سازمان اجتماعی. مردم جامعه خود را به عنوان یک تن از خویشاوندان می دانند که دارای زبان، فرهنگ و قلمرو مشترک هستند و به شدت از مردم همسایه دور شده اند. بخش های مسکونی که بدنه سیاست را تقریباً به نصف تقسیم می کنند، اعضای آن رقابت دوستانه ای دارند. جمعیت بیشتر به دودمان پدری مالک زمین تقسیم می شود. مردان این گروه‌ها قبلاً شامل کلوپ‌های مردانه بودند که فعالیت‌هایشان شامل آیین‌های مذهبی اجدادی و رقابت‌های نه چندان دوستانه در توزیع رقابتی سیب‌زمینی و خوک و گرفتن انتقام ـ یا غرامت ـ برای مرگ یا جراحتی بود که توسط گروهی دیگر وارد می‌شد. با این حال، بیشتر زندگی اجتماعی سیو شامل مشارکت در آن دسته از روابطی است که اعضای این گروه‌ها را به هم پیوند می‌دهند، یعنی روابطی که بین فامیل‌ها، دایی‌ها و برادرزاده‌های مادری، و همسران سنی (قبلاً، مردانی که در جوانی با هم شروع شده بودند) .

سازمان سیاسی. رهبران سنتی تعدادی از نقش های تعیین شده و به دست آمده را ترکیب کردند. اولاً، آنها پسران اول، رهبران باشگاه و رؤسای دودمان بودند. دوم، از آنها انتظار می رفت که عملکرد برتر در باغبانی، صنعتگری، تجارت، خطابه، دیپلماسی، مهارت مبارزه، ضیافت رقابتی و یادگیری از خود نشان دهند. کسانی که در این فعالیت‌های متنوع، البته با کمک همسران و حامیانشان، بسیار موفق بودند، حقیقت داشتند.مردان بزرگی که در کل جامعه نفوذ داشتند.

کنترل اجتماعی. رفتارهای ضداجتماعی و خشونت آمیز با موارد زیر برخورد می شد: تمایل به مطالبه و پذیرش غرامت به جای مبارزه با سلاح. وزن افکار عمومی، به ویژه که توسط رهبران با نفوذ بیان می شود. و ترس از مجازات توسط ارواح اجدادی.

درگیری. مردمان داخلی برخلاف همسایگان جزیره ای و ساحلی که سیو عمدتاً در تجارت با آنها معاملات صلح آمیز داشت، دشمنان سنتی بودند. وضعیت نظامی آنها در درجه اول دفاعی بود. روستای جزیره دفاع طبیعی ایجاد می‌کرد و باغ‌های دورافتاده توسط انجمن‌هایی ساخته می‌شد که به اندازه کافی بزرگ بودند تا با مهمانی‌های مهاجمان کنار بیایند.