Ustne historie Jakutów zaczynają się na długo przed pierwszym kontaktem z Rosjanami w XVII w. Na przykład, olonkho (Dane etnograficzne i archeologiczne sugerują, że przodkowie Jakutów, utożsamiani w niektórych teoriach z ludem Kuriakonów, żyli na obszarze w pobliżu jeziora Bajkał i mogli być częścią państwa Ujgur graniczącego z Jakucami.Do XIV wieku przodkowie Jakutów migrowali na północ, perhaos w małych grupach uchodźców, ze stadami koni i bydła. Po przybyciu do doliny Leny walczyli i zawierali małżeństwa z miejscowymi koczownikami Evenk i Yukagir. Tak więc zarówno pokojowe, jak i wojownicze stosunki z północnymi Syberyjczykami, Chińczykami, Mongołami i ludami tureckimi poprzedziły rosyjską hegemonię.

Kiedy pierwsze grupy Kozaków przybyły nad rzekę Lenę w latach dwudziestych XVI wieku, Jakuci przyjęli ich z gościnnością i nieufnością. Doszło do kilku potyczek i buntów, którym początkowo przewodził legendarny jakucki bohater Tygyn. Do 1642 r. dolina Leny została poddana carowi; pokój został wywalczony dopiero po długim oblężeniu potężnej jakuckiej twierdzy. Do 1700 r. osada fortowa Jakuck (założona w 1632 r.)było tętniącym życiem rosyjskim centrum administracyjnym, handlowym i religijnym oraz punktem wyjścia do dalszej eksploracji Kamczatki i Czukotki. Niektórzy Jakuci przenieśli się na północny wschód na terytoria, których wcześniej nie zdominowali, dalej asymilując Evenk i Yukagir. Większość Jakutów pozostała jednak na centralnych łąkach, czasami asymilując Rosjan. Przywódcy Jakutów współpracowali z Rosjanami.Zmniejszyła się liczba walk między jakuckimi społecznościami, choć nadal dochodziło do koniokradów i sporadycznych antyrosyjskich aktów przemocy. Na przykład jakucki Robin Hood o imieniu Manchari przewodził bandzie, która w XIX wieku okradała bogatych (zwykle Rosjan), by rozdawać biednym (zwykle Jakutom).Kapłani prawosławni rozprzestrzenili się po Jakucji, ale ich wyznawcy znajdowali się głównie w głównych miastach.

Do 1900 r. piśmienna jakucka inteligencja, na którą wpływ mieli zarówno rosyjscy kupcy, jak i zesłańcy polityczni, utworzyła partię o nazwie Związek Jakucki. Jakuccy rewolucjoniści, tacy jak Oiunskii i Ammosov, przewodzili rewolucji i wojnie domowej w Jakucji, wraz z bolszewikami, takimi jak gruziński Ordżonikidze. Konsolidacja rewolucji 1917 r. przeciągnęła się do 1920 r., częściowo z powodu rozległych działań wojennych.Republika Jakucka nie była bezpieczna aż do 1923 r. Po względnym spokoju podczas Nowej Polityki Ekonomicznej Lenina, nastąpiła ostra kolektywizacja i kampania antynacjonalistyczna. Intelektualiści, tacy jak Oiunskii, założyciel Instytutu Języków, Literatury i Historii, oraz Kułakowskii, etnograf, byli prześladowani w latach 20. i 30. XX wieku.Polityka stalinowska i II wojna światowa pozostawiły wielu Jakutów bez ich tradycyjnych zagród i nieprzyzwyczajonych do płatnej pracy w przemyśle lub mieście. Edukacja zarówno zwiększyła ich szanse na adaptację, jak i pobudziła zainteresowanie przeszłością Jakutów.