அடையாளம். மெக்சிகோவில் வாழும் இத்தாலிய வம்சாவளியைச் சேர்ந்தவர்கள், பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் இருந்து, பொதுவாக சமூகத்தில் ஒருங்கிணைக்கப்பட்டுள்ளனர். அவர்களின் அடையாளம் 1800 களின் பிற்பகுதியில் இத்தாலியிலிருந்து இடம்பெயர்ந்த பொதுவான அனுபவத்தில் தங்கியுள்ளது (பொருளாதார மாற்றம் மற்றும் 1871 இல் ஒரு தேசிய-அரசாக ஒன்றிணைக்கும் செயல்முறையின் அழுத்தங்களின் கீழ் அமெரிக்காவிற்கு மிகவும் பொதுவான இத்தாலிய புலம்பெயர்ந்தோர் வகைப்படுத்தப்பட்ட காலம்) மற்றும் நிறுவப்பட்டது. சமூகங்கள், முதன்மையாக மத்திய மற்றும் கிழக்கு மெக்சிகோவில். இந்த குடியேறியவர்களில் பெரும்பாலோர் வடக்கு இத்தாலியைச் சேர்ந்தவர்கள், பெரும்பான்மையானவர்கள் இத்தாலியில் உள்ள கிராமப்புற பாட்டாளி வர்க்கம் மற்றும் விவசாயத் துறையிலிருந்து வந்தவர்கள். மெக்ஸிகோவில் ஒருமுறை, அவர்கள் இதே போன்ற பொருளாதார நோக்கங்களில் தங்களை நிலைநிறுத்திக் கொள்ள முயன்றனர், குறிப்பாக பால் பண்ணை. இத்தாலிய மெக்சிகன்கள் இடம்பெயர்வு அனுபவத்தைப் பகிர்ந்து கொள்கிறார்கள், இத்தாலிய மொழி பேசுகிறார்கள், அவர்கள் "இத்தாலியன்" (எ.கா., பொலெண்டா, மைன்ஸ்ட்ரோன், பாஸ்தா மற்றும் எண்டிவ்) என்று உணர்ந்து அடையாளப்படுத்தும் உணவுகளை உண்கிறார்கள் (எ.கா., பொக்கி பால், ஏ. புல்வெளி பந்துவீச்சு வடிவம்), மற்றும் பக்தியுடன் கத்தோலிக்கர்கள். பல இத்தாலியர்கள் இப்போது நகர்ப்புற மெக்சிகோவில் வசிக்கிறார்கள் என்றாலும், இன்னும் பலர் அசல் அல்லது ஸ்பின்-ஆஃப் சமூகங்களில் ஒன்றில் வசிக்கிறார்கள் மற்றும் வலுவாக அடையாளம் காணப்படுகிறார்கள், அவை கிட்டத்தட்ட முற்றிலும் இத்தாலிய கலவையாகும். இந்த நபர்கள் இன்னும் ஒரு இத்தாலிய இன அடையாளத்தை (குறைந்தபட்சம் மெக்சிகன் அல்லாத வெளிநாட்டவருக்கு) கடுமையாகக் கோருகின்றனர், ஆனால் அவர்கள் மெக்சிகன் குடிமக்கள் என்பதை விரைவாகக் கவனிக்கிறார்கள்.நன்றாக.

இருப்பிடம். மெக்ஸிகோவில் உள்ள இத்தாலியர்கள் முதன்மையாக கிராமப்புற அல்லது அரை நகர்ப்புற அசல் சமூகங்கள் அல்லது அவர்களின் ஸ்பின்ஆஃப்களில் வசிக்கின்றனர். இந்த சமூகங்களின் உறுப்பினர்கள் சுற்றியுள்ள மெக்சிகன் சமுதாயத்தில் இருந்து குடியிருப்பு தனிமையில் வாழ முனைகிறார்கள் (பார்க்க "வரலாறு மற்றும் கலாச்சார உறவுகள்"). மூன்று வகையான இத்தாலிய மெக்சிகன் சமூகங்களை வேறுபடுத்துவது முக்கியம். முதலாவதாக, பெரிய, அசல் சமூகங்கள், அல்லது காலனிகள் (அதாவது, சிபிலோ, பியூப்லா; ஹுவாடுஸ்கோ, வெராக்ரூஸ்; சியுடாட் டெல் மேஸ், சான் லூயிஸ் போடோஸ்; லா அல்டானா, ஃபெடரல் டிஸ்டிரிக்-அசல் நான்கு மீதமுள்ள சமூகங்கள் எட்டு), ஏழை, தொழிலாள வர்க்க இத்தாலிய குடியேறியவர்களின் சந்ததியினரால் மக்கள்தொகை கொண்டது. இத்தாலிய மெக்சிகன்கள் இன்னும் தங்கள் அசல் சமூகங்களுக்குள் இறுக்கமான இனக்குழுக்களை உருவாக்குகின்றனர், ஆனால் மக்கள்தொகை அழுத்தம் மற்றும் இந்த "வீடு" சமூகங்களில் உள்ள சுற்றப்பட்ட நிலத் தளம் ஆகியவை பிளவுபடுதலுக்கு வழிவகுத்தன—இரண்டாம் வகை புதிய, ஸ்பின்-ஆஃப் அல்லது செயற்கைக்கோள் சமூகங்களை உருவாக்கியது. அசல் காலனிகளில் ஒன்றின் மக்கள். குவானாஜுவாடோ மாநிலத்தில் உள்ள San Miguel de Allende, Valle de Santiago, San José Iturbide, Celaya, Salamanca, Silao மற்றும் Irapuato ஆகிய இடங்களில் உள்ள சமூகங்களும் இதில் அடங்கும்; குவாட்டிட்லான், மெக்சிகோ; மற்றும் Apatzingan, Michoacán. மூன்றாவதாக, நியூவா இத்தாலியா மற்றும் லோம்பார்டியா, மைக்கோகான் போன்ற சிறிய எண்ணிக்கையிலான முரண்பாடான சமூகங்கள் உள்ளன, அவை மெக்ஸிகோவிற்கு குடிபெயர்ந்த பணக்கார இத்தாலியர்களால் நிறுவப்பட்டன.1880 புலம்பெயர்ந்தோர் மற்றும் ஹசீண்டாஸ் எனப்படும் பெரிய விவசாய தோட்டங்களை நிறுவினர்.

மக்கள்தொகை. சுமார் 3,000 இத்தாலியர்கள் மட்டுமே மெக்ஸிகோவிற்கு குடிபெயர்ந்தனர், முதன்மையாக 1880 களில். அவர்களில் பாதி பேர் இத்தாலிக்குத் திரும்பினர் அல்லது அமெரிக்காவிற்குச் சென்றனர். மெக்ஸிகோவிற்கு வரும் பெரும்பாலான இத்தாலியர்கள் வடக்கு மாவட்டங்களைச் சேர்ந்த விவசாயிகள் அல்லது பண்ணை தொழிலாளர்கள். ஒப்பிடுகையில், 1876 மற்றும் 1930 க்கு இடையில், அமெரிக்காவிற்கு இத்தாலிய குடியேறியவர்களில் SO சதவீதம் பேர் தென் மாவட்டங்களில் இருந்து திறமையற்ற தினக்கூலிகளாக இருந்தனர். அர்ஜென்டினாவில் குடியேறிய இத்தாலியர்களில், 47 சதவீதம் பேர் வடக்கு மற்றும் விவசாயிகள்.

மெக்சிகோவில் எஞ்சியிருக்கும் மிகப் பெரிய கொலோனியா - சிபிலோ, பியூப்லா - ஏறத்தாழ 4,000 மக்களைக் கொண்டுள்ளது, அதன் தொடக்க மக்கள் தொகையான 452 பேரை விட கிட்டத்தட்ட பத்து மடங்கு அதிகமாகும். உண்மையில், அசல் எட்டு இத்தாலிய சமூகங்கள் ஒவ்வொன்றிலும் சுமார் 400 நபர்கள் வசித்து வந்தனர். சிபிலோ, பியூப்லாவின் விரிவாக்கம் இத்தாலிய மெக்சிகன் மக்களின் ஒட்டுமொத்த பிரதிநிதியாக இருந்தால், இருபதாம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் மெக்சிகோவில் இத்தாலிய வம்சாவளியைச் சேர்ந்த 30,000 பேர் உள்ளனர் என்று நாம் ஊகிக்க முடியும் - குடியேறிய இத்தாலியருடன் ஒப்பிடுகையில் இது ஒரு சிறிய எண்ணிக்கையாகும். அமெரிக்கா, அர்ஜென்டினா மற்றும் பிரேசில் மக்கள் தொகை. 1876 ​​மற்றும் 1914 க்கு இடையில் 1,583,741 இத்தாலியர்கள் அமெரிக்காவிற்கு குடிபெயர்ந்ததாக மதிப்பிடப்பட்டுள்ளது: 370,254 அர்ஜென்டினாவிற்கும், 249,504 பிரேசிலுக்கும், 871,221 அமெரிக்காவில், மற்றும் 92,762 மற்ற புதிய உலகில்இலக்குகள். 1880 களில் இருந்து 1960 கள் வரையிலான இத்தாலிய குடியேற்றக் கொள்கைகள் வர்க்க மோதலுக்கு எதிரான பாதுகாப்பு வால்வாக தொழிலாளர் இடம்பெயர்வுக்கு ஆதரவளித்தன.

மொழியியல் இணைப்பு. இத்தாலிய மெக்சிகன்களில் பெரும்பான்மையானவர்கள் இத்தாலிய மற்றும் ஸ்பானிஷ் மொழிகளில் இருமொழி அறிந்தவர்கள். அவர்கள் தங்களுக்குள் தொடர்பு கொள்ள ஸ்பானிஷ் மற்றும் இத்தாலியன் கலவையைப் பயன்படுத்துகிறார்கள், ஆனால் இத்தாலிய அல்லாத மெக்சிகன்களுடன் ஸ்பானிஷ் மொழியை மட்டுமே பயன்படுத்துகிறார்கள் (எடுத்துக்காட்டாக, சந்தையில் உள்ள ஒரு விற்பனையாளரால் அவர்கள் புரிந்து கொள்ளப்படாவிட்டால்). el dialecto (பேச்சுமொழி) பேசும் திறன், அவர்கள் குறிப்பிடுவது போல, இன அடையாளம் மற்றும் குழு உறுப்பினர்களின் முக்கியமான குறிப்பான். MacKay (1984) அறிக்கையின்படி, அசல் மற்றும் செயற்கைக்கோள் சமூகங்கள் அனைத்திலும், தொன்மையான (பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதி) மற்றும் ஹைலேண்ட் வெனிஸ் மொழியின் துண்டிக்கப்பட்ட பதிப்பு (நிலையான இத்தாலிய மொழியிலிருந்து வேறுபட்டது) பேசப்படுகிறது.