Hoewel er, in de breedste zin van het woord, een geografische en linguïstische basis is voor de benaming "Occitaans", is het ontwikkelingstraject van Occitanie, dat het onderscheidt van Frankrijk als geheel, geworteld in een reeks belangrijke historische en protohistorische gebeurtenissen die de Franse meridiaan nauwer verbond met de culturen van het Middellandse Zeegebied dan met die van de Germaanse stammen.De eersten die naar de regio kwamen waren de Grieken, die Massalia (nu Marseille) stichtten in 600 v. Chr. en de inheemsen van de meridiaan in de al levendige wereld van de door de Grieken gedomineerde handel in het Middellandse Zeegebied brachten. Deze handel bracht culturele invloeden met zich mee en introduceerde een hellenistische traditie in de architectuur en in de inrichting van de steden.centra en openbare monumenten die deze regio gemeen heeft met het Middellandse Zeegebied, maar niet met Noord-Frankrijk. De tweede belangrijke gebeurtenis, of gebeurtenissen, waren de opeenvolgende golven van Kelten die immigreerden naar de Gallische landengte, daarheen gedreven vanuit het noorden en oosten door de expansionistische bewegingen van Germaanse stammen in hun rug. De Keltische "verovering" van het gebied was eerder door vestiging dan door geweld vanTegen de tijd dat de Romeinen arriveerden in het midden van de tweede eeuw voor Christus - de derde grote buitenlandse invloed - bestond er al een bloeiende, "moderne" mediterrane cultuur. Het klimaat bevorderde de toepassing van "mediterrane" gewassen zoals druiven, vijgen en granen, terwijl de nabijheid en het commerciële contact de toepassing van Helleense manieren van sociale organisatie en culturele expressie vergemakkelijkten.

De Helleense invloed, hoe sterk die ook was aan de Middellandse Zeekust, was hoofdzakelijk gebaseerd op de handel en was dus sterk gelokaliseerd in het gebied rond Marseille. Met de komst van de Romeinse legioenen ontstond er voor het eerst een grotere meridionale eenheid. Hoewel de Romeinse verovering zich uitstrekte tot ver buiten de zuidelijke landengte die nu, om precies te zijn, Occitanie is, was het voornamelijkIn het zuiden werden de directe gevolgen van de Romanisatie gevoeld, want hier stichtten de Romeinen echte kolonies, in plaats van eenvoudige militaire buitenposten. De Romeinen introduceerden wat nu wordt beschouwd als de onderscheidende kenmerken van de regio: steden ontworpen en gebouwd volgens het Romeinse model; landbouwbedrijven geordend volgens de principes van de latifundia; militaire monumenten en tempelshet vieren van Romeinse goden; maar vooral de sterke romanisering van de taal en de introductie van de Romeinse wet in de regio.

Deze ogenschijnlijke eenheid hield geen stand. Germaanse stammen uit het oosten en noorden, die zelf onder voortdurende druk stonden van de westwaartse expansie van de Hunnen, trokken westwaarts. Tegen het begin van de vijfde eeuw kon de keizerlijke regering van Rome hun invallen in de Gallische gebieden niet langer tegenhouden. Al snel verloor het zijn meer noordelijke bezittingen aan de binnenvallende Vandalen en Suevis en, later,de Franken, hergroepeerde Rome zich en versterkte zijn aanwezigheid in het zuiden. Gallië, Bretagne en Spanje werden van groot belang als een soort beschermende bufferzone voor Italië. De indringers van het noordelijke deel van Gallië namen deze nieuwe gebieden gewapenderhand in en vestigden zich er in relatief grote aantallen. In het zuiden waren de nieuwkomers Visigoten, die de vierde grote externe invloed op de regio vormden.De Visigoten benaderden de annexatie van deze nieuwe gebieden op een minder opdringerige manier dan de binnenvallende stammen in het noorden. Hun nederzettingen waren relatief minder talrijk - ze waren niet zozeer geïnteresseerd in landbezetting als wel in bestuurlijke en economische controle, en dus lieten ze reeds bestaande culturele gebruiken naast hun eigen gebruiken bestaan.

De eerste belangrijke historische verwijzingen naar een "Occitaanse" entiteit vinden plaats in de Middeleeuwen. Dit was de tijd van de bloei van de regio op het gebied van kunst, wetenschap, literatuur en filosofie. De verschillende kleinere koninkrijken van de regio in die tijd waren gestabiliseerd in de handen van gevestigde families - voor het grootste deel afgeleid van machtige families uit de Gallo-Romeinse en Gotische periode, maar ookwaaronder "gemaakte" adellijke families van Frankische afkomst, die naar de regio kwamen tijdens de Karolingische periode.

In de jaren 1100 en 1200 kregen drie grote huizen de status van koninkrijk (hoewel er voor die tijd al kleinere onafhankelijke rijken in Occitanië bestonden): Aquitanië, in het westen, dat later via de Plantagenets een tijdlang onder Engels bestuur kwam te staan; de dynastie van de graven van Saint-Gilles en van Toulouse, in het midden en oosten van de regio, waarvan de bekendste figuur wasde graaf Raimond IV; en ten slotte, in het westen, een regio in fealiteit met de Catalanen van Spanje. De geschiedenis van de regio in deze tijd is in wezen de geschiedenis van de strijd tussen deze drie machten.

Occitanie verloor eind 1200 tijdens de kruistochten tegen de Albigenzen haar onafhankelijkheid, een proces dat werd voltooid in 1471, toen het Engelse Aquitanië deel ging uitmaken van Frankrijk. Occitanie werd nooit meer een onafhankelijke politieke entiteit (of entiteiten), maar behield haar onderscheidend vermogen door het behoud van haar taal. De taal werd in 1539 uit het officiële gebruik verbannen, waarmee het verval inDe dichter Mistral was, door zijn werk met het Provençaalse dialect van het Occitaans aan het eind van de jaren 1800 en het begin van de jaren 1900, een van de eersten die een zeker respect en waardering voor de taal terugbrachten. Hij en enkele collega's richtten een beweging op, de Félibrige, gewijd aan het standaardiseren van het Occitaans op basis van het Provençaalsdialect en het ontwikkelen van een orthografie om in te schrijven. In de loop van haar geschiedenis heeft de Félibrige te kampen gehad met onenigheid onder haar leden - deels omdat zij slechts één van de vele Occitaanse dialecten hoog in het vaandel had staan, en deels omdat de beweging al snel ook een politieke rol kreeg, in plaats van zich te beperken tot louter linguïstische en literaire aangelegenheden. Haar huidigerol heeft veel van zijn vroegere politieke stuwkracht verloren en heeft in dat opzicht plaatsgemaakt voor militantere regionalistische bewegingen.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog schaarden de meeste leden van de Occitaanse regionalistische bewegingen zich achter Petain, met uitzondering van Simone Weil en René Nelli. In de vroege naoorlogse jaren probeerde het Institut d'Estudis Occitans nieuwe benaderingen te formuleren voor het concept regionalisme, en werd het een ideologische concurrent van de Félibrige. De economische problemen van de regio, die het gevolg waren vanvan het feit dat het grotendeels agrarisch blijft in een nationale economie die de voorkeur geeft aan industrie, heeft de regionalistische beweging gevoed, wat aanleiding heeft gegeven tot claims van "binnenlandse kolonisatie" door de in Parijs gevestigde regering en financiële structuur. De regio is vandaag de dag versplinterd onder rivaliserende politieke facties, waardoor gezamenlijke inspanningen voor de algehele verbetering van de regio moeilijk te organiseren zijn. misschienDe meest invloedrijke van deze rivaliserende bewegingen is de Comitat Occitan d'Estudis e d'Accion, opgericht in 1961, waarvan de oprichters voor het eerst de term "binnenlandse kolonisatie" populariseerden en zich richtten op het vergroten van de autonomie van de lokale gemeenschappen in de regio. Deze groep, in 1971 overgenomen door een meer militante en revolutionaire organisatie genaamd Lutte Occitane, gaat vandaag de dag door met het nastreven van deoprichting van een autonoom Occitanie en identificeert zich sterk met protestbewegingen van de arbeidersklasse in heel Frankrijk.