De religie van de Mangbetu wordt weerspiegeld in hun materiële cultuur. De materiële rijkdom van "grote heersers" omvatte veel voorwerpen die gereserveerd waren voor hun exclusieve gebruik en die hun banden met het goddelijke gezag symboliseerden. De huid, staarten, tanden en klauwen van luipaarden waren bijvoorbeeld heilig en alleen bestemd voor de koning; de nekire (fluit) en bangbwa (oorlogstrommel) werden uitsluitend gebruikt door de koning om zijn volk of goederen te beschermen of om geluk te brengen. Men geloofde ook dat de koning de mogelijkheid had om de regen te beheersen, die hij niet gebruikte om de gewassen te helpen maar om openluchtbijeenkomsten mogelijk te maken en als wapen in de oorlog.

In de negentiende eeuw deed een andere bovennatuurlijke kracht zijn intrede in de Mangbetu-samenleving, mogelijk in de context van een geheim genootschap dat zich richtte op het verzet van de Mangbetu tegen het kolonialisme, maar misschien al eerder, in de jaren 1850. In het begin heette deze kracht nebeli, Het schijnt een drankje te zijn geweest dat dieren naar vallen kon lokken en gevreesde dieren kon bedwingen. Later werd het gebruikt om vijanden te verslaan. Uiteindelijk werd het gebruik ervan opgenomen in de rituelen van een geheim genootschap, ook bekend als nebeli, met als doel de grotere gemeenschap en haar cultuur te beschermen. De meeste Mangbetu-leiders van de twintigste eeuw waren nebeli-leden en de meesten gebruikten het genootschap omhun heerschappij over hun onderdanen te versterken.

Het Belgische kolonialisme, dat aan het begin van de twintigste eeuw begon, veranderde de Mangbetu-samenleving drastisch. Over het algemeen werd de Belgische heerschappij geaccepteerd zonder volledige medewerking van de Mangbetu's of deelname aan het Belgische bestuurlijke systeem. De Mangbetu en hun onderdanen accepteerden het christendom heel langzaam en stuurden maar weinig van hun kinderen naar Europese scholen. Mangbetu-productie van geldgewassenToen er steden ontstonden rond administratieve en commerciële centra, namen de Mangbetu in relatief kleine aantallen deel. Daarentegen werden andere groepen, vooral de Budu, klerken, bedienden, chauffeurs, arbeiders, verkopers en studenten.

Een overheersende verklaring voor de successen van de Budu (en de mislukkingen van de Mangbetu) is dat de Budu ten tijde van het koloniale contact werden aangevallen door de Mangbetu en zich dus schikten naar de Europese wensen om zichzelf te redden. De Mangbetu daarentegen, die trotse veroveraars waren, trokken zich uitdagend terug en gaven er de voorkeur aan herinneringen op te halen aan vergane glorie en een terugkeer naar de macht te plannen. Het is duidelijk dat de MangbetuHet prestige leed onder het verlies van slaven, het einde van de rooftochten, de schande van de verovering en andere vernederingen, maar het koloniale beleid weerhield de Mangbetu er ook van om zich met meer succes te ontwikkelen. Door de ondernemersactiviteiten van de stammen te verbieden, door het prestige van het Mangbetu-hof te verminderen, door de opvolging te regelen en door de macht van de "grote heersers" te versterken om de macht van de Mangbetu's te behouden.De kolonisatoren onderdrukten de Mangbetu cultuur effectief.