Iako postoji, u najširem smislu, geografska i lingvistička osnova za oznaku "Occitan", razvojna putanja koju prati Occitanie koja ga razlikuje od Francuske u cjelini ukorijenjena je u nizu značajnih povijesnih i protohistorijskih događaja koji je francuski meridijan bliže povezivao sa kulturama Mediterana nego sa kulturama germanskih plemena koja su bila mnogo uticajnija na severu. Prvi su u ovu regiju došli Grci, koji su osnovali Masaliju (danas Marseille) 600. godine p.n.e. i doveo domorodce meridijana u već živahan svijet trgovine na Mediteranu kojom dominiraju Grci. Ova komercijalna trgovina nosila je sa sobom kulturne utjecaje, uvodeći helenističku tradiciju u arhitekturu i raspored urbanih centara i javnih spomenika koje ova regija dijeli sa Mediteranom, ali ne i sa sjevernom Francuskom. Drugi značajan događaj, ili događaji, bili su uzastopni talasi doseljavanja Kelta na galsku prevlaku, potisnuti tamo sa sjevera i istoka ekspanzionističkim pokretima germanskih plemena na njihovim leđima. Keltsko "osvajanje" teritorije bilo je naseljavanjem, a ne silom oružja. Do dolaska Rimljana sredinom drugog veka p.n.e. — treći duboki strani uticaj — već je postojala napredna, „moderna“ mediteranska kultura. Klima je pogodovalausvajanje "mediteranskih" useva kao što su grožđe, smokve i žitarice, dok su blizina i komercijalni kontakti olakšali usvajanje helenskih oblika društvene organizacije i kulturnog izražavanja.

Helenski utjecaj, koliko god jak bio na mediteranskom primorju, u suštini je bio zasnovan na trgovini i stoga je bio snažno lokaliziran na području Marseja. Sa dolaskom rimskih legija, pojavilo se po prvi put veće meridionalno jedinstvo. Iako se rimska osvajanja prostirala daleko izvan južne prevlake koja je sada, ispravno govoreći, Oksitanija, prvenstveno su se na jugu osjetili direktni efekti romanizacije - jer su ovdje Rimljani osnovali prave kolonije, a ne jednostavne vojne ispostave. Rimljani su uveli ono što se danas smatra karakterističnim karakteristikama regiona: gradovi projektovani i izgrađeni po rimskom modelu; poljoprivredno preduzeće uređeno na principima latifundije; vojni spomenici i hramovi koji slave rimske bogove; ali, prije svega, snažna romanizacija jezika i uvođenje rimskog prava u regiju.

Ovo prividno jedinstvo nije potrajalo. Germanska plemena s istoka i sjevera, i sama pod stalnim pritiskom širenja Huna na zapad, kretala su se prema zapadu. Početkom petog veka, carska vlada Rima više nije mogla da braninjihov upad na galske teritorije. Ubrzo izgubivši svoje sjevernije posjede od invazivnih Vandala i Sueva, a kasnije i Franaka, Rim se pregrupisao i učvrstio svoje prisustvo na jugu. Galija, Bretanja i Španija preuzele su veliki značaj kao svojevrsna zaštitna tampon zona za Italiju. Osvajači sjevernog dijela Galije zauzeli su ove nove teritorije silom oružja i naselili se u relativno velikom broju. Na jugu su pridošlice bili Vizigoti, koji predstavljaju četvrti veliki vanjski uticaj na regiju. Vizigoti su pristupili aneksiji ovih novih zemalja na manje nametljiv način od onog koji su usvojila invazijska plemena sa sjevera. Njihova naselja su bila relativno manje brojna – nisu bili toliko zainteresovani za okupaciju zemlje koliko za administrativnu i ekonomsku kontrolu, pa su dopuštali da postojeće kulturne prakse koegzistiraju sa njihovim sopstvenim.

Prve značajne povijesne reference na "oksitanski" entitet javljaju se u srednjem vijeku. To je bilo vrijeme procvata regije na polju umjetnosti, nauke, pisma i filozofije. Različita manja kraljevstva u regionu u to vrijeme bila su stabilizirana u rukama uspostavljenih porodica – najvećim dijelom proizašle iz moćnih porodica galo-rimskog i gotskog perioda, ali su također uključivale i „napravljene“ plemićke porodice franačkog porijekla, koje su došle u regionu tokomKarolinški period.

Tokom 1100-ih i 1200-ih, tri glavne kuće su se uzdigle do statusa kraljevstva (iako su u Oksitaniji prije ovog vremena postojala manja nezavisna carstva). To su bili: Akvitanija, na zapadu, koja je kasnije prošla kroz Plantagenete pod englesku vlast jedno vrijeme; dinastija grofova Saint-Gilles i Toulouse, u centru i na istoku regije, čija je najistaknutija figura bio grof Raimond IV; i konačno, na zapadu, region koji je odan Kataloncima u Španiji. Istorija regiona u ovom periodu je u suštini istorija borbi između ove tri sile.

Gubivši, u kasnim 1200-im, u albižanskim krstaškim ratovima, Oksitanija je također počela gubiti svoju nezavisnost, što je proces završen 1471. godine, kada je engleska Akvitanija postala dijelom Francuske. Nikad više nezavisni politički entitet (ili entiteti), Occitanie je zadržala svoju posebnost kroz zadržavanje svog jezika. Jezik je zabranjen iz službene upotrebe 1539. godine, čime je započeo njegov pad prestiža, ali i upotrebe, iako nikada nije potpuno nestao. Pjesnik Mistral, kroz svoj rad na provansalskom dijalektu oksitanskog jezika u kasnim 1800-im i ranim 1900-im, bio je jedan od prvih koji je vratio određenu dozu poštovanja i uvažavanja jezika. On i neke kolege osnovali su pokret, Félibrige, posvećenstandardizirajući okcitanski na osnovu provansalskog dijalekta i razvijajući ortografiju kojom se može pisati na njemu. Tokom svoje istorije, Félibrige je patio od nesuglasica među svojim članovima - dijelom zbog toga što je dao ponosno mjesto samo jednom od brojnih okitanskih dijalekata, a također i zato što je pokret ubrzo preuzeo i političku ulogu, umjesto da se ograniči čisto lingvističkim i književnim pitanjima. Njegova trenutna uloga izgubila je u velikoj mjeri svoj nekadašnji politički poticaj, ustupajući mjesto u tom pogledu militantnijim regionalističkim pokretima.

Tokom Drugog svjetskog rata, zabrinutost oksitanskih regionalističkih pokreta dovela je većinu njihovih članova u podršku Petanu - izuzeci su bili Simone Weil i René Nelli. Tokom ranih poslijeratnih godina, Institut d'Estudis Occitans pokušao je formulirati nove pristupe konceptu regionalizma, postajući ideološki konkurent Felibrigeu. Ekonomski problemi regiona, koji proizilaze iz činjenice da ostaje uglavnom poljoprivredna u nacionalnoj ekonomiji koja favorizuje industriju, hranili su regionalistički pokret, što je dovelo do tvrdnji o "unutrašnjoj kolonizaciji" od strane vlade i finansijske strukture sa sjedištem u Parizu. Region je danas rascjepkan među rivalskim političkim frakcijama, koje otežavaju organizovanje bilo kakvih zajedničkih napora za sveukupno poboljšanje regiona. Možda najuticajniji od njihrivalski pokret je Comitat Occitan d'Estudis e d'Accion, osnovan 1961. godine, čiji su osnivači prvi popularizirali termin "unutrašnja kolonizacija" i fokusirali se na povećanje autonomije lokalnih zajednica u regionu. Ova grupa, koju je 1971. preuzela militantnija i revolucionarnija Organizacija pod nazivom Lutte Occitane, nastavlja i danas u potrazi za stvaranjem autonomne Occitanie, i snažno se identificira sa protestnim pokretima radničke klase širom Francuske.