قومیت ها: آگاریا، آغاریا

اگرچه آگاریا یک گروه همگن نیستند، اعتقاد بر این است که آنها در اصل شاخه ای از قبیله گوند به زبان دراویدی بوده اند. با این حال، به عنوان یک کاست جداگانه، آنها خود را با حرفه خود به عنوان ذوب آهن از دیگران متمایز می کنند. جمعیت آنها در سال 1971 17548 نفر بود و به طور گسترده در سراسر هند مرکزی در رشته مایکال در مناطق ماندلا، رایپور و بیلاسپور در مادهیا پرادش پراکنده شدند. در میان لوهارها کاست های دیگری از آگاریا نیز وجود دارد. نام آگاریا از خدای آتش هندو آگنی یا شیطان قبیله ای آنها که در شعله به دنیا آمد، آگیاسور گرفته شده است.

آگاریا در بخش خود از یک روستا یا شهر زندگی می کنند، یا گاهی اوقات آنها دهکده خود را در خارج از یک شهر دارند. برخی از شهری به شهر دیگر سفر می کنند و تجارت خود را نیز انجام می دهند. همانطور که قبلاً اشاره شد، شغل سنتی آگاریا ذوب آهن است. آنها سنگ معدن خود را از محدوده Maikal بدست می آورند و سنگ هایی با رنگ قرمز تیره را ترجیح می دهند. سنگ معدن و زغال سنگ در کوره‌هایی قرار می‌گیرند که توسط یک جفت دم که توسط پاهای ذوب‌کننده کار می‌شود، منفجر می‌شوند و از طریق لوله‌های بامبو به کوره هدایت می‌شوند، فرآیندی که ساعت‌ها ادامه دارد. عایق رسی کوره شکسته شده و سرباره مذاب و زغال چوب گرفته شده و چکش کاری می شود. آنها گاوآهن، حصیر، تبر و داس تولید می کنند.

به طور سنتی هم مردان و هم زنان (فقط در بیلسپور مردان)سنگ معدن را جمع آوری کنید و زغال چوب را برای کوره ها بسازید. هنگام غروب، زنان کوره ها را برای کار روز بعد تمیز کرده و آماده می کنند و قطعات سنگ معدن را تمیز می کنند و می شکنند و در آتش معمولی بریان می کنند. لوله‌ها (دریچه‌های سفالی استوانه‌ای برای رساندن هوا به کوره) با دست نورد شده و توسط زنان نیز ساخته می‌شود. در حین عملیات ذوب، زنان دم را کار می کنند و مردان سنگ معدن را بر روی سندان چکش می کنند و می سازند. ساختن یک کوره جدید یک رویداد مهم است که تمام خانواده را درگیر می کند: مردان سوراخ هایی را برای پست ها حفر می کنند و کارهای سنگین را انجام می دهند، زنان دیوارها را گچ می کنند و بچه ها آب و خاک را از رودخانه می آورند. پس از اتمام، یک مانترا (دعا) بر فراز کوره خوانده می شود تا از بهره وری آن اطمینان حاصل شود.

در میان آگاریا دو گروه درون‌همسر وجود دارد، پاتاریا و خونتیا. این دو زیر گروه حتی آب مشترکی با یکدیگر ندارند. تقسیم‌بندی‌های برون‌همسر معمولاً نام‌های مشابهی با گوندها دارند، مانند سونورنی، ضوروا، تکام، مارکام، اویکا، پورتای، مارای، به نام چند. برخی از نام‌ها مانند آهیندوار، رانچیرای و راتوریا منشأ هندی دارند و نشانه‌ای از این است که احتمالاً برخی از هندوهای شمالی در این قبیله گنجانده شده‌اند. اعتقاد بر این است که افراد متعلق به یک بخش، یک دودمان با یک اجداد مشترک را تشکیل می دهند و بنابراین برون همسری هستند. تبار به صورت پدری ردیابی می شود. ازدواج معمولاترتیب داده شده توسط پدر وقتی پدر پسری تصمیم به ازدواج می‌گیرد، فرستادگانی نزد پدر دختر می‌فرستند و در صورت قبولی هدایایی نیز به همراه خواهد داشت. برخلاف آداب و رسوم ازدواج هندوها، ازدواج در فصل های موسمی که ذوب آهن به تعویق افتاده و کاری وجود ندارد، مجاز است. قیمت عروس معمولاً چند روز قبل از مراسم پرداخت می شود. مانند گوندها، پسرعموهای اول اجازه ازدواج دارند. ازدواج بیوه با برادر کوچکتر شوهر مرحوم خود پذیرفته شده و انتظار می رود، به خصوص اگر مجرد باشد. طلاق برای هر یک از طرفین در موارد زنا، اسراف یا بدرفتاری مجاز است. اگر زن بدون طلاق، شوهر خود را ترک کند، بر حسب عرف، مرد دیگر موظف است بهای آن را به شوهر بدهد. حتی در میان زیرگروه‌های پراکنده آگاریا به‌طور سنتی تبعیض وجود داشته است: در میان آسورها، ازدواج با چوخ توسط عرف مجاز بود، اگرچه هر دو گروه به دلیل موقعیت پایین‌تر خود از ازدواج با زیرگروه هندو لوهار خودداری کردند.

خدای خانواده Dulha Deo است که برای او بز، مرغ، نارگیل و کیک پیشکش می شود. آنها همچنین خدای گوند جنگل، بورا دئو را به اشتراک می گذارند. لوهاسور، دیو آهنین، خدای حرفه ای آنهاست که معتقدند در کوره های ذوب ساکن است. در طول فاگون و در روز داساهیا، آگاریا به نشانه ارادت به ادوات ذوب خود، از پرندگان پیشکش می کنند. به طور سنتی،جادوگران دهکده در زمان بیماری به خدمت گرفته می شدند تا خدایی را که مورد آزار و اذیت قرار گرفته بود مشخص کنند و سپس برای او کفاره داده شود.

کتابشناسی

الوین، وریر (1942). آگاریا. آکسفورد: همفری میلفورد، انتشارات دانشگاه آکسفورد.

راسل، آر. وی، و هیرا لال (1916). "آگاریا." در قبایل و کاستهای استانهای مرکزی هند، اثر R. V. Russell و Hira Lal. جلد 2، 3-8. ناگپور: چاپخانه دولتی. تجدید چاپ. 1969. Oosterhout: انتشارات مردم شناسی.

JAY DiMAGGIO