വിവാഹം. മെയ്ജി കാലഘട്ടം വരെ ജപ്പാനിലെ വിവാഹം സമൂഹത്തിന് പ്രയോജനപ്പെടുന്ന ഒരു സ്ഥാപനമായി വിശേഷിപ്പിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു; മെയ്ജി കാലഘട്ടത്തിൽ അത് വിപുലീകൃത കുടുംബത്തെ (അതായത്) ശാശ്വതമാക്കുകയും സമ്പന്നമാക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഒന്നായി രൂപാന്തരപ്പെട്ടു; കൂടാതെ, യുദ്ധാനന്തര വർഷങ്ങളിൽ, അത് വീണ്ടും രൂപാന്തരപ്പെട്ടു-ഇത്തവണ വ്യക്തികൾ അല്ലെങ്കിൽ രണ്ട് അണുകുടുംബങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള ഒരു ക്രമീകരണമായി. ഇന്ന് ജപ്പാനിലെ വിവാഹം ഒന്നുകിൽ "അറേഞ്ച്ഡ്" യൂണിയൻ അല്ലെങ്കിൽ "സ്നേഹ" പൊരുത്തം ആകാം. സൈദ്ധാന്തികമായി ഒരു അറേഞ്ച്ഡ് വിവാഹം എന്നത് ഒരു കുടുംബാംഗമല്ലാത്ത ഒരു മധ്യസ്ഥൻ ഉൾപ്പെടുന്ന ഔപചാരികമായ ചർച്ചകളുടെ ഫലമാണ്, വരാൻ പോകുന്ന വധുവും വരനും ഉൾപ്പെടെയുള്ള കുടുംബങ്ങൾ തമ്മിലുള്ള കൂടിക്കാഴ്ചയിൽ കലാശിക്കുന്നു. ഇത് സാധാരണയായി പിന്തുടരുന്നു, എല്ലാം ശരിയാണെങ്കിൽ, യുവ ദമ്പതികളുടെ കൂടുതൽ മീറ്റിംഗുകൾ വഴി വിപുലവും ചെലവേറിയതുമായ ഒരു നാഗരിക വിവാഹ ചടങ്ങിൽ അവസാനിക്കുന്നു. ഇന്ന് ഭൂരിഭാഗം പേരും ഇഷ്ടപ്പെടുന്ന ഒരു പ്രണയ വിവാഹത്തിന്റെ കാര്യത്തിൽ, വ്യക്തികൾ സ്വതന്ത്രമായി ഒരു ബന്ധം സ്ഥാപിക്കുകയും തുടർന്ന് അവരുടെ കുടുംബത്തെ സമീപിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. വിവാഹ ആചാരങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള സർവേകൾക്ക് മറുപടിയായി, ഭൂരിഭാഗം ജാപ്പനീസ് അവർ ക്രമീകരിച്ചതും പ്രണയ വിവാഹവും ചേർന്ന് നടത്തിയതായി പറയുന്നു, അതിൽ യുവ ദമ്പതികൾക്ക് നല്ല സ്വാതന്ത്ര്യം നൽകിയിരുന്നുവെങ്കിലും ഒരു ഔദ്യോഗിക മധ്യസ്ഥൻ ഉൾപ്പെട്ടിരിക്കാം. ഈ രണ്ട് ക്രമീകരണങ്ങളും ഇന്ന് ധാർമ്മിക എതിർപ്പുകളായിട്ടല്ല, മറിച്ച് ഒരു പങ്കാളിയെ നേടുന്നതിനുള്ള വ്യത്യസ്ത തന്ത്രങ്ങളായാണ് മനസ്സിലാക്കുന്നത്. 3 ശതമാനത്തിൽ താഴെജാപ്പനീസ് അവിവാഹിതരായി തുടരുന്നു; എന്നിരുന്നാലും, പുരുഷന്മാർക്കും സ്ത്രീകൾക്കും വിവാഹപ്രായം വർദ്ധിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു: പുരുഷന്മാർക്ക് മുപ്പതുകളുടെ തുടക്കത്തിലോ മധ്യത്തിലോ, സ്ത്രീകൾക്ക് ഇരുപതുകളുടെ അവസാനത്തിലോ ഇന്ന് അസാധാരണമല്ല. വിവാഹമോചന നിരക്ക് അമേരിക്കയുടെ നാലിലൊന്നാണ്.

ആഭ്യന്തര യൂണിറ്റ്. അണുകുടുംബം സാധാരണ ഗാർഹിക യൂണിറ്റാണ്, എന്നാൽ പ്രായമായവരും അശക്തരുമായ മാതാപിതാക്കൾ പലപ്പോഴും അവരുടെ കുട്ടികളോടൊപ്പമോ അല്ലെങ്കിൽ അവരുടെ അടുത്താണ് താമസിക്കുന്നത്. പല ജാപ്പനീസ് പുരുഷന്മാരും ജപ്പാനിലോ വിദേശത്തോ മറ്റെവിടെയെങ്കിലും ബിസിനസ്സിനായി വീട്ടിൽ നിന്ന് വളരെക്കാലം ചെലവഴിക്കുന്നു; അതിനാൽ, ഗാർഹിക യൂണിറ്റ് ഇന്ന് മാസങ്ങളോ വർഷങ്ങളോ ഒരു ഏക-രക്ഷാകർതൃ കുടുംബമായി ചുരുങ്ങുന്നു, ഈ കാലയളവിൽ പിതാവ് വളരെ അപൂർവമായി മാത്രമേ മടങ്ങിവരാറുള്ളൂ.

അനന്തരാവകാശം. രണ്ടാം ലോകമഹായുദ്ധത്തിന്റെ അവസാനത്തിൽ സിവിൽ കോഡ് നടപ്പിലാക്കിയതിന് ശേഷം ഒരാളുടെ സ്വത്ത് ഇഷ്ടാനുസരണം വിനിയോഗിക്കാനുള്ള സ്വാതന്ത്ര്യം ജപ്പാനിലെ ഒരു കേന്ദ്ര നിയമ തത്വമാണ്. ഇച്ഛാശക്തിയില്ലാത്ത അനന്തരാവകാശം (നിയമപരമായ അനന്തരാവകാശം) ഇന്ന് വളരെ കൂടുതലാണ്. സാമ്പത്തിക ആസ്തികൾക്ക് പുറമേ, ആവശ്യമുള്ളപ്പോൾ, കുടുംബ വംശാവലി, ശവസംസ്കാര ചടങ്ങുകളിൽ ഉപയോഗിക്കുന്ന ഉപകരണങ്ങൾ, കുടുംബ ശവക്കുഴി എന്നിവയ്ക്ക് അവകാശിയായി ഒരാളെ നാമകരണം ചെയ്യുന്നു. അനന്തരാവകാശ ക്രമം ആദ്യം കുട്ടികൾക്കും ഇണയ്ക്കും ആണ്; കുട്ടികളില്ലെങ്കിൽ, രേഖീയ ആരോഹണക്കാരും ഇണയും; രേഖാപരമായ ആരോഹണങ്ങൾ ഇല്ലെങ്കിൽ, സഹോദരങ്ങളും ഇണയും; സഹോദരങ്ങൾ ഇല്ലെങ്കിൽ, ജീവിതപങ്കാളി; പങ്കാളി ഇല്ലെങ്കിൽ, തെളിയിക്കാനുള്ള നടപടിക്രമങ്ങൾഒരു അവകാശിയുടെ അസ്തിത്വമില്ലായ്മ ആരംഭിക്കുന്നു, ഈ സാഹചര്യത്തിൽ സ്വത്ത് ഒരു പൊതു നിയമ ഭാര്യയ്‌ക്കോ ദത്തെടുത്ത കുട്ടിയ്‌ക്കോ മറ്റ് അനുയോജ്യമായ കക്ഷിക്കോ പോകാം. കുടുംബ കോടതിയിൽ ഒരു അപേക്ഷ വഴി ഒരു വ്യക്തിക്ക് അനന്തരാവകാശികളെ ഒഴിവാക്കാം.

സാമൂഹികവൽക്കരണം. കുട്ടിക്കാലത്തെ സാമൂഹ്യവൽക്കരണത്തിന്റെ പ്രാഥമിക ഏജന്റായി അമ്മ അംഗീകരിക്കപ്പെടുന്നു. ഉചിതമായ അച്ചടക്കം, ഭാഷാ ഉപയോഗം, പെരുമാറ്റം എന്നിവയിൽ ഒരു കുട്ടിയുടെ ശരിയായ പരിശീലനം ഷിറ്റ്‌സ്യൂക്ക് എന്നറിയപ്പെടുന്നു. ശിശുക്കൾ സ്വാഭാവികമായും അനുസരണയുള്ളവരാണെന്നും സൗമ്യവും ശാന്തവുമായ പെരുമാറ്റം പോസിറ്റീവായി ദൃഢീകരിക്കപ്പെടുമെന്നും പൊതുവെ അനുമാനിക്കപ്പെടുന്നു. ചെറിയ കുട്ടികൾ അപൂർവ്വമായി മാത്രം അവശേഷിക്കുന്നു; അവരെയും സാധാരണയായി ശിക്ഷിക്കാറില്ല, പകരം അവർ സഹകരണ മാനസികാവസ്ഥയിലായിരിക്കുമ്പോൾ നല്ല പെരുമാറ്റം പഠിപ്പിക്കുന്നു. ഇന്നത്തെ മിക്ക കുട്ടികളും ഏകദേശം 3 വയസ്സ് മുതൽ പ്രീസ്‌കൂളിൽ പോകുന്നു, അവിടെ, ഡ്രോയിംഗ്, വായന, എഴുത്ത്, ഗണിതശാസ്ത്രം എന്നിവയിലെ അടിസ്ഥാന കഴിവുകൾ പഠിക്കുന്നതിനു പുറമേ, സഹകരണ കളിയിലും ഗ്രൂപ്പുകളിൽ എങ്ങനെ ഫലപ്രദമായി പ്രവർത്തിക്കാമെന്ന് പഠിക്കുന്നതിലും ഊന്നൽ നൽകുന്നു. 94 ശതമാനത്തിലധികം കുട്ടികളും ഒമ്പത് വർഷത്തെ നിർബന്ധിത വിദ്യാഭ്യാസം പൂർത്തിയാക്കി ഹൈസ്കൂളിൽ തുടരുന്നു; 38 ശതമാനം ആൺകുട്ടികളും 37 ശതമാനം പെൺകുട്ടികളും ഹൈസ്കൂളിനപ്പുറം ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസം നേടുന്നു.