Ndoa. Ndoa nchini Japani hadi kipindi cha Meiji ilikuwa imetambuliwa kama taasisi iliyonufaisha jamii; katika kipindi cha Meiji iligeuzwa kuwa ile iliyoendeleza na kutajirisha kaya iliyopanuliwa (yaani); na, katika miaka ya baada ya vita, imebadilishwa tena—wakati huu kuwa mpango kati ya watu binafsi au familia mbili za nyuklia. Leo ndoa nchini Japani inaweza kuwa muungano "uliopangwa" au mechi ya "mapenzi". Kinadharia ndoa ya kupanga ni matokeo ya mazungumzo rasmi yanayomhusisha mpatanishi ambaye si mwanafamilia, na hivyo kuhitimishwa na mkutano kati ya familia husika, akiwemo bibi na bwana watarajiwa. Hii kawaida hufuatwa, ikiwa kila kitu kitaenda vizuri, na mikutano zaidi ya wanandoa wachanga na kuishia kwa sherehe ya harusi ya kiraia ya kina na ya gharama kubwa. Katika kesi ya ndoa ya upendo, ambayo ni mapendeleo ya wengi leo, watu binafsi huanzisha uhusiano kwa uhuru na kisha kuwasiliana na familia zao. Kwa kujibu tafiti kuhusu mila ya ndoa, Wajapani wengi walisema kwamba walifunga ndoa iliyopangwa na ya upendo, ambayo wenzi hao wachanga walipewa uhuru mzuri lakini mpatanishi rasmi anaweza kuwa amehusika. Mipangilio hii miwili inaeleweka leo si kama upinzani wa kimaadili bali kama mikakati tofauti ya kupata mshirika. Chini ya asilimia 3 yaWajapani kubaki bila kuolewa; hata hivyo, umri wa kuolewa unaongezeka kwa wanaume na wanawake: mapema au katikati ya miaka thelathini kwa wanaume na mwishoni mwa ishirini kwa wanawake sio kawaida leo. Kiwango cha talaka ni robo ya kile cha Marekani.

Kitengo cha Ndani. Familia ya nyuklia ni kitengo cha kawaida cha nyumbani, lakini wazazi wazee na wagonjwa mara nyingi huishi na watoto wao au sivyo kwa ukaribu nao. Wanaume wengi wa Kijapani hutumia muda mrefu mbali na nyumbani kwa biashara, ama mahali pengine huko Japani au nje ya nchi; kwa hivyo kitengo cha nyumbani mara nyingi hupunguzwa leo kwa familia ya mzazi mmoja kwa miezi au hata miaka kwa wakati mmoja, katika kipindi ambacho baba hurudi mara chache sana.

Urithi. Uhuru wa kuondoa mali ya mtu apendavyo umekuwa kanuni kuu ya kisheria nchini Japani tangu kutekelezwa kwa Kanuni za Kiraia mwishoni mwa Vita vya Kidunia vya pili. Urithi bila wosia (urithi wa kisheria) umekithiri leo. Mbali na mali ya kifedha, inapobidi, mtu fulani anaitwa kurithi ukoo wa familia, vifaa vinavyotumiwa katika mazishi, na kaburi la familia. Utaratibu wa urithi ni wa kwanza kwa watoto na mke; ikiwa hakuna watoto, basi wapandaji wa mstari na mwenzi; ikiwa hakuna wapandaji wa mstari, basi ndugu na mke; ikiwa hakuna ndugu, basi mke; ikiwa hakuna mke, taratibu za kuthibitishakutokuwepo kwa mrithi kunaanzishwa, katika hali ambayo mali inaweza kwenda kwa mke wa kawaida, mtoto wa kuasili, au chama kingine kinachofaa. Mtu binafsi anaweza kuwanyima warithi kwa njia ya ombi kwa mahakama ya familia.

Ujamaa. Mama anatambuliwa kama wakala mkuu wa ujamaa wakati wa utotoni. Mazoezi sahihi ya mtoto katika nidhamu ifaayo, matumizi ya lugha, na adabu hujulikana kama shitsuke. Kwa ujumla inachukuliwa kuwa watoto wachanga wanatii kiasili, na tabia ya upole na utulivu inaimarishwa vyema. Watoto wadogo mara chache huachwa peke yao; pia si kawaida kuadhibiwa lakini badala yake hufundishwa tabia njema wanapokuwa katika hali ya ushirikiano. Watoto wengi leo huenda shule ya chekechea kuanzia umri wa miaka 3 hivi, ambapo, pamoja na kujifunza stadi za msingi katika kuchora, kusoma, kuandika, na hisabati, mkazo ni kucheza kwa ushirikiano na kujifunza jinsi ya kufanya kazi kwa ufanisi katika vikundi. Zaidi ya asilimia 94 ya watoto humaliza miaka tisa ya elimu ya lazima na kuendelea na shule ya upili; Asilimia 38 ya wavulana na asilimia 37 ya wasichana wanapata elimu ya juu zaidi ya shule ya upili.