تاریخ شفاهی یاکوت قبل از اولین تماس با روسها در قرن هفدهم شروع می شود. به عنوان مثال، اولونخو (حماسه ها) حداقل به قرن دهم برمی گردد، دوره ای از اختلاط بین قومیتی، تنش ها و تحولات که ممکن است دوره ای شکل دهنده در تعریف وابستگی های قبیله ای یاکوت بوده باشد. داده‌های قوم‌نگاری و باستان‌شناسی نشان می‌دهد که اجداد یاکوت‌ها، که در برخی نظریه‌ها با مردم کوریاکون شناخته می‌شوند، در منطقه‌ای نزدیک دریاچه بایکال زندگی می‌کردند و احتمالاً بخشی از ایالت اویغور در مرز چین بوده‌اند. در قرن چهاردهم، اجداد یاکوت در گروه‌های کوچک پناهنده با گله‌های اسب و گاو به شمال مهاجرت کردند. پس از ورود به دره لنا، آنها با عشایر بومی Evenk و Yukagir به جنگ و ازدواج پرداختند. بنابراین، روابط صلح آمیز و خصمانه با مردم شمال سیبری، چینی، مغول و ترک پیش از هژمونی روسیه بود.

هنگامی که اولین گروه های قزاق در دهه 1620 به رودخانه لنا رسیدند، یاکوت آنها را با مهمان نوازی و احتیاط پذیرفت. چندین درگیری و شورش در ابتدا توسط قهرمان افسانه ای یاکوت تایگین رهبری شد. در سال 1642 دره لنا تحت خراج تزار بود. صلح تنها پس از محاصره طولانی یک قلعه بزرگ یاکوت به دست آمد. در سال 1700، شهرک قلعه یاکوتسک (تاسیس در سال 1632) یک مرکز اداری، تجاری و مذهبی شلوغ روسیه و یک نقطه پرتاب برایکاوش بیشتر در کامچاتکا و چوکوتکا. برخی از یاکوت‌ها به سمت شمال شرقی به سمت سرزمین‌هایی که قبلاً بر آنها تسلط نداشتند، نقل مکان کردند و Evenk و Yukagir را بیشتر جذب کردند. با این حال، اکثر یاکوت ها در مراتع مرکزی باقی ماندند و گاهی روس ها را جذب کردند. رهبران یاکوت با فرماندهان و فرمانداران روسی همکاری کردند و در تجارت، جمع آوری مالیات خز، حمل و نقل و سیستم پستی فعال شدند. درگیری در میان جوامع یاکوت کاهش یافت، اگرچه خش خش اسب ها و خشونت های گاه به گاه ضد روسی ادامه یافت. به عنوان مثال، یک یاکوت رابین هود به نام مانچاری، گروهی را رهبری می کرد که در قرن نوزدهم از ثروتمندان (معمولاً روس ها) سرقت می کردند تا به فقرا (معمولاً یاکوت) هدیه دهند. کشیشان ارتدوکس روسی از طریق یاکوتیا گسترش یافتند، اما پیروان آنها عمدتاً در شهرهای بزرگ بودند.

در سال 1900 یک روشنفکر یاکوت باسواد، تحت تأثیر تجار روسی و تبعیدیان سیاسی، حزبی به نام اتحادیه یاکوت تشکیل دادند. انقلابیون یاکوت مانند اویونسکی و آموسوف همراه با بلشویک هایی مانند اورژونیکیدزه گرجی انقلاب و جنگ داخلی در یاکوتیا را رهبری کردند. تحکیم انقلاب 1917 تا سال 1920 طولانی شد، تا حدی به دلیل مخالفت گسترده سفیدپوستان تحت رهبری کلچاک با نیروهای سرخ. جمهوری یاکوت تا سال 1923 امن نبود. پس از آرامش نسبی در طول سیاست اقتصادی جدید لنین، یک کارزار جمعی‌سازی و ضد ملی‌گرایی خشن به وجود آمد.روشنفکرانی مانند اویونسکی، مؤسس مؤسسه زبان، ادبیات و تاریخ، و کولاکوفسکی، قوم شناس، در دهه های 1920 و 1930 تحت تعقیب قرار گرفتند. آشفتگی سیاست‌های استالینیستی و جنگ جهانی دوم، بسیاری از یاکوت‌ها را بدون خانه‌های سنتی خود و عادت به کار حقوقی صنعتی یا شهری را ترک کرد. آموزش هم شانس آنها را برای سازگاری افزایش داد و هم علاقه به گذشته یاکوت را برانگیخت.