திருமணம். மீஜி காலம் வரை ஜப்பானில் திருமணம் சமூகத்திற்கு நன்மை பயக்கும் நிறுவனமாக வகைப்படுத்தப்பட்டது; மெய்ஜி காலத்தில் அது நீட்டிக்கப்பட்ட குடும்பத்தை (அதாவது) நிலைத்து, வளப்படுத்தும் ஒன்றாக மாற்றப்பட்டது; மேலும், போருக்குப் பிந்தைய ஆண்டுகளில், அது மீண்டும் மாற்றப்பட்டது-இந்த முறை தனிநபர்கள் அல்லது இரண்டு அணு குடும்பங்களுக்கு இடையேயான ஏற்பாடாகும். இன்று ஜப்பானில் திருமணம் "ஏற்பாடு செய்யப்பட்ட" அல்லது "காதல்" போட்டியாக இருக்கலாம். கோட்பாட்டில், ஒரு ஏற்பாடு செய்யப்பட்ட திருமணம் என்பது குடும்ப உறுப்பினர் அல்லாத ஒரு மத்தியஸ்தரை உள்ளடக்கிய முறையான பேச்சுவார்த்தைகளின் விளைவாகும், இது வருங்கால மணமகன் மற்றும் மணமகன் உட்பட அந்தந்த குடும்பங்களுக்கு இடையிலான சந்திப்பில் முடிவடைகிறது. இது வழக்கமாக, எல்லாம் சரியாக நடந்தால், இளம் ஜோடிகளின் மேலும் சந்திப்புகளால் பின்பற்றப்பட்டு, விரிவான மற்றும் விலையுயர்ந்த குடிமை திருமண விழாவில் முடிவடையும். இன்று பெரும்பான்மையினரின் விருப்பமான காதல் திருமணத்தில், தனிநபர்கள் சுதந்திரமாக உறவை ஏற்படுத்திக் கொண்டு, பின்னர் அந்தந்த குடும்பங்களை அணுகுகிறார்கள். திருமண சம்பிரதாயங்களைப் பற்றிய ஆய்வுகளுக்கு பதிலளிக்கும் விதமாக, பெரும்பாலான ஜப்பானியர்கள் அவர்கள் ஒரு ஏற்பாடு மற்றும் காதல் திருமணத்தின் சில கலவையை மேற்கொண்டதாகக் கூறுகின்றனர், இதில் இளம் ஜோடிகளுக்கு நல்ல சுதந்திரம் வழங்கப்பட்டது, ஆனால் ஒரு அதிகாரப்பூர்வ மத்தியஸ்தர் ஈடுபட்டிருக்கலாம். இந்த இரண்டு ஏற்பாடுகளும் இன்று தார்மீக எதிர்ப்புகளாக அல்ல, ஆனால் ஒரு கூட்டாளரைப் பெறுவதற்கான வெவ்வேறு உத்திகளாகப் புரிந்து கொள்ளப்படுகின்றன. 3 சதவீதத்திற்கும் குறைவானதுஜப்பானியர்கள் திருமணமாகாமல் இருக்கிறார்கள்; இருப்பினும், ஆண்களுக்கும் பெண்களுக்கும் திருமண வயது அதிகரித்து வருகிறது: ஆண்களுக்கு முப்பதுகளின் ஆரம்பம் அல்லது நடுப்பகுதி மற்றும் பெண்களுக்கு இருபதுகளின் பிற்பகுதி இன்று அசாதாரணமானது அல்ல. விவாகரத்து விகிதம் அமெரிக்காவை விட நான்கில் ஒரு பங்கு.

உள்நாட்டு அலகு. அணு குடும்பம் என்பது வழக்கமான வீட்டு அலகு, ஆனால் வயதான மற்றும் பலவீனமான பெற்றோர்கள் பெரும்பாலும் தங்கள் குழந்தைகளுடன் அல்லது அவர்களுக்கு அருகாமையில் வாழ்கின்றனர். பல ஜப்பானிய ஆண்கள் ஜப்பான் அல்லது வெளிநாட்டில் வணிகத்திற்காக வீட்டை விட்டு வெளியே நீண்ட காலத்தை செலவிடுகிறார்கள்; எனவே, வீட்டு அலகு பெரும்பாலும் ஒற்றைப் பெற்றோர் குடும்பமாக இன்று பல மாதங்கள் அல்லது வருடக்கணக்கில் குறைக்கப்படுகிறது, இந்த காலகட்டத்தில் தந்தை எப்போதாவது திரும்புவார்.

பரம்பரை. இரண்டாம் உலகப் போரின் முடிவில் சிவில் கோட் நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டதிலிருந்து ஜப்பானில் ஒருவரின் சொத்துக்களை விருப்பப்படி அப்புறப்படுத்தும் சுதந்திரம் ஒரு மைய சட்டக் கோட்பாடாக உள்ளது. உயில் இல்லாத பரம்பரை (சட்டப்பூர்வ மரபுரிமை) இன்று அதிகமாக உள்ளது. நிதிச் சொத்துக்களுக்கு மேலதிகமாக, தேவைப்படும்போது, ​​குடும்ப வம்சாவளி, இறுதிச் சடங்குகளில் பயன்படுத்தப்படும் உபகரணங்கள் மற்றும் குடும்ப கல்லறை ஆகியவற்றைப் பெறுவதற்கு ஒருவர் பெயரிடப்படுகிறார். பரம்பரை வரிசை முதலில் குழந்தைகளுக்கும் மனைவிக்கும்; குழந்தைகள் இல்லை என்றால், வரிசையான ஏறுவரிசைகள் மற்றும் மனைவி; வரிசை ஏற்றங்கள் இல்லை என்றால், உடன்பிறந்தவர்கள் மற்றும் மனைவி; உடன்பிறப்புகள் இல்லை என்றால், மனைவி; மனைவி இல்லை என்றால், நிரூபிக்க நடைமுறைகள்ஒரு வாரிசு இல்லாதது தொடங்கப்படுகிறது, இதில் சொத்து பொதுவான சட்ட மனைவி, தத்தெடுக்கப்பட்ட குழந்தை அல்லது பிற பொருத்தமான தரப்பினருக்கு செல்லலாம். குடும்ப நீதிமன்றத்தின் கோரிக்கையின் மூலம் ஒரு தனிநபர் வாரிசுகளை விலக்கலாம்.

சமூகமயமாக்கல். குழந்தை பருவத்தில் தாய் சமூகமயமாக்கலின் முதன்மை முகவராக அங்கீகரிக்கப்படுகிறார். சரியான ஒழுக்கம், மொழிப் பயன்பாடு மற்றும் பழக்கவழக்கங்களில் குழந்தைக்கு சரியான பயிற்சி ஷிட்சுக் என்று அழைக்கப்படுகிறது. குழந்தைகள் இயற்கையாகவே இணக்கமாக இருப்பதாக பொதுவாகக் கருதப்படுகிறது, மேலும் மென்மையான மற்றும் அமைதியான நடத்தை சாதகமாக வலுப்படுத்தப்படுகிறது. சிறு குழந்தைகள் அரிதாகவே சொந்தமாக விடப்படுகிறார்கள்; அவர்களும் பொதுவாக தண்டிக்கப்படுவதில்லை, மாறாக அவர்கள் கூட்டுறவு மனநிலையில் இருக்கும்போது நல்ல நடத்தை கற்பிக்கப்படுகிறார்கள். இன்று பெரும்பாலான குழந்தைகள் சுமார் 3 வயதிலிருந்தே பாலர் பள்ளிக்குச் செல்கிறார்கள், அங்கு வரைதல், படித்தல், எழுதுதல் மற்றும் கணிதம் ஆகியவற்றில் அடிப்படைத் திறன்களைக் கற்றுக்கொள்வதோடு, கூட்டு விளையாட்டு மற்றும் குழுக்களில் எவ்வாறு திறம்பட செயல்படுவது என்பதைக் கற்றுக்கொள்வதற்கும் முக்கியத்துவம் கொடுக்கப்படுகிறது. 94 சதவீதத்திற்கும் அதிகமான குழந்தைகள் ஒன்பது வருட கட்டாயக் கல்வியை முடித்து உயர்நிலைப் பள்ளியைத் தொடர்கின்றனர்; 38 சதவீத ஆண்களும், 37 சதவீத பெண்களும் உயர்நிலைப் பள்ளியைத் தாண்டி மேம்பட்ட கல்வியைப் பெறுகின்றனர்.