ການຄາດເດົາດັ່ງກ່າວ, ໄດ້ມີການປະຕິບັດມາດຕະການເພື່ອຈໍາກັດການນໍາໃຊ້ທີ່ດິນຂອງເອກະຊົນໂດຍບໍ່ເສຍຄ່າ. ການວາງແຜນທີ່ດິນທີ່ຊັດເຈນໄດ້ຖືກສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນເພື່ອກໍານົດການນໍາໃຊ້ທີ່ເປັນໄປໄດ້ຂອງດິນຕອນ. ນັບຕັ້ງແຕ່ປີ 1983, ຄົນຕ່າງປະເທດທີ່ບໍ່ມີທີ່ຢູ່ອາໄສໄດ້ປະເຊີນກັບຂໍ້ຈໍາກັດໃນການຊື້ທີ່ດິນຫຼືອາຄານ.

ກິດຈະກຳທາງການຄ້າ. ໃນທົດສະວັດສຸດທ້າຍຂອງສະຕະວັດທີ 20, ໂຄງສ້າງເສດຖະກິດຂອງສະວິດໄດ້ຮັບການຫັນປ່ຽນຢ່າງເລິກເຊິ່ງ. ຂະແໜງເສດຖະກິດຫຼັກເຊັ່ນ: ການຜະລິດເຄື່ອງຈັກຫຼຸດລົງຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ, ໃນຂະນະທີ່ຂະແໜງການຂັ້ນສາມມີການຂະຫຍາຍຕົວຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ ແລະ ກາຍເປັນນາຍຈ້າງ ແລະ ຜູ້ປະກອບສ່ວນສຳຄັນທີ່ສຸດໃນເສດຖະກິດ.

ການຄ້າ. ຜະລິດຕະພັນອຸດສາຫະກໍາສົ່ງອອກທີ່ສໍາຄັນທີ່ສຸດແມ່ນເຄື່ອງຈັກແລະເຄື່ອງມືເອເລັກໂຕຣນິກ (28 ສ່ວນຮ້ອຍຂອງການສົ່ງອອກໃນປີ 1998), ສານເຄມີ (27 ສ່ວນຮ້ອຍ), ແລະໂມງ, ເຄື່ອງປະດັບ, ແລະເຄື່ອງມືທີ່ມີຄວາມຊັດເຈນ (15 ສ່ວນຮ້ອຍ). ເນື່ອງຈາກຂາດແຄນຊັບພະຍາກອນທຳມະຊາດ, ວັດຖຸດິບແມ່ນພາກສ່ວນໜຶ່ງທີ່ສຳຄັນຂອງການນຳເຂົ້າ ແລະ ມີຄວາມສຳຄັນຕໍ່ອຸດສາຫະກຳ, ແຕ່ສະວິດເຊີແລນຍັງນຳເຂົ້າສິນຄ້າທຸກປະເພດ, ນັບແຕ່ຜະລິດຕະພັນສະບຽງອາຫານຈົນເຖິງລົດຍົນ ແລະ ສິນຄ້າອຸປະກອນອື່ນໆ. ການຊື້ຂາຍທີ່ສໍາຄັນຄູ່ຮ່ວມງານແມ່ນເຢຍລະມັນ, ສະຫະລັດ, ແລະຝຣັ່ງ. ໂດຍບໍ່ມີການເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງສະຫະພາບເອີຣົບຫຼືເຂດເສດຖະກິດເອີຣົບຢ່າງເປັນທາງການ, ທາງດ້ານເສດຖະກິດ, ສະວິດເຊີແລນແມ່ນປະສົມປະສານສູງໃນສະຫະພາບເອີຣົບ.

ເມືອງສະວິດ ເຊັ່ນ: ເບີນ (ສະແດງຢູ່ນີ້) ມີປະຊາກອນໜາແໜ້ນ ແຕ່ມີໜ້ອຍພໍສົມຄວນ.

ພະແນກແຮງງານ. ໃນປີ 1991, ຫຼາຍກວ່າ 63 ເປີເຊັນຂອງ GDP ປະກອບດ້ວຍການບໍລິການ (ການຄ້າຂາຍຍົກ ແລະ ຂາຍຍ່ອຍ, ຮ້ານອາຫານ ແລະ ໂຮງແຮມ, ການເງິນ, ການປະກັນໄພ, ອະສັງຫາລິມະຊັບ, ແລະການບໍລິການທຸລະກິດ), ຫຼາຍກວ່າ 33 ເປີເຊັນແມ່ນກວມເອົາໂດຍອຸດສາຫະກໍາ, ແລະ 3 ເປີເຊັນໂດຍກະສິກໍາ. ອັດຕາການຫວ່າງງານທີ່ຕໍ່າຫຼາຍໃນປະຫວັດສາດໄດ້ເພີ່ມຂຶ້ນເຖິງຫຼາຍກວ່າ 5 ສ່ວນຮ້ອຍໃນໄລຍະວິກິດການເສດຖະກິດຂອງຊຸມປີ 1990 ດ້ວຍຄວາມແຕກຕ່າງທີ່ສໍາຄັນລະຫວ່າງພາກພື້ນແລະລະຫວ່າງປະຊາຊົນແລະຕ່າງປະເທດ. ການຟື້ນຕົວທາງດ້ານເສດຖະກິດໃນຊຸມປີສຸດທ້າຍຂອງທົດສະວັດໄດ້ຫຼຸດລົງອັດຕາການຫວ່າງງານເປັນ 2.1 ສ່ວນຮ້ອຍໃນປີ 2000, ແຕ່ວ່າຄົນງານຈໍານວນຫຼາຍໃນຫ້າສິບຄົນຂອງເຂົາເຈົ້າແລະຄົນງານທີ່ມີຄຸນວຸດທິຕໍ່າໄດ້ຖືກຍົກເວັ້ນຈາກຕະຫຼາດແຮງງານ. ລະດັບຂອງຄຸນວຸດທິກໍານົດການເຂົ້າເຖິງການຈ້າງງານແລະດັ່ງນັ້ນການມີສ່ວນຮ່ວມໃນສັງຄົມທີ່ມີມູນຄ່າການເຮັດວຽກສູງ.

ການຈັດແບ່ງສັງຄົມ

ໝວດ ແລະ ຊັ້ນວັນນະ. ໃນປະເທດໜຶ່ງທີ່ຮັ່ງມີທີ່ສຸດໃນໂລກ, ປະຊາກອນທີ່ຮັ່ງມີທີ່ສຸດ 20 ເປີເຊັນເປັນເຈົ້າຂອງ 80 ເປີເຊັນຂອງຊັບສິນສ່ວນຕົວທັງໝົດ. ແຕ່ໂຄງສ້າງຂອງຊັ້ນຮຽນແມ່ນບໍ່ເຫັນໂດຍສະເພາະ. ກາງຊັ້ນຮຽນແມ່ນຂະຫນາດໃຫຍ່ແລະສໍາລັບສະມາຊິກຂອງຕົນ, ການເຄື່ອນໄຫວທາງສັງຄົມຂຶ້ນຫຼືລົງແມ່ນງ່າຍຫຼາຍ.

ສັນຍາລັກຂອງການແບ່ງຂັ້ນສັງຄົມ. ມາດຕະຖານວັດທະນະ ທຳ ແມ່ນເພື່ອໃຫ້ຄວາມຮັ່ງມີຍັງຄົງມີສະຕິປັນຍາ. ການສະແດງອອກຂອງຄວາມຮັ່ງມີຫຼາຍເກີນໄປແມ່ນມີມູນຄ່າໃນທາງລົບ, ແຕ່ຄວາມທຸກຍາກຖືກຮັບຮູ້ວ່າເປັນຄວາມອັບອາຍ, ແລະປະຊາຊົນຈໍານວນຫຼາຍໄດ້ປິດບັງສະຖານະການເສດຖະກິດຂອງພວກເຂົາ.

ຊີວິດການເມືອງ

ລັດຖະບານ. ສະວິດເຊີແລນເປັນ "ປະຊາທິປະໄຕທີ່ສອດຄ່ອງກັນ" ເຊິ່ງການຮ່ວມມື ແລະ ຄວາມເຫັນດີເຫັນພ້ອມລະຫວ່າງກຸ່ມທາງດ້ານການເມືອງ, ສັງຄົມ ແລະ ເສດຖະກິດແມ່ນມີຄວາມຮັດກຸມ. ລັດ​ທິ​ລັດ​ຖະ​ບານ​ກາງ​ຮັບ​ປະ​ກັນ​ການ​ເປັນ​ເອ​ກະ​ລາດ​ຫຼາຍ​ປານ​ໃດ​ສໍາ​ລັບ​ຕາ​ແສງ​ແລະ cantons​, ທີ່​ມີ​ລັດ​ຖະ​ບານ​ແລະ​ລັດ​ສະ​ພາ​ຂອງ​ຕົນ​. ສະພາ​ແຫ່ງ​ຊາດ​ມີ​ສອງ​ສະພາ​ທີ່​ມີ​ອຳນາດ​ເທົ່າ​ທຽມ​ກັນ​ຄື: ສະພາ​ແຫ່ງ​ຊາດ (ສະມາຊິກ​ສອງ​ຮ້ອຍ​ຄົນ​ຖືກ​ເລືອກ​ຕັ້ງ​ໂດຍ​ການ​ເປັນ​ຕົວ​ແທນ​ຂອງ​ເຂດ​ປົກຄອງ) ​ແລະ​ສະພາ​ແຫ່ງ​ລັດ (ສະມາຊິກ​ສີ່​ສິບ​ຫົກ​ຄົນ, ຫລື ສອງ​ຄົນ​ຕໍ່​ຄອງ​ຕັນ). ສະມາຊິກ​ສະພາ​ທັງ​ສອງ​ຖືກ​ເລືອກ​ຕັ້ງ​ເປັນ​ເວລາ 4 ປີ. ກົດໝາຍແມ່ນຂຶ້ນກັບການລົງປະຊາມະຕິ ຫຼືການລົງປະຊາມະຕິທີ່ບັງຄັບ (ສຳລັບການປ່ຽນແປງລັດຖະທຳມະນູນ). ປະຊາຊົນຍັງສາມາດສົ່ງຄວາມຕ້ອງການໂດຍ "ການລິເລີ່ມທີ່ນິຍົມ."

ສະພາລັດຖະບານກາງເລືອກຕັ້ງສະມາຊິກ 7 ຄົນຂອງສາຂາບໍລິຫານ, ເຊິ່ງເອີ້ນກັນວ່າ ສະພາລັດຖະບານກາງ. ພວກ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ສ້າງ​ຕັ້ງ​ລັດ​ຖະ​ບານ​ລວມ​ໂດຍ​ມີ​ການ​ໝູນ​ວຽນ​ຂອງ​ປະ​ທານ​ປະ​ເທດ​ໜຶ່ງ​ປີ ໂດຍ​ສະ​ເພາະ​ແມ່ນ​ວຽກ​ງານ​ພິ​ທີ. ຫຼາຍເງື່ອນໄຂຖືກພິຈາລະນາໃນການເລືອກຕັ້ງສະມາຊິກສະພາລັດຖະບານກາງ, ລວມທັງພັກການເມືອງສະມາຊິກ (ນັບຕັ້ງແຕ່ທ້າຍຊຸມປີ 1950, ອົງປະກອບທາງດ້ານການເມືອງປະຕິບັດຕາມ "ສູດ magic", ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ຜູ້ຕາງຫນ້າສອງຄົນໃນສາມຝ່າຍຕົ້ນຕໍແລະຜູ້ຕາງຫນ້າຂອງຫນຶ່ງໃນສີ່), ພາສາແລະພາສາ cantonal, ຄວາມສໍາພັນທາງສາສະຫນາ, ແລະເພດ.

ຜູ້ນຳ ແລະ ພະນັກງານການເມືອງ. ຕຳແໜ່ງຜູ້ນຳສາມາດບັນລຸໄດ້ໂດຍການເປັນຫົວຮຸນແຮງ (ໂດຍປົກກະຕິແລ້ວເລີ່ມຈາກລະດັບຊຸມຊົນ) ໃນໜຶ່ງໃນສີ່ພັກຂອງລັດຖະບານ: FDP/PRD (Liberal-Radicals), CVP/PDC (Christian Democrats), SPS/ PSS (Social Democrats), ແລະ SVP/UDC (ອະດີດພັກຊາວກະສິກອນແຕ່ປີ 1971 ເປັນຕົ້ນມາ, ພັກປະຊາຊົນສະວິດໃນພາກພື້ນທີ່ເວົ້າພາສາເຢຍລະມັນ ແລະສະຫະພັນປະຊາທິປະໄຕໃນພາກພື້ນທີ່ເວົ້າພາສາຝຣັ່ງ). ການຕິດຕໍ່ກັບເຈົ້າຫນ້າທີ່ທາງດ້ານການເມືອງແມ່ນຂ້ອນຂ້າງງ່າຍ, ແຕ່ມາດຕະຖານວັດທະນະທໍາລະບຸວ່າບຸກຄົນທີ່ມີຊື່ສຽງຄວນຈະຖືກປະຖິ້ມໄວ້ໃນຄວາມສະຫງົບ. ກິດຈະກໍາຈໍານວນຫລາຍຂອງສັງຄົມທີ່ມີສ່ວນຮ່ວມສູງແມ່ນຖືວ່າເປັນໂອກາດທີ່ເຫມາະສົມກວ່າທີ່ຈະພົບກັບເຈົ້າຫນ້າທີ່ທາງດ້ານການເມືອງ.

ບັນຫາສັງຄົມ ແລະການຄວບຄຸມ. ກົດໝາຍແພ່ງ ແລະ ຄະດີອາຍາແມ່ນອຳນາດຂອງສະຫະພັນ, ໃນຂະນະທີ່ຂັ້ນຕອນທາງກົດໝາຍ ແລະ ການບໍລິຫານຄວາມຍຸຕິທຳແມ່ນ

ຫໍຄອຍ Matterhorn ເໜືອທາງລົດໄຟ ເມື່ອມັນຂຶ້ນໄປຫາ Gornergrat. ການຫຼິ້ນສະກີແລະການທ່ອງທ່ຽວແມ່ນສ່ວນຫນຶ່ງທີ່ສໍາຄັນຂອງເສດຖະກິດສະວິດ. ຄວາມຮັບຜິດຊອບ cantonal. ແຕ່ລະ canton ມີລະບົບຕໍາຫຼວດຂອງຕົນເອງແລະອໍານາດຂອງຕໍາຫຼວດລັດຖະບານກາງແມ່ນຈໍາກັດ. ການຕໍ່ສູ້ກັບອາດຊະຍາກໍາທີ່ທັນສະໄຫມເຊັ່ນການຟອກເງິນໄດ້ເປີດເຜີຍຄວາມບໍ່ພຽງພໍຂອງລະບົບຍຸຕິທໍາແລະຕໍາຫຼວດທີ່ແຕກແຍກ, ແລະການປະຕິຮູບກໍາລັງດໍາເນີນເພື່ອພັດທະນາການປະສານງານລະຫວ່າງກອງບັນຊາການແລະໃຫ້ສິດອໍານາດຫຼາຍຂຶ້ນກັບສະຫະພັນ.

ສະວິດເຊີແລນມີຄວາມປອດໄພ, ມີອັດຕາການຄາດຕະກໍາຕໍ່າ. ອາດຊະຍາກຳທີ່ພົບເຫັນຫຼາຍທີ່ສຸດແມ່ນການລະເມີດກົດລະບຽບຈະລາຈອນ, ການລະເມີດກົດໝາຍວ່າດ້ວຍຢາເສບຕິດ, ແລະ ການລັກລອບ. ຄວາມໄວ້ເນື້ອເຊື່ອໃຈຂອງປະຊາກອນໃນລະບົບຕຸລາການແລະການປະຕິບັດຕາມກົດຫມາຍແມ່ນສູງ, ສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນຍ້ອນວ່າປະຊາກອນສ່ວນໃຫຍ່ອາໄສຢູ່ໃນຊຸມຊົນທີ່ມີການຄວບຄຸມທາງສັງຄົມທີ່ບໍ່ເປັນທາງການມີອໍານາດ.

ການເຄື່ອນໄຫວທາງທະຫານ. ໃນປະເທດທີ່ເປັນກາງ, ກອງທັບມີການປ້ອງກັນຢ່າງບໍລິສຸດ. ມັນເປັນ militia ໂດຍອີງໃສ່ການບໍລິການ obligatory ສໍາລັບຜູ້ຊາຍອາຍຸລະຫວ່າງສິບແປດຫາສີ່ສິບສອງແລະເປັນຕົວແທນສໍາລັບປະຊາຊົນຈໍານວນຫຼາຍໂອກາດທີ່ເປັນເອກະລັກທີ່ຈະພົວພັນກັບ compatriot ຈາກພາກພື້ນພາສາອື່ນໆແລະຫ້ອງຮຽນສັງຄົມ. ສະ​ນັ້ນ, ກອງທັບ​ມັກ​ຖື​ວ່າ​ເປັນ​ປັດ​ໄຈ​ສຳຄັນ​ໃນ​ເອກະລັກ​ແຫ່ງ​ຊາດ. ນັບຕັ້ງແຕ່ປີ 1990 ເປັນຕົ້ນມາ, ທະຫານສະວິດຈໍານວນຫນ້ອຍໄດ້ເຄື່ອນໄຫວຢູ່ໃນສະຖານທີ່ຂັດແຍ້ງລະຫວ່າງປະເທດໃນກິດຈະກໍາສະຫນັບສະຫນູນເຊັ່ນ: ການຂົນສົ່ງ.

ໂຄງການສະຫວັດດີການສັງຄົມ ແລະການປ່ຽນແປງ

ສະຫວັດດີການສັງຄົມສ່ວນຫຼາຍແມ່ນລະບົບສາທາລະນະ, ຈັດຕັ້ງຢູ່ໃນລະດັບລັດຖະບານກາງ ແລະ ສະໜອງທຶນບາງສ່ວນໂດຍລະບົບປະກັນໄພທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບການປະກອບສ່ວນໂດຍກົງຈາກຜູ້ຢູ່ອາໄສ. ຂໍ້ຍົກເວັ້ນແມ່ນການຄຸ້ມຄອງສຸຂະພາບ, ເຊິ່ງມີພັນທະແຕ່ແບ່ງຂັ້ນຄຸ້ມຄອງລະຫວ່າງບໍລິສັດປະກັນໄພຫຼາຍຮ້ອຍບໍລິສັດ. ກົດລະບຽບຂອງລັດຖະບານກາງກ່ຽວກັບການຄຸ້ມຄອງສຸຂະພາບແມ່ນຫນ້ອຍແລະການປະກອບສ່ວນບໍ່ແມ່ນອັດຕາສ່ວນກັບເງິນເດືອນຂອງບຸກຄົນ. ການ​ພັກ​ຂອງ​ພໍ່​ແມ່​ແມ່ນ​ຂຶ້ນ​ກັບ​ຂໍ້​ຕົກ​ລົງ​ຕາມ​ຂະ​ແຫນງ​ການ​ລະ​ຫວ່າງ​ພະ​ນັກ​ງານ​ແລະ​ສະ​ຫະ​ພາບ. ໃນໄລຍະ 25 ປີຜ່ານມາ, ການໃຊ້ຈ່າຍສາທາລະນະເພື່ອສະຫວັດດີການສັງຄົມເພີ່ມຂຶ້ນໄວກວ່າ GDP ຍ້ອນເສດຖະກິດຖົດຖອຍ ແລະ ການຫວ່າງງານເພີ່ມຂຶ້ນ, ເປັນຕົ້ນແມ່ນການຂະຫຍາຍລະບົບສະຫວັດດີການສັງຄົມ. ຄວາມເຖົ້າແກ່ຂອງປະຊາກອນຄາດວ່າຈະເພີ່ມຄວາມກົດດັນຕໍ່ສະຫວັດດີການສັງຄົມໃນອະນາຄົດ. ອົງການຈັດຕັ້ງພາກລັດມັກຈະໄດ້ຮັບການອຸປະຖຳ ແລະ ສະໜອງການບໍລິການເສີມ ໂດຍສະເພາະການສະໜັບສະໜູນຜູ້ທຸກຍາກ.

ອົງການຈັດຕັ້ງຂອງລັດ ແລະ ສະມາຄົມອື່ນໆ

ຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງສະມາຄົມມີຕັ້ງແຕ່ລະດັບທ້ອງຖິ່ນເຖິງລະດັບລັດຖະບານກາງ. ສິດທິຂອງການລົງປະຊາມະຕິ ແລະຂໍ້ລິເລີ່ມສົ່ງເສີມການມີສ່ວນຮ່ວມຢ່າງຫ້າວຫັນຂອງພົນລະເມືອງໃນຫຼາຍສະມາຄົມ ແລະການເຄື່ອນໄຫວ, ເຊິ່ງມີຢ່າງກວ້າງຂວາງ

ພະນັກງານຮັບໃຊ້ຖອກເຄື່ອງດື່ມຢູ່ Glacier Express, ເປັນທາງລົດໄຟພູເຂົາທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ເຮັດໃຫ້ມີເກືອບແປດຄົນ. - ການເດີນທາງຊົ່ວໂມງລະຫວ່າງ Saint Moritz ແລະ Zermatt. ປຶກສາຫາລືຈາກອຳນາດການປົກຄອງການເມືອງ. ການຄົ້ນຫາຂອງເຈົ້າຫນ້າທີ່ເພື່ອຄວາມເຫັນດີເຫັນພ້ອມຂອງສັງຄົມເຮັດໃຫ້ປະເພດຂອງການສ້າງຕັ້ງຂອງການເຄື່ອນໄຫວເຫຼົ່ານີ້, ເຊິ່ງໄດ້ຖືກປະສົມປະສານຢ່າງໄວວາເຂົ້າໃນລະບົບສັງຄົມ. ນີ້ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາມີໂອກາດທີ່ຈະເຜີຍແຜ່ແນວຄວາມຄິດແລະຄວາມກັງວົນຂອງພວກເຂົາແຕ່ຍັງສົ່ງຜົນໃຫ້ aການສູນເສຍທີ່ແນ່ນອນຂອງ pgnacity ແລະຕົ້ນສະບັບ.

ບົດບາດຍິງ-ຊາຍ ແລະ ສະຖານະ

ການແບ່ງແຮງງານຕາມເພດ. ເຖິງແມ່ນວ່າສະຖານະການຂອງແມ່ຍິງໄດ້ຮັບການປັບປຸງຕັ້ງແຕ່ຊຸມປີ 1970, ແຕ່ມາດຕາຂອງລັດຖະທໍາມະນູນກ່ຽວກັບຄວາມສະເໝີພາບລະຫວ່າງເພດຍັງບໍ່ທັນມີຜົນສັກສິດໃນຫຼາຍຂົງເຂດ. ຕົວແບບເດັ່ນຂອງບົດບາດທາງເພດແມ່ນແບບດັ້ງເດີມ, ສະຫງວນຂອບເຂດສ່ວນຕົວສໍາລັບແມ່ຍິງ (ໃນປີ 1997, 90 ເປີເຊັນຂອງແມ່ຍິງໃນຄູ່ຜົວເມຍທີ່ມີເດັກນ້ອຍແມ່ນຮັບຜິດຊອບວຽກງານເຮືອນທັງຫມົດ) ແລະຂົງເຂດສາທາລະນະສໍາລັບຜູ້ຊາຍ (79 ເປີເຊັນຂອງຜູ້ຊາຍມີວຽກເຮັດງານທໍາ, ໃນຂະນະທີ່ອັດຕາສ່ວນແມ່ນມີພຽງແຕ່ 57 ເປີເຊັນສໍາລັບແມ່ຍິງ, ວຽກເຮັດງານທໍາຂອງເຂົາເຈົ້າມັກຈະບໍ່ເຕັມເວລາ). ການເລືອກອາຊີບຂອງແມ່ຍິງ ແລະ ຜູ້ຊາຍຍັງໄດ້ຮັບອິດທິພົນຈາກແນວຄິດພື້ນເມືອງກ່ຽວກັບບົດບາດທາງເພດ.

ສະຖານະພາບຍາດຕິພີ່ນ້ອງຂອງແມ່ຍິງ ແລະ ຜູ້ຊາຍ. ສະວິດເຊີແລນເປັນສັງຄົມປິຕຸນິຍົມມາແຕ່ດົນນານແລ້ວ ທີ່ຜູ້ຍິງຍອມຢູ່ໃຕ້ອຳນາດຂອງບັນພະບຸລຸດ ແລະຈາກນັ້ນມາໃຫ້ຜົວຂອງເຂົາເຈົ້າ. ສິດທິເທົ່າທຽມກັນສໍາລັບແມ່ຍິງແລະຜູ້ຊາຍແມ່ນຂ້ອນຂ້າງບໍ່ດົນມານີ້: ພຽງແຕ່ໃນປີ 1971 ແມ່ນສິດທິຂອງແມ່ຍິງທີ່ຈະລົງຄະແນນສຽງໃນລະດັບລັດຖະບານກາງສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນ. ແມ່ຍິງຍັງດ້ອຍໂອກາດໃນຫຼາຍຂົງເຂດຄື: ມີເພດຍິງເປັນເພດຊາຍ 2 ເທົ່າທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບການສຶກສາຫຼັງມັດທະຍົມ; ເຖິງແມ່ນວ່າມີລະດັບການສຶກສາທີ່ທຽບເທົ່າ, ແມ່ຍິງຖືຕໍາແຫນ່ງທີ່ສໍາຄັນຫນ້ອຍກວ່າຜູ້ຊາຍ; ແລະມີລະດັບການຝຶກອົບຮົມທຽບເທົ່າ, ແມ່ຍິງມີລາຍໄດ້ຫນ້ອຍກວ່າຜູ້ຊາຍ (26 ເປີເຊັນຫນ້ອຍສໍາລັບຜູ້ຈັດການລະດັບກາງແລະຜູ້ສູງອາຍຸ). ແມ່ຍິງການມີສ່ວນຮ່ວມໃນສະຖາບັນການເມືອງຍັງສະແດງໃຫ້ເຫັນຄວາມບໍ່ສະເຫມີພາບ: ໃນລະດັບຊຸມຊົນ, ເຂດປົກຄອງ, ແລະລັດຖະບານກາງ, ແມ່ຍິງເປັນຕົວແທນຫນຶ່ງສ່ວນສາມຂອງຜູ້ສະຫມັກແລະພຽງແຕ່ຫນຶ່ງສ່ວນສີ່ຂອງຜູ້ເລືອກຕັ້ງ.

ການແຕ່ງງານ, ຄອບຄົວ, ແລະຍາດພີ່ນ້ອງ

ການແຕ່ງງານ. ການແຕ່ງງານບໍ່ໄດ້ຖືກຈັດຂື້ນອີກຕໍ່ໄປ, ແຕ່ມີການສືບຕໍ່ຂອງ endogamy ໃນແງ່ຂອງຊົນຊັ້ນສັງຄົມ. ການແຕ່ງງານແບບ binational ເປັນຕົວແທນຂອງທ່າອ່ຽງທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນ. ຫຼັງຈາກການສູນເສຍຄວາມນິຍົມໃນຊຸມປີ 1970 ແລະ 1980, ອັດຕາການແຕ່ງງານເພີ່ມຂຶ້ນໃນຊຸມປີ 1990. ການແຕ່ງງານມັກຈະເກີດຂຶ້ນກ່ອນໄລຍະເວລາຂອງການຢູ່ຮ່ວມກັນ. ຄູ່ຜົວເມຍໄດ້ແຕ່ງງານຊ້າໃນຊີວິດ, ແລະການຢ່າຮ້າງແລະການແຕ່ງງານໃຫມ່ແມ່ນເປັນເລື່ອງທໍາມະດາ. ບໍ່​ມີ​ຂໍ້​ຜູກ​ພັນ​ທີ່​ຈະ​ເປັນ​ເງິນ​ສິນ​ສົມ​ຕໍ່​ໄປ​ອີກ​ແລ້ວ. ຄວາມ​ເປັນ​ໄປ​ໄດ້​ຂອງ​ສະ​ຖາ​ນະ​ພາບ​ການ​ຮ່ວມ​ມື​ທາງ​ດ້ານ​ກົດ​ຫມາຍ​ສໍາ​ລັບ​ຄູ່​ຜົວ​ເມຍ​ຮ່ວມ​ເພດ​ແມ່ນ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ສືບ​ສວນ​.

ຫົວໜ່ວຍພາຍໃນ. ຄົວເຮືອນທີ່ສ້າງຂຶ້ນຈາກຄົນໜຶ່ງ ຫຼືສອງຄົນແມ່ນເປັນຕົວແທນພຽງໜຶ່ງສ່ວນສີ່ຂອງຄົວເຮືອນໃນຊຸມປີ 1920 ແຕ່ກວມເອົາສອງສ່ວນສາມໃນຊຸມປີ 1990. ຄອບ​ຄົວ​ຂະ​ຫຍາຍ​ຕົວ​ຂອງ​ການ​ເລີ່ມ​ຕົ້ນ​ຂອງ​ສັດ​ຕະ​ວັດ​ທີ 20, ມີ​ສາມ​ຫຼື​ຫຼາຍ​ລຸ້ນ​ທີ່​ຢູ່​ຮ່ວມ​ກັນ, ໄດ້​ຖືກ​ທົດ​ແທນ​ໂດຍ​ຄອບ​ຄົວ nuclear. ພໍ່ແມ່ທັງສອງແບ່ງປັນຄວາມຮັບຜິດຊອບໃນຄອບຄົວ. ນັບຕັ້ງແຕ່ຊຸມປີ 1980, ຮູບແບບຄອບຄົວອື່ນໆໄດ້ກາຍເປັນເລື່ອງທົ່ວໄປ, ເຊັ່ນ: ຄອບຄົວທີ່ມີພໍ່ແມ່ດຽວແລະຄອບຄົວປະສົມທີ່ຄູ່ຜົວເມຍສ້າງຄອບຄົວໃຫມ່ກັບເດັກນ້ອຍຈາກການແຕ່ງງານໃນອະດີດ.

ມໍລະດົກ. ກົດໝາຍຈຳກັດຜູ້ຢັ້ງຢືນBern ມີ 127,469 ຄົນໃນປີ 1996, ໃນຂະນະທີ່ Zurich, ນະຄອນຫຼວງເສດຖະກິດ, ມີ 343,869 ຄົນ.

ປະຊາກອນ. ປະຊາກອນໃນປີ 1998 ມີ 7,118,000 ຄົນ; ມັນໄດ້ເພີ່ມຂຶ້ນຫຼາຍກ່ວາສາມເທົ່ານັບຕັ້ງແຕ່ 1815, ໃນເວລາທີ່ຊາຍແດນໄດ້ຖືກສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນ. ອັດຕາການເກີດໄດ້ຫຼຸດລົງຕັ້ງແຕ່ທ້າຍສະຕະວັດທີ XIX, ແຕ່ການເຂົ້າເມືອງມີບົດບາດສໍາຄັນໃນການເພີ່ມປະຊາກອນ. ນັບຕັ້ງແຕ່ສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ II ແລະຫຼັງຈາກປະເພນີການອົບພະຍົບມາດົນນານ, ສະວິດເຊີແລນໄດ້ກາຍເປັນຈຸດຫມາຍປາຍທາງຄົນເຂົ້າເມືອງຍ້ອນການພັດທະນາເສດຖະກິດຢ່າງໄວວາ, ແລະມີອັດຕາຄົນຕ່າງປະເທດທີ່ສູງທີ່ສຸດໃນເອີຣົບ (19.4 ສ່ວນຮ້ອຍຂອງປະຊາກອນໃນປີ 1998). ຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, 37 ເປີເຊັນຂອງຊາວຕ່າງປະເທດໄດ້ຢູ່ໃນປະເທດຫຼາຍກວ່າສິບປີແລະ 22 ເປີເຊັນເກີດຢູ່ໃນສະວິດເຊີແລນ.

ອີງຕາມການສໍາມະໂນຄົວປີ 1990, 71.6 ສ່ວນຮ້ອຍຂອງປະຊາກອນອາໄສຢູ່ໃນພາກພື້ນທີ່ເວົ້າພາສາເຢຍລະມັນ, 23.2 ສ່ວນຮ້ອຍໃນພາກພື້ນທີ່ເວົ້າພາສາຝຣັ່ງ, ຫຼາຍກວ່າ 4 ສ່ວນຮ້ອຍໃນພາກພື້ນທີ່ເວົ້າພາສາອິຕາລີ, ແລະພຽງແຕ່ຫນ້ອຍຫນຶ່ງສ່ວນຮ້ອຍໃນ ພາກພື້ນທີ່ເວົ້າພາສາ Romansh.

ຄວາມກ່ຽວຂ້ອງທາງດ້ານພາສາສາດ. ການ​ໃຊ້​ພາສາ​ເຢຍລະ​ມັນ​ໄດ້​ກັບ​ຄືນ​ໄປ​ສູ່​ຍຸກ​ກາງ​ຕອນ​ຕົ້ນ, ​ເມື່ອ​ຊາວ​ອາ​ລາ​ມັນ​ໄດ້​ບຸກ​ເຂົ້າ​ໄປ​ໃນ​ດິນ​ແດນ​ທີ່​ພາສາ​ໂຣມັນ​ກຳລັງ​ພັດທະນາ. ການຄອບຄອງຂອງເຍຍລະມັນໃນສະວິດເຊີແລນໄດ້ຖືກຫຼຸດລົງໂດຍພາສາສອງພາສາຂອງພາກພື້ນທີ່ເວົ້າພາສາເຢຍລະມັນ, ບ່ອນທີ່ທັງສອງພາສາເຢຍລະມັນມາດຕະຖານແລະພາສາເຢຍລະມັນສະວິດໄດ້ຖືກນໍາໃຊ້. ພາສາເຫຼົ່ານີ້ມີຄວາມສູງສິດເສລີພາບໃນການແຈກຢາຍຊັບສິນ, ນັບຕັ້ງແຕ່ອັດຕາສ່ວນຂອງມັນໄດ້ຖືກສະຫງວນໄວ້ສໍາລັບຜູ້ຮັບມໍລະດົກທາງດ້ານກົດຫມາຍ, ຜູ້ທີ່ມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກທີ່ຈະທໍາລາຍມໍລະດົກ. ລໍາດັບຄວາມສໍາຄັນລະຫວ່າງຜູ້ຮັບມໍລະດົກທາງດ້ານກົດຫມາຍແມ່ນຖືກກໍານົດໂດຍລະດັບຄວາມໃກ້ຊິດຂອງພີ່ນ້ອງ. ເດັກນ້ອຍແລະຄູ່ສົມລົດທີ່ຍັງມີຊີວິດຢູ່ມີຄວາມສໍາຄັນ. ເດັກນ້ອຍໄດ້ຮັບຮຸ້ນເທົ່າທຽມກັນ.

ກຸ່ມ Kin. ເຖິງ​ແມ່ນ​ວ່າ​ກຸ່ມ​ພີ່​ນ້ອງ​ບໍ່​ໄດ້​ຢູ່​ໃຕ້​ຫຼັງ​ຄາ​ດຽວ​ກັນ, ແຕ່​ພວກ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ກໍ​ບໍ່​ໄດ້​ສູນ​ເສຍ​ການ​ເຮັດ​ວຽກ​ທາງ​ສັງ​ຄົມ​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ. ການສະໜັບສະໜູນເຊິ່ງກັນ ແລະກັນລະຫວ່າງບັນດາກຸ່ມຍາດຕິພີ່ນ້ອງແມ່ນຍັງມີຄວາມສຳຄັນ, ໂດຍສະເພາະໃນສະຖານະການສຳຄັນເຊັ່ນ: ການຫວ່າງງານ ແລະ ການເຈັບເປັນ. ດ້ວຍ​ອາຍຸ​ຍືນ​ທີ່​ເພີ່ມ​ຂຶ້ນ​ເມື່ອ​ບໍ່​ດົນ​ມາ​ນີ້ ຄົນ​ທີ່​ອອກ​ກິນ​ເບັ້ຍບໍານານ​ອາດ​ຈະ​ເບິ່ງ​ແຍງ​ພໍ່​ແມ່​ແລະ​ລູກໆ​ໄປ​ພ້ອມໆ​ກັນ.

ສັງຄົມ

ການດູແລເດັກ. ເຖິງແມ່ນວ່າເຄິ່ງທີ່ສອງຂອງສະຕະວັດທີ 20 ໄດ້ເຫັນການປະກົດຕົວຂອງພໍ່ທີ່ມີສ່ວນຮ່ວມຢ່າງຫ້າວຫັນໃນການສຶກສາຂອງລູກ, ແຕ່ການເບິ່ງແຍງເດັກແມ່ນຍັງຖືວ່າເປັນຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງແມ່. ແມ່ຍິງມັກຈະປະເຊີນຫນ້າກັບຄວາມຮັບຜິດຊອບນີ້ໃນຂະນະທີ່ເປັນມືອາຊີບຢ່າງຫ້າວຫັນ, ແລະຄວາມຕ້ອງການສໍາລັບສູນດູແລມື້ແມ່ນໄກເກີນກວ່າທີ່ເຂົາເຈົ້າມີ. ຮີດຄອງປະເພນີສອນໃຫ້ເດັກອ່ອນທັງຄວາມເປັນເອກະລາດ ແລະ ຄວາມເປັນລະບຽບຮຽບຮ້ອຍ. ເດັກນ້ອຍເກີດໃຫມ່ຄາດວ່າຈະຮຽນຮູ້ຢ່າງໄວວາທີ່ຈະນອນຢູ່ຄົນດຽວຢູ່ໃນຫ້ອງແຍກຕ່າງຫາກ, ສົ່ງກັບຕາຕະລາງການໃຫ້ອາຫານແລະການນອນທີ່ຖືກກໍານົດໂດຍຜູ້ໃຫຍ່.

ການລ້ຽງດູ ແລະ ການສຶກສາເດັກ. ແນວຄວາມຄິດແບບດັ້ງເດີມກ່ຽວກັບການລ້ຽງດູລູກຍັງແຂງແຮງ. ນີ້ມັກຈະຖືກເຫັນວ່າເປັນຂະບວນການທໍາມະຊາດທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນຄອບຄົວຕົ້ນຕໍ, ໂດຍສະເພາະລະຫວ່າງເດັກນ້ອຍກັບແມ່ຂອງລາວ. ສູນດູແລເດັກມັກຈະຖືກເບິ່ງວ່າເປັນສະຖາບັນສໍາລັບເດັກນ້ອຍທີ່ແມ່ຖືກບັງຄັບໃຫ້ເຮັດວຽກ. ແນວຄວາມຄິດເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນຍັງໂດດເດັ່ນຢູ່ໃນພາກພື້ນທີ່ເວົ້າພາສາເຢຍລະມັນແລະນໍາໄປສູ່ການປະຕິເສດໃນປີ 1999 ຂອງການລິເລີ່ມໃນການຈັດຕັ້ງລະບົບປະກັນສັງຄົມທົ່ວໄປສໍາລັບການເກີດລູກ. ໂຮງຮຽນອະນຸບານແມ່ນບໍ່ບັງຄັບ, ແລະການເຂົ້າຮຽນແມ່ນຕໍ່າໂດຍສະເພາະໃນພາກພື້ນທີ່ເວົ້າພາສາເຢຍລະມັນ. ໃນໂຮງຮຽນອະນຸບານ, ໃນພາກພື້ນທີ່ເວົ້າພາສາເຢຍລະມັນ, ການຫຼິ້ນແລະໂຄງສ້າງທີ່ຄ້າຍຄືກັບຄອບຄົວແມ່ນໄດ້ຮັບການເອື້ອອໍານວຍ, ໃນຂະນະທີ່ຢູ່ໃນພາກພື້ນທີ່ເວົ້າພາສາຝຣັ່ງ, ເອົາໃຈໃສ່ຫຼາຍຕໍ່ການພັດທະນາຄວາມສາມາດທາງດ້ານສະຕິປັນຍາ.

ການສຶກສາຊັ້ນສູງ. ການສຶກສາ ແລະ ການຝຶກອົບຮົມແມ່ນມີຄຸນຄ່າສູງໃນປະເທດທີ່ມີຊັບພະຍາກອນທຳມະຊາດໜ້ອຍ. ຕາມປະເພນີການເນັ້ນໃສ່ການຝຶກອົບຮົມວິຊາຊີບໂດຍຜ່ານລະບົບການຝຶກອົບຮົມ. ພື້ນທີ່ທີ່ນິຍົມຫຼາຍທີ່ສຸດແມ່ນອາຊີບນັກວິຊາການ (24 ເປີເຊັນຂອງນັກຝຶກຫັດ) ແລະອາຊີບໃນອຸດສາຫະກໍາເຄື່ອງຈັກ (23 ເປີເຊັນ). ການຝຶກງານແມ່ນມີຄວາມນິຍົມໃນພາກພື້ນທີ່ເວົ້າພາສາເຢຍລະມັນຫຼາຍກວ່າໃນພາກພື້ນທີ່ເວົ້າພາສາຝຣັ່ງ ແລະອີຕາລີ. ໃນປີ 1998, ມີພຽງແຕ່ 9 ເປີເຊັນຂອງປະຊາກອນທີ່ມີອາຍຸ 27 ປີໄດ້ຈົບການສຶກສາ. ການສຶກສາສ່ວນຫຼາຍແມ່ນໄດ້ຮັບການອຸດໜູນຈາກລັດ, ເຖິງແມ່ນວ່າຄ່າທຳນຽມມະຫາວິທະຍາໄລໄດ້ເພີ່ມຂຶ້ນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້. ມະນຸດແລະວິທະຍາສາດສັງຄົມແມ່ນຢູ່ໄກສາຂາທີ່ໄດ້ຮັບຄວາມນິຍົມຫຼາຍທີ່ສຸດສໍາລັບການສຶກສາ (27 ສ່ວນຮ້ອຍຂອງໃບປະກາດສະນີຍະບັດ), ໂດຍສະເພາະສໍາລັບແມ່ຍິງ, ຍ້ອນວ່າ 40 ສ່ວນຮ້ອຍຂອງປະຊາກອນນັກຮຽນຍິງເລືອກສາຂາເຫຼົ່ານີ້. ມີພຽງແຕ່ 6 ເປີເຊັນຂອງປະຊາກອນນັກຮຽນຍິງທີ່ສຶກສາວິທະຍາສາດດ້ານວິຊາການ. ຄວາມແຕກຕ່າງໃນພາກພື້ນມີຢູ່, ໂດຍມີນັກສຶກສາທີ່ເວົ້າພາສາຝຣັ່ງຫຼາຍຂຶ້ນເຂົ້າມະຫາວິທະຍາໄລ.

ມາລະຍາດ

ການເຄົາລົບຄວາມເປັນສ່ວນຕົວ ແລະ ການຕັດສິນໃຈແມ່ນຄຸນຄ່າຫຼັກໃນການພົວພັນທາງສັງຄົມ. ໃນສະຖານທີ່ສາທາລະນະເຊັ່ນ: ລົດໄຟ, ຄົນແປກຫນ້າປົກກະຕິບໍ່ເວົ້າກັບກັນແລະກັນ. ຄວາມເມດຕາແລະຄວາມສຸພາບໃນການພົວພັນທາງສັງຄົມຄາດວ່າຈະມີ; ໃນຮ້ານຄ້າຂະຫນາດນ້ອຍ, ລູກຄ້າແລະຜູ້ຂາຍຂອບໃຈເຊິ່ງກັນແລະກັນຫຼາຍຄັ້ງ. ຄວາມແຕກຕ່າງທາງດ້ານວັດທະນະທໍາລະຫວ່າງພາກພື້ນພາສາສາດປະກອບມີການໃຊ້ຫົວຂໍ້ແລະຫນ້າທີ່ເປັນມືອາຊີບເລື້ອຍໆໃນພາກພື້ນທີ່ເວົ້າພາສາເຢຍລະມັນ, ແລະການໃຊ້ການຈູບຫຼາຍກວ່າການຈັບມືໃນພາກພື້ນທີ່ເວົ້າພາສາຝຣັ່ງ.

ສາດສະໜາ

ຄວາມເຊື່ອທາງສາດສະໜາ. ສາສະໜາກາໂຕລິກ ແລະ ໂປເຕສະແຕນ ເປັນສາສະໜາສຳຄັນ. ສໍາລັບສັດຕະວັດແລ້ວ, ກາໂຕລິກເປັນຊົນເຜົ່າສ່ວນນ້ອຍ, ແຕ່ໃນປີ 1990 ມີຊາວກາໂຕລິກ (46 ເປີເຊັນ) ຫຼາຍກວ່າພວກປະທ້ວງ (40 ເປີເຊັນ). ອັດຕາສ່ວນຂອງປະຊາຊົນທີ່ຂຶ້ນກັບໂບດອື່ນໆໄດ້ເພີ່ມຂຶ້ນຕັ້ງແຕ່ປີ 1980. ຊຸມຊົນຊາວມຸດສະລິມ, ເຊິ່ງກວມເອົາຫຼາຍກວ່າ 2 ສ່ວນຮ້ອຍຂອງປະຊາກອນໃນປີ 1990, ແມ່ນຊົນເຜົ່າສ່ວນນ້ອຍທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດຂອງສາສະຫນາ. ຊຸມຊົນຊາວຢິວສະເຫມີມີຂະຫນາດນ້ອຍຫຼາຍແລະມີປະສົບການຈໍາແນກ; ໃນປີ 1866, ຊາວຢິວສະວິດໄດ້ຮັບລັດຖະທໍາມະນູນສິດ​ທິ​ຖື​ໂດຍ​ພົນ​ລະ​ເມືອງ Christian ອື່ນໆ​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ.

ການເຂົ້າໂບດຫຼຸດລົງ, ແຕ່ການປະຕິບັດການອະທິຖານບໍ່ໄດ້ຫາຍໄປ.

ຜູ້ປະຕິບັດສາດສະໜາ. ເຖິງແມ່ນວ່າລັດຖະທໍາມະນູນຮຽກຮ້ອງໃຫ້ແຍກສາດສະຫນາຈັກແລະລັດ, ສາດສະຫນາຈັກຍັງຂຶ້ນກັບລັດ. ໃນຫຼາຍເຂດ, ສິດຍາພິບານ ແລະປະໂລຫິດໄດ້ຮັບເງິນເດືອນເປັນລັດຖະກອນ, ແລະລັດເກັບພາສີຂອງໂບດ. ພາສີເຫຼົ່ານີ້ເປັນຂໍ້ບັງຄັບສໍາລັບບຸກຄົນທີ່ລົງທະບຽນເປັນສະມາຊິກຂອງສາດສະຫນາທີ່ຮັບຮູ້ໂດຍສາທາລະນະເວັ້ນເສຍແຕ່ວ່າພວກເຂົາລາອອກຈາກໂບດຢ່າງເປັນທາງການ. ໃນບາງ cantons, ໂບດຕ່າງໆໄດ້ສະແຫວງຫາເອກະລາດຈາກລັດແລະປະຈຸບັນປະເຊີນກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກທາງດ້ານເສດຖະກິດທີ່ສໍາຄັນ.

ຄວາມຕາຍ ແລະ ຊີວິດຫຼັງ. ໃນອະດີດການຕາຍເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງຊີວິດສັງຄົມຂອງຊຸມຊົນ ແລະມີສ່ວນຮ່ວມໃນພິທີກຳທີ່ຊັດເຈນ, ແຕ່ທ່າອ່ຽງທີ່ທັນສະ ໄໝ ແມ່ນການຫຼຸດຄວາມເຫັນທາງສັງຄົມຂອງຄວາມຕາຍ. ຄົນຕາຍຢູ່ໂຮງໝໍຫຼາຍກວ່າຢູ່ບ້ານ, ເຮືອນງານສົບກໍຈັດພິທີສົບ, ແລະບໍ່ມີພິທີແຫ່ສົບ ຫຼື ນຸ່ງເຄື່ອງໄວ້ອາໄລອີກ.

ການແພດແລະການດູແລສຸຂະພາບ

ໃນສະຕະວັດທີ 20, ອາຍຸຍືນເພີ່ມຂຶ້ນ, ແລະຄ່າໃຊ້ຈ່າຍດ້ານສຸຂະພາບໄດ້ເພີ່ມຂຶ້ນ. ດ້ວຍເຫດນີ້, ລະບົບສາທາລະນະສຸກຈຶ່ງປະເຊີນໜ້າກັບບັນຫາດ້ານຈັນຍາບັນຂອງການຈັດການບໍລິການດ້ານສາທາລະນະສຸກຢ່າງສົມເຫດສົມຜົນ. ຮູບ​ແບບ​ການ​ແພດ​ທາງ​ຊີ​ວະ​ພາບ​ຕາ​ເວັນ​ຕົກ​ແມ່ນ​ເດັ່ນ​ໃນ​ບັນ​ດາ​ອົງ​ການ​ແພດ​ແລະ​ປະ​ຊາ​ກອນ​ສ່ວນ​ໃຫຍ່​,ແລະການນໍາໃຊ້ຢາທໍາມະຊາດຫຼືຢາເສີມ (ການປິ່ນປົວທາງເລືອກໃຫມ່, ການປິ່ນປົວທີ່ແປກປະຫຼາດ, ແລະການປິ່ນປົວພື້ນເມືອງພື້ນເມືອງ) ແມ່ນຈໍາກັດ.

ການສະເຫລີມສະຫລອງທາງໂລກ

ການສະເຫລີມສະຫລອງ ແລະວັນພັກຜ່ອນທີ່ເປັນທາງການແຕກຕ່າງຈາກ canton ກັບ canton. ທົ່ວໄປໃນທົ່ວປະເທດແມ່ນວັນຊາດ (1 ສິງຫາ) ແລະ ວັນປີໃໝ່ (1 ມັງກອນ); ການສະເຫລີມສະຫລອງທາງສາສະຫນາທີ່ແບ່ງປັນໂດຍພວກປະທ້ວງແລະກາໂຕລິກປະກອບມີວັນຄຣິດສະມາດ (25 ເດືອນທັນວາ), ວັນສຸກທີ່ດີ, Easter, Ascension, ແລະ Pentecost.

ສິລະປະ ແລະ ມະນຸດສາດ

ສະໜັບສະໜູນສິລະປະ. ສະຖາບັນຫຼາຍແຫ່ງສະໜັບສະໜູນກິດຈະກໍາວັດທະນະທໍາລວມທັງ cantons ແລະຊຸມຊົນ, confederation, ມູນນິທິ, ບໍລິສັດ, ແລະເອກະຊົນບໍລິຈາກເງິນ. ໃນລະດັບຊາດ, ນີ້ແມ່ນວຽກງານຂອງ Federal Office for Culture and Pro Helvetia, ເປັນພື້ນຖານເອກະລາດທີ່ໄດ້ຮັບທຶນຈາກສະຫະພັນ. ເພື່ອສະຫນັບສະຫນູນນັກສິລະປິນ, ຫ້ອງການວັດທະນະທໍາຂອງລັດຖະບານກາງໄດ້ຖືກແນະນໍາໂດຍຜູ້ຊ່ຽວຊານທີ່ເປັນຕົວແທນຂອງພາກພື້ນທາງດ້ານພາສາແລະມັກຈະເປັນນັກສິລະປິນຕົວເອງ. Pro Helvetia ສະຫນັບສະຫນູນຫຼືຈັດກິດຈະກໍາວັດທະນະທໍາໃນຕ່າງປະເທດ; ​ໃນ​ທົ່ວ​ປະ​ເທດ, ສະໜັບສະໜູນ​ວຽກ​ງານ​ວັນນະຄະດີ ​ແລະ ດົນຕີ ​ແລະ ການ​ແລກປ່ຽນ​ວັດທະນະທຳ​ລະຫວ່າງ​ບັນດາ​ພາກ​ພື້ນ. ການແລກປ່ຽນວັດທະນະທໍາລະຫວ່າງພາກພື້ນເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໂດຍສະເພາະວັນນະຄະດີ, ຍ້ອນວ່າວັນນະຄະດີພາກພື້ນທີ່ແຕກຕ່າງກັນແມ່ນມຸ່ງໄປສູ່ປະເທດເພື່ອນບ້ານທີ່ມີພາສາດຽວກັນ. ພື້ນຖານທີ່ເອີ້ນວ່າ ch -Stiftung, ເຊິ່ງໄດ້ຮັບການສະຫນັບສະຫນູນຈາກ cantons, ສະຫນັບສະຫນູນການແປພາສາຂອງວັນນະຄະດີເປັນພາສາແຫ່ງຊາດອື່ນໆ.

ວັນນະຄະດີ. ວັນນະຄະດີສະທ້ອນເຖິງສະຖານະການພາສາສາດແຫ່ງຊາດ: ຜູ້ຂຽນໜ້ອຍຫຼາຍເຂົ້າເຖິງຜູ້ຊົມລະດັບຊາດຍ້ອນພາສາ ແຕ່ກໍ່ຍ້ອນຄວາມແຕກຕ່າງທາງດ້ານວັດທະນະທຳລະຫວ່າງພາກພື້ນພາສາສາດ. ວັນນະຄະດີສະວິດທີ່ເວົ້າພາສາຝຣັ່ງແມ່ນມຸ່ງໄປສູ່ປະເທດຝຣັ່ງ, ແລະວັນນະຄະດີສະວິດທີ່ເວົ້າພາສາເຢຍລະມັນໄປສູ່ເຢຍລະມັນ; ທັງ​ສອງ​ໄດ້​ມີ​ສ່ວນ​ຮ່ວມ​ໃນ​ສາຍ​ພົວ​ພັນ​ຄວາມ​ຮັກ-ຄວາມ​ກຽດ​ຊັງ​ກັບ​ເພື່ອນ​ບ້ານ imposting ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ແລະ​ພະ​ຍາ​ຍາມ​ທີ່​ຈະ​ສ້າງ​ຕົວ​ຕົນ​ທີ່​ແຕກ​ຕ່າງ​ກັນ.

ສິລະປະກາຟິກ. ສະວິດເຊີແລນມີປະເພນີອັນອຸດົມສົມບູນໃນສິລະປະກາຟິກ; ຊ່າງແຕ້ມຮູບ ແລະນັກແຕ້ມສະວິດເຊີແລນຫຼາຍຄົນເປັນທີ່ຮູ້ຈັກກັນດີໃນລະດັບສາກົນສໍາລັບວຽກງານຂອງເຂົາເຈົ້າ, ຕົ້ນຕໍແມ່ນສໍາລັບການສ້າງໂປສເຕີ, ທະນາຄານ, ແລະຕົວອັກສອນສໍາລັບການພິມ (ຕົວຢ່າງ: Albrecht Dürer, hans Erni, Adrian Frutiger, Urs Graf, Ferdinand Hodler, ແລະ Roger Pfund) .

ສິລະປະການສະແດງ. ນອກເໜືອໄປຈາກໂຮງລະຄອນທີ່ໄດ້ຮັບການອຸດຫນູນ (ໄດ້ຮັບການອຸດຫນູນເລື້ອຍໆຕາມເມືອງ), ໂຮງລະຄອນທີ່ໄດ້ຮັບການອຸດຫນູນບາງສ່ວນ ແລະບໍລິສັດສະໝັກຫຼິ້ນກໍ່ສະເໜີລາຍການທີ່ອຸດົມສົມບູນໃຫ້ກັບຜູ້ຊົມຂອງເຂົາເຈົ້າ, ດ້ວຍການຜະລິດທັງພາຍໃນ ແລະຕ່າງປະເທດ. ປະຫວັດສາດຂອງການເຕັ້ນລໍາໃນສະວິດເຊີແລນກໍ່ເລີ່ມຕົ້ນໃນຕົ້ນສະຕະວັດທີ 20, ໃນເວລາທີ່ນັກເຕັ້ນລໍາແລະນັກເຕັ້ນລໍາສາກົນທີ່ມີຊື່ສຽງໄດ້ຂໍລີ້ໄພຢູ່ໃນສະວິດເຊີແລນ.

ລັດຂອງວິທະຍາສາດທາງດ້ານຮ່າງກາຍແລະສັງຄົມ

ວິທະຍາສາດທາງດ້ານຮ່າງກາຍໄດ້ຮັບເງິນທຶນໃນລະດັບສູງເນື່ອງຈາກວ່າພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ຖືກພິຈາລະນາສໍາຄັນສໍາລັບການຮັກສາແລະເສີມສ້າງຕໍາແຫນ່ງເຕັກໂນໂລຊີແລະເສດຖະກິດຂອງປະເທດ. ການຄົ້ນຄວ້າປະເທດສະວິດໃນວິທະຍາສາດທາງດ້ານຮ່າງກາຍມີຊື່ສຽງລະດັບສາກົນທີ່ດີເລີດ. ແຫຼ່ງຄວາມກັງວົນທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນແມ່ນວ່ານັກຄົ້ນຄວ້າໄວຫນຸ່ມຈໍານວນຫຼາຍທີ່ໄດ້ຮັບການຝຶກອົບຮົມໃນສະວິດເຊີແລນຍ້າຍໄປປະເທດອື່ນໆເພື່ອຊອກຫາໂອກາດທີ່ດີກວ່າທີ່ຈະສືບຕໍ່ກິດຈະກໍາການຄົ້ນຄວ້າຂອງເຂົາເຈົ້າຫຼືພັດທະນາການນໍາໃຊ້ການຄົ້ນພົບຂອງເຂົາເຈົ້າ.

ສະພາບການຂອງວິທະຍາສາດສັງຄົມມີທ່າອ່ຽງໃນແງ່ດີ ໜ້ອຍລົງ ເນື່ອງຈາກລະດັບເງິນທຶນຕໍ່າ ແລະ ຂາດສະຖານະພາບ ແລະ ຄວາມສົນໃຈຂອງປະຊາຊົນ.

ບັນນານຸກົມ

Bergier, J.-F. Guillaume Tell , 1988.

——. ສະວິດເຊີແລນ ແລະຜູ້ອົບພະຍົບໃນຍຸກນາຊີ, 1999.

Bickel, H., ແລະ R. Schläpfer. Mehrsprachigkeit – eine Herausforderung, 1984.

Blanc, O., C. Cuénoud, M. Diserens, et al. Les Suisses Vontils Disparaître? La Population de la Suisse: ບັນຫາ, ທັດສະນະ, ການເມືອງ, 1985.

Bovay, C., ແລະ F. Rais. L'Evolution de l'Appartenance Religieuse et Confessionnelle en Suisse, 1997.

Campiche, R. J., et al. Croire en Suisse(s): ວິເຄາະ des Résultats de l'Enquête Menée en 1988/1989 sur la Religion des Suisses, 1992.

ເບິ່ງ_ນຳ: ເຊກ

ຄະນະກໍາມະ de la Compréhension du Conseil National et du Conseil des ອີຕາສ. "Nous Soucier de nos Incomprehensions": Rapport des Commissions de la Compréhension, 1993.

Conférence Suisse des Directeurs Cantonaux de l'Instruction Publique. Quelles Langues Apprendre en Suisse Pendant la Scolarité Obligatoire? Rapport d'un Groupe d'Expers Mandatés par la Commission Formation Générale pour Elaborer un "Concept Général pour l'Enseignement des Langues," 1998.

Cunha, A., J.-P. Leresche, I. Vez. Pauvreté Urbaine: le Lien et les Lieux, 1998.

Département Fédéral de l'Intérieur. Le Quadrilinguisme en Suisse – Présent et Futur: ການວິເຄາະ, ຂໍ້ສະເໜີ et Recommandations d'un Groupe de Travail du DFI, 1989.

du Bois, P. Alémaniques et Romands, entre Unité et Discorde: Histoire et Actualité, 1999.

Fluder, R., et al. Armut verstehen – Armut Bekämpfen: Armutberichterstattung aus der Sicht der Statistik, 1999.

Flüeler, N., S. Stiefel, M. E. Wettstein, ແລະ R.Widmer. La Suisse: De la Formation des Alpes à la Quête du Futur, 1975.

Giugni, M., ແລະ F. Passy. Histoires de Mobilization Politique en Suisse: De la Contestation à l'Integration, 1997.

Gonseth, M.-O. ຮູບພາບ de la Suisse: Schauplatz Schweiz, 1990.

Haas, W. "Schweiz." ໃນ U. Ammon, N. Dittmar, K. J. Mattheier, eds., Sociolinguistics: S. An International Handbook of the Science of Languageແລະສັງຄົມ, 1988.

Haug, W. La Suisse: Terre d'Immigration, Société Multiculturelle: Eléments pour une Politique de Migration 1995.

Hogg , M., N. Joyce, D. Abrams. "Diglossia ໃນສະວິດເຊີແລນ? ການວິເຄາະຕົວຕົນທາງສັງຄົມຂອງການປະເມີນຜົນຂອງລໍາໂພງ." Journal of Language and Social Psychology, 3:185–196, 1984.

Hugger, P., ed. Les Suisses: Modes de Vie, Traditions, Mentalités, 1992.

Im Hof, U. Mythos Schweiz: Identität – Nation – Geschichte 1291–1991, 1991.

Jost, H. U. "Der Helvetische Nationalismus: Nationale Lentität, Patriotismus, Rassismus und Ausgrenzungen in der Schweiz des 20. Jahrhunderts." ໃນ H.-R. Wicker, Ed., Nationalismus, Multikulturalismus und Ethnizität: Beiträge zur Deutung von Sozialer und Politischer Einbindung und Ausgrenzung, 1998.

Kieser, R., ແລະ K. R. Spillmann, eds. ປະເທດສະວິດເຊີແລນໃໝ່: ບັນຫາ ແລະນະໂຍບາຍ, 1996.

Kreis, G. Helvetia im Wandel der Zeiten: Die Geschichte einer Nationalen Repräsentationsfigur, 1991.

——. La Suisse Chemin Faisant: Rapport de Synthèse du Program National de Recherche 21 "Pluralisme Culturel et Identité nationale," 1994.

——. La Suisse dans l'Histoire, de 1700 à nos Jours, 1997.

Kriesi, H., B. Wernli, P. Sciarini, ແລະ M. Gianni. Le Clivage Linguistique: ບັນຫາການເຂົ້າໃຈຄວາມເຂົ້າໃຈCommunautés Linguistiques en Suisse, 1996.

Lüdi, G., B. Py, J.-F. de Pietro, R. Franceschini, M. Matthey, C. Oesch-Serra, ແລະ C. Quiroga. Changement de Langage et Langage du Changement: Aspects Linguistiques de la Migration Interne en Suisse, 1995.

——. I. Werlen, ແລະ R. Franceschini, eds. Le Paysage Linguistique de la Suisse: Recensement Fédéral de la Population 1990, 1997.

Office Fédéral de la Statistique. Le Défi Démographique: Perspectives pour la Suisse: Rapport de l'Etat-Major de Propsective de l'Administration Fédérale: Incidences des Changements Démographiques sur Différentes Politiques Sectorielles, 1996. <32> Enquête Suisse sur la Santé: Santé et Comportement vis-á-vis de la Santé en Suisse: Résultats Détaillés de la Première Enquête Suisse sur la Santé 1992/93, 1998.

Racine, J.-B., ແລະ C. Raffestin. Nouvelle Géographie de la Suisse et des Suisses, 1990.

Steinberg, J. ເປັນຫຍັງສະວິດເຊີແລນ? 2d ​​ed., 1996.

ສະພາວິທະຍາສາດສະວິດ. "Revitalising Swiss Social Science: ບົດລາຍງານການປະເມີນຜົນ." ນະໂຍບາຍການຄົ້ນຄວ້າ FOP, vol. 13, 1993.

Weiss, W., ed. La Santé en Suisse, 1993.

Windisch, U. Les Relations Quotidiennes entre Romands et Suisses Allemands: Les Cantons Bilingues de Friborg et du Valais, 1992.

—T ANIA O GAY

ເບິ່ງ_ນຳ: ສາສະຫນາແລະວັດທະນະທໍາສະແດງອອກ - ລັດເວຍອ່ານບົດຄວາມກ່ຽວກັບກຽດສັກສີທາງດ້ານສັງຄົມລະຫວ່າງຊາວສະວິດເຢຍລະມັນໂດຍບໍ່ຄໍານຶງເຖິງລະດັບການສຶກສາຫຼືຊັ້ນສັງຄົມເພາະວ່າພວກເຂົາແຕກຕ່າງກັນຊາວສະວິດເຢຍລະມັນຈາກເຍຍລະມັນ. ຊາວເຢຍລະມັນສະວິດມັກຈະບໍ່ຮູ້ສຶກສະດວກສະບາຍໃນການເວົ້າພາສາເຢຍລະມັນມາດຕະຖານ; ເຂົາເຈົ້າມັກເວົ້າພາສາຝຣັ່ງໃນເວລາພົວພັນກັບສະມາຊິກຂອງຊົນເຜົ່າສ່ວນນ້ອຍທີ່ເວົ້າພາສາຝຣັ່ງ.

ໃນພາກພື້ນທີ່ເວົ້າພາສາຝຣັ່ງ, ພາສາຝຣັ່ງ-Provencal ຕົ້ນສະບັບເກືອບຈະຫາຍໄປໃນເງື່ອນໄຂຂອງພາສາຝຣັ່ງມາດຕະຖານທີ່ມີສີໂດຍສໍານຽງພາກພື້ນແລະລັກສະນະ lexical ບາງ.

ພາກພື້ນທີ່ເວົ້າພາສາອິຕາລີແມ່ນສອງພາສາ, ແລະປະຊາຊົນເວົ້າພາສາອິຕາລີມາດຕະຖານເຊັ່ນດຽວກັນກັບພາສາທ້ອງຖິ່ນທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ເຖິງແມ່ນວ່າສະຖານະພາບທາງສັງຄົມຂອງພາສາທ້ອງຖິ່ນແມ່ນຕໍ່າ. ຫຼາຍກວ່າເຄິ່ງຫນຶ່ງຂອງປະຊາກອນທີ່ເວົ້າພາສາອິຕາລີທີ່ອາໄສຢູ່ໃນສະວິດເຊີແລນບໍ່ແມ່ນມາຈາກ Ticino ແຕ່ມີຕົ້ນກໍາເນີດຂອງອິຕາລີ. Romansh, ເປັນພາສາ Romance ຂອງກຸ່ມ Rhaetian, ເປັນພາສາດຽວສະເພາະຂອງສະວິດເຊີແລນຍົກເວັ້ນສອງພາສາແມ່

ສະວິດເຊີແລນ ເວົ້າໃນພາກຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້ຂອງອິຕາລີ. ມີຄົນໜ້ອຍຫຼາຍເວົ້າພາສາໂລມັນ, ແລະຫຼາຍຄົນເຫຼົ່ານັ້ນອາໄສຢູ່ນອກເຂດພາສາ Romansh ໃນບາງສ່ວນຂອງເຂດພູສູງຂອງ Graubünden. ອໍານາດການປົກຄອງ Cantonal ແລະລັດຖະບານກາງໄດ້ປະຕິບັດມາດຕະການເພື່ອຮັກສາພາສານີ້ແຕ່ຜົນສໍາເລັດໃນໄລຍະຍາວແມ່ນໄພຂົ່ມຂູ່ຕໍ່ຄວາມສໍາຄັນຂອງຜູ້ເວົ້າ Romansh.

ເນື່ອງຈາກວ່າ cantons ທີ່ກໍ່ຕັ້ງແມ່ນເວົ້າພາສາເຢຍລະມັນ, ຄໍາຖາມຂອງ multilingualism ປາກົດຢູ່ໃນສະຕະວັດທີສິບເກົ້າເທົ່ານັ້ນ, ໃນເວລາທີ່ ສະວິດເຊີແລນ ຈາກວິກິພີເດຍcantons ທີ່ເວົ້າພາສາຝຣັ່ງແລະ Ticino ທີ່ເວົ້າພາສາອິຕາລີໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມ confederation. ໃນປີ 1848, ລັດຖະທໍາມະນູນຂອງລັດຖະບານກາງໄດ້ລະບຸໄວ້ວ່າ, "ເຢຍລະມັນ, ຝຣັ່ງ, ອິຕາລີແລະ Romansh ແມ່ນພາສາແຫ່ງຊາດຂອງສະວິດເຊີແລນ. ເຢຍລະມັນ, ຝຣັ່ງ, ແລະອິຕາລີແມ່ນພາສາທາງການຂອງສະຫະພັນ." ບໍ່ຈົນກ່ວາ 1998 ສະຫະພັນໄດ້ສ້າງຕັ້ງນະໂຍບາຍພາສາ, ຢືນຢັນຄືນຫຼັກການຂອງ quadrilinguism (ສີ່ພາສາ) ແລະຄວາມຕ້ອງການທີ່ຈະສົ່ງເສີມ Romansh ແລະ Italian. ເຖິງວ່າຈະມີຄວາມແຕກຕ່າງຂອງ cantonal ໃນລະບົບການສຶກສາ, ນັກຮຽນທຸກຄົນໄດ້ຮຽນຮູ້ຢ່າງຫນ້ອຍຫນຶ່ງໃນພາສາແຫ່ງຊາດອື່ນໆ. ຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ການເວົ້າຫຼາຍພາສາແມ່ນຄວາມເປັນຈິງສໍາລັບປະຊາກອນສ່ວນນ້ອຍ (28 ເປີເຊັນໃນປີ 1990).

ສັນຍາລັກ. ສັນຍາລັກແຫ່ງຊາດສະທ້ອນເຖິງຄວາມພະຍາຍາມທີ່ຈະບັນລຸຄວາມສາມັກຄີ ໃນຂະນະທີ່ຮັກສາຄວາມຫຼາກຫຼາຍ. ປ່ອງຢ້ຽມ​ແກ້ວ​ສີ​ຂອງ​ຫໍ​ສະພາ​ຂອງ​ສະພາ​ແຫ່ງ​ຊາດ​ສະ​ແດງ​ໃຫ້​ເຫັນ​ທຸງປະຈຳ​ຊາດ​ທີ່​ໄດ້​ນຳ​ມາ​ໂຮມ​ກັນ​ຢູ່​ໃນ​ເຄື່ອງໝາຍ​ຊາດ​ຂອງ​ກາ​ຂາວ​ເທິງ​ພື້ນ​ສີແດງ, ອ້ອມ​ຮອບ​ດ້ວຍ​ຄຳ​ຂວັນ Unus pro omnibus, omnes pro uno ("ໜຶ່ງ. ສໍາລັບທັງຫມົດ, ທັງຫມົດສໍາລັບຫນຶ່ງ"). ທຸງຊາດ, ໄດ້ຮັບການຮັບຮອງເອົາຢ່າງເປັນທາງການໃນປີ 1848, ມີຕົ້ນກໍາເນີດໃນສະຕະວັດທີສິບສີ່, ເນື່ອງຈາກວ່າ cantons confederate ທໍາອິດຕ້ອງການເຄື່ອງຫມາຍທົ່ວໄປສໍາລັບການຮັບຮູ້ລະຫວ່າງກອງທັບຂອງເຂົາເຈົ້າ. ໄມ້ກາງແຂນສີຂາວຢູ່ເທິງພື້ນສີແດງແມ່ນມາຈາກທຸງຂອງ canton of Schwyz, ເຊິ່ງມີພື້ນຫລັງສີແດງທີ່ສະແດງເຖິງຄວາມຍຸດຕິທໍາອັນສັກສິດແລະການເປັນຕົວແທນຂະຫນາດນ້ອຍຂອງພຣະຄຣິດ.ຢູ່ເທິງໄມ້ກາງແຂນຢູ່ແຈເບື້ອງຊ້າຍດ້ານເທິງ. ເນື່ອງຈາກຄວາມໂຫດຮ້າຍຂອງທະຫານ Schwyz, ສັດຕູຂອງພວກເຂົາໄດ້ໃຊ້ຊື່ຂອງ canton ນີ້ເພື່ອກໍານົດ cantons confederated ທັງຫມົດ.

ຫຼັງ​ຈາກ​ການ​ສ້າງ​ຕັ້ງ​ລັດ​ສະ​ຫະ​ພັນ​ລັດ​, ໄດ້​ມີ​ຄວາມ​ພະ​ຍາ​ຍາມ​ເພື່ອ​ສົ່ງ​ເສີມ​ສັນ​ຍາ​ລັກ​ແຫ່ງ​ຊາດ​ທີ່​ຈະ​ເພີ່ມ​ທະ​ວີ​ການ​ເປັນ​ສັນ​ຍາ​ລັກ​ຂອງ​ຊາດ​. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງ cantonal ບໍ່ເຄີຍສູນເສຍຄວາມສໍາຄັນຂອງຕົນແລະສັນຍາລັກແຫ່ງຊາດມັກຈະຖືກພິຈາລະນາປອມ. ວັນຊາດ (1 ສິງຫາ) ບໍ່ໄດ້ກາຍເປັນວັນພັກຢ່າງເປັນທາງການຈົນກ່ວາໃນຕອນທ້າຍຂອງສະຕະວັດທີ 20. ການ​ສະ​ເຫຼີມ​ສະ​ຫຼອງ​ວັນ​ແຫ່ງ​ຊາດ​ແມ່ນ​ມັກ​ຈະ​ງຸ່ມ​ງ່າມ, ເປັນ​ຈໍາ​ນວນ​ຫນ້ອຍ​ທີ່​ຈະ​ຮູ້​ເພງ​ຊາດ. ເພງນຶ່ງໄດ້ຮັບໃຊ້ເປັນເພງຊາດມາເປັນເວລານຶ່ງສັດຕະວັດ ແຕ່ຖືກວິພາກວິຈານຍ້ອນຄຳເວົ້າທີ່ຄ້າຍກັບສົງຄາມ ແລະເນື່ອງຈາກວ່າເນື້ອເພງຂອງມັນແມ່ນຄ້າຍໆກັບເພງຊາດອັງກິດ. ອັນນີ້ເຮັດໃຫ້ລັດຖະບານກາງປະກາດ “ເພງສະດຸດີຂອງສະວິດ” ອີກເພງໜຶ່ງຍອດນິຍົມ, ເປັນເພງຊາດຢ່າງເປັນທາງການໃນປີ 1961, ເຖິງແມ່ນວ່າເພງນີ້ບໍ່ໄດ້ເປັນທາງການຈົນຮອດປີ 1981.

William Tell ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກກັນຢ່າງກວ້າງຂວາງວ່າເປັນວິລະຊົນແຫ່ງຊາດ. ລາວໄດ້ຖືກນໍາສະເຫນີເປັນຕົວເລກປະຫວັດສາດທີ່ອາໃສຢູ່ໃນພາກກາງຂອງສະວິດເຊີແລນໃນລະຫວ່າງສະຕະວັດທີສິບສີ່, ແຕ່ວ່າການມີຢູ່ຂອງລາວບໍ່ເຄີຍໄດ້ຮັບການພິສູດ. ຫຼັງ​ຈາກ​ທີ່​ບໍ່​ຍອມ​ກົ້ມ​ຫົວ​ໃສ່​ສັນ​ຍາ​ລັກ​ຂອງ​ພະ​ລັງ​ງານ Hapsburg, Tell ໄດ້​ຖືກ​ບັງ​ຄັບ​ໃຫ້​ຍິງ​ລູກ​ທະ​ນູ​ໃສ່​ຫມາກ​ໂປມ​ທີ່​ວາງ​ໄວ້​ເທິງ​ຫົວ​ຂອງ​ລູກ​ຊາຍ​ຂອງ​ຕົນ. ລາວປະສົບຜົນສໍາເລັດແຕ່ຖືກຈັບຍ້ອນການກະບົດ. ເລື່ອງຂອງ William Tellເປັນສັນຍາລັກສໍາລັບຄວາມກ້າຫານຂອງປະຊາຊົນ alpine ທີ່ປະຕິເສດສິດອໍານາດຂອງຜູ້ພິພາກສາຕ່າງປະເທດແລະກະຕືລືລົ້ນເພື່ອເອກະລາດແລະເສລີພາບ, ສືບຕໍ່ປະເພນີຂອງ "ສາມສະວິດ" ທໍາອິດທີ່ໄດ້ສາບານຕົວເດີມຂອງພັນທະມິດໃນປີ 1291.

Helvetia ເປັນສັນຍາລັກແຫ່ງຊາດຂອງແມ່ຍິງ. ເປັນສັນຍາລັກຂອງລັດຂອງລັດຖະບານກາງນໍາເອົາ cantons ຮ່ວມກັນ, ນາງມັກຈະເປັນຕົວແທນ (ຕົວຢ່າງ, ໃນຫຼຽນ) ເປັນແມ່ຍິງອາຍຸກາງທີ່ຫມັ້ນໃຈ, ເປັນແມ່ທີ່ບໍ່ລໍາອຽງສ້າງຄວາມສາມັກຄີລະຫວ່າງລູກຂອງນາງ. Helvetia ປະກົດຕົວກັບການສ້າງສະຫະພັນໃນປີ 1848. ທັງສອງສັນຍາລັກຍັງຖືກນໍາໃຊ້: ບອກສໍາລັບເອກະລາດແລະເສລີພາບຂອງປະຊາຊົນສະວິດແລະ Helvetia ສໍາລັບຄວາມສາມັກຄີແລະຄວາມສາມັກຄີໃນສະຫະພັນ.

ປະຫວັດສາດ ແລະ ການພົວພັນຊົນເຜົ່າ

ການປະກົດຕົວຂອງປະເທດຊາດ. ການກໍ່ສ້າງປະເທດຊາດໄດ້ແກ່ຍາວເຖິງຫົກສັດຕະວັດ, ຫຼັງຈາກຄໍາສາບານເດີມໃນປີ 1291, ໃນເວລາທີ່ cantons ຂອງ Uri, Schwyz, ແລະ Unterwald ໄດ້ສິ້ນສຸດລົງເປັນພັນທະມິດ. ສະຖານະການທີ່ແຕກຕ່າງກັນພາຍໃຕ້ການທີ່ cantons ເຂົ້າຮ່ວມບັນຊີ confederation ສໍາລັບຄວາມແຕກຕ່າງໃນລະດັບຂອງການຕິດພັນກັບ "ປະເທດຊາດ," ເປັນຄໍາສັບທີ່ບໍ່ຄ່ອຍໃຊ້ໃນສະວິດເຊີແລນ.

ຮູບແບບຂອງປະເທດຊາດເປັນເອກະພາບໄດ້ຖືກທົດສອບໂດຍສາທາລະນະລັດ Helvetian (1798-1803) ໂດຍ Napoleon Bonaparte, ຜູ້ທີ່ພະຍາຍາມເຮັດໃຫ້ປະເທດສະວິດເຊີແລນເປັນປະເທດສູນກາງ. ສາ​ທາ​ລະ​ນະ​ລັດ​ໄດ້​ຍົກ​ເລີກ​ການ​ປົກ​ຄອງ​ຂອງ​ບາງ​ຫົວ​ເມືອງ​ໂດຍ​ອື່ນໆ, cantons ທັງ​ຫມົດ​ໄດ້​ກາຍ​ເປັນ​ຄູ່​ຮ່ວມ​ມື​ຢ່າງ​ເຕັມ​ທີ່​ໃນສະຫະພັນ, ແລະລັດຖະສະພາຊາທິປະໄຕທໍາອິດໄດ້ຖືກສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນ. ຄວາມບໍ່ພຽງພໍຂອງຮູບແບບການລວມສູນໄດ້ເຫັນໄດ້ຊັດເຈນຢ່າງໄວວາ, ແລະໃນປີ 1803 Napoleon ໄດ້ສ້າງຕັ້ງລັດຖະບານກາງຄືນໃຫມ່. ຫຼັງ​ຈາກ​ການ​ພັງ​ທະ​ລາຍ​ຂອງ​ຈັກ​ກະ​ພັດ​ຂອງ​ພຣະ​ອົງ​ໃນ​ປີ 1814​, ຊາວ​ສອງ canton ໄດ້​ລົງ​ນາມ​ໃນ​ສັນ​ຍາ​ລັດ​ຖະ​ບານ​ກາງ​ໃຫມ່ (1815​)​, ແລະ​ຄວາມ​ເປັນ​ກາງ​ຂອງ​ສະ​ວິດ​ເຊີ​ແລນ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ຍອມ​ຮັບ​ໂດຍ​ປະ​ເທດ​ເອີ​ຣົບ​.

ຄວາມເຄັ່ງຕຶງລະຫວ່າງບັນດາເຂດປົກຄອງໄດ້ເກີດເປັນຂໍ້ຂັດແຍ່ງລະຫວ່າງພວກເສລີນິຍົມ ແລະພວກອະນຸລັກນິຍົມ, ລະຫວ່າງເຂດອຸດສາຫະກຳ ແລະ ເຂດຊົນນະບົດ, ແລະລະຫວ່າງບັນດາເຂດປົກຄອງຂອງພວກປະທ້ວງ ແລະກາໂຕລິກ. ພວກອິດສະລະໄດ້ຕໍ່ສູ້ເພື່ອສິດທິທາງດ້ານການເມືອງທີ່ເປັນທີ່ນິຍົມ ແລະການສ້າງສະຖາບັນຂອງລັດຖະບານກາງ ທີ່ຈະອະນຸຍາດໃຫ້ສະວິດເຊີແລນກາຍເປັນລັດທີ່ທັນສະໄຫມ. ບັນດາ​ເຂດ​ອະນຸລັກ​ນິຍົມ​ໄດ້​ປະຕິ​ເສດ​ທີ່​ຈະ​ປັບປຸງ​ສົນທິສັນຍາ 1815, ​ເຊິ່ງຮັບປະກັນ​ອະທິປະ​ໄຕ​ຂອງ​ຕົນ ​ແລະ ​ໃຫ້​ອຳນາດ​ການ​ປົກຄອງ​ພາຍ​ໃນ​ສະຫະພັນ​ຫຼາຍ​ກວ່າ​ປະຊາກອນ ​ແລະ ​ເສດຖະກິດ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ຮັບປະກັນ. ຄວາມເຄັ່ງຕຶງນີ້ໄດ້ເຮັດໃຫ້ເກີດສົງຄາມກາງເມືອງຂອງ Sonderbund (1847), ເຊິ່ງເຈັດ cantons ຂອງກາໂຕລິກໄດ້ຖືກ defeated ໂດຍທະຫານລັດຖະບານກາງ. ລັດຖະທໍາມະນູນຂອງລັດຂອງລັດຖະບານກາງໄດ້ສະຫນອງວິທີການທີ່ດີກວ່າການເຊື່ອມໂຍງສໍາລັບ cantons. ລັດຖະທໍາມະນູນຂອງປີ 1848 ໄດ້ໃຫ້ຮູບແບບປະຈຸບັນຂອງປະເທດຍົກເວັ້ນການສ້າງ canton of Jura, ເຊິ່ງແຍກອອກຈາກ canton of Bern ໃນປີ 1978.

ເອກະລັກແຫ່ງຊາດ. ສະ​ວິດ​ເຊີ​ແລນ​ແມ່ນ​ການ​ແກ້​ໄຂ​ຂອງ​ພາກ​ພື້ນ​ຂະ​ຫນາດ​ນ້ອຍ​ທີ່​ຄ່ອຍໆ​ເຂົ້າ​ຮ່ວມ​ສະ​ມາ​ຄົມ​ບໍ່​ໄດ້ຍ້ອນ​ວ່າ​ຕົວ​ຕົນ​ທີ່​ມີ​ສ່ວນ​ຮ່ວມ​ແຕ່​ຍ້ອນ​ວ່າ​ສະຫະພັນ​ໄດ້​ປະກົດ​ຕົວ​ເພື່ອ​ຮັບປະກັນ​ເອກະລາດ​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ. ຄວາມເປັນຢູ່ຂອງເອກະລັກຂອງຊາດທີ່ຈະຂ້າມຄວາມແຕກຕ່າງທາງພາສາສາດ, ພາສາ, ແລະສາສະ ໜາ ແມ່ນຍັງຖືກໂຕ້ວາທີ. ມີການສັ່ນສະເທືອນລະຫວ່າງການສົນທະນາທີ່ພໍໃຈຕົນເອງກ່ຽວກັບຜູ້ທີ່ໄດ້ຮັບພອນທີ່ຖືວ່າຕົນເອງເປັນແບບຢ່າງສໍາລັບຜູ້ອື່ນແລະຄໍາເວົ້າທີ່ກຽດຊັງຕົນເອງທີ່ຕັ້ງຄໍາຖາມເຖິງຄວາມເປັນຢູ່ຂອງຊາດ: ຄໍາຂວັນທີ່ວ່າ "Suiza no existe," ທີ່ໃຊ້ຢູ່ຫໍສະວິດເຊີແລນຢູ່ທີ່ ງານວາງສະແດງສາກົນ Seville ໃນປີ 1992, ສະທ້ອນໃຫ້ເຫັນວິກິດການເອກະລັກທີ່ສະວິດເຊີແລນປະເຊີນໃນ 1991 ໃນເວລາທີ່ມັນໄດ້ສະເຫຼີມສະຫຼອງເຈັດຮ້ອຍປີຂອງການມີຢູ່.

ການທົບທວນຄືນພາບພົດຂອງຊາດເປັນຜົນມາຈາກການປະຕິບັດຕໍ່ທະນາຄານຂອງປະເທດຕໍ່ຊາວຢິວ

ອາຄານແບບດັ້ງເດີມໃນສ່ວນເກົ່າຂອງເຈນີວາ. ການຮັກສາມໍລະດົກທາງສະຖາປັດຕະຍະກໍາຂອງປະເທດແມ່ນພິຈາລະນາທີ່ສໍາຄັນໃນທົ່ວປະເທດສະວິດເຊີແລນ. ກອງທຶນໃນລະຫວ່າງສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ II. ໃນປີ 1995, ການເປີດເຜີຍສາທາລະນະໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນກ່ຽວກັບການ "ນອນ" ບັນຊີຢູ່ໃນທະນາຄານຂອງສະວິດເຊີແລນທີ່ຜູ້ຖືໄດ້ຫາຍໄປໃນລະຫວ່າງການຂ້າລ້າງເຊື້ອຊາດ Nazi. ນັກປະຫວັດສາດໄດ້ຕີພິມບົດວິຈານທີ່ວິຈານກ່ຽວກັບພຶດຕິກໍາຂອງທະນາຄານແລະອົງການປົກຄອງລັດຖະບານກາງຂອງສະວິດໃນລະຫວ່າງໄລຍະເວລາທີ່ຊາວອົບພະຍົບຫລາຍພັນຄົນໄດ້ຮັບການຍອມຮັບ, ແຕ່ອີກຫລາຍພັນຄົນໄດ້ຖືກສົ່ງກັບຄືນໄປສູ່ການເສຍຊີວິດທີ່ເປັນໄປໄດ້. ຜູ້ຂຽນຂອງການວິເຄາະເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ຖືກກ່າວຫາວ່າດູຖູກປະເທດຂອງພວກເຂົາ. ມັນໃຊ້ເວລາຫ້າສິບປີສໍາລັບການເຕີບໃຫຍ່ພາຍໃນແລະການກ່າວຫາຂອງສາກົນສໍາລັບການທົບທວນຄືນປະຫວັດສາດທີ່ມີຄວາມສໍາຄັນຂອງປະເທດທີ່ຜ່ານມາແລະມັນໄວເກີນໄປທີ່ຈະປະເມີນວ່າການກວດສອບຕົນເອງນີ້ມີຜົນກະທົບແນວໃດຕໍ່ເອກະລັກຂອງຊາດ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ມັນອາດຈະເປັນຕົວແທນຂອງໄລຍະເວລາຂອງຄວາມສົງໃສລວມທີ່ໄດ້ຫມາຍທົດສະວັດທີ່ຜ່ານມາຂອງສະຕະວັດ twentieth ໄດ້.

ການພົວພັນຊົນເຜົ່າ. ແນວ​ຄິດ​ຂອງ​ຊົນ​ເຜົ່າ​ແມ່ນ​ບໍ່​ຄ່ອຍ​ໄດ້​ນໍາ​ໃຊ້​ໃນ​ປະ​ເທດ​ທີ່​ມີ​ແນວ​ຄວາມ​ຄິດ​ຂອງ​ກຸ່ມ​ພາ​ສາ​ຫຼື​ວັດ​ທະ​ນະ​ທໍາ​ເປັນ​ທີ່​ນິ​ຍົມ​. ການອ້າງອີງເຖິງຊົນເຜົ່າແມ່ນຫາຍາກຫຼາຍກ່ຽວກັບ 4 ກຸ່ມພາສາແຫ່ງຊາດ. ຊົນເຜົ່າເນັ້ນເຖິງຄວາມຮັບຮູ້ຂອງເອກະລັກລວມທີ່ອີງໃສ່ປະຫວັດຄວາມເປັນມາ ແລະ ຮາກຝອຍຮ່ວມທີ່ຖ່າຍທອດຈາກລຸ້ນສູ່ລຸ້ນ. ໃນປະເທດສະວິດເຊີແລນ, ສະມາຊິກໃນກຸ່ມພາສາແມ່ນຂຶ້ນກັບການສ້າງຕັ້ງຢູ່ໃນອານາເຂດທີ່ກໍານົດທາງດ້ານພາສາສາດເຊັ່ນດຽວກັນກັບມໍລະດົກວັດທະນະທໍາແລະພາສາຂອງບຸກຄົນ. ອີງຕາມຫຼັກການຂອງອານາເຂດຂອງພາສາ, ຜູ້ອົບພະຍົບພາຍໃນໄດ້ຖືກບັງຄັບໃຫ້ໃຊ້ພາສາຂອງອານາເຂດໃຫມ່ໃນການຕິດຕໍ່ກັບອໍານາດການປົກ, ແລະບໍ່ມີໂຮງຮຽນສາທາລະນະທີ່ເດັກນ້ອຍຂອງເຂົາເຈົ້າສາມາດໄດ້ຮັບການສຶກສາໃນພາສາຕົ້ນສະບັບຂອງພໍ່ແມ່. ອົງປະກອບຂອງປະຊາກອນໃນພາກພື້ນພາສາທີ່ແຕກຕ່າງກັນແມ່ນເປັນຜົນມາຈາກປະຫວັດສາດອັນຍາວນານຂອງການແຕ່ງງານແລະການຍົກຍ້າຍພາຍໃນ, ແລະມັນຈະເປັນການຍາກທີ່ຈະກໍານົດ.