Evlilik. Meiji dönemine kadar Japonya'da evlilik, topluma fayda sağlayan bir kurum olarak nitelendirilmişti; Meiji döneminde geniş hanehalkını (yani) sürdüren ve zenginleştiren bir kuruma dönüştürüldü ve savaş sonrası yıllarda tekrar dönüştürüldü - bu sefer bireyler veya iki çekirdek aile arasındaki bir anlaşmaya dönüştü. Bugün Japonya'da evlilik ya bir"Görücü usulü" birliktelik ya da "aşk" evliliği. Teorik olarak görücü usulü evlilik, aile üyesi olmayan bir arabulucunun dahil olduğu resmi müzakerelerin sonucudur ve müstakbel gelin ve damat da dahil olmak üzere ilgili aileler arasında bir toplantı ile sonuçlanır. Her şey yolunda giderse, bunu genellikle genç çiftin başka toplantıları izler ve ayrıntılı ve pahalı bir sivil düğün töreniyle sona erer.Günümüzde çoğunluğun tercihi olan aşk evliliği durumunda, bireyler özgürce bir ilişki kurar ve daha sonra ailelerine yaklaşırlar. Evlilik gelenekleri hakkında yapılan anketlere yanıt olarak, çoğu Japon, genç çiftin büyük ölçüde özgür bırakıldığı, ancak resmi bir arabulucunun da olabileceği görücü usulü ve aşk evliliğinin bir kombinasyonunu yaşadıklarını belirtmektedir.Bu iki düzenleme bugün ahlaki karşıtlıklar olarak değil, sadece bir partner edinmek için farklı stratejiler olarak anlaşılmaktadır. Japonların yüzde 3'ünden daha azı evlenmeden kalmaktadır; ancak evlilik yaşı hem erkekler hem de kadınlar için artmaktadır: erkekler için otuzlu yaşların başı veya ortası, kadınlar için yirmili yaşların sonu bugün alışılmadık bir durum değildir.Birleşik Devletler.

İç Birim. Çekirdek aile olağan aile birimidir, ancak yaşlı ve hasta ebeveynler genellikle çocuklarıyla birlikte ya da onlara yakın bir yerde yaşarlar. Birçok Japon erkek, Japonya'nın başka yerlerinde ya da yurtdışında iş için uzun süreler evden uzakta kalmaktadır; bu nedenle aile birimi bugün genellikle aylarca hatta yıllarca tek ebeveynli bir aileye indirgenmiştir ve bu süre zarfında babaoldukça seyrek olarak geri döner.

Miras. Dünya Savaşı'nın sonunda Medeni Kanun'un yürürlüğe girmesinden bu yana Japonya'da temel bir yasal ilke olmuştur. Vasiyet olmaksızın miras bırakma (kanuni miras) günümüzde büyük ölçüde geçerlidir. Finansal varlıklara ek olarak, gerektiğinde aile şeceresi, cenazelerde kullanılan ekipman ve aile mezarı da mirasçılara bırakılmaktadır.Miras sırası önce çocuklara ve eşe; çocuk yoksa altsoya ve eşe; altsoy yoksa kardeşlere ve eşe; kardeş yoksa eşe; eş yoksa mirasçı olmadığını kanıtlama prosedürleri başlatılır, bu durumda mülk ortak bir eşe, evlat edinilmiş bir çocuğa gidebilir,Bir kişi aile mahkemesine başvurarak mirasçılarını mirastan mahrum bırakabilir.

Sosyalleşme. Anne, erken çocukluk döneminde sosyalleşmenin birincil ajanı olarak kabul edilir. Bir çocuğun uygun disiplin, dil kullanımı ve görgü kuralları konusunda doğru şekilde eğitilmesi Shitsuke. Genellikle bebeklerin doğal olarak uyumlu oldukları varsayılır ve nazik ve sakin davranışlar olumlu bir şekilde pekiştirilir. Küçük çocuklar nadiren kendi başlarına bırakılır; ayrıca genellikle cezalandırılmazlar, bunun yerine işbirlikçi bir ruh hali içinde olduklarında iyi davranışlar öğretilir. Günümüzde çoğu çocuk yaklaşık 3 yaşından itibaren anaokuluna gitmekte ve burada çizim, okuma gibi temel becerileri öğrenmektedir,Çocukların yüzde 94'ünden fazlası dokuz yıllık zorunlu eğitimi tamamlamakta ve liseye devam etmektedir; erkeklerin yüzde 38'i ve kızların yüzde 37'si lise sonrası ileri eğitim almaktadır.