شناسایی. "Ewe" نام چتر تعدادی از گروه هایی است که به گویش های یک زبان صحبت می کنند و نام های محلی جداگانه ای دارند، مانند Anlo، Abutia، Be، Kpelle و Ho. (اینها زیرملت نیستند، بلکه جمعیت شهرها یا مناطق کوچک هستند.) گروه های نزدیک به هم با زبان ها و فرهنگ های قابل درک متقابل کمی متفاوت ممکن است با میش ها، به ویژه آجا، اوچی، و پدا گروه بندی شوند. مردم Fon و Ewe اغلب متعلق به یک گروه بزرگتر در نظر گرفته می شوند، اگرچه زبان های مرتبط آنها متقابل قابل درک نیست. گفته می شود که همه این مردمان در منطقه عمومی تادو، شهری در توگوی کنونی، تقریباً در همان عرض جغرافیایی آبومی، بنین، سرچشمه گرفته اند. مینا و گین از نوادگان قوم فانتی و گا هستند که در قرن هفدهم و هجدهم ساحل طلا را ترک کردند و در مناطق آنهو و گلیجی ساکن شدند و در آنجا با میش، اوچی، پدا و آجا ازدواج کردند. زبان‌های Guin-Mina و Ewe قابل درک متقابل هستند، اگرچه تفاوت‌های ساختاری و واژگانی قابل توجهی وجود دارد.

مکان. بیشتر میش ها (از جمله Oatchi، Peda، و Adja) بین رودخانه ولتا در غنا و رودخانه مونو (به سمت شرق) در توگو زندگی می کنند، از ساحل (مرز جنوبی) به سمت شمال، درست از کنار هو در غنا و Danyi در مرز غربی توگو و تادو در مرز شرقی. فون عمدتاً در بنین زندگی می کنند، از ساحل تا ساوالو،و از مرز توگو تقریبا تا پورتو نوو در جنوب. سایر گروه های مرتبط با فون و میش در بنین زندگی می کنند. مرزهای بین غنا و توگو، و همچنین بین توگو و بنین، به دودمان بی شمار میش و فون با خانواده در دو طرف مرز قابل نفوذ است.

پازی (1976، 6) مکان های گروه های مختلف را با ارجاعات تاریخی، از جمله مهاجرت به خارج از تادو، عمدتاً به نوتسه، در توگوی امروزی، و به آلیادا، در بنین کنونی، توصیف می کند. میش هایی که نوتسه را ترک کردند از حوزه پایین آموگان به دره مونو گسترش یافتند. دو گروه آلیادا را ترک کردند: فون فلات آبومی و کل دشتی را که از رودخانه‌های کوفو و ورنه تا ساحل گسترش می‌یابد اشغال کرد و گان بین دریاچه نوکوه و رود یاوا مستقر شد. آجا در تپه های اطراف تادو و در دشتی بین رودخانه های مونو و کوفو باقی ماند. مینا Fante-Ane از Elmina هستند که Aneho را تأسیس کرد، و Guin مهاجران Ga از آکرا هستند که دشت بین دریاچه Gbaga و رودخانه Mono را اشغال کردند. آنها در آنجا با مردم Xwla یا Peda (که پرتغالی های قرن پانزدهم آنها را "پوپو" نامیدند) روبرو شدند که زبان آنها نیز با زبان میش همپوشانی دارد.

نواحی ساحلی بنین، توگو، و جنوب شرقی غنا مسطح است، با نخلستان های متعدد. درست در شمال مناطق ساحلی رشته ای از تالاب ها وجود دارد که در برخی مناطق قابل کشتیرانی است. دشتی موج دار در پشت آن قرار داردتالاب ها، با خاکی از لاتریت قرمز و ماسه. بخش های جنوبی خط الراس Akwapim در غنا، در حدود 120 کیلومتری ساحل، جنگلی است و ارتفاع آن به حدود 750 متر می رسد. فصل خشک معمولاً از نوامبر تا مارس طول می کشد، از جمله دوره بادهای هارماتان خشک و غبارآلود در ماه دسامبر، که بیشتر طول می کشد. فصل بارانی اغلب در آوریل-مه و سپتامبر-اکتبر به اوج خود می رسد. دما در امتداد سواحل از دهه بیست تا سی (درجه سانتیگراد) متفاوت است، اما ممکن است گرمتر و سردتر در دورترهای داخلی باشد.

جمعیت شناسی. طبق برآوردهای انجام شده در سال 1994، بیش از 1.5 میلیون میش (شامل آجا، مینا، اوچی، پدا و فون) در توگو زندگی می کنند. دو میلیون فون و تقریباً نیم میلیون میش در بنین زندگی می کنند. در حالی که دولت غنا سرشماری گروه‌های قومی را انجام نمی‌دهد (برای کاهش درگیری‌های قومی)، میش در غنا 2 میلیون تخمین زده می‌شود، از جمله تعداد معینی از گا-آدانگمه که کم و بیش از نظر زبانی و زبانی با گروه‌های میش جذب شده‌اند. از نظر سیاسی، اگرچه آنها بیشتر فرهنگ پیش از میش را حفظ کرده اند.

وابستگی زبانی. فرهنگ لغت تطبیقی ​​پازی (1976) از زبانهای میش، آجا، گین و فون نشان می دهد که آنها بسیار نزدیک هستند، که همگی قرن ها پیش با مردم شهر سلطنتی تادو سرچشمه گرفته اند. آنها متعلق به گروه زبان Kwa هستند. گویش های متعددی وجود دارددر خانواده میش های خود مانند Anlo، Kpelle، Danyi و Be. گویش های آجا عبارتند از تادو، هونو و داگبو. فون، زبان پادشاهی داهومی، شامل گویش‌های آبومی، خدا، و یمنو و همچنین گویش‌های متعدد دیگری است. Kossi (1990, 5, 6) اصرار دارد که با توجه به منشأ مشترک آنها در تادو، جایی که زبان آجا، مادر سایر زبان‌ها، هنوز نام اصلی این خانواده گسترده از زبان‌ها و مردمان، Adja به جای میش/فون است. صحبت کرد.