مذهب مانگبتو در فرهنگ مادی آنها منعکس شده است. ثروت مادی «حکام بزرگ» شامل بسیاری از مواردی بود که برای استفاده انحصاری آنها محفوظ بود و نماد پیوند آنها با قدرت الهی بود. به عنوان مثال، پوست، دم، دندان و چنگال پلنگ مقدس بود و تنها برای استفاده پادشاه محفوظ بود. nekire (سوت) و bangbwa (طبل جنگ) منحصراً توسط پادشاه برای محافظت از مردم یا کالاهای خود یا برای خوش شانسی استفاده می شد. همچنین اعتقاد بر این بود که پادشاه توانایی کنترل باران را دارد که از آن نه برای کمک به محصولات کشاورزی بلکه برای اجازه تجمع در فضای باز و به عنوان یک سلاح در جنگ استفاده می‌کرد.

در قرن نوزدهم نیروی ماوراء طبیعی دیگری وارد جامعه مانگبتو شد، احتمالاً در چارچوب یک جامعه مخفی که بر مخالفت مانگبتو با استعمار متمرکز بود، اما شاید حتی پیش از آن، در دهه 1850. در ابتدا، این نیرو که نبلی نامیده می شد، به نظر می رسد معجونی بوده است که می تواند حیوانات را به دام ها بکشاند و حیوانات ترسیده را تحت سلطه خود درآورد. بعدها برای شکست دادن دشمنان مورد استفاده قرار گرفت. در نهایت، استفاده از آن در آیین های یک جامعه مخفی، که به نام نبلی نیز شناخته می شود، گنجانده شد، که هدف آن محافظت از جامعه بزرگتر و فرهنگ آن بود. بیشتر رهبران مانگبتو در قرن بیستم از اعضای نبلی بودند و بیشتر آنها از جامعه برای تقویت حکومت خود بر رعایای خود استفاده می کردند.

استعمار بلژیک که در اوایل قرن بیستم آغاز شد، جامعه مانگبتو را به شدت تغییر داد. به طور کلی، حکومت بلژیک بدون همکاری کامل مانگبتو یا مشارکت در سیستم اداری بلژیک پذیرفته شد. مانگبتوها و رعایای آنها مسیحیت را بسیار آهسته پذیرفتند و تعداد کمی از فرزندان خود را به مدارس اروپایی فرستادند. تولید مانگ‌بتو از محصولات نقدی کمتر و دردناک‌تر از سایر نقاط مستعمره بلژیک بود. زمانی که شهرها در اطراف مراکز اداری و تجاری رشد کردند، Mangbetu در تعداد نسبتاً کمی شرکت کردند. در مقابل، گروه های دیگر، به ویژه بودو، به کارمند، خدمتکار، راننده، کارگر، فروشنده و دانشجو تبدیل شدند.

توضیح غالب برای موفقیت‌های بودو (و شکست‌های مانگ‌بتو) این است که بودو در زمان تماس استعماری مورد حمله مانگ‌بتو قرار داشت و بنابراین برای نجات خود با خواسته‌های اروپایی‌ها مطابقت داشت. برعکس، مانگبتوها که فاتحان مغرور بودند، با سرکشی کنار رفتند و ترجیح دادند به خاطره افتخارات گذشته و نقشه بازگشت به قدرت بپردازند. واضح است که پرستیژ مانگ‌بتو با از دست دادن بردگان، پایان حمله، رسوایی تسخیر شدن و سایر تحقیرها آسیب دید، اما سیاست‌های استعماری نیز مانع از توسعه موفقیت‌آمیز مانگ‌بتو شد. با منع فعالیت کارآفرینی دودمان، با کاهش اعتباردربار مانگبتو، با تنظیم جانشینی، و با تقویت قدرت "حکام بزرگ" برای نگه داشتن رعایا در صف، استعمارگران عملا فرهنگ مانگ بتو را سرکوب کردند.