اعتقادات مذهبی. مسیحیت در هویت معاصر توراجا نقش اساسی دارد و بیشتر جمعیت به مسیحیت گرویده اند (81 درصد در سال 1983). تنها حدود 11 درصد به پیروی از مذهب سنتی الوک تا دولو (راههای اجداد) ادامه می دهند. این طرفداران عمدتاً مسن هستند و گمانه زنی هایی وجود دارد که "راه های اجداد" طی چند نسل از بین خواهد رفت. همچنین برخی از مسلمانان (8 درصد) عمدتاً در مناطق جنوبی تانا توراجا زندگی می کنند. آئین اجداد نقش مهمی در آیین خودگردان آلوک به دولو دارد. قربانی های آیینی برای اجداد انجام می شود که به نوبه خود از افراد زنده در برابر بیماری و بدبختی محافظت می کنند. به گفته آلوک به دولو، کیهان به سه کره تقسیم می شود: جهان زیرین، زمین و جهان بالا. هر یک از این دنیاها توسط خدایان خود اداره می شود. این قلمروها هر کدام با یک جهت اصلی مرتبط هستند و انواع خاصی از مناسک به سمت جهت های خاصی تنظیم شده اند. به عنوان مثال، جنوب غربی نشان دهنده جهان زیرین و مردگان است، در حالی که شمال شرقی نشان دهنده جهان بالایی اجداد خدایی شده است. اعتقاد بر این است که مردگان به سرزمینی به نام "پویا"، جایی در جنوب غربی ارتفاعات توراجا سفر می کنند. به شرطی که فرد بتواند راه پویا را بیابد و بستگان زنده اش تشریفات لازم (و پرهزینه) را انجام داده باشند، ممکن است روحش وارد شود.جهان بالا و جد خدا شده تبدیل شود. با این حال، اکثر کشته شدگان در پویا باقی می مانند و مانند زندگی قبلی خود زندگی می کنند و از کالاهای ارائه شده در مراسم تشییع خود استفاده می کنند. آن روح هایی که به اندازه کافی بدبخت راه خود را به پویا پیدا نمی کنند یا کسانی که مراسم تشییع جنازه ندارند تبدیل به بمب، روح هایی می شوند که زنده ها را تهدید می کنند. بنابراین مراسم تشییع جنازه نقش مهمی در حفظ هارمونی سه جهان ایفا می کند. کریستین توراجا همچنین از تشریفات تدفین اصلاح شده حمایت می کند. علاوه بر بمب (کسانی که بدون تشییع جنازه مرده‌اند)، ارواح وجود دارند که در درختان، سنگ‌ها، کوه‌ها یا چشمه‌های خاص زندگی می‌کنند. Batitong ارواح هولناکی هستند که بر روی شکم افراد در خواب مهمانی می دهند. همچنین ارواح هستند که در شب پرواز می کنند ( po'pok ) و گرگینه ها ( paragusi ). بیشتر مسیحیان توراجا می گویند که مسیحیت چنین ماوراء طبیعی را بیرون رانده است.

عمل کنندگان مذهبی. کاهنان تشریفاتی سنتی ( تا مینا ) حداکثر در مراسم الوک به دولو کار می کنند. کاهنان برنج ( indo' padang ) باید از مراسم چرخه مرگ اجتناب کنند. در زمان‌های گذشته کشیش‌های ترنسویستی وجود داشتند ( burake tambolang ). شفا دهنده ها و شمن ها نیز وجود دارند.

تشریفات. تشریفات به دو حوزه تقسیم می‌شوند: آیین‌های برخاستن از دود ( rambu tuka ) و آیین‌های نزول دود ( rambu solo' ). آدرس آداب سیگار کشیدننیروی حیات (هدایایی به خدایان، شکرگزاری برداشت محصول، و غیره)، در حالی که تشریفات نزول دود مربوط به مرگ است.

هنر. علاوه بر خانه‌های تانگ‌کونان و انبارهای برنج که به‌خوبی حکاکی شده‌اند، پیکره‌های مردگان به اندازه واقعی برای اشراف زادگان ثروتمند حک می‌شوند. در گذشته این مجسمه‌ها ( tautau ) بسیار سبک بودند، اما اخیراً بسیار واقعی شده‌اند. منسوجات، ظروف بامبو، و فلوت‌ها نیز ممکن است با نقوش هندسی مشابه آنچه در خانه‌های تونگ کونان یافت می‌شود، تزئین شوند. آلات موسیقی سنتی شامل طبل، چنگ یهودی، عود دو سیم و گونگ است. رقص‌ها عموماً در زمینه‌های تشریفاتی یافت می‌شوند، اگرچه گردشگری باعث اجرای رقص‌های سنتی نیز شده است.

پزشکی. مانند سایر نقاط اندونزی، بیماری اغلب به بادهای موجود در بدن یا نفرین دشمنان نسبت داده می شود. علاوه بر پزشکان سنتی، با پزشکان به سبک غربی نیز مشورت می شود.

مرگ و زندگی پس از مرگ. تشییع جنازه حیاتی ترین رویداد چرخه زندگی است، زیرا به متوفی اجازه می دهد تا دنیای زنده ها را ترک کند و به پویا برود. مراسم تشییع جنازه بسته به ثروت و موقعیت فرد از نظر طول و پیچیدگی متفاوت است. هر تشییع جنازه در دو بخش انجام می شود: اولین مراسم ( dipalambi'i ) درست پس از مرگ در خانه تونگ کونان انجام می شود. مراسم دوم و بزرگتر ممکن است ماهها یا حتی سالها برگزار شودپس از مرگ، بسته به اینکه خانواده چقدر زمان نیاز دارد تا منابع خود را جمع آوری کند تا هزینه های مراسم را پوشش دهد. اگر متوفی از جایگاه بالایی برخوردار بود، مراسم دوم ممکن است بیش از هفت روز طول بکشد، هزاران مهمان را به خود جذب کند و مستلزم ذبح ده‌ها گاومیش و خوک، دعوای گاومیش‌ها، دعوا با لگد، آواز خواندن و رقصیدن باشد.