ຊື່ວັດທະນະທໍາ

ໄອແລນ

ຊື່ທາງເລືອກ

Na hÉireanneach; Na Gaeil

ປະຖົມນິເທດ

ການລະບຸຕົວຕົນ. ສາທາລະນະລັດໄອແລນ (Poblacht na hÉireann ໃນພາສາໄອແລນ, ເຖິງແມ່ນວ່າໂດຍທົ່ວໄປເອີ້ນວ່າ Éire, ຫຼືໄອແລນ) ຄອບຄອງຫ້າສ່ວນຫົກຂອງເກາະໄອແລນ, ເປັນເກາະໃຫຍ່ທີສອງຂອງເກາະອັງກິດ. ພາສາໄອແລນເປັນຄໍາທີ່ໃຊ້ທົ່ວໄປສໍາລັບພົນລະເມືອງຂອງປະເທດ, ວັດທະນະທໍາແຫ່ງຊາດ, ແລະພາສາແຫ່ງຊາດຂອງຕົນ. ໃນຂະນະທີ່ວັດທະນະທໍາແຫ່ງຊາດຂອງໄອແລນແມ່ນຂ້ອນຂ້າງຄ້າຍຄືກັນເມື່ອປຽບທຽບກັບລັດຫຼາຍຊາດແລະຫຼາຍວັດທະນະທໍາຢູ່ບ່ອນອື່ນ, ປະຊາຊົນໄອແລນຮັບຮູ້ທັງວັດທະນະທໍາເລັກນ້ອຍແລະບາງຄວາມແຕກຕ່າງທີ່ສໍາຄັນພາຍໃນປະເທດແລະເກາະ. ໃນປີ 1922 ໄອແລນ, ເຊິ່ງມາຮອດປັດຈຸບັນໄດ້ເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງສະຫະລາຊະອານາຈັກອັງກິດແລະໄອແລນ, ໄດ້ແບ່ງທາງດ້ານການເມືອງເປັນລັດເສລີໄອແລນ (ຕໍ່ມາແມ່ນສາທາລະນະລັດໄອແລນ) ແລະໄອແລນເຫນືອ, ເຊິ່ງສືບຕໍ່ເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງສະຫະລາຊະອານາຈັກທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່. ອັງກິດ ແລະໄອແລນເໜືອ. ໄອແລນເໜືອ ຄອບຄອງ 6 ສ່ວນທີ່ຍັງເຫຼືອຂອງເກາະ. ເກືອບແປດສິບປີຂອງການແບ່ງແຍກໄດ້ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມແຕກຕ່າງຂອງຮູບແບບການພັດທະນາວັດທະນະທໍາແຫ່ງຊາດລະຫວ່າງສອງປະເທດເພື່ອນບ້ານ, ດັ່ງທີ່ເຫັນໄດ້ໃນພາສາແລະພາສາ, ສາດສະຫນາ, ລັດຖະບານແລະການເມືອງ, ກິລາ, ດົນຕີ, ແລະວັດທະນະທໍາທຸລະກິດ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ປະຊາກອນຊົນເຜົ່າສ່ວນນ້ອຍທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນໄອແລນເຫນືອ (ປະມານ 42Scottish Presbyterians ຍ້າຍໄປ Ulster. ໄຊຊະນະຂອງ William ຂອງ Orange ຕໍ່ກັບ Stuarts ໃນທ້າຍສະຕະວັດທີ XVII ໄດ້ນໍາໄປສູ່ໄລຍະເວລາຂອງ Protestant Ascendancy, ເຊິ່ງສິດທິພົນລະເຮືອນແລະມະນຸດຂອງຊາວໄອແລນ, ສ່ວນໃຫຍ່ຂອງຜູ້ທີ່ເປັນກາໂຕລິກ, ໄດ້ຖືກກົດຂີ່. ໃນຕອນທ້າຍຂອງສະຕະວັດທີສິບແປດ, ຮາກວັດທະນະທໍາຂອງປະເທດຊາດໄດ້ເຂັ້ມແຂງ, ໄດ້ຂະຫຍາຍຕົວໂດຍຜ່ານການປະສົມຂອງໄອແລນ, Norse, Norman, ແລະພາສາອັງກິດແລະປະເພນີ, ແລະເປັນຜະລິດຕະພັນຂອງການເອົາຊະນະພາສາອັງກິດ, ການບັງຄັບໃຫ້ colonists ກັບຊາດທີ່ແຕກຕ່າງກັນ. ພື້ນ​ຖານ​ແລະ​ສາ​ສະ​ຫນາ​, ແລະ​ການ​ພັດ​ທະ​ນາ​ຂອງ​ເອ​ກະ​ລັກ​ໄອ​ແລນ​ທີ່​ທັງ​ຫມົດ​ແຕ່​ບໍ່​ສາ​ມາດ​ແຍກ​ອອກ​ຈາກ​ກາ​ໂຕ​ລິກ​.

ເອກະລັກແຫ່ງຊາດ. ປະຫວັດສາດອັນຍາວນານຂອງການປະຕິວັດໄອແລນສະໄໝໃໝ່ໄດ້ເລີ່ມຂຶ້ນໃນປີ 1798, ເມື່ອຜູ້ນຳຂອງກາໂຕລິກ ແລະ Presbyterian, ໄດ້ຮັບອິດທິພົນຈາກການປະຕິວັດອາເມຣິກາ ແລະ ຝຣັ່ງ ແລະ ປາດຖະໜາຢາກສະເໜີມາດຕະການອັນໜຶ່ງຂອງການປົກຄອງແຫ່ງຊາດຂອງໄອແລນ, ໄດ້ຮ່ວມກັນໃຊ້ກຳລັງ. ​ເພື່ອ​ພະຍາຍາມ​ທຳລາຍ​ການ​ເຊື່ອມ​ຕໍ່​ລະຫວ່າງ​ໄອ​ແລນ ​ແລະ​ອັງກິດ. ນີ້, ແລະການກະບົດຕໍ່ມາໃນປີ 1803, 1848, ແລະ 1867, ລົ້ມເຫລວ. ປະເທດໄອແລນໄດ້ເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງສະຫະປະຊາຊະອານາຈັກໃນກົດຫມາຍວ່າດ້ວຍສະຫະພັນຂອງ 1801, ເຊິ່ງໄດ້ແກ່ຍາວເຖິງການສິ້ນສຸດຂອງສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ 1 (1914-1918), ໃນເວລາທີ່ສົງຄາມເອກະລາດໄອແລນໄດ້ນໍາໄປສູ່ຂໍ້ຕົກລົງການປະນີປະນອມລະຫວ່າງພວກກະບົດຊາວໄອແລນ, ລັດຖະບານອັງກິດ. , ແລະພວກປະທ້ວງຊາວໄອແລນເຫນືອທີ່ຕ້ອງການ Ulsterຍັງຄົງເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງສະຫະລາຊະອານາຈັກ. ການປະນີປະນອມນີ້ໄດ້ສ້າງຕັ້ງລັດເສລີໄອແລນ, ເຊິ່ງປະກອບດ້ວຍຊາວຫົກຂອງສາມສິບສອງຄາວຕີ້ຂອງໄອແລນ. ສ່ວນທີ່ເຫລືອໄດ້ກາຍເປັນໄອແລນເຫນືອ, ເປັນສ່ວນດຽວຂອງໄອແລນທີ່ຈະຢູ່ໃນສະຫະລາຊະອານາຈັກ, ແລະໃນນັ້ນປະຊາກອນສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນພວກປະທ້ວງແລະສະຫະພັນ.

ລັດທິວັດທະນະທຳຊາດທີ່ປະສົບຜົນສຳເລັດໃນການໄດ້ຮັບເອກະລາດຂອງປະເທດໄອແລນມີຕົ້ນກຳເນີດມາຈາກການເຄື່ອນໄຫວປົດປ່ອຍກາໂຕລິກໃນຕົ້ນສະຕະວັດທີ XIX, ແຕ່ມັນໄດ້ຖືກສັງລວມໂດຍອັງກິດ-ໄອແລນ ແລະບັນດາຜູ້ນຳອື່ນໆທີ່ພະຍາຍາມໃຊ້ການຟື້ນຟູພາສາໄອແລນ, ກິລາ, ວັນນະຄະດີ, ລະຄອນ, ແລະບົດກະວີເພື່ອສະແດງໃຫ້ເຫັນພື້ນຖານວັດທະນະທໍາແລະປະຫວັດສາດຂອງປະເທດຊາດໄອແລນ. ການຟື້ນຟູ Gaelic ນີ້ໄດ້ກະຕຸ້ນການສະຫນັບສະຫນຸນທີ່ມີຄວາມນິຍົມຢ່າງຫຼວງຫຼາຍສໍາລັບທັງແນວຄວາມຄິດຂອງປະເທດຊາດໄອແລນ, ແລະສໍາລັບກຸ່ມທີ່ຫລາກຫລາຍທີ່ຊອກຫາວິທີຕ່າງໆໃນການສະແດງຄວາມເປັນຊາດທີ່ທັນສະໄຫມນີ້. ຊີວິດທາງປັນຍາຂອງປະເທດໄອແລນເລີ່ມມີຜົນກະທົບອັນໃຫຍ່ຫຼວງໃນທົ່ວເກາະອັງກິດແລະນອກເຫນືອ, ໂດຍສະເພາະໃນບັນດາຊາວໄອແລນ Diaspora ທີ່ຖືກບັງຄັບໃຫ້ຫນີຈາກພະຍາດ, ຄວາມອຶດຫິວ, ແລະການເສຍຊີວິດຂອງ Famine ທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງ 1846-1849, ໃນເວລາທີ່ blight ຖືກທໍາລາຍ. ການປູກພືດມັນຕົ້ນ, ເຊິ່ງຊາວນາຊາວໄອແລນແມ່ນຂຶ້ນກັບອາຫານ. ການ​ຄາດ​ຄະ​ເນ​ແຕກ​ຕ່າງ​ກັນ, ແຕ່​ໄລ​ຍະ​ການ​ອຶດ​ຢາກ​ນີ້​ເຮັດ​ໃຫ້​ປະ​ມານ​ນຶ່ງ​ລ້ານ​ຄົນ​ເສຍ​ຊີ​ວິດ​ແລະ​ອົບ​ພະ​ຍົບ​ສອງ​ລ້ານ​ຄົນ.

ໃນທ້າຍສະຕະວັດທີ XIX ຂອງຊາວໄອແລນຫຼາຍຄົນຢູ່ໃນປະເທດ ແລະຕ່າງປະເທດຄໍາຫມັ້ນສັນຍາທີ່ຈະບັນລຸໄດ້ໂດຍສັນຕິຂອງ "ກົດລະບຽບບ້ານ" ກັບສະພາໄອແລນແຍກຕ່າງຫາກພາຍໃນສະຫະປະຊາຊະອານາຈັກ, ໃນຂະນະທີ່ຄົນອື່ນຈໍານວນຫຼາຍໄດ້ມຸ່ງຫມັ້ນທີ່ຈະຕັດສາຍພົວພັນຂອງໄອແລນແລະອັງກິດທີ່ຮຸນແຮງ. ສັງຄົມລັບ, ອະດີດຂອງກອງທັບສາທາລະນະລັດໄອແລນ (IRA), ໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມກັບກຸ່ມສາທາລະນະເຊັ່ນ: ອົງການຈັດຕັ້ງສະຫະພັນການຄ້າ, ເພື່ອວາງແຜນການກະບົດອີກຄັ້ງຫນຶ່ງ, ເຊິ່ງເກີດຂຶ້ນໃນວັນຈັນທີ່ 24 ເດືອນເມສາປີ 1916. ຄວາມໂຫດຮ້າຍທີ່ລັດຖະບານອັງກິດສະແດງໃນການວາງລົງ. ການ​ປະ​ທະ​ກັນ​ນີ້​ໄດ້​ພາ​ໃຫ້​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ໄອ​ແລນ​ມີ​ຄວາມ​ບໍ່​ລົງ​ລອຍ​ກັນ​ຢ່າງ​ກວ້າງ​ຂວາງ​ກັບ​ອັງ​ກິດ. ສົງຄາມເອກະລາດໄອແລນ (1919-1921), ຕິດຕາມດ້ວຍສົງຄາມກາງເມືອງຂອງໄອແລນ (1921-1923), ສິ້ນສຸດລົງດ້ວຍການສ້າງລັດເອກະລາດ.

ການພົວພັນຊົນເຜົ່າ. ຫຼາຍປະເທດໃນໂລກມີຊົນເຜົ່າໄອແລນຂະໜາດໃຫຍ່, ລວມທັງສະຫະລັດ, ການາດາ, ສະຫະລາດຊະອານາຈັກ, ອົດສະຕາລີ ແລະອາເຈນຕິນາ. ໃນຂະນະທີ່ຄົນເຫຼົ່ານີ້ຫຼາຍຄົນມາຈາກຜູ້ອົບພະຍົບໃນກາງຫາທ້າຍສະຕະວັດທີ XIX, ຫຼາຍຄົນເປັນລູກຫລານຂອງຜູ້ອົບພະຍົບຊາວໄອແລນທີ່ຜ່ານມາ, ໃນຂະນະທີ່ຄົນອື່ນຍັງເກີດຢູ່ໃນປະເທດໄອແລນ. ຊຸມຊົນຊົນເຜົ່າເຫຼົ່ານີ້ກໍານົດໃນລະດັບທີ່ແຕກຕ່າງກັນກັບວັດທະນະທໍາໄອແລນ, ແລະເຂົາເຈົ້າໄດ້ຖືກຈໍາແນກໂດຍສາສະຫນາຂອງເຂົາເຈົ້າ, ການເຕັ້ນ, ດົນຕີ, ການແຕ່ງຕົວ, ອາຫານ, ແລະການສະຫລອງທາງໂລກແລະທາງສາສະຫນາ (ທີ່ມີຊື່ສຽງຫຼາຍທີ່ສຸດແມ່ນຂະບວນແຫ່ວັນ Saint Patrick ທີ່ຈັດຂຶ້ນໃນຊຸມຊົນໄອແລນ. ທົ່ວໂລກໃນວັນທີ 17 ມີນາ).

ໃນຂະນະທີ່ຄົນອົບພະຍົບຊາວໄອແລນມັກຈະປະສົບກັບຄວາມແຕກແຍກທາງສາສະຫນາ, ຊົນເຜົ່າ, ແລະເຊື້ອຊາດໃນສະຕະວັດທີ XIX, ຊຸມຊົນຂອງພວກເຂົາໃນມື້ນີ້ແມ່ນມີລັກສະນະທັງຄວາມຢືດຢຸ່ນຂອງເອກະລັກຊົນເຜົ່າຂອງເຂົາເຈົ້າແລະລະດັບທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ປະສົມປະສານກັບວັດທະນະທໍາແຫ່ງຊາດ. ສາຍພົວພັນກັບ "ປະເທດເກົ່າ" ຍັງຄົງເຂັ້ມແຂງ. ປະຊາຊົນຈໍານວນຫຼາຍຂອງເຊື້ອສາຍໄອແລນໃນທົ່ວໂລກໄດ້ມີຄວາມຫ້າວຫັນໃນການຄົ້ນຫາການແກ້ໄຂຂໍ້ຂັດແຍ່ງແຫ່ງຊາດໃນພາກເຫນືອຂອງໄອແລນ, ເອີ້ນວ່າ "ບັນຫາ."

ການພົວພັນລະຫວ່າງຊົນເຜົ່າໃນສາທາລະນະລັດໄອແລນແມ່ນຂ້ອນຂ້າງສະຫງົບສຸກ, ຍ້ອນຄວາມສາມັກຄີຂອງວັດທະນະທໍາແຫ່ງຊາດ, ແຕ່ນັກທ່ອງທ່ຽວຊາວໄອແລນມັກຈະເປັນຜູ້ຖືກເຄາະຮ້າຍຈາກຄວາມລໍາອຽງ. ໃນປະເທດໄອແລນເໜືອ, ລະດັບຄວາມຂັດແຍ່ງທາງຊົນເຜົ່າ, ເຊິ່ງເຊື່ອມໂຍງຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງກັບການແບ່ງແຍກສາສະໜາ, ລັດທິຊາດ ແລະ ເອກະລັກຂອງຊົນເຜົ່າຂອງແຂວງ, ແມ່ນສູງ, ແລະ ນັບຕັ້ງແ ​​ຕ່ການເກີດຄວາມຮຸນແຮງທາງດ້ານການເມືອງໃນປີ 1969. ນັບຕັ້ງແຕ່ປີ 1994 ໄດ້ມີການສັ່ນສະເທືອນ ແລະ ບໍ່ຢຸດຢັ້ງ. ຢຸດ​ຍິງ​ໃນ​ບັນດາ​ກຸ່ມ​ກຳລັງ​ທະຫານ​ໃນ​ພາກ​ເໜືອ​ຂອງ​ໄອ​ແລນ. ຂໍ້​ຕົກ​ລົງ Good Friday ປີ 1998 ແມ່ນ​ຂໍ້​ຕົກ​ລົງ​ທີ່​ສຸດ.

ຕົວເມືອງ, ສະຖາປັດຕະຍະກຳ, ແລະການນຳໃຊ້ພື້ນທີ່

ສະຖາປັດຕະຍະກຳສາທາລະນະຂອງໄອແລນສະທ້ອນເຖິງບົດບາດທີ່ຜ່ານມາຂອງປະເທດໃນຈັກກະພັດອັງກິດ, ເພາະວ່າເມືອງ ແລະເມືອງຂອງໄອແລນສ່ວນໃຫຍ່ຖືກອອກແບບ ຫຼືປັບປຸງໃໝ່ເມື່ອໄອແລນພັດທະນາ. ກັບອັງກິດ. ນັບ​ຕັ້ງ​ແຕ່​ເປັນ​ເອ​ກະ​ລາດ​, ຫຼາຍ iconography ສະ​ຖາ​ປັດ​ຕະ​ຍະ​ກໍາ​ແລະ​ສັນ​ຍາ​ລັກ​, ໃນ​ແງ່​ຂອງ​ຮູບ​ປັ້ນ​, monuments​, ພິ​ພິ​ທະ​ພັນ​,ແລະພູມສັນຖານ, ໄດ້ສະທ້ອນໃຫ້ເຫັນເຖິງການເສຍສະລະຂອງຜູ້ທີ່ຕໍ່ສູ້ເພື່ອອິດສະລະພາບໄອແລນ. ສະຖາປັດຕະຍະກຳທີ່ຢູ່ອາໄສ ແລະທຸລະກິດແມ່ນຄ້າຍຄືກັນກັບທີ່ພົບເຫັນຢູ່ບ່ອນອື່ນໃນເກາະອັງກິດ ແລະເອີຣົບເໜືອ.

ຊາວໄອແລນໃຫ້ຄວາມສຳຄັນຢ່າງຍິ່ງຕໍ່ຄອບຄົວນິວເຄລຍທີ່ຕັ້ງທີ່ຢູ່ອາໄສເປັນເອກະລາດຈາກທີ່ຢູ່ອາໄສຂອງຄອບຄົວທີ່ຜົວ ແລະ ເມຍມັກ, ດ້ວຍຄວາມຕັ້ງໃຈເປັນເຈົ້າຂອງທີ່ຢູ່ອາໄສເຫຼົ່ານີ້; ປະເທດໄອແລນມີອັດຕາສ່ວນຜູ້ເປັນເຈົ້າຂອງທີ່ສູງຫຼາຍ. ດັ່ງນັ້ນ, ການຫັນເປັນເຂດຊານເມືອງຂອງ Dublin ເຮັດໃຫ້ເກີດບັນຫາທາງດ້ານສັງຄົມ, ເສດຖະກິດ, ການຂົນສົ່ງ, ສະຖາປັດຕະຍະກໍາ, ແລະກົດຫມາຍທີ່ໄອແລນຕ້ອງແກ້ໄຂໃນອະນາຄົດອັນໃກ້ນີ້.

ຄວາມບໍ່ເປັນທາງການຂອງວັດທະນະທໍາໄອແລນ, ເຊິ່ງເປັນສິ່ງຫນຶ່ງທີ່ຄົນໄອແລນເຊື່ອວ່າເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາແຕກຕ່າງຈາກຄົນອັງກິດ, ອໍານວຍຄວາມສະດວກໃນວິທີການທີ່ເປີດເຜີຍແລະຄ່ອງແຄ້ວລະຫວ່າງປະຊາຊົນໃນສະຖານທີ່ສາທາລະນະແລະເອກະຊົນ. ພື້ນທີ່ສ່ວນຕົວມີຂະຫນາດນ້ອຍແລະສາມາດຕໍ່ລອງໄດ້; ໃນຂະນະທີ່ມັນບໍ່ແມ່ນເລື່ອງທໍາມະດາສໍາລັບຊາວໄອແລນທີ່ຈະສໍາຜັດເຊິ່ງກັນແລະກັນໃນເວລາຍ່າງຫຼືເວົ້າ, ບໍ່ມີການຫ້າມການສະແດງຄວາມຮູ້ສຶກ, ຄວາມຮັກ, ຫຼືຄວາມໃກ້ຊິດກັບສາທາລະນະ. ຄວາມຕະຫຼົກ, ການຮູ້ໜັງສື, ແລະ ຄວາມຄ່ອງແຄ້ວທາງວາຈາແມ່ນມີຄຸນຄ່າ; sarcasm ແລະ humor ແມ່ນການລົງໂທດທີ່ມັກຖ້າຫາກວ່າບຸກຄົນໃດຫນຶ່ງລະເມີດກົດລະບຽບຈໍານວນຫນ້ອຍທີ່ຄວບຄຸມການພົວພັນທາງສັງຄົມສາທາລະນະ.

ອາຫານ ແລະ ເສດຖະກິດ

ອາຫານໃນຊີວິດປະຈໍາວັນ. ອາຫານໄອແລນແມ່ນຄ້າຍຄືກັນກັບປະເທດເອີຣົບເໜືອອື່ນໆ. ມີການເນັ້ນຫນັກໃສ່ການການບໍລິໂພກຊີ້ນ, ຫານປະເພດເມັດ, ເຂົ້າຈີ່, ແລະມັນຕົ້ນໃນອາຫານສ່ວນໃຫຍ່. ຜັກເຊັ່ນ: ກະລໍ່າປີ, ຫົວຜັກກາດ, ແຄລອດ, ແລະ broccoli ຍັງເປັນທີ່ນິຍົມໃຊ້ກັບຊີ້ນແລະມັນຕົ້ນ. ນິໄສການກິນອາຫານປະຈໍາວັນຂອງຊາວໄອແລນແບບດັ້ງເດີມ, ໄດ້ຮັບອິດທິພົນຈາກຈັນຍາບັນຂອງກະສິກໍາ, ມີອາຫານສີ່ຄາບ: ອາຫານເຊົ້າ, ຄ່ໍາ (ອາຫານທ່ຽງແລະອາຫານຫຼັກຂອງມື້), ຊາ (ໃນຕອນຕົ້ນໆ, ແລະແຕກຕ່າງຈາກ "ຊາສູງ" ທີ່ປົກກະຕິໃຫ້ບໍລິການຢູ່ທີ່. 16:00 ໂມງແລງແລະກ່ຽວຂ້ອງກັບປະເພນີຂອງອັງກິດ), ແລະອາຫານທ່ຽງ (repast ເບົາກ່ອນທີ່ຈະອອກກິນເບັ້ຍບໍານານ). Roasts ແລະ stews, ຂອງ lamb, ຊີ້ນງົວ, ໄກ່, ham, ຫມູ, ແລະ Turkey, ແມ່ນຈຸດໃຈກາງຂອງອາຫານພື້ນເມືອງ. ປາ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນປາແຊມມອນ, ແລະອາຫານທະເລ, ໂດຍສະເພາະກຸ້ງ, ຍັງເປັນອາຫານທີ່ນິຍົມ. ຈົນກ່ວາບໍ່ດົນມານີ້, ຮ້ານຄ້າສ່ວນໃຫຍ່ປິດໃນຕອນຄ່ໍາ (ລະຫວ່າງ 1:00 ຫາ 2:00 ໂມງແລງ) ເພື່ອໃຫ້ພະນັກງານກັບບ້ານເພື່ອກິນອາຫານຂອງພວກເຂົາ. ຮູບແບບເຫຼົ່ານີ້, ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ມີການປ່ຽນແປງ, ເນື່ອງຈາກຄວາມສໍາຄັນເພີ່ມຂຶ້ນຂອງວິຖີຊີວິດ, ອາຊີບ, ແລະຮູບແບບການເຮັດວຽກ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບການເພີ່ມຂຶ້ນຂອງການບໍລິໂພກແຊ່ແຂງ, ຊົນເຜົ່າ, ເອົາອອກ, ແລະອາຫານປຸງແຕ່ງ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ອາຫານບາງຊະນິດ (ເຊັ່ນ: ເຂົ້າຈີ່ wheaten, ໄສ້ກອກ, ແລະ bacon rashers) ແລະເຄື່ອງດື່ມບາງຊະນິດ (ເຊັ່ນ: ເບຍແຫ່ງຊາດ, Guinness, ແລະເຫຼົ້າຂາວໄອແລນ) ຮັກສາບົດບາດ gustatory ແລະສັນຍາລັກທີ່ສໍາຄັນຂອງເຂົາເຈົ້າໃນອາຫານໄອແລນແລະສັງຄົມ. ອາຫານປະຈໍາພາກພື້ນ, ປະກອບດ້ວຍແນວພັນທີ່ກ່ຽວກັບ stews, casseroles ມັນຕົ້ນ, ແລະເຂົ້າຈີ່, ຍັງມີ. ເຮືອນສາທາລະນະເປັນສະຖານທີ່ປະຊຸມທີ່ສໍາຄັນສໍາລັບຊຸມຊົນໄອແລນທັງຫມົດ, ແຕ່ສະຖານທີ່ເຫຼົ່ານີ້ຕາມປະເພນີບໍ່ຄ່ອຍມີອາຫານຄ່ໍາ. ໃນ​ຮ້ານ​ອາ​ຫານ​ທີ່​ຜ່ານ​ມາ​ມີ​ສອງ​ພາກ​ສ່ວນ​ແຍກ​ຕ່າງ​ຫາກ​, ຂອງ​ບາ​, ສະ​ຫງວນ​ສໍາ​ລັບ​ຜູ້​ຊາຍ​, ແລະ lounge​, ເປີດ​ສໍາ​ລັບ​ຜູ້​ຊາຍ​ແລະ​ຍິງ​. ຄວາມແຕກຕ່າງນີ້ ກຳ ລັງລຸດລົງ, ຄືກັບຄວາມຄາດຫວັງຂອງຄວາມມັກທາງເພດໃນການບໍລິໂພກເຫຼົ້າ.

ພາສີອາຫານໃນໂອກາດພິທີຕ່າງໆ. ມີພິທີການອາຫານໜ້ອຍ. ການເຕົ້າໂຮມກັນໃນຄອບຄົວໃຫຍ່ມັກຈະນັ່ງລົງອາຫານຫຼັກຂອງໄກ່ roast ແລະ ham, ແລະ Turkey ໄດ້ກາຍເປັນອາຫານທີ່ຕ້ອງການສໍາລັບວັນຄຣິດສະມາດ (ຕິດຕາມດ້ວຍ cake ວັນຄຣິດສະມາດຫຼື plum pudding). ພຶດຕິກຳການດື່ມເຫຼົ້າໃນຮ້ານອາຫານ

ຄວາມບໍ່ເປັນທາງການຂອງວັດທະນະ ທຳ ໄອແລນ ອຳນວຍຄວາມສະດວກໃຫ້ແກ່ການເປີດກ້ວາງ ແລະ ຄ່ອງແຄ້ວລະຫວ່າງຄົນໃນສະຖານທີ່ສາທາລະນະ. ຖືກສັ່ງຢ່າງບໍ່ເປັນທາງການ, ໃນສິ່ງທີ່ບາງຄົນຮັບຮູ້ວ່າເປັນພິທີການຂອງການຊື້ເຄື່ອງດື່ມເປັນຮອບ.

ເສດຖະກິດພື້ນຖານ. ການກະເສດບໍ່ແມ່ນກິດຈະກໍາທາງເສດຖະກິດຫຼັກອີກຕໍ່ໄປ. ອຸດສາຫະກໍາກວມເອົາ 38 ສ່ວນຮ້ອຍຂອງລວມຍອດຜະລິດຕະພັນພາຍໃນ (GDP) ແລະ 80 ສ່ວນຮ້ອຍຂອງການສົ່ງອອກ, ແລະໃຊ້ແຮງງານ 27 ສ່ວນຮ້ອຍ. ໃນລະຫວ່າງຊຸມປີ 1990 ປະເທດໄອແລນມັກການເກີນດຸນການຄ້າປະຈໍາປີ, ອັດຕາເງິນເຟີ້ຫຼຸດລົງ, ແລະການເພີ່ມຂຶ້ນຂອງການກໍ່ສ້າງ, ການໃຊ້ຈ່າຍຂອງຜູ້ບໍລິໂພກ, ທຸລະກິດແລະການລົງທຶນຂອງຜູ້ບໍລິໂພກ. ການຫວ່າງງານຫຼຸດລົງ (ຈາກ 12 ເປີເຊັນໃນປີ 1995 ມາເປັນປະມານ 7 ເປີເຊັນໃນປີ 1999) ແລະການອົບພະຍົບຫຼຸດລົງ. ໃນປີ 1998, ກໍາລັງແຮງງານປະກອບມີ 1,54 ລ້ານຄົນ; ໃນປີ 1996, 62 ເປີເຊັນຂອງກໍາລັງແຮງງານຢູ່ໃນການບໍລິການ, 27 ສ່ວນຮ້ອຍໃນການຜະລິດແລະການກໍ່ສ້າງ, ແລະ 10 ສ່ວນຮ້ອຍໃນກະສິກໍາ, ປ່າໄມ້, ແລະຫາປາ. ໃນປີ 1999 ໄອແລນມີເສດຖະກິດຂະຫຍາຍຕົວໄວທີ່ສຸດໃນສະຫະພາບເອີຣົບ. ໃນ 5 ປີເຖິງ 1999 GDP ຕໍ່ຫົວຄົນເພີ່ມຂຶ້ນ 60 ເປີເຊັນ, ເປັນປະມານ $22,000 (ສະຫະລັດ).

ເຖິງວ່າຈະມີການຫັນເປັນອຸດສາຫະກໍາ, ໄອແລນຍັງເປັນປະເທດກະສິກໍາ, ເຊິ່ງມີຄວາມສໍາຄັນຕໍ່ຮູບພາບຂອງຕົນເອງແລະຮູບພາບຂອງນັກທ່ອງທ່ຽວ. ມາຮອດປີ 1993, ມີພຽງ 13 ເປີເຊັນຂອງເນື້ອທີ່ດິນປູກຝັງ, ໃນຂະນະທີ່ 68 ເປີເຊັນແມ່ນໄດ້ອຸທິດໃຫ້ທົ່ງຫຍ້າລ້ຽງສັດຖາວອນ. ໃນຂະນະທີ່ຜູ້ຜະລິດສະບຽງອາຫານໄອແລນທັງຫມົດບໍລິໂພກຜະລິດຕະພັນຂອງເຂົາເຈົ້າເລັກນ້ອຍ, ການກະສິກໍາແລະການຫາປາແມ່ນທັນສະໄຫມ, ກົນຈັກ, ແລະວິສາຫະກິດການຄ້າ, ການຜະລິດຈໍານວນຫລາຍຈະອອກສູ່ຕະຫຼາດແຫ່ງຊາດແລະສາກົນ. ເຖິງວ່າຮູບພາບຂອງຊາວກະສິກອນລ້ຽງສັດຂະຫນາດນ້ອຍຍັງຄົງຢູ່ໃນວົງການສິລະປະ, ວັນນະຄະດີ, ແລະວິຊາການ, ແຕ່ການກະສິກໍາໄອແລນແລະຊາວກະສິກອນແມ່ນກ້າວຫນ້າທາງດ້ານເຕັກໂນໂລຢີແລະເຕັກນິກເທົ່າກັບປະເທດເພື່ອນບ້ານໃນເອີຣົບສ່ວນໃຫຍ່ຂອງພວກເຂົາ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ຄວາມທຸກຍາກຍັງມີຢູ່, ໃນບັນດາຊາວກະສິກອນທີ່ມີການຄອບຄອງຂະຫນາດນ້ອຍ, ໃນພື້ນທີ່ທຸກຍາກ, ໂດຍສະເພາະໃນຫຼາຍພາກຕາເວັນຕົກແລະພາກໃຕ້. ຊາວກະສິກອນເຫຼົ່ານີ້, ຜູ້ທີ່ຈະຢູ່ລອດໄດ້ຕ້ອງອີງໃສ່ການປູກພືດເພື່ອການລ້ຽງດູແລະກະສິກໍາປະສົມຫຼາຍກ່ວາປະເທດເພື່ອນບ້ານທີ່ມີການຄ້າຫຼາຍ, ສະມາຊິກຄອບຄົວທັງຫມົດມີສ່ວນຮ່ວມໃນຍຸດທະສາດເສດຖະກິດທີ່ຫລາກຫລາຍ. ກິດ​ຈະ​ກໍາ​ເຫຼົ່າ​ນີ້​ລວມ​ທັງ​ນອກຄ່າຈ້າງແຮງງານກະສິກໍາແລະການໄດ້ຮັບເງິນບໍານານຂອງລັດແລະຜົນປະໂຫຍດການຫວ່າງງານ ("dole").

ການຄອບຄອງທີ່ດິນ ແລະ ຊັບສິນ. ໄອແລນເປັນໜຶ່ງໃນບັນດາປະເທດທຳອິດໃນເອີຣົບທີ່ຊາວກະສິກອນສາມາດຊື້ທີ່ດິນຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້. ທຸກມື້ນີ້ ມີແຕ່ຟາມໜ້ອຍໜຶ່ງທີ່ເປັນຂອງຄອບຄົວ, ເຖິງແມ່ນວ່າທົ່ງຫຍ້າລ້ຽງສັດໃນພູດອຍ ແລະ ທົ່ງຫຍ້າບາງແຫ່ງຖືກຈັດຢູ່ຮ່ວມກັນ. ສະຫະກອນແມ່ນວິສາຫະກິດການຜະລິດ ແລະການຕະຫຼາດຕົ້ນຕໍ. ອັດຕາສ່ວນການປ່ຽນແປງປະຈໍາປີຂອງທົ່ງຫຍ້າລ້ຽງສັດແລະທີ່ດິນປູກຝັງແມ່ນໃຫ້ເຊົ່າໃນແຕ່ລະປີ, ປົກກະຕິແລ້ວສໍາລັບໄລຍະເວລາສິບເອັດເດືອນ, ໃນລະບົບພື້ນເມືອງທີ່ເອີ້ນວ່າ conacre.

ອຸດສາຫະກຳໃຫຍ່. ອຸດສາຫະກໍາຕົ້ນຕໍແມ່ນຜະລິດຕະພັນອາຫານ, ເບຍ, ແຜ່ນແພ, ເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມ, ແລະຢາ, ແລະໄອແລນໄດ້ກາຍເປັນທີ່ຮູ້ຈັກຢ່າງໄວວາສໍາລັບບົດບາດຂອງຕົນໃນການພັດທະນາແລະການອອກແບບຂອງເຕັກໂນໂລຊີຂໍ້ມູນຂ່າວສານແລະການບໍລິການສະຫນັບສະຫນູນທາງດ້ານການເງິນ. ໃນກະສິກໍາ, ຜະລິດຕະພັນຕົ້ນຕໍແມ່ນຊີ້ນແລະນົມ, ມັນຕົ້ນ, beets ້ໍາຕານ, ເຂົ້າບາເລ, wheat, ແລະ turnips. ອຸດສາຫະກໍາການຫາປາສຸມໃສ່ cod, haddock, herring, mackerel, ແລະ shellfish (ປູແລະ lobster). ການທ່ອງທ່ຽວເພີ່ມສ່ວນແບ່ງເສດຖະກິດໃນແຕ່ລະປີ; ໃນປີ 1998 ລາຍຮັບການທ່ອງທ່ຽວ ແລະການທ່ອງທ່ຽວທັງໝົດແມ່ນ 3.1 ຕື້ໂດລາສະຫະລັດ (ສະຫະລັດ).

ການຄ້າ. ໄອແລນມີສ່ວນເກີນການຄ້າທີ່ສອດຄ່ອງກັນໃນທ້າຍຊຸມປີ 1990. ໃນປີ 1997 ນີ້ເກີນດຸນຈໍານວນ 13 ຕື້ໂດລາ (ສະຫະລັດ). ຄູ່ຄ້າຕົ້ນຕໍຂອງໄອແລນແມ່ນສະຫະລາຊະອານາຈັກ, ສ່ວນທີ່ເຫຼືອຂອງສະຫະພາບເອີຣົບ, ແລະສະຫະລັດ.

ພະແນກແຮງງານ. ໃນ​ການ​ເຮັດ​ໄຮ່​ນາ, ວຽກ​ງານ​ປະ​ຈຳ​ວັນ ແລະ ຕາມ​ລະ​ດູ​ການ​ແບ່ງ​ອອກ​ຕາມ​ອາ​ຍຸ ແລະ ເພດ. ກິດຈະກໍາສາທາລະນະສ່ວນໃຫຍ່ທີ່ຈັດການກັບການຜະລິດກະສິກໍາແມ່ນຈັດການໂດຍຜູ້ຊາຍຜູ້ໃຫຍ່, ເຖິງແມ່ນວ່າການຜະລິດກະສິກໍາບາງຢ່າງທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບຄົວເຮືອນພາຍໃນ, ເຊັ່ນໄຂ່ແລະນໍ້າເຜິ້ງ, ແມ່ນການຕະຫຼາດໂດຍແມ່ຍິງຜູ້ໃຫຍ່. ປະເທດເພື່ອນບ້ານມັກຈະຊ່ວຍເຫຼືອເຊິ່ງກັນແລະກັນດ້ວຍແຮງງານຫຼືອຸປະກອນຂອງເຂົາເຈົ້າໃນເວລາທີ່ຄວາມຕ້ອງການການຜະລິດຕາມລະດູການ, ແລະເຄືອຂ່າຍສະຫນັບສະຫນູນທ້ອງຖິ່ນນີ້ຍືນຍົງໂດຍຜ່ານສາຍພົວພັນຂອງການແຕ່ງງານ, ສາດສະຫນາແລະສາດສະຫນາຈັກ, ການສຶກສາ, ພັກການເມືອງ, ແລະກິລາ. ໃນ​ຂະ​ນະ​ທີ່​ໃນ​ໄລ​ຍະ​ຜ່ານ​ມາ​ວຽກ​ງານ​ສີ​ຟ້າ​ແລະ​ຄ່າ​ແຮງ​ງານ​ສ່ວນ​ໃຫຍ່​ແມ່ນ​ຖື​ໂດຍ​ຜູ້​ຊາຍ​, ແມ່​ຍິງ​ໄດ້​ເພີ່ມ​ຂຶ້ນ​ໃນ​ຂະ​ບວນ​ການ​ທີ່​ຜ່ານ​ມາ​, ໂດຍ​ສະ​ເພາະ​ແມ່ນ​ການ​ທ່ອງ​ທ່ຽວ​, ການ​ຂາຍ​, ຂໍ້​ມູນ​ຂ່າວ​ສານ​ແລະ​ການ​ບໍ​ລິ​ການ​ການ​ເງິນ​. ຄ່າຈ້າງແລະເງິນເດືອນແມ່ນຕໍ່າຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງສໍາລັບແມ່ຍິງ, ແລະການຈ້າງງານໃນອຸດສາຫະກໍາການທ່ອງທ່ຽວມັກຈະເປັນລະດູການຫຼືຊົ່ວຄາວ. ອາຍຸຕາມກົດໝາຍ ຫຼືຂໍ້ຈຳກັດດ້ານເພດມີໜ້ອຍຫຼາຍໃນການເຂົ້າປະກອບອາຊີບ, ແຕ່ໃນນີ້ຜູ້ຊາຍກໍ່ຄອບງຳເປັນຕົວເລກ ຖ້າບໍ່ມີອິດທິພົນ ແລະຄວບຄຸມ. ນະ​ໂຍບາຍ​ເສດຖະກິດ​ຂອງ​ໄອ​ແລນ​ໄດ້​ຊຸກຍູ້​ໃຫ້​ນັກ​ທຸລະ​ກິດ​ຕ່າງປະ​ເທດ​ເປັນ​ເຈົ້າ​ຂອງ, ​ເປັນ​ວິທີ​ໜຶ່ງ​ທີ່​ຈະ​ເອົາ​ທຶນ​ເຂົ້າ​ໄປ​ສູ່​ເຂດ​ດ້ອຍ​ພັດທະນາ​ຂອງ​ປະ​ເທດ. ສະ​ຫະ​ລັດ​ແລະ​ສະ​ຫະ​ປະ​ຊາ​ຊະ​ອາ​ນາ​ຈັກ​ອັນ​ດັບ​ຫນຶ່ງ​ໃນ​ບັນ​ຊີ​ລາຍ​ຊື່​ນັກ​ລົງ​ທຶນ​ຕ່າງ​ປະ​ເທດ​ໃນ​ໄອ​ແລນ​.

ການຈັດແບ່ງສັງຄົມ

ໝວດ ແລະ ຊັ້ນວັນນະ. ຄົນໄອແລນເລື້ອຍໆເປີເຊັນຂອງປະຊາກອນທັງຫມົດ 1.66 ລ້ານຄົນ) ຖືວ່າຕົນເອງເປັນຊາວໄອແລນລະດັບຊາດແລະຊົນເຜົ່າ, ແລະພວກເຂົາຊີ້ໃຫ້ເຫັນຄວາມຄ້າຍຄືກັນລະຫວ່າງວັດທະນະທໍາແຫ່ງຊາດຂອງພວກເຂົາແລະສາທາລະນະລັດເປັນເຫດຜົນຫນຶ່ງທີ່ເຂົາເຈົ້າ, ແລະໄອແລນເຫນືອ, ຄວນຖືກລວມເຂົ້າກັບສາທາລະນະລັດ, ໃນ​ອັນ​ທີ່​ຈະ​ປະ​ກອບ​ເປັນ​ປະ​ເທດ​ປະ​ເທດ​ເກາະ​ທັງ​ຫມົດ​. ປະຊາກອນສ່ວນໃຫຍ່ໃນໄອແລນເຫນືອ, ຜູ້ທີ່ຖືວ່າຕົນເອງເປັນຊາວອັງກິດແຫ່ງຊາດ, ແລະຜູ້ທີ່ກໍານົດກັບຊຸມຊົນທາງດ້ານການເມືອງຂອງສະຫະພັນແລະຄວາມສັດຊື່, ບໍ່ໄດ້ສະແຫວງຫາຄວາມສາມັກຄີກັບໄອແລນ, ແຕ່ຕ້ອງການຮັກສາສາຍພົວພັນແບບດັ້ງເດີມກັບອັງກິດ.

ພາຍໃນສາທາລະນະລັດ, ຄວາມແຕກຕ່າງທາງດ້ານວັດທະນະທໍາໄດ້ຖືກຮັບຮູ້ລະຫວ່າງຕົວເມືອງແລະຊົນນະບົດ (ໂດຍສະເພາະລະຫວ່າງນະຄອນຫຼວງ Dublin ແລະສ່ວນທີ່ເຫຼືອຂອງປະເທດ), ແລະລະຫວ່າງວັດທະນະທໍາພາກພື້ນ, ເຊິ່ງມັກຈະຖືກສົນທະນາໃນແງ່ຂອງຕາເວັນຕົກ. ພາກໃຕ້, ພາກກາງ, ແລະພາກເຫນືອ, ແລະທີ່ກົງກັບແຂວງພື້ນເມືອງຂອງໄອແລນຂອງ Connacht, Munster, Leinster, ແລະ Ulster, ຕາມລໍາດັບ. ໃນຂະນະທີ່ຊາວໄອແລນສ່ວນໃຫຍ່ຖືວ່າຕົນເອງເປັນຊົນເຜົ່າໄອແລນ, ບາງຄົນສັນຊາດໄອແລນເຫັນວ່າຕົນເອງເປັນຊາວໄອແລນທີ່ມີເຊື້ອສາຍອັງກິດ, ກຸ່ມບາງຄັ້ງເອີ້ນວ່າ "ອັງກິດ-ໄອແລນ" ຫຼື "ຊາວອັງກິດຕາເວັນຕົກ." ຊົນເຜົ່າອື່ນໆທີ່ມີຄວາມສໍາຄັນທາງດ້ານວັດທະນະທໍາແມ່ນ "ນັກທ່ອງທ່ຽວ" ຂອງຊາວໄອແລນ, ຜູ້ທີ່ເຄີຍເປັນຊົນເຜົ່າທາງປະຫວັດສາດທີ່ຮູ້ຈັກສໍາລັບບົດບາດຂອງພວກເຂົາໃນປະຫວັດສາດ.ຮັບຮູ້ວ່າວັດທະນະທໍາຂອງພວກເຂົາຖືກຕັ້ງອອກຈາກປະເທດເພື່ອນບ້ານໂດຍຄວາມສະເຫມີພາບ, ການຕອບແທນ, ແລະຄວາມບໍ່ເປັນທາງການ, ໃນນັ້ນຄົນແປກຫນ້າບໍ່ລໍຖ້າການແນະນໍາເພື່ອສົນທະນາ, ຊື່ທໍາອິດໄດ້ຖືກຮັບຮອງເອົາຢ່າງໄວວາໃນການສົນທະນາທາງທຸລະກິດແລະວິຊາຊີບ, ແລະການແບ່ງປັນອາຫານ, ເຄື່ອງມື, ແລະ. ສິ່ງມີຄ່າອື່ນໆແມ່ນເປັນເລື່ອງທຳມະດາ. ກົນ​ໄກ​ການ​ຈັດ​ລະ​ດັບ​ເຫຼົ່າ​ນີ້​ບັນ​ເທົາ​ຄວາມ​ກົດ​ດັນ​ຫຼາຍ​ຢ່າງ​ທີ່​ເກີດ​ຂຶ້ນ​ໂດຍ​ການ​ພົວ​ພັນ​ລະ​ດັບ​ຊົນ​ຊັ້ນ​, ແລະ​ມັກ​ຈະ​ເຊື່ອ​ການ​ແບ່ງ​ແຍກ​ທີ່​ເຂັ້ມ​ແຂງ​ຂອງ​ສະ​ຖາ​ນະ​ພາບ​, ກຽດ​ສັກ​ສີ​, ຊົນ​ຊັ້ນ​, ແລະ​ລັກ​ສະ​ນະ​ຂອງ​ຊາດ​. ໃນຂະນະທີ່ໂຄງສ້າງຊັ້ນຮຽນທີ່ເຂັ້ມງວດທີ່ພາສາອັງກິດມີຊື່ສຽງສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນບໍ່ມີ, ຄວາມແຕກຕ່າງທາງດ້ານສັງຄົມແລະເສດຖະກິດມີຢູ່, ແລະມັກຈະຖືກເຜີຍແຜ່ຜ່ານສະຖາບັນການສຶກສາແລະສາສະຫນາ, ແລະວິຊາຊີບ. ຄົນຊັ້ນສູງຂອງອັງກິດ ແລະອັງກິດ-ໄອແລນ ເກົ່າແກ່ມີຈໍານວນໜ້ອຍ ແລະຂ້ອນຂ້າງບໍ່ມີອຳນາດ. ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ຖືກປ່ຽນແທນຢູ່ໃນຈຸດສູງສຸດຂອງສັງຄົມໄອແລນໂດຍຜູ້ຮັ່ງມີ, ຫຼາຍຄົນໄດ້ສ້າງຄວາມໂຊກດີໃນທຸລະກິດແລະອາຊີບ, ແລະໂດຍຄົນດັງຈາກໂລກສິລະປະແລະກິລາ. ຊັ້ນຄົນໃນສັງຄົມແມ່ນໄດ້ສົນທະນາກັນກ່ຽວກັບຊົນຊັ້ນກຳມະກອນ, ຊັ້ນກາງ, ຊັ້ນສູງ, ໂດຍມີອາຊີບໃດໜຶ່ງເຊັ່ນ: ຊາວກະສິກອນ, ມັກຈະຖືກຈັດປະເພດຕາມຄວາມຮັ່ງມີ, ເຊັ່ນ: ຊາວກະສິກອນຂະໜາດໃຫຍ່ ແລະ ຂະໜາດນ້ອຍ, ເປັນກຸ່ມຕາມຂະໜາດຂອງເນື້ອທີ່ດິນ ແລະ ທຶນຮອນ. ຂອບເຂດຂອງສັງຄົມລະຫວ່າງກຸ່ມເຫຼົ່ານີ້ມັກຈະບໍ່ຊັດເຈນແລະສາມາດເບິ່ງເຫັນໄດ້, ແຕ່ຂະຫນາດພື້ນຖານຂອງພວກເຂົາແມ່ນເຫັນໄດ້ຊັດເຈນກັບທ້ອງຖິ່ນ.ຜ່ານ​ການ​ນຸ່ງ​ຖື, ພາສາ, ການ​ບໍລິ​ໂພ​ກຢ່າງ​ເດັ່ນ​ຊັດ, ກິດຈະກຳ​ພັກຜ່ອນ, ​ໃນ​ເຄືອ​ຂ່າຍ​ສັງຄົມ, ​ແລະ ການ​ປະກອບ​ອາຊີບ. ຄວາມຮັ່ງມີຂອງພີ່ນ້ອງແລະຊັ້ນຮຽນທາງສັງຄົມຍັງມີອິດທິພົນຕໍ່ການເລືອກຊີວິດ, ບາງທີສິ່ງທີ່ສໍາຄັນທີ່ສຸດແມ່ນໂຮງຮຽນປະຖົມແລະມັດທະຍົມ, ແລະມະຫາວິທະຍາໄລ, ເຊິ່ງສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ການເຄື່ອນໄຫວຂອງຫ້ອງຮຽນ. ບາງກຸ່ມຄົນກຸ່ມນ້ອຍ, ເຊັ່ນ: ນັກເດີນທາງ, ມັກຈະຖືກສະແດງໃນວັດທະນະທໍານິຍົມວ່າຢູ່ພາຍນອກຫຼືພາຍໃຕ້ລະບົບຊັ້ນຂອງສັງຄົມທີ່ຍອມຮັບ, ເຮັດໃຫ້ການຫລົບຫນີຈາກຄົນຊັ້ນລຸ່ມເປັນເລື່ອງຍາກສໍາລັບພວກເຂົາເຊັ່ນດຽວກັນກັບຜູ້ຫວ່າງງານໃນໄລຍະຍາວຂອງຕົວເມືອງພາຍໃນ.

ສັນຍາລັກຂອງການແບ່ງຂັ້ນສັງຄົມ. ການນໍາໃຊ້ພາສາ, ໂດຍສະເພາະພາສາ, ເປັນຕົວຊີ້ບອກທີ່ຊັດເຈນຂອງຊັ້ນຮຽນແລະສະຖານະພາບທາງສັງຄົມອື່ນໆ. ລະຫັດການນຸ່ງຖືໄດ້ຜ່ອນຄາຍລົງໃນໄລຍະທີ່ຜ່ານມາ, ແຕ່ການບໍລິໂພກທີ່ໂດດເດັ່ນຂອງສັນຍາລັກທີ່ສໍາຄັນຂອງຄວາມຮັ່ງມີແລະຄວາມສໍາເລັດ, ເຊັ່ນ: ເຄື່ອງນຸ່ງຂອງນັກອອກແບບ, ອາຫານທີ່ດີ, ການເດີນທາງ, ແລະລົດລາຄາແພງແລະເຮືອນ, ສະຫນອງຍຸດທະສາດທີ່ສໍາຄັນສໍາລັບການເຄື່ອນໄຫວຂອງຫ້ອງຮຽນແລະຄວາມກ້າວຫນ້າທາງດ້ານສັງຄົມ.

ຊີວິດການເມືອງ

ລັດຖະບານ. ສາທາລະນະລັດໄອແລນເປັນປະຊາທິປະໄຕຂອງລັດຖະສະພາ. ສະພາແຫ່ງຊາດ ( Oireachtas ) ປະກອບດ້ວຍປະທານາທິບໍດີ (ເລືອກຕັ້ງໂດຍກົງຈາກປະຊາຊົນ), ແລະສອງສະພາຄື: Dáil Éireann (ສະພາຜູ້ຕາງຫນ້າ) ແລະ Seanad Éireann (ວຽງຈັນຝົນ). ອຳນາດ ​ແລະ ໜ້າ​ທີ່​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ມາ​ຈາກ​ລັດຖະທຳ​ມະນູນ (ປະກາດ​ໃຊ້​ໃນ​ວັນ​ທີ 1 ກໍລະກົດ 1937). ຜູ້ຕາງຫນ້າຕໍ່ Dáil Éireann, ຜູ້ທີ່ຖືກເອີ້ນວ່າ Teachta Dála , ຫຼື TDs, ໄດ້ຖືກເລືອກຕັ້ງໂດຍການເປັນຕົວແທນຕາມອັດຕາສ່ວນດ້ວຍການລົງຄະແນນສຽງດຽວ. ໃນຂະນະທີ່ນິຕິກໍາ

ປະຊາຊົນຍ່າງຜ່ານຫນ້າຮ້ານທີ່ມີສີສັນໃນ Dublin. ອຳນາດແມ່ນຕົກຢູ່ໃນ Oireachtas, ກົດໝາຍທັງໝົດແມ່ນຂຶ້ນກັບພັນທະຂອງສະມາຊິກປະຊາຄົມເອີຣົບ, ເຊິ່ງໄອແລນໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມໃນປີ 1973. ອຳນາດບໍລິຫານຂອງລັດຖືກມອບໃຫ້ຢູ່ໃນລັດຖະບານ, ປະກອບດ້ວຍ Taoiseach (ນາຍົກລັດຖະມົນຕີ) ແລະຄະນະ. ໃນຂະນະທີ່ພັກການເມືອງຈໍານວນຫນຶ່ງເປັນຕົວແທນຢູ່ໃນ Oireachtas, ລັດຖະບານນັບຕັ້ງແຕ່ຊຸມປີ 1930 ໄດ້ຖືກນໍາພາໂດຍພັກ Fianna Fáil ຫຼື Fine Gael, ທັງສອງພັກແມ່ນພັກກາງຂວາ. ສະພາຄາວຕີ້ແມ່ນຮູບແບບຕົ້ນຕໍຂອງລັດຖະບານທ້ອງຖິ່ນ, ແຕ່ພວກເຂົາມີອໍານາດຫນ້ອຍໃນອັນທີ່ເປັນຫນຶ່ງໃນລັດທີ່ເປັນສູນກາງທີ່ສຸດໃນເອີຣົບ.

ຜູ້ນຳ ແລະ ພະນັກງານການເມືອງ. ວັດທະນະທໍາທາງດ້ານການເມືອງຂອງໄອແລນຖືກໝາຍໄວ້ໂດຍລັດທິອານານິຄົມ, ອະນຸລັກນິຍົມ, ທ້ອງຖິ່ນ, ແລະຄອບຄົວ, ເຊິ່ງທັງໝົດນີ້ໄດ້ຮັບອິດທິພົນຈາກໂບດຄາທໍລິກໄອແລນ, ສະຖາບັນ ແລະການເມືອງຂອງອັງກິດ, ແລະວັດທະນະທໍາເກລິກ. ຜູ້ນໍາທາງດ້ານການເມືອງຂອງໄອແລນຕ້ອງອີງໃສ່ການສະຫນັບສະຫນູນທາງດ້ານການເມືອງໃນທ້ອງຖິ່ນຂອງພວກເຂົາ - ເຊິ່ງຂຶ້ນກັບບົດບາດຂອງພວກເຂົາໃນສັງຄົມທ້ອງຖິ່ນ, ແລະບົດບາດທີ່ແທ້ຈິງຫຼືຈິນຕະນາການຂອງພວກເຂົາໃນເຄືອຂ່າຍຂອງຜູ້ອຸປະຖໍາແລະລູກຄ້າ - ຫຼາຍກ່ວາມັນເຮັດຢູ່ໃນບົດບາດຂອງເຂົາເຈົ້າເປັນນິຕິບັນຍັດຫຼືຜູ້ບໍລິຫານທາງດ້ານການເມືອງ. ດັ່ງນັ້ນ, ບໍ່ມີກໍານົດໄວ້ເສັ້ນທາງອາຊີບໄປສູ່ຄວາມໂດດເດັ່ນທາງດ້ານການເມືອງ, ແຕ່ໃນຊຸມປີມໍ່ໆມານີ້, ວິລະຊົນກິລາ, ສະມາຊິກໃນຄອບຄົວຂອງນັກການເມືອງທີ່ຜ່ານມາ, ນັກໂຄສະນາ, ແລະທະຫານໄດ້ຮັບຜົນສໍາເລັດອັນໃຫຍ່ຫຼວງໃນການຖືກເລືອກຕັ້ງໃນ Oireachtas. ການແຜ່ລາມທາງດ້ານການເມືອງຂອງໄອແລນແມ່ນການຊົມເຊີຍແລະການສະຫນັບສະຫນູນທາງດ້ານການເມືອງສໍາລັບນັກການເມືອງຜູ້ທີ່ສາມາດສະຫນອງການບໍລິການຂອງລັດຖະບານ barrel ຫມູແລະສະຫນອງໃຫ້ແກ່ຜູ້ປະກອບຂອງລາວ (ແມ່ຍິງຊາວໄອແລນຈໍານວນຫນ້ອຍທີ່ສຸດສາມາດບັນລຸລະດັບສູງທາງດ້ານການເມືອງ, ອຸດສາຫະກໍາແລະວິຊາການ). ໃນຂະນະທີ່ມີສຽງດັງຢູ່ສະເຫມີໃນການເມືອງໄອແລນ, ໂດຍສະເພາະໃນຕົວເມືອງ, ນັບຕັ້ງແຕ່ຊຸມປີ 1920, ພັກເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ຄ່ອຍມີຄວາມເຂັ້ມແຂງ, ໂດຍບາງໂອກາດຂອງພັກແຮງງານແມ່ນເປັນຂໍ້ຍົກເວັ້ນທີ່ຫນ້າສັງເກດທີ່ສຸດ. ພັກການເມືອງຂອງໄອແລນສ່ວນໃຫຍ່ບໍ່ໄດ້ໃຫ້ຄວາມແຕກຕ່າງທາງດ້ານນະໂຍບາຍທີ່ຈະແຈ້ງ ແລະ ຊັດເຈນ, ແລະ ມີຄົນຈຳນວນບໍ່ໜ້ອຍທີ່ນັບຖືອຸດົມການທາງດ້ານການເມືອງທີ່ມີລັກສະນະປະເທດເອີຣົບອື່ນໆ. ການແບ່ງແຍກທາງດ້ານການເມືອງທີ່ສໍາຄັນແມ່ນລະຫວ່າງ Fianna Fáil ແລະ Fine Gael, ສອງພັກທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດ, ເຊິ່ງການສະຫນັບສະຫນູນຍັງຄົງມາຈາກລູກຫລານຂອງສອງຝ່າຍກົງກັນຂ້າມໃນສົງຄາມກາງເມືອງ, ເຊິ່ງໄດ້ຕໍ່ສູ້ກັນວ່າຍອມຮັບສົນທິສັນຍາປະນີປະນອມທີ່ແບ່ງອອກເປັນເກາະ. ລັດເສລີໄອແລນ ແລະໄອແລນເໜືອ. ດັ່ງນັ້ນ, ຜູ້ມີສິດເລືອກຕັ້ງບໍ່ໄດ້ລົງຄະແນນສຽງສໍາລັບຜູ້ສະຫມັກຍ້ອນການລິເລີ່ມນະໂຍບາຍຂອງພວກເຂົາ, ແຕ່ຍ້ອນທັກສະສ່ວນບຸກຄົນຂອງຜູ້ສະຫມັກໃນການບັນລຸຜົນກໍາໄລສໍາລັບຜູ້ເລືອກຕັ້ງ, ແລະຍ້ອນວ່າຄອບຄົວຂອງຜູ້ລົງຄະແນນໄດ້ສະຫນັບສະຫນູນແບບດັ້ງເດີມ.ພັກ​ຂອງ​ຜູ້​ສະໝັກ. ຮູບແບບການລົງຄະແນນສຽງນີ້ແມ່ນຂຶ້ນກັບຄວາມຮູ້ທ້ອງຖິ່ນຂອງນັກການເມືອງ, ແລະຄວາມບໍ່ເປັນທາງການຂອງວັດທະນະທໍາທ້ອງຖິ່ນ, ເຊິ່ງຊຸກຍູ້ໃຫ້ປະຊາຊົນເຊື່ອວ່າພວກເຂົາເຂົ້າເຖິງນັກການເມືອງຂອງພວກເຂົາໂດຍກົງ. ນັກການເມືອງລະດັບຊາດ ແລະທ້ອງຖິ່ນສ່ວນໃຫຍ່ມີເວລາເປີດຫ້ອງການເປັນປົກກະຕິ ເຊິ່ງຜູ້ເລືອກຕັ້ງສາມາດສົນທະນາບັນຫາ ແລະຂໍ້ຂ້ອງໃຈຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້ໂດຍບໍ່ຕ້ອງນັດໝາຍ.

ບັນຫາສັງຄົມ ແລະການຄວບຄຸມ. ລະບົບກົດໝາຍແມ່ນອີງໃສ່ກົດໝາຍທົ່ວໄປ, ດັດແກ້ໂດຍນິຕິກຳຕໍ່ມາ ແລະລັດຖະທຳມະນູນຂອງປີ 1937. ການພິຈາລະນາຄະດີຂອງກົດໝາຍແມ່ນເຮັດໂດຍສານສູງສຸດ, ເຊິ່ງຖືກແຕ່ງຕັ້ງໂດຍປະທານາທິບໍດີໄອແລນ ຕາມຄຳແນະນຳຂອງລັດຖະບານ. . ປະເທດໄອແລນມີປະຫວັດສາດອັນຍາວນານຂອງຄວາມຮຸນແຮງທາງດ້ານການເມືອງ, ເຊິ່ງຍັງເປັນລັກສະນະທີ່ສໍາຄັນຂອງຊີວິດຢູ່ໃນໄອແລນເຫນືອ, ບ່ອນທີ່ກຸ່ມ paramilitary ເຊັ່ນ IRA ໄດ້ຮັບການສະຫນັບສະຫນູນບາງຢ່າງຈາກປະຊາຊົນໃນສາທາລະນະລັດ. ພາຍໃຕ້ການກະທຳຂອງອຳນາດສຸກເສີນ, ສິດທິທາງກົດໝາຍ ແລະການປົກປ້ອງບາງຢ່າງສາມາດຖືກລະງັບໂດຍລັດໃນການສະແຫວງຫາພວກກໍ່ການຮ້າຍ. ອາດຊະຍາກຳຂອງຄວາມຮຸນແຮງທີ່ບໍ່ແມ່ນການເມືອງແມ່ນຫາຍາກ, ເຖິງແມ່ນວ່າບາງກໍລະນີ ເຊັ່ນ: ການລ່ວງລະເມີດຜົວ ຫຼືເມຍ, ອາດຈະບໍ່ມີລາຍງານ. ອາດຊະຍາກຳທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດ, ແລະອາດຊະຍາກຳທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດໃນວັດທະນະທຳທີ່ນິຍົມ, ແມ່ນການລັກລອບ, ການລັກ, ການລັກລອບ, ແລະ ການສໍ້ລາດບັງຫຼວງ. ອັດ​ຕາ​ອາດ​ຊະ​ຍາ​ກໍາ​ແມ່ນ​ສູງ​ຂຶ້ນ​ໃນ​ຕົວ​ເມືອງ​, ຊຶ່ງ​ໃນ​ບາງ​ທັດ​ສະ​ນະ​ເປັນ​ຜົນ​ມາ​ຈາກ​ການ​ລະ​ບາດ​ຂອງ​ຄວາມ​ທຸກ​ຍາກ​ໃນ​ບາງ​ຕົວ​ເມືອງ​. ມີການເຄົາລົບກົດຫມາຍທົ່ວໄປແລະຂອງຕົນຕົວແທນ, ແຕ່ການຄວບຄຸມທາງສັງຄົມອື່ນໆຍັງມີຢູ່ເພື່ອຍືນຍົງຄວາມເປັນລະບຽບຮຽບຮ້ອຍ. ສະຖາບັນດັ່ງກ່າວເປັນໂບດກາໂຕລິກແລະລະບົບການສຶກສາຂອງລັດແມ່ນສ່ວນຫນຶ່ງທີ່ຮັບຜິດຊອບຕໍ່ການຍຶດຫມັ້ນໂດຍລວມກັບກົດລະບຽບແລະການເຄົາລົບອໍານາດ, ແຕ່ມີຄຸນນະພາບທີ່ບໍ່ເປັນລະບຽບຕໍ່ວັດທະນະທໍາໄອແລນທີ່ກໍານົດມັນອອກຈາກວັດທະນະທໍາອັງກິດໃກ້ຄຽງ. ຮູບແບບລະຫວ່າງບຸກຄົນຂອງການຄວບຄຸມທາງສັງຄົມທີ່ບໍ່ເປັນທາງການປະກອບມີຄວາມຮູ້ສຶກຕະຫລົກແລະຄວາມເຍາະເຍີ້ຍທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນ, ສະຫນັບສະຫນູນໂດຍຄຸນຄ່າທົ່ວໄປຂອງຊາວໄອແລນຂອງ reciprocity, irony, ແລະຄວາມບໍ່ຄ່ອຍເຊື່ອງ່າຍໆກ່ຽວກັບລໍາດັບຊັ້ນຂອງສັງຄົມ.

ເບິ່ງ_ນຳ: ໝູ່ເກາະ Trobriand

ການເຄື່ອນໄຫວທາງທະຫານ. ກອງກຳລັງປ້ອງກັນຊາດໄອແລນມີສາຂາກອງທັບ, ກອງທັບເຮືອ ແລະກອງທັບອາກາດ. ສະ​ມາ​ຊິກ​ທັງ​ຫມົດ​ຂອງ​ກອງ​ກໍາ​ລັງ​ຖາ​ວອນ​ແມ່ນ​ປະ​ມານ 11,800, ມີ 15,000 ຮັບ​ໃຊ້​ໃນ​ເຂດ​ສະ​ຫງວນ. ໃນຂະນະທີ່ທະຫານໄດ້ຮັບການຝຶກອົບຮົມຕົ້ນຕໍເພື່ອປ້ອງກັນໄອແລນ, ທະຫານໄອແລນໄດ້ຮັບໃຊ້ຢູ່ໃນພາລະກິດຮັກສາສັນຕິພາບຂອງສະຫະປະຊາຊາດສ່ວນໃຫຍ່, ສ່ວນຫນຶ່ງແມ່ນຍ້ອນນະໂຍບາຍຄວາມເປັນກາງຂອງໄອແລນ. ກອງ​ກຳລັງ​ປ້ອງ​ກັນ​ປະ​ເທດ​ມີ​ບົດບາດ​ສຳຄັນ​ດ້ານ​ຄວາມ​ປອດ​ໄພ​ຢູ່​ຊາຍ​ແດນ​ຕິດ​ກັບ​ໄອ​ແລນ​ເໜືອ. ຕຳຫຼວດແຫ່ງຊາດໄອແລນ, An Garda Siochána , ເປັນກອງກຳລັງທີ່ບໍ່ມີອາວຸດຂອງສະມາຊິກປະມານ 10,500 ຄົນ.

ແຜນງານສະຫວັດດີການສັງຄົມ ແລະ ການປ່ຽນແປງ

ລະບົບສະຫວັດດີການສັງຄົມແຫ່ງຊາດ ປະສົມປະສານການປະກັນສັງຄົມ ແລະ ໂຄງການຊ່ວຍເຫຼືອສັງຄົມ ເພື່ອສະໜອງທຶນຮອນໃຫ້ແກ່ຜູ້ເຈັບປ່ວຍ, ຜູ້ສູງອາຍຸ, ແລະ ຜູ້ຫວ່າງງານ, ໄດ້ຮັບຜົນປະໂຫຍດປະມານ 1,3 ລ້ານຄົນ. ການໃຊ້ຈ່າຍຂອງລັດດ້ານສະຫວັດດີການສັງຄົມລວມມີ 25 ເປີເຊັນຂອງລາຍຈ່າຍຂອງລັດຖະບານ, ແລະ ປະມານ 6 ເປີເຊັນຂອງ GDP. ອົງການບັນເທົາທຸກອື່ນໆ, ຈໍານວນຫຼາຍທີ່ເຊື່ອມຕໍ່ກັບໂບດ, ຍັງໄດ້ສະຫນອງການຊ່ວຍເຫຼືອທາງດ້ານການເງິນທີ່ມີຄຸນຄ່າແລະໂຄງການບັນເທົາທຸກທາງສັງຄົມເພື່ອແກ້ໄຂສະພາບຂອງຄວາມທຸກຍາກແລະຄວາມບໍ່ສະເຫມີພາບ.

ອົງການຈັດຕັ້ງ ໜອງບົກ ແລະ ສະມາຄົມອື່ນໆ

ສັງຄົມພົນລະເຮືອນມີການພັດທະນາດີ, ອົງການຈັດຕັ້ງທີ່ບໍ່ຂຶ້ນກັບລັດຖະບານຮັບໃຊ້ທຸກຊັ້ນຄົນ, ອາຊີບ, ພາກພື້ນ, ອາຊີບ, ຊົນເຜົ່າ, ແລະ ກຸສົນ. ບາງຄົນມີອໍານາດຫຼາຍ, ເຊັ່ນ: ສະມາຄົມຊາວກະສິກອນໄອແລນ, ໃນຂະນະທີ່ຄົນອື່ນ, ເຊັ່ນ: ອົງການສະຫນັບສະຫນູນການກຸສົນສາກົນ, Trócaire , ອົງການກາໂຕລິກສໍາລັບການພັດທະນາໂລກ, ບັນຊາການສະຫນັບສະຫນູນທາງດ້ານການເງິນແລະສິນທໍາຢ່າງກວ້າງຂວາງ. ປະເທດໄອແລນເປັນໜຶ່ງໃນຜູ້ປະກອບສ່ວນສູງສຸດຕໍ່ຫົວຄົນໃຫ້ແກ່ການຊ່ວຍເຫຼືອເອກະຊົນສາກົນໃນໂລກ. ນັບຕັ້ງແຕ່ການສ້າງຕັ້ງລັດໄອແລນ, ອົງການຈັດຕັ້ງການພັດທະນາແລະລະບົບສາທາລະນູປະໂພກຈໍານວນຫນຶ່ງໄດ້ຖືກຈັດຕັ້ງຢູ່ໃນອົງການຈັດຕັ້ງຂອງລັດບາງສ່ວນ, ເຊັ່ນ: ອົງການພັດທະນາອຸດສາຫະກໍາ, ແຕ່ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ຮັບການເອກະຊົນຊ້າໆ.

ບົດບາດຍິງຊາຍ ແລະ ສະຖານະ

ໃນຂະນະທີ່ຄວາມສະເໝີພາບລະຫວ່າງຍິງ-ຊາຍໃນບ່ອນເຮັດວຽກຖືກຮັບປະກັນໂດຍກົດໝາຍ, ຄວາມບໍ່ສະເໝີພາບທີ່ໂດດເດັ່ນມີຢູ່ລະຫວ່າງເພດໃນຂົງເຂດເຊັ່ນ: ເງິນເດືອນ, ການເຂົ້າເຖິງຜົນສຳເລັດດ້ານວິຊາຊີບ, ແລະຄວາມສະເໝີພາບຂອງກຽດສັກສີໃນ ບ່ອນເຮັດວຽກ. ວຽກເຮັດງານທໍາແລະອາຊີບທີ່ແນ່ນອນຍັງຖືກພິຈາລະນາໂດຍພາກສ່ວນຂະຫນາດໃຫຍ່ຂອງປະຊາກອນທີ່ຈະເຊື່ອມໂຍງເພດ. ນັກວິຈານບາງຄົນກ່າວຫາວ່າອະຄະຕິທາງເພດຍັງສືບຕໍ່ຖືກສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນແລະເສີມສ້າງຢູ່ໃນສະຖາບັນລັດຖະບານ, ການສຶກສາ, ແລະສາສະຫນາທີ່ສໍາຄັນຂອງປະເທດຊາດ. ລັດທິ feminism ແມ່ນການເຄື່ອນໄຫວທີ່ເຕີບໃຫຍ່ຢູ່ໃນເຂດຊົນນະບົດ ແລະ ຕົວເມືອງ, ແຕ່ມັນຍັງປະເຊີນກັບອຸປະສັກຫຼາຍຢ່າງໃນບັນດານັກພື້ນເມືອງ.

ການແຕ່ງງານ, ຄອບຄົວ, ແລະຍາດພີ່ນ້ອງ

ການແຕ່ງງານ. ການແຕ່ງງານແມ່ນບໍ່ຄ່ອຍຈັດຢູ່ໃນໄອແລນທີ່ທັນສະໄຫມ. ການແຕ່ງງານແບບ monogamous ແມ່ນມາດຕະຖານ, ຕາມທີ່ສະຫນັບສະຫນູນແລະຖືກລົງໂທດໂດຍລັດແລະໂບດຄຣິສຕຽນ. ການຢ່າຮ້າງແມ່ນຖືກຕ້ອງຕາມກົດໝາຍຕັ້ງແຕ່ປີ 1995. ຄູ່ສົມລົດສ່ວນໃຫຍ່ຖືກເລືອກໂດຍຜ່ານວິທີການທີ່ຄາດໄວ້ຂອງການທົດລອງສ່ວນບຸກຄົນແລະຄວາມຜິດພາດທີ່ໄດ້ກາຍເປັນມາດຕະຖານໃນສັງຄົມເອີຣົບຕາເວັນຕົກ. ຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການຂອງສັງຄົມກະສິກຳ ແລະ ເສດຖະກິດຍັງສ້າງຄວາມກົດດັນອັນໃຫຍ່ຫຼວງຕໍ່ຜູ້ຊາຍ ແລະ ຜູ້ຍິງໃນຊົນນະບົດໃຫ້ແຕ່ງງານ, ໂດຍສະເພາະໃນບາງເມືອງຊົນນະບົດທີ່ຂ້ອນຂ້າງທຸກຍາກ, ເຊິ່ງມີອັດຕາການອົບພະຍົບສູງໃນ

Eugene Lamb, an ຜູ້ຜະລິດທໍ່ uillean ໃນ Kinvara, County Galway, ຖືເຄື່ອງຫນຶ່ງຂອງລາວ. ແມ່ຍິງ, ຜູ້ທີ່ໄປເມືອງ ຫຼື ອົບພະຍົບເພື່ອຊອກວຽກເຮັດງານທຳ ແລະ ຖານະສັງຄົມທີ່ເໝາະສົມກັບການສຶກສາ ແລະ ຄວາມຄາດຫວັງຂອງສັງຄົມ. ງານບຸນການແຕ່ງງານສໍາລັບຜູ້ຊາຍແລະແມ່ຍິງກະສິກໍາ, ທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນຕົ້ນດູໃບໄມ້ລົ່ນໃນ Lisdoonvarna, ໄດ້ເປັນວິທີຫນຶ່ງທີ່ຈະນໍາຄົນມາຮ່ວມກັນສໍາລັບການແຕ່ງງານທີ່ເປັນໄປໄດ້, ແຕ່ການວິພາກວິຈານທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນຂອງການປະຕິບັດດັ່ງກ່າວໃນສັງຄົມໄອແລນອາດຈະ.ອັນຕະລາຍຕໍ່ອະນາຄົດຂອງພວກເຂົາ. ອັດ​ຕາ​ການ​ແຕ່ງ​ງານ​ຄາດ​ຄະ​ເນ​ຕໍ່​ພັນ​ຄົນ​ໃນ​ປີ 1998 ແມ່ນ 4.5​. ໃນຂະນະທີ່ອາຍຸສະເລ່ຍຂອງຄູ່ຮ່ວມງານໃນການແຕ່ງງານຍັງສືບຕໍ່ມີອາຍຸຫຼາຍກວ່າສັງຄົມຕາເວັນຕົກອື່ນໆ, ອາຍຸໄດ້ຫຼຸດລົງຫຼາຍກວ່າຄົນຮຸ່ນສຸດທ້າຍ.

ຫົວໜ່ວຍພາຍໃນ. ຄົວເຮືອນຄອບຄົວນິວເຄລຍເປັນຫົວໜ່ວຍຫຼັກພາຍໃນປະເທດ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບຫົວໜ່ວຍພື້ນຖານການຜະລິດ, ການບໍລິໂພກ ແລະ ການສືບທອດໃນສັງຄົມໄອແລນ.

ມໍລະດົກ. ການປະຕິບັດຊົນນະບົດໃນອະດີດຂອງການປະໄວ້ອາໄລໃຫ້ແກ່ລູກຊາຍຄົນດຽວ, ດັ່ງນັ້ນການບັງຄັບໃຫ້ພີ່ນ້ອງຂອງລາວເປັນແຮງງານທີ່ມີຄ່າຈ້າງ, ໂບດ, ກອງທັບ, ຫຼືການອົບພະຍົບໄດ້ຖືກດັດແກ້ໂດຍການປ່ຽນແປງໃນກົດໝາຍໄອແລນ, ບົດບາດຍິງຊາຍ, ແລະຂະໜາດ ແລະ ໂຄງ​ສ້າງ​ຂອງ​ຄອບ​ຄົວ​. ເດັກນ້ອຍທຸກຄົນມີສິດຕາມກົດໝາຍໃນການສືບທອດ, ເຖິງວ່າຄວາມມັກຍັງຄົງຢູ່ໃຫ້ລູກຊາຍຂອງຊາວນາໄດ້ສືບທອດທີ່ດິນ, ແລະ ການເຮັດໄຮ່ເຮັດນາໄປຕໍ່ໂດຍບໍ່ແບ່ງສ່ວນ. ຮູບ​ແບບ​ທີ່​ຄ້າຍ​ຄື​ກັນ​ມີ​ຢູ່​ໃນ​ຕົວ​ເມືອງ​, ບ່ອນ​ທີ່​ເພດ​ແລະ​ຊັ້ນ​ຮຽນ​ເປັນ​ຕົວ​ກໍາ​ນົດ​ທີ່​ສໍາ​ຄັນ​ຂອງ​ການ​ສືບ​ທອດ​ຂອງ​ຊັບ​ສິນ​ແລະ​ທຶນ​.

ກຸ່ມ Kin. ກຸ່ມຍາດຕິພີ່ນ້ອງຕົ້ນຕໍແມ່ນຄອບຄົວນິວເຄລຍ, ແຕ່ຄອບຄົວຂະຫຍາຍ ແລະຍາດພີ່ນ້ອງສືບຕໍ່ມີບົດບາດສຳຄັນໃນຊີວິດຂອງຊາວໄອແລນ. ເຊື້ອສາຍແມ່ນມາຈາກຄອບຄົວຂອງພໍ່ແມ່ທັງສອງ. ໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວເດັກນ້ອຍຈະຮັບເອົານາມສະກຸນຂອງພໍ່. ຊື່ຄຣິສຕຽນ (ຊື່ທໍາອິດ) ມັກຈະຖືກເລືອກເພື່ອໃຫ້ກຽດແກ່ບັນພະບຸລຸດ (ໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວ, ພໍ່ເຖົ້າແມ່ເຖົ້າ), ແລະໃນປະເພນີກາໂຕລິກ, ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນຊື່ທໍາອິດ.ໄພ່ພົນ. ຫລາຍຄອບຄົວສືບຕໍ່ໃຊ້ຊື່ພາສາໄອແລນ (ບາງຊື່ "ຄຣິສຕຽນ" ຢູ່ໃນຄວາມເປັນຈິງກ່ອນຄຣິສຕຽນ ແລະບໍ່ສາມາດແປເປັນພາສາອັງກິດໄດ້). ເດັກນ້ອຍຢູ່ໃນລະບົບໂຮງຮຽນປະຖົມແຫ່ງຊາດໄດ້ຖືກສອນໃຫ້ຮູ້ແລະໃຊ້ພາສາໄອແລນທຽບເທົ່າກັບຊື່ຂອງພວກເຂົາ, ແລະມັນເປັນກົດຫມາຍທີ່ຈະໃຊ້ຊື່ຂອງເຈົ້າໃນສອງພາສາທາງການ.

ສັງຄົມ

ການລ້ຽງດູ ແລະ ການສຶກສາ. ສັງຄົມເກີດຂຶ້ນໃນຫົວໜ່ວຍພາຍໃນ, ໃນໂຮງຮຽນ, ຢູ່ໂບດ, ຜ່ານສື່ເອເລັກໂຕຼນິກ ແລະ ສື່ສິ່ງພິມ, ແລະ ໃນອົງການຈັດຕັ້ງຊາວໜຸ່ມທີ່ສະໝັກໃຈ. ໂດຍສະເພາະແມ່ນເນັ້ນໃສ່ການສຶກສາແລະການຮູ້ຫນັງສື; 98 ເປີເຊັນຂອງປະຊາກອນທີ່ມີອາຍຸ 15 ປີຂຶ້ນໄປສາມາດອ່ານ ແລະ ຂຽນໄດ້. ເດັກນ້ອຍອາຍຸ 4 ປີສ່ວນໃຫຍ່ເຂົ້າໂຮງຮຽນອະນຸບານ, ແລະເດັກນ້ອຍອາຍຸ 5 ປີທັງໝົດຢູ່ໃນໂຮງຮຽນປະຖົມ. ໂຮງຮຽນປະຖົມສາມພັນແຫ່ງໃຫ້ບໍລິການເດັກນ້ອຍ 500,000 ຄົນ. ໂຮງຮຽນປະຖົມສ່ວນຫຼາຍແມ່ນເຊື່ອມຕໍ່ກັບໂບດກາໂຕລິກ, ແລະໄດ້ຮັບເງິນທຶນຈາກລັດ, ເຊິ່ງຍັງຈ່າຍເງິນເດືອນໃຫ້ຄູອາຈານສ່ວນໃຫຍ່. ການສຶກສາຫຼັງປະຖົມປະກອບມີນັກຮຽນ 370,000 ຄົນ, ຢູ່ໃນໂຮງຮຽນມັດທະຍົມ, ວິຊາຊີບ, ຊຸມຊົນ, ແລະໂຮງຮຽນທີ່ສົມບູນແບບ.

ການສຶກສາຊັ້ນສູງ. ການສຶກສາລະດັບສາມປະກອບມີມະຫາວິທະຍາໄລ, ວິທະຍາໄລເຕັກໂນໂລຢີ, ແລະວິທະຍາໄລການສຶກສາ. ທັງ​ຫມົດ​ແມ່ນ​ການ​ປົກ​ຄອງ​ຕົນ​ເອງ​, ແຕ່​ວ່າ​ໂດຍ​ສະ​ເພາະ​ແມ່ນ​ໄດ້​ຮັບ​ທຶນ​ຈາກ​ລັດ​. ປະມານ 50 ເປີເຊັນຂອງໄວໜຸ່ມໄດ້ເຂົ້າຮຽນໃນບາງຮູບແບບຂອງການສຶກສາລະດັບສາມ, ເຊິ່ງເຄິ່ງໜຶ່ງຂອງພວກທີ່ຮຽນຕໍ່ເສດຖະກິດບໍ່ເປັນທາງການເປັນຊ່າງຝີມື, ພໍ່ຄ້າ, ແລະນັກບັນເທີງ. ຍັງມີຊົນເຜົ່າສ່ວນນ້ອຍທາງສາສະຫນາ (ເຊັ່ນຊາວຢິວໄອແລນ), ແລະຊົນເຜົ່າສ່ວນນ້ອຍ (ເຊັ່ນ: ຈີນ, ອິນເດຍ, ແລະປາກີສະຖານ), ຜູ້ທີ່ໄດ້ຮັກສາຫຼາຍດ້ານຂອງການກໍານົດວັດທະນະທໍາກັບວັດທະນະທໍາແຫ່ງຊາດເດີມຂອງເຂົາເຈົ້າ.

ທີ່ຕັ້ງ ແລະພູມສາດ. ໄອແລນຢູ່ທາງຕາເວັນຕົກໄກຂອງເອີຣົບ, ໃນມະຫາສະໝຸດອັດລັງຕິກເໜືອ, ທາງທິດຕາເວັນຕົກຂອງເກາະອັງກິດ. ເກາະດັ່ງກ່າວມີຄວາມຍາວ 302 ໄມ (486 ກິໂລແມັດ), ເຫນືອເຖິງພາກໃຕ້, ແລະ 174 ໄມ (280 ກິໂລແມັດ) ຢູ່ໃນຈຸດທີ່ກວ້າງທີ່ສຸດ. ພື້ນທີ່ຂອງເກາະແມ່ນ 32,599 ຕາລາງໄມ (84,431 ຕາລາງກິໂລແມັດ), ໃນນັ້ນສາທາລະນະລັດກວມເອົາ 27, 136 ຕາລາງໄມ (70,280 ຕາລາງກິໂລແມັດ). ສາທາລະນະລັດມີຊາຍແດນທາງບົກ 223 ໄມ (360 ກິໂລແມັດ), ທັງຫມົດຕິດກັບສະຫະລາຊະອານາຈັກ, ແລະ 898 ໄມ (1,448 ກິໂລແມັດ) ຂອງຊາຍຝັ່ງ. ມັນຖືກແຍກອອກຈາກເກາະໃກ້ຄຽງຂອງປະເທດອັງກິດໄປທາງທິດຕາເວັນອອກໂດຍທະເລໄອແລນ, ຊ່ອງທາງພາກເຫນືອ, ແລະຊ່ອງຂອງ Saint George. ສະ​ພາບ​ອາ​ກາດ​ແມ່ນ​ທາງ​ທະ​ເລ​ທີ່​ມີ​ຄວາມ​ຮ້ອນ​, ການ​ດັດ​ແກ້​ໂດຍ​ປະ​ຈຸ​ບັນ Atlantic ເຫນືອ​. ໄອແລນມີອາກາດອ່ອນ

ໄອແລນ ລະດູໜາວ ແລະ ລະດູຮ້ອນເຢັນ. ເນື່ອງຈາກມີຝົນຕົກສູງ, ສະພາບອາກາດມີຄວາມຊຸ່ມຊື່ນຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ. ສາທາລະນະລັດໄດ້ຖືກຫມາຍໂດຍທົ່ງກາງທີ່ມີຄວາມອຸດົມສົມບູນຕ່ໍາທີ່ອ້ອມຮອບດ້ວຍເນີນພູແລະພູເຂົາຂະຫນາດນ້ອຍທີ່ບໍ່ມີການປູກຝັງຢູ່ອ້ອມຮອບນອກຂອງເກາະ. ຈຸດສູງຂອງມັນແມ່ນ 3,414 ຟຸດ (1,041 ແມັດ). ແມ່ນ້ໍາທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດອົງສາ. ປະເທດໄອແລນແມ່ນມີຊື່ສຽງໃນທົ່ວໂລກສໍາລັບມະຫາວິທະຍາໄລຂອງຕົນ, ເຊິ່ງແມ່ນມະຫາວິທະຍາໄລ Dublin (ວິທະຍາໄລ Trinity), ມະຫາວິທະຍາໄລແຫ່ງຊາດຂອງໄອແລນ, ມະຫາວິທະຍາໄລ Limerick, ແລະມະຫາວິທະຍາໄລ Dublin City.

ຈັນຍາບັນ

ກົດລະບຽບທົ່ວໄປຂອງຈັນຍາບັນທາງສັງຄົມນຳໃຊ້ໃນທົ່ວບັນດາອຸປະສັກທາງຊົນເຜົ່າ, ຊັ້ນຄົນ, ແລະທາງສາສະໜາ. ພຶດຕິກຳທີ່ດັງ, ອວດດີ, ແລະອວດອວດຖືກທໍ້ຖອຍໃຈ. ຄົນທີ່ບໍ່ຮູ້ຈັກເບິ່ງກົງໆໃນສະຖານທີ່ສາທາລະນະ, ແລະມັກຈະເວົ້າວ່າ "ສະບາຍດີ" ໃນການທັກທາຍ. ນອກ​ຈາກ​ການ​ແນະນຳ​ຕົວ​ຢ່າງ​ເປັນ​ທາງ​ການ ການ​ທັກທາຍ​ມັກຈະ​ເປັນ​ສຽງ​ດັງ ແລະ​ບໍ່​ມີ​ການ​ຈັບ​ມື ຫຼື​ຈູບ. ບຸກຄົນຮັກສາພື້ນທີ່ສ່ວນຕົວສາທາລະນະອ້ອມຕົວຕົນເອງ; ການສໍາພັດສາທາລະນະແມ່ນຫາຍາກ. ຄວາມເອື້ອເຟື້ອເພື່ອແຜ່ ແລະ ການເຊິ່ງກັນແລະກັນແມ່ນຄຸນຄ່າຫຼັກໃນການແລກປ່ຽນທາງສັງຄົມ, ໂດຍສະເພາະໃນຮູບແບບການດື່ມເຫຼົ້າເປັນກຸ່ມຢູ່ໃນຮ້ານ.

ສາດສະໜາ

ຄວາມເຊື່ອທາງສາດສະໜາ. ລັດຖະທຳມະນູນໄອແລນຮັບປະກັນສິດເສລີພາບໃນຈິດສຳນຶກ ແລະອາຊີບເສລີ ແລະການປະຕິບັດສາດສະໜາ. ບໍ່ມີສາສະ ໜາ ຂອງລັດຢ່າງເປັນທາງການ, ແຕ່ນັກວິຈານຊີ້ໃຫ້ເຫັນເຖິງການພິຈາລະນາພິເສດທີ່ໃຫ້ໂບດກາໂຕລິກແລະຕົວແທນຂອງມັນຕັ້ງແຕ່ການສ້າງຕັ້ງລັດ. ໃນການສໍາຫຼວດ 1991, 92 ສ່ວນຮ້ອຍຂອງປະຊາກອນແມ່ນ Roman Catholic, 2.4 ສ່ວນຮ້ອຍເປັນຂອງສາດສະຫນາຈັກໄອແລນ (Anglican), 0.4 ສ່ວນຮ້ອຍແມ່ນ Presbyterians, ແລະ 0.1 ສ່ວນຮ້ອຍແມ່ນ Methodists. ຊຸມຊົນຊາວຢິວປະກອບດ້ວຍ .04 ສ່ວນຮ້ອຍຂອງຈໍານວນທັງຫມົດ, ໃນຂະນະທີ່ປະມານ 3 ສ່ວນຮ້ອຍເປັນກັບ​ກຸ່ມ​ສາ​ສະ​ຫນາ​ອື່ນໆ​. ບໍ່ມີຂໍ້ມູນກ່ຽວກັບສາສະຫນາໄດ້ຖືກສົ່ງຄືນສໍາລັບ 2.4 ສ່ວນຮ້ອຍຂອງປະຊາກອນ. ການຟື້ນຟູຂອງຊາວຄຣິດສະຕຽນກໍາລັງປ່ຽນແປງຫຼາຍວິທີທີ່ປະຊາຊົນພົວພັນກັບກັນແລະກັນແລະສະຖາບັນສາດສະຫນາຈັກຢ່າງເປັນທາງການຂອງພວກເຂົາ. ຄວາມ​ເຊື່ອ​ຖື​ດ້ານ​ວັດ​ທະ​ນະ​ທຳ​ພື້ນ​ເມືອງ​ຍັງ​ມີ​ຊີ​ວິດ​ຢູ່, ດັ່ງ​ທີ່​ເຫັນ​ໄດ້​ຢູ່​ໃນ​ສະ​ຖານ​ທີ່​ສັກ​ສິດ ແລະ ການ​ປິ່ນ​ປົວ​ຫຼາຍ​ແຫ່ງ, ເຊັ່ນ: ນ້ຳ​ສ້າງ​ທີ່​ຕັ້ງ​ຢູ່​ຕາມ​ພູມ​ສັນ​ຖານ.

ຜູ້ປະຕິບັດສາດສະໜາ. ໂບດກາໂຕລິກມີ 4 ແຂວງທາງສາສະໜາ, ເຊິ່ງກວມເອົາເກາະທັງໝົດ, ດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງຂ້າມຊາຍແດນຕິດກັບໄອແລນເໜືອ. Archbishop of Armagh ໃນ Northern Ireland ແມ່ນ Primate ຂອງໄອແລນທັງຫມົດ. ໂຄງສ້າງຂອງ diocesan, ເຊິ່ງສິບສາມຮ້ອຍ parishes ແມ່ນຮັບໃຊ້ໂດຍສີ່ພັນປະໂລຫິດ, ວັນທີເຖິງສະຕະວັດທີສິບສອງແລະບໍ່ກົງກັນກັບຂອບເຂດທາງດ້ານການເມືອງ. ມີປະມານສອງສິບພັນຄົນທີ່ຮັບໃຊ້ຢູ່ໃນຄໍາສັ່ງທາງສາສະຫນາກາໂຕລິກຕ່າງໆ, ອອກຈາກປະເທດໄອແລນແລະໄອແລນເຫນືອທີ່ມີປະຊາກອນກາໂຕລິກ 3.9 ລ້ານຄົນ. ໂບດ Ireland, ເຊິ່ງມີສິບສອງ diceses, ເປັນໂບດທີ່ປົກຄອງຕົນເອງພາຍໃນປະຊາຄົມຊາວ Anglican ທົ່ວໂລກ. Primate of All Ireland ຂອງມັນແມ່ນ Archbishop of Armagh, ແລະສະມາຊິກທັງຫມົດຂອງມັນແມ່ນ 380,000, 75 ເປີເຊັນຢູ່ໃນໄອແລນເຫນືອ. ມີ 312,000 Presbyterians ເທິງເກາະ (95 ເປີເຊັນຢູ່ໃນປະເທດໄອແລນເຫນືອ), ຈັດກຸ່ມເປັນ 562 ປະຊາຄົມແລະ 21 ແຫ່ງ presbyterians.

ພິທີກຳ ແລະສະຖານທີ່ສັກສິດ. ໃນ​ປະ​ເທດ​ກາ​ໂຕ​ລິກ​ສ່ວນ​ໃຫຍ່​ນີ້ ມີ​ສາ​ສະ​ໜາ​ສາ​ສະ​ໜາ​ແລະ​ສະ​ຖານ​ທີ່​ສັກ​ສິດ​ທີ່​ຖືກ​ຮັບ​ຮູ້​ຈາກ​ສາດ​ສະ​ໜາ​ຈັກ​ຈຳ​ນວນ​ໜຶ່ງ, ໂດຍ​ສະ​ເພາະ​ທີ່​ສຸດ​ແມ່ນ Knock, ໃນ County Mayo, ບ່ອນ​ທີ່​ມີ​ລາຍ​ງານ​ການ​ປະກົດ​ຕົວ​ຂອງ​ແມ່​ທີ່​ໄດ້​ຮັບ​ພອນ. ສະຖານທີ່ສັກສິດແບບດັ້ງເດີມ, ເຊັ່ນ: ນໍ້າສ້າງ, ດຶງດູດຄົນທ້ອງຖິ່ນໃນທຸກເວລາຂອງປີ, ເຖິງແມ່ນວ່າມີຫຼາຍວັນທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບວັນ, ໄພ່ພົນ, ພິທີກໍາ, ແລະງານບຸນຕ່າງໆ. ການເດີນທາງໄປທ່ຽວຊົມພາຍໃນສະຖານທີ່ເຊັ່ນ Knock ແລະ Croagh Patrick (ພູເຂົາໃນ County Mayo ທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບ Saint Patrick) ແມ່ນລັກສະນະທີ່ສໍາຄັນຂອງຄວາມເຊື່ອຂອງກາໂຕລິກ, ເຊິ່ງມັກຈະສະທ້ອນໃຫ້ເຫັນເຖິງການເຊື່ອມໂຍງຂອງການປະຕິບັດທາງສາສະຫນາທີ່ເປັນທາງການແລະປະເພນີ. ວັນສັກສິດຂອງປະຕິທິນໂບດກາໂຕລິກໄອແລນຢ່າງເປັນທາງການແມ່ນຖືເປັນວັນພັກແຫ່ງຊາດ.

ຄວາມຕາຍ ແລະ ຊີວິດຫຼັງ. ຮີດຄອງ​ປະ​ເພນີ​ຂອງ​ງານ​ສົບ​ແມ່ນ​ເຊື່ອມ​ໂຍງ​ຢ່າງ​ບໍ່​ຢຸດ​ຢັ້ງ​ກັບ​ພິທີ​ກຳ​ທາງ​ສາສະໜາ​ຂອງ​ໂບດ​ກາ​ໂຕ​ລິກ. ໃນຂະນະທີ່ການຕື່ນນອນຍັງສືບຕໍ່ຖືກຈັດຂຶ້ນໃນເຮືອນ, ການປະຕິບັດການ ນຳ ໃຊ້ຜູ້ບໍລິຫານງານສົບແລະໂຮງ parlor ແມ່ນໄດ້ຮັບຄວາມນິຍົມ.

ການແພດ ແລະການດູແລສຸຂະພາບ

ການບໍລິການທາງການແພດແມ່ນໃຫ້ໂດຍລັດໂດຍບໍ່ເສຍຄ່າກັບປະມານໜຶ່ງສ່ວນສາມຂອງປະຊາກອນ. ຄົນອື່ນທັງຫມົດຈ່າຍຄ່າບໍລິການຫນ້ອຍທີ່ສຸດຢູ່ສະຖານທີ່ສາທາລະນະສຸກ. ມີທ່ານຫມໍປະມານ 128 ຄົນສໍາລັບທຸກໆ 100,000 ຄົນ. ມີຫຼາຍຮູບແບບຂອງຢາພື້ນເມືອງ ແລະຢາທາງເລືອກທີ່ມີຢູ່ທົ່ວເກາະ; ຊຸມຊົນຊົນນະບົດສ່ວນໃຫຍ່ມີຜູ້ປິ່ນປົວທີ່ຮູ້ຈັກໃນທ້ອງຖິ່ນ ຫຼືສະ​ຖານ​ທີ່​ປິ່ນ​ປົວ​. ສະຖານທີ່ທາງສາສະຫນາ, ເຊັ່ນ: ຈຸດຫມາຍປາຍທາງ pilgrimage ຂອງ Knock, ແລະພິທີກໍາຍັງເປັນທີ່ຮູ້ຈັກສໍາລັບອໍານາດການປິ່ນປົວຂອງເຂົາເຈົ້າ.

ການສະເຫລີມສະຫລອງທາງໂລກ

ວັນພັກຜ່ອນແຫ່ງຊາດແມ່ນເຊື່ອມໂຍງກັບປະຫວັດສາດຂອງຊາດ ແລະທາງສາສະຫນາ ເຊັ່ນ: ວັນ Saint Patrick, ວັນຄຣິສມາດ, ແລະ Easter, ຫຼືແມ່ນວັນພັກຕາມລະດູການ ແລະວັນພັກສາທາລະນະທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນວັນຈັນ, ອະນຸຍາດໃຫ້ມີ. ທ້າຍອາທິດຍາວ.

ສິລະປະ ແລະ ມະນຸດສາດ

ວັນນະຄະດີ. ວັນນະຄະດີຍຸກໃໝ່ໃນທ້າຍສະຕະວັດທີ XIX ໄດ້ລວມເອົາຮີດຄອງປະເພນີທີ່ມີອາຍຸຫຼາຍຮ້ອຍປີຂອງການຂຽນເປັນພາສາໄອແລນເຂົ້າກັບພາສາອັງກິດ, ເຊິ່ງເອີ້ນວ່າວັນນະຄະດີອັງກິດ-ໄອແລນ. ບາງນັກຂຽນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນພາສາອັງກິດໃນສະຕະວັດທີ່ຜ່ານມາແມ່ນຊາວໄອແລນ: W. B. Yeats, George Bernard Shaw, James Joyce, Samuel Beckett, Frank O'Connor, Seán O'Faoláin, Seán O'Casey, Flann O'Brien, ແລະ Seamus Heaney . ເຂົາເຈົ້າແລະອີກຫຼາຍໆຄົນໄດ້ປະກອບເປັນບັນທຶກທີ່ບໍ່ສາມາດເອົາປຽບຂອງປະສົບການລະດັບຊາດທີ່ມີການອຸທອນທົ່ວໄປ.

ສິລະປະກາຟິກ. ສິລະປະຊັ້ນສູງ, ຄວາມນິຍົມ, ແລະສິລະປະພື້ນເມືອງແມ່ນລັກສະນະທີ່ມີຄຸນຄ່າສູງຂອງຊີວິດທ້ອງຖິ່ນໃນທົ່ວປະເທດໄອແລນ.

ກໍາແພງຫີນແຍກແຕ່ລະທົ່ງນາຢູ່ Inisheer, ຫນຶ່ງຂອງເກາະ Aran ຂອງໄອແລນ. ສິລະປະພາບ ແລະພາບໄດ້ຮັບການສະໜັບສະໜູນຢ່າງແຂງແຮງຈາກລັດຖະບານຜ່ານສະພາສິລະປະ ແລະ ກົມສິລະປະ, ມໍລະດົກ, Gaeltacht, ແລະໝູ່ເກາະທີ່ສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໃນປີ 1997. ການເຄື່ອນໄຫວສິລະປະສາກົນທີ່ສໍາຄັນທັງຫມົດມີຜູ້ຕາງຫນ້າຊາວໄອແລນຂອງພວກເຂົາ, ຜູ້ທີ່ມັກຈະໄດ້ຮັບແຮງບັນດານໃຈເທົ່າທຽມກັນໂດຍຮູບແບບພື້ນເມືອງຫຼືແບບດັ້ງເດີມ. ໃນບັນດານັກສິລະປິນທີ່ສໍາຄັນທີ່ສຸດຂອງສະຕະວັດແມ່ນ Jack B. Yeats ແລະ Paul Henry.

ສິລະປະການສະແດງ. ນັກສະແດງ ແລະນັກສິລະປິນແມ່ນສະມາຊິກທີ່ມີຄຸນຄ່າໂດຍສະເພາະຂອງຊາດໄອແລນ, ເຊິ່ງມີຊື່ສຽງໃນລະດັບສາກົນກ່ຽວກັບຄຸນນະພາບຂອງດົນຕີ, ການສະແດງ, ການຮ້ອງເພງ, ການເຕັ້ນ, ການແຕ່ງເພງ, ແລະການຂຽນ. U2 ແລະ Van Morrison ໃນ Rock, Daniel O'Donnell ໃນປະເທດ, James Galway ໃນຄລາສສິກ, ແລະ Chieftains ໃນດົນຕີພື້ນເມືອງໄອແລນແມ່ນແຕ່ຕົວຢ່າງຂອງນັກສິລະປິນຜູ້ທີ່ມີອິດທິພົນທີ່ສໍາຄັນຕໍ່ການພັດທະນາດົນຕີສາກົນ. ດົນຕີ ແລະ ການເຕັ້ນພື້ນເມືອງຂອງໄອແລນ ຍັງໄດ້ສ້າງປະກົດການ Riverdance ທົ່ວໂລກ. ໂຮງໜັງໄອແລນສະຫຼອງຄົບຮອບ 10 ປີໃນປີ 1996. ໄອແລນເປັນສະຖານທີ່ ແລະເປັນແຮງບັນດານໃຈໃນການຜະລິດຮູບເງົາເລື່ອງລາວຕັ້ງແຕ່ປີ 1910. ຜູ້ກຳກັບຫຼັກ (ເຊັ່ນ: Neill Jordan ແລະ Jim Sheridan) ແລະນັກສະແດງ (ເຊັ່ນ: Liam Neeson ແລະ Stephen Rhea) ເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງ ຄວາມສົນໃຈແຫ່ງຊາດໃນການເປັນຕົວແທນຂອງໄອແລນໃນປະຈຸບັນ, ເປັນສັນຍາລັກໃນສະຖາບັນຮູບເງົາຂອງລັດສະຫນັບສະຫນຸນຂອງໄອແລນ.

ລັດຂອງຟີຊິກສາດ ແລະ ວິທະຍາສາດສັງຄົມ

ລັດຖະບານແມ່ນແຫຼ່ງທຶນຊ່ວຍເຫຼືອຕົ້ນຕໍສໍາລັບການຄົ້ນຄວ້າທາງວິຊາການໃນວິທະຍາສາດທາງດ້ານຮ່າງກາຍແລະສັງຄົມ, ເຊິ່ງເປັນຕົວແທນຢ່າງກວ້າງຂວາງແລະເຂັ້ມແຂງໃນມະຫາວິທະຍາໄລແຫ່ງຊາດແລະ. ໃນ​ລັດ​ຖະ​ບານ -ອົງການຈັດຕັ້ງທີ່ໄດ້ຮັບການສະຫນັບສະຫນູນ, ເຊັ່ນ: ສະຖາບັນຄົ້ນຄ້ວາເສດຖະກິດແລະສັງຄົມໃນ Dublin. ສະຖາບັນການສຶກສາຊັ້ນສູງດຶງເອົາຈໍານວນນັກສຶກສາຕ່າງປະເທດທີ່ຂ້ອນຂ້າງສູງທັງໃນລະດັບປະລິນຍາຕີແລະລະດັບປະລິນຍາຕີ, ແລະນັກຄົ້ນຄວ້າໄອແລນຈະພົບເຫັນຢູ່ໃນທຸກຂົງເຂດຂອງການຄົ້ນຄວ້າທາງວິຊາການແລະການນໍາໃຊ້ໃນທົ່ວໂລກ.

ບັນນານຸກົມ

Clancy, Patrick, Sheelagh Drudy, Kathleen Lynch, ແລະ Liam O'Dowd, eds. Irish Society: Sociological Perspectives , 1995.

Curtin, Chris, Hastings Donnan, ແລະ Thomas M. Wilson, eds. Irish Urban Cultures , 1993.

ເບິ່ງ_ນຳ: Tzotzil ແລະ Tzeltal ຂອງ Pantelhó

Taylor, Lawrence J. Occasions of Faith: Anthropology of Irish Catholics , 1995.

Wilson, Thomas M. "ຫົວຂໍ້ໃນມານະສາດຂອງໄອແລນ." ໃນ Susan Parman, ed., Europe in the Anthropological Imagination , 1998.

ເວັບໄຊທ໌

ໂຄງການ CAIN. ຂໍ້ມູນປະຫວັດຄວາມເປັນມາຂອງສັງຄົມໄອແລນເໜືອ—ສະຖິຕິປະຊາກອນ ແລະທີ່ສຳຄັນ . ເອກະສານເອເລັກໂຕຣນິກ. ມີໃຫ້ຈາກ: //cain.ulst.ac.uk/ni/popul.htm

ລັດຖະບານໄອແລນ, ຫ້ອງການສະຖິຕິສູນກາງ, ສະຖິຕິຕົ້ນຕໍ . ເອກະສານເອເລັກໂຕຣນິກ. ມີໃຫ້ຈາກ //www.cso.ie/principalstats

ລັດຖະບານໄອແລນ, ກົມການຕ່າງປະເທດ. ຂໍ້ເທັດຈິງກ່ຽວກັບໄອແລນ . ເອກະສານເອເລັກໂຕຣນິກ. ມີໃຫ້ຈາກ //www.irlgov.ie/facts

—T HOMAS M. W ILSON

Shannon, ເຊິ່ງເພີ່ມຂຶ້ນໃນເຂດເນີນພູທາງເຫນືອແລະໄຫຼລົງໃຕ້ແລະຕາເວັນຕົກເຂົ້າໄປໃນ Atlantic. ນະຄອນຫຼວງ, Dublin (Baile Átha Cliath ໃນໄອແລນ), ຢູ່ທີ່ປາກຂອງແມ່ນ້ໍາ Liffey ໃນພາກກາງຂອງພາກຕາເວັນອອກຂອງປະເທດໄອແລນ, ໃນສະຖານທີ່ຕົ້ນສະບັບຂອງການຕັ້ງຖິ່ນຖານ Viking, ປະຈຸບັນເປັນບ້ານຂອງເກືອບ 40 ເປີເຊັນຂອງປະຊາກອນໄອແລນ; ມັນໄດ້ຮັບໃຊ້ເປັນນະຄອນຫຼວງຂອງໄອແລນກ່ອນແລະໃນລະຫວ່າງການປະສົມປະສານຂອງໄອແລນພາຍໃນສະຫະລາຊະອານາຈັກ. ດັ່ງນັ້ນ, Dublin ໄດ້ຖືກສັງເກດເຫັນມາດົນນານວ່າເປັນສູນກາງຂອງ Anglophone ທີ່ເກົ່າແກ່ທີ່ສຸດແລະເຂດທີ່ມຸ່ງເນັ້ນຂອງອັງກິດຂອງໄອແລນ; ພາກ​ພື້ນ​ອ້ອມ​ຂ້າງ​ຕົວ​ເມືອງ​ໄດ້​ຮັບ​ທີ່​ຮູ້​ຈັກ​ເປັນ "ພາ​ສາ​ອັງ​ກິດ Pale​" ນັບ​ຕັ້ງ​ແຕ່​ສະ​ໄຫມ​ກາງ​.

ປະຊາກອນ. ປະຊາກອນຂອງສາທາລະນະລັດໄອແລນແມ່ນ 3,626,087 ໃນປີ 1996, ເພີ່ມຂຶ້ນ 100,368 ນັບຕັ້ງແຕ່ການສໍາມະໂນຄົວ 1991. ປະຊາກອນໄອແລນໄດ້ເພີ່ມຂຶ້ນຢ່າງຊ້າໆນັບຕັ້ງແຕ່ການຫຼຸດລົງຂອງປະຊາກອນທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນຊຸມປີ 1920. ການເພີ່ມຂຶ້ນຂອງປະຊາກອນນີ້ຄາດວ່າຈະສືບຕໍ່ຍ້ອນວ່າອັດຕາການເກີດເພີ່ມຂຶ້ນຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງໃນຂະນະທີ່ອັດຕາການຕາຍຫຼຸດລົງຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ. ອາຍຸຍືນຂອງຜູ້ຊາຍແລະແມ່ຍິງທີ່ເກີດໃນປີ 1991 ແມ່ນ 72.3 ແລະ 77.9 ຕາມລໍາດັບ (ຕົວເລກເຫຼົ່ານີ້ສໍາລັບ 1926 ແມ່ນ 57.4 ແລະ 57.9 ຕາມລໍາດັບ). ປະຊາກອນແຫ່ງຊາດໃນປີ 1996 ແມ່ນຂ້ອນຂ້າງໄວຫນຸ່ມ: 1,016,000 ຄົນຢູ່ໃນກຸ່ມອາຍຸ 25-44 ປີ, ແລະ 1,492,000 ຄົນອາຍຸຕໍ່າກວ່າ 25. ເຂດ Dublin ທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ກວ່າມີ 953,000 ຄົນໃນປີ 1996, ໃນຂະນະທີ່ Cork, ເມືອງໃຫຍ່ທີສອງຂອງປະເທດ, ເປັນບ້ານຂອງ. 180,000.ເຖິງແມ່ນວ່າປະເທດໄອແລນເປັນທີ່ຮູ້ຈັກໃນທົ່ວໂລກສໍາລັບທິວທັດຊົນນະບົດແລະວິຖີຊີວິດຂອງຕົນ, ໃນປີ 1996 1,611,000 ຂອງປະຊາຊົນຂອງຕົນອາໄສຢູ່ໃນ 21 ເມືອງແລະຕົວເມືອງທີ່ມີປະຊາກອນຫຼາຍທີ່ສຸດຂອງຕົນ, ແລະ 59 ສ່ວນຮ້ອຍຂອງປະຊາກອນອາໄສຢູ່ໃນເຂດຕົວເມືອງຂອງຫນຶ່ງພັນຄົນຫຼືຫຼາຍກວ່ານັ້ນ. ຄວາມຫນາແຫນ້ນຂອງປະຊາກອນໃນປີ 1996 ແມ່ນ 135 ຕໍ່ຕາແມັດ (52 ຕໍ່ກິໂລຕາແມັດ).

ຄວາມກ່ຽວຂ້ອງທາງດ້ານພາສາສາດ. ພາສາໄອແລນ (Gaelic) ແລະພາສາອັງກິດແມ່ນສອງພາສາທາງການຂອງໄອແລນ. ພາສາໄອແລນເປັນພາສາ Celtic (Indo-European), ເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງສາຂາ Goidelic ຂອງ insular Celtic (ເຊັ່ນດຽວກັນກັບ Scottish Gaelic ແລະ Manx). ພາສາໄອແລນໄດ້ພັດທະນາມາຈາກພາສາທີ່ນໍາມາສູ່ເກາະໃນການເຄື່ອນຍ້າຍຂອງ Celtic ລະຫວ່າງສະຕະວັດທີ VI ແລະສະຕະວັດທີສອງ B.C.E. ເຖິງວ່າຈະມີການຍົກຍ້າຍຖິ່ນຖານ Norse ແລະ Anglo-Norman ຫຼາຍຮ້ອຍປີ, ມາຮອດສະຕະວັດທີສິບຫົກ, ໄອແລນເປັນພາສາພື້ນເມືອງສໍາລັບເກືອບທັງຫມົດຂອງປະຊາກອນໄອແລນ. ການເອົາຊະນະ Tudor ແລະ Stuart ຕໍ່ມາແລະສວນປູກ (1534-1610), ການຕັ້ງຖິ່ນຖານ Cromwellian (1654), ສົງຄາມ Williamite (1689-1691), ແລະການປະກາດໃຊ້ກົດຫມາຍອາຍາ (1695) ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນຂະບວນການອັນຍາວນານຂອງການໂຄ່ນລົ້ມຂອງພາສາ. . ​ເຖິງ​ຢ່າງ​ໃດ​ກໍ​ຕາມ, ​ໃນ​ປີ 1835 ມີ​ຜູ້​ເວົ້າ​ພາສາ​ໄອ​ແລນ​ສີ່​ລ້ານ​ຄົນ​ໃນ​ປະ​ເທດ​ໄອ​ແລນ, ​ເປັນ​ຈຳນວນ​ທີ່​ຖືກ​ຫຼຸດ​ລົງ​ຢ່າງ​ໜັກໜ່ວງ​ໃນ​ຄວາມ​ອຶດຢາກ​ຄັ້ງ​ໃຫຍ່​ໃນ​ທ້າຍ​ຊຸມ​ປີ 1840. ໃນປີ 1891 ມີຜູ້ເວົ້າພາສາໄອແລນພຽງແຕ່ 680,000 ຄົນ, ແຕ່ບົດບາດສໍາຄັນທີ່ພາສາໄອແລນມີບົດບາດໃນການພັດທະນາລັດທິຊາດໄອແລນໃນສະຕະວັດທີ XIX.ເຊັ່ນດຽວກັນກັບຄວາມສໍາຄັນທີ່ເປັນສັນຍາລັກຂອງມັນຢູ່ໃນລັດໄອແລນໃຫມ່ຂອງສະຕະວັດທີ 20, ຍັງບໍ່ທັນພຽງພໍກັບຂະບວນການປ່ຽນພາສາພື້ນເມືອງຈາກພາສາໄອແລນເປັນພາສາອັງກິດ. ໃນປີ 1991 ການສໍາມະໂນຄົວ, ໃນເຂດຈໍານວນຫນ້ອຍທີ່ຊາວໄອແລນຍັງຄົງເປັນພາສາ, ແລະທີ່ຖືກກໍານົດຢ່າງເປັນທາງການເປັນ Gaeltacht , ມີຜູ້ເວົ້າພາສາໄອແລນພຽງແຕ່ 56,469 ຄົນ. ນັກຮຽນປະຖົມແລະມັດທະຍົມສ່ວນໃຫຍ່ໃນປະເທດໄອແລນຮຽນພາສາໄອແລນ, ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ແລະມັນຍັງຄົງເປັນວິທີການສື່ສານທີ່ສໍາຄັນໃນວົງການລັດຖະບານ, ການສຶກສາ, ວັນນະຄະດີ, ກິລາ, ແລະວັດທະນະທໍານອກເຫນືອຈາກ Gaeltacht. (ໃນການສໍາຫຼວດໃນປີ 1991, ເກືອບ 1.1 ລ້ານຄົນໄອແລນໄດ້ອ້າງວ່າເປັນພາສາໄອແລນ, ແຕ່ຕົວເລກນີ້ບໍ່ໄດ້ຈໍາແນກລະດັບຄວາມຄ່ອງແຄ້ວ ແລະການໃຊ້. , ແຕ່ໃນຕອນຕົ້ນຂອງສະຕະວັດ twentieth ພາສາອັງກິດໄດ້ປ່ຽນແທນພາສາໄອແລນເປັນພາສາ vernacular, ແລະທັງຫມົດແຕ່ຊົນເຜົ່າໄອແລນຈໍານວນຫນ້ອຍຫຼາຍແມ່ນ fluent ໃນພາສາອັງກິດ. Hiberno-English (ພາສາອັງກິດທີ່ເວົ້າໃນໄອແລນ) ໄດ້ມີອິດທິພົນທີ່ເຂັ້ມແຂງໃນການວິວັດທະນາການຂອງວັນນະຄະດີອັງກິດແລະໄອແລນ, ບົດກະວີ, ລະຄອນ, ແລະການສຶກສາຕັ້ງແຕ່ທ້າຍສະຕະວັດທີ XIX. ພາສາດັ່ງກ່າວຍັງເປັນສັນຍາລັກທີ່ສໍາຄັນຂອງຊົນເຜົ່າໄອແລນໃນພາກເຫນືອຂອງໄອແລນ, ບ່ອນທີ່ເຖິງວ່າຈະມີອຸປະສັກທາງດ້ານສັງຄົມແລະທາງດ້ານການເມືອງຫຼາຍການນໍາໃຊ້ຂອງມັນໄດ້ເພີ່ມຂຶ້ນຢ່າງຊ້າໆນັບຕັ້ງແຕ່ການກັບຄືນຂອງຂໍ້ຂັດແຍ່ງທາງອາວຸດຢູ່ທີ່ນັ້ນໃນປີ 1969.

ສັນຍາລັກ. ທຸງຂອງໄອແລນມີສາມແຖບແນວຕັ້ງເທົ່າທຽມກັນຂອງສີຂຽວ (ຂ້າງ hoist), ສີຂາວ, ແລະສີສົ້ມ. tricolor ນີ້ຍັງເປັນສັນຍາລັກຂອງປະເທດຊາດໄອແລນໃນປະເທດອື່ນໆ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນໃນພາກເຫນືອຂອງໄອແລນໃນບັນດາຊົນເຜົ່າຂອງຊາວໄອແລນ. ທຸງອື່ນໆທີ່ມີຄວາມຫມາຍສໍາລັບຊາວໄອແລນປະກອບມີ harp ທອງຢູ່ໃນພື້ນຫລັງສີຂຽວແລະທຸງຂອງຊາວ Dublin ຂອງ "The Plow and the Stars." ພິນ​ແມ່ນ​ສັນ​ຍາ​ລັກ​ຕົ້ນ​ຕໍ​ກ່ຽວ​ກັບ​ແຂນ​ຂອງ​ປະ​ເທດ​ຊາດ​, ແລະ​ປ້າຍ​ຂອງ​ລັດ​ໄອ​ແລນ​ແມ່ນ shamrock ໄດ້​. ສັນຍາລັກຈໍານວນຫຼາຍຂອງເອກະລັກຂອງຊາດໄອແລນມາຈາກບາງສ່ວນຂອງການສະມາຄົມຂອງເຂົາເຈົ້າກັບສາດສະຫນາແລະສາດສະຫນາຈັກ. The shamrock clover ແມ່ນກ່ຽວຂ້ອງກັບຜູ້ອຸປະຖໍາຂອງໄອແລນ Saint Patrick, ແລະກັບ Holy Trinity ຂອງຄວາມເຊື່ອຂອງຄຣິສຕຽນ. ໄມ້ກາງແຂນຂອງ Saint Brigid ມັກຈະຖືກພົບເຫັນຢູ່ທາງເຂົ້າເຮືອນ, ຄືກັບຮູບຂອງໄພ່ພົນແລະຜູ້ບໍລິສຸດອື່ນໆ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບຮູບຄົນທີ່ຖືກຍົກຍ້ອງ, ເຊັ່ນ Pope John XXIII ແລະ John F. Kennedy.

ສີຂຽວແມ່ນສີທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບໄອແລນທົ່ວໂລກ, ແຕ່ພາຍໃນປະເທດໄອແລນ, ແລະໂດຍສະເພາະໃນໄອແລນເໜືອ, ມັນມີຄວາມກ່ຽວພັນກັນຢ່າງໃກ້ຊິດກັບການເປັນທັງຊາວໄອແລນ ແລະ ໂຣມັນກາໂຕລິກ, ໃນຂະນະທີ່ສີສົ້ມເປັນສີທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບລັດທິໂປຣແຕສແຕນ, ແລະໂດຍສະເພາະ. ກັບປະຊາຊົນໄອແລນເຫນືອທີ່ສະຫນັບສະຫນູນຄວາມສັດຊື່ຕໍ່ມົງກຸດຂອງອັງກິດແລະສືບຕໍ່ເປັນສະຫະພັນກັບອັງກິດ. ສີຂອງສີແດງ, ສີຂາວ, ແລະສີຟ້າ, ຂອງຊາວອັງກິດUnion Jack, ມັກຈະຖືກນໍາໃຊ້ເພື່ອຫມາຍອານາເຂດຂອງຊຸມຊົນທີ່ຈົງຮັກພັກດີໃນພາກເຫນືອຂອງໄອແລນ, ຄືກັນກັບສີສົ້ມ, ສີຂາວ, ແລະສີຂຽວຂອງດິນແດນຂອງຊາດນິຍົມໄອແລນຢູ່ທີ່ນັ້ນ. ກິລາ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນກິລາແຫ່ງຊາດຈັດໂດຍສະມາຄົມນັກກິລາ Gaelic ເຊັ່ນ: ແລ່ນ, camogie, ແລະບານເຕະ Gaelic, ຍັງເປັນສັນຍາລັກສູນກາງຂອງປະເທດຊາດ.

ປະຫວັດສາດ ແລະ ການພົວພັນຊົນເຜົ່າ

ການປະກົດຕົວຂອງປະເທດຊາດ. ປະເທດຊາດທີ່ພັດທະນາຢູ່ໃນໄອແລນໄດ້ຖືກສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໃນໄລຍະສອງພັນປີ, ເປັນຜົນມາຈາກກໍາລັງທີ່ຫຼາກຫຼາຍທັງພາຍໃນແລະພາຍນອກຂອງເກາະ. ໃນ​ຂະ​ນະ​ທີ່​ມີ​ຈໍາ​ນວນ​ຂອງ​ກຸ່ມ​ຂອງ​ປະ​ຊາ​ຊົນ​ອາ​ໄສ​ຢູ່​ໃນ​ເກາະ​ໃນ​ກ່ອນ​ປະ​ຫວັດ​ສາດ, ການ​ເຄື່ອນ​ຍ້າຍ Celtic ຂອງ​ສະ​ຫັດ​ສະ​ວັດ​ທໍາ​ອິດ B.C.E. ໄດ້ນໍາເອົາພາສາແລະຫຼາຍດ້ານຂອງສັງຄົມ Gaelic ທີ່ເຫັນໄດ້ຊັດເຈນໃນການຟື້ນຟູຊາດນິຍົມທີ່ຜ່ານມາ. ຄຣິສຕຽນໄດ້ຖືກນໍາສະເຫນີໃນສະຕະວັດທີຫ້າຂອງ C.E. , ແລະນັບຕັ້ງແຕ່ການເລີ່ມຕົ້ນຂອງມັນ ຄຣິສຕຽນໄອແລນໄດ້ພົວພັນກັບ monasticism. ພະສົງຊາວໄອແລນໄດ້ເຮັດຫຼາຍຢ່າງເພື່ອຮັກສາມໍລະດົກຂອງຊາວຄຣິດສະຕຽນໃນເອີຣົບກ່ອນແລະໃນລະຫວ່າງຍຸກກາງ, ແລະພວກເຂົາໄດ້ໄປທົ່ວທະວີບໃນຄວາມພະຍາຍາມເພື່ອສ້າງຕັ້ງຄໍາສັ່ງອັນສັກສິດຂອງພວກເຂົາແລະຮັບໃຊ້ພຣະເຈົ້າແລະໂບດຂອງພວກເຂົາ.

ຈາກຕົ້ນສະຕະວັດທີ 9 Norsemen ໄດ້ບຸກໂຈມຕີວັດວາອາຮາມແລະການຕັ້ງຖິ່ນຖານຂອງໄອແລນ, ແລະໃນສະຕະວັດຕໍ່ມາເຂົາເຈົ້າໄດ້ສ້າງຕັ້ງຊຸມຊົນແລະສູນການຄ້າແຄມຝັ່ງທະເລຂອງຕົນເອງ. ທາງດ້ານການເມືອງແບບດັ້ງເດີມຂອງໄອແລນລະບົບ, ໂດຍອີງໃສ່ຫ້າແຂວງ (Meath, Connacht, Munster, Leinster, ແລະ Ulster), ປະສົມປະສານຂອງປະຊາຊົນ Norse ຈໍານວນຫຼາຍ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບຜູ້ຮຸກຮານ Norman ຈາກອັງກິດຫຼັງຈາກ 1169. ໃນໄລຍະສີ່ສະຕະວັດຕໍ່ມາ, ເຖິງແມ່ນວ່າ Anglo-Normans ປະສົບຜົນສໍາເລັດໃນ. ການຄວບຄຸມສ່ວນໃຫຍ່ຂອງເກາະ, ດັ່ງນັ້ນການສ້າງຕັ້ງ feudalism ແລະໂຄງສ້າງຂອງສະພາ, ກົດຫມາຍ, ແລະການບໍລິຫານຂອງເຂົາເຈົ້າ, ພວກເຂົາເຈົ້າຍັງໄດ້ຮັບຮອງເອົາພາສາໄອແລນແລະປະເພນີ, ແລະການແຕ່ງງານລະຫວ່າງ Norman ແລະ elite ໄອແລນໄດ້ກາຍເປັນເລື່ອງປົກກະຕິ. ໃນຕອນທ້າຍຂອງສະຕະວັດທີສິບຫ້າ, Gaelicization ຂອງ Normans ໄດ້ສົ່ງຜົນໃຫ້ມີພຽງແຕ່ Pale, ປະມານ Dublin, ໄດ້ຖືກຄວບຄຸມໂດຍ lords ຂອງອັງກິດ.

ໃນສະຕະວັດທີສິບຫົກ, Tudors ໄດ້ພະຍາຍາມສ້າງຕັ້ງການຄວບຄຸມຂອງອັງກິດຄືນໃຫມ່ໃນຫຼາຍເກາະ. ຄວາມພະຍາຍາມຂອງ Henry VIII ທີ່ຈະ disestablish ສາດສະຫນາຈັກກາໂຕລິກໃນໄອແລນໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນສະມາຄົມຍາວລະຫວ່າງ Irish Catholicism ແລະປະເທດຊາດຂອງໄອແລນ. ລູກ​ສາວ​ຂອງ​ເພິ່ນ, ນາງ​ເອລີ​ຊາ​ເບັດ ທີ 1, ໄດ້​ສຳ​ເລັດ​ການ​ເອົາ​ຊະ​ນະ​ເກາະ​ຂອງ​ອັງ​ກິດ. ໃນຕົ້ນສະຕະວັດທີ XVII, ລັດຖະບານອັງກິດໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນນະໂຍບາຍການເປັນອານານິຄົມໂດຍການນໍາເຂົ້າຄົນເຂົ້າເມືອງອັງກິດແລະ Scottish, ນະໂຍບາຍທີ່ມັກຈະມີຄວາມຈໍາເປັນໃນການໂຍກຍ້າຍໂດຍບັງຄັບໃຫ້ຊາວໄອແລນພື້ນເມືອງ. ຄວາມຂັດແຍ່ງທາງດ້ານຊາດນິຍົມໃນໄອແລນເໜືອຂອງມື້ນີ້ມີຮາກປະຫວັດສາດຂອງມັນໃນຊ່ວງເວລານີ້,

ຜູ້ຍິງຄົນໜຶ່ງເຮັດໃຫ້ໂຄນໂຄນເປັນຂໍ້ຜູກມັດລະຫວ່າງຮູບແຕ້ມຫຼັກໃນການຕັດດ້ວຍມື. ເມື່ອ New English Protestants ແລະ