مذهبي عقيدا. اڄ نئي-وانواتو جي وڏي اڪثريت عيسائين جي آهي جيڪي پروٽسٽنٽ ۽ ڪيٿولڪ فرقن سان جڙيل آهن، جيتوڻيڪ عقيدن ۽ عملن ۾ عيسائيت ۽ آبائي مذهب ٻنهي جي نئين تخليق شامل آهي. ماضي ۾ مذهب جو مرڪز ابن ڏاڏن جي مقدس ڪردار تي هو. سا ڳالهائيندڙن جو خيال هو ته انهن جا ابا ڏاڏا قدرتي ۽ سماجي دنيا جا ذميوار تخليقي مخلوق هئا. توحيد پرست عيسائيت ۾ انهن عقيدن جو ڪو به آسان ترجمو نه هو. ابن ڏاڏن کي اڃا تائين جيئرن جي دنيا ۾ مسلسل اثر وجهڻ لاءِ سوچيو ويندو آهي، ۽ جيئرا اڪثر ڪري ڏورانهن يا تازو ابن ڏاڏن کي خوش ڪرڻ يا راضي ڪرڻ جي ڪوشش ۾ مصروف هوندا آهن. درجه بندي سماج جي اڳڪٿي ڪئي وئي آهي ته هڪ اباڻي طاقت جي رياست ڏانهن وڃڻ جي خواهش. انهي سان گڏ مافوق الفطرت طاقتن کي مئل ۽ جيئرن ڏانهن اعتبار ڏنو ويو آهي، ٻين مافوق الفطرت ادارن کي موجود سمجهيو ويندو آهي. ڏکڻ پينٽيڪوسٽ ۾، انهن ۾ شامل آهن غير پوکيل آبائي باغن جا روح، مردن جي گهرن جا روح، ٻيلن ۽ دريائن جي پلنگن ۾ رهندڙ ٻڍا روح، ۽ هڪ قسم جي اوگري جو نوجوان ٻارن لاءِ خاص خواهش آهي.

مذهبي عمل ڪندڙ. آبائي مذهب ڪجهه جزوي وقت جي ماهرن کي ملازمت ڏني، جن ۾ زرعي زرخيزي، موسم ۽ جنگ جا پادرين، گڏوگڏ جادوگر ۽ جادوگر شامل آهن. عيسائيت جي اثر جي باوجود، پادرين ۽ جادوگرن کي اڃا تائين سڃاتو وڃي ٿو،جيتوڻيڪ عيسائي برادرين ۾. انهن کي مڪمل ڪيو ويو آهي عيسائي رسمن جي ماهرن - پادرين، وزيرن، ۽ ڊيڪن، جيڪي گهڻو ڪري مردن لاء پڻ آهن.

تقريبون. وڏيون روايتي رسمون جنم، ختنه، نڪاح، رتبو وٺڻ، ۽ موت آهن. انهن مان طواف ۽ درجي وٺڻ تمام گهڻي شاندار ۽ ڊگهي آهي. ان کان علاوه لينڊ ڊائيونگ جي هڪ منفرد رسم آهي، جيڪو هر سال يام جي فصل جي وقت تي ڪيو ويندو آهي. هي هڪ اهم سياحتي تماشو بڻجي چڪو آهي. مشهور نمائندگي ۾ 100 فوٽ ٽاور تان ڊائيونگ جي ايٿليٽڪ پهلوءَ تي زور ڏنو ويو آهي، پر سا ڳالهائيندڙن لاءِ مذهبي پاسو تمام اهم آهي، ۽ خيال ڪيو وڃي ٿو ته ڊائيونگ جي ڪاميابي ۽ يام جي فصل جي معيار جي وچ ۾ سڌو سنئون تعلق آهي. . نوجوان مرد جيڪي ايتري خواهش رکن ٿا ته ڊائيونگ ڪن ٿا، پليٽ فارمن تان وڌندڙ اونچين تي، لينن سان انهن جي پيرن سان ڳنڍي انهن جي زوال کي روڪڻ لاء. تعمير ۽ رسم جي نگراني ۾ وڏي عمر وارا مرد شامل آهن. عورتن کي ٽاور جو مشاهدو ڪرڻ جي اجازت نه آهي جيستائين اهي ڊائيونگ جي ڏينهن تي ان جي هيٺان ناچ نه ڪن، جيتوڻيڪ افسانه هڪ عورت کي مڃي ٿو ته اها مشق ٺاهڻ واري پهرين هئي.

آرٽس. مکيه فني اظهار آهن اڻيل ميٽ ۽ ٽوڪريون، جسم جي سينگار، وقتي رسمن جي جوڙجڪ، ۽، ماضي ۾، ماسڪ. موسيقيءَ جي اوزارن ۾ سادا سلٽ گانگ، ريڊ پينپائپ ۽ بانس جي بانسري شامل آهن. گٽار ۽ ukuleles آهنپڻ وڄايو ويو آهي، ۽ مقامي ڪمپوزيشن گهڻو ڪري ريڊيو ۽ ڪيسٽن تي ٻڌندڙ سٽرنگ بينڊ ميوزڪ کان متاثر آهن. موسيقي ۽ ناچ سڀ کان وڌيڪ تقريب ۾ مرڪزي حيثيت رکن ٿا ۽ مسلسل ٺهيل ۽ ٻيهر تشريح ٿي رهيا آهن. اتي پڻ افسانن جو هڪ وڏو مجموعو آهي، جيڪي جمالياتي لذت جو ذريعو آهن ۽ اڪثر گيت سان گڏ آهن.

دوائون. ماضي ۾ ڪيتريون ئي بيماريون جنسي ۽ درجي جي علحدگيءَ جي قاعدن کي ٽوڙڻ لاءِ ابن ڏاڏن جي انتقام طور ڏٺيون وينديون هيون. اهو ڪڏهن ڪڏهن روح جي قبضي جي صورت اختيار ڪري ٿو جنهن کي جلاوطني جي ضرورت آهي. ٻيا علاج شامل آهن علاج واري منتر، تعويذ، ۽ جڙي ٻوٽين ۽ مٽيء جي وسيع فارماڪوپيا جو استعمال. دوائون اڪثر گهرن ۾ ڏنيون وينديون هيون، پر جيڪڏهن علاج ناڪام ٿي ويو ته ڊاڪٽرن جي مدد گهري سگهجي ٿي. ماڻهو روايتي ۽ مغربي دوائن کي گڏ ڪرڻ ۾ چونڊيل آهن، ۽ اهي عام طور تي ٻنهي جي ڪوشش ڪندا. اتي مقامي ڊسپينسريون ۽ ڪي صحت مرڪز آهن جيڪي مشن يا رياست طرفان هلن ٿيون، ۽ وڌندڙ عورتون اتي جنم ڏئي رهيون آهن. دائمي يا سنگين بيماري کي هٽائڻ جي ضرورت آهي سينٽو يا پورٽ ويلا جي اسپتال ۾.

موت ۽ بعد جي زندگي. موت کي عام طور تي ابن ڏاڏن يا جادوگرن جي حملي جي نتيجي طور ڏٺو ويندو آهي. مرڻ واري جي گهر ۾ مائٽن جي ميڙ کي بند ڪريو ۽ هن کي مارايو، ماتم گيت ڳائيندي. مقتول جي لاش کي رسم الخط ۽ مٽيءَ ۾ ويڙهي پوءِ دفن ڪيو ويندو آهي (اڳي گهر جي هيٺان.پر هاڻي ڳوٺ کان ٻاهر). موت جي وقت ماءُ جي ڀاءُ ۽ ٻين مائٽن مائٽن کي اهم پيشيون ڪيون وينديون آهن. ماتم لباس ۽ کاڌي جي پابندين تي مشتمل آهي، جيڪي ترقي يافته طور تي آرام سان ٿينديون آهن جيستائين سوهين ڏينهن تي دعوت منعقد ڪئي وڃي. ويھين ڏينھن تي مئل ماڻھوءَ جو روح ڀانيو وڃي ٿو ٻيٽ جي وچ ۾ جبل جي حد کان ھيٺ لھي ٿو ۽ ھڪڙي ڪاري غار مان ٽپو ڏئي، لونوي ۾، مئل جي زير زمين ڳوٺ. اتي سڀ ڪجهه آسماني آهي: کاڌو بغير ڪم جي اچي ٿو، اتي مسلسل خوبصورت راڳ رقص ڪرڻ لاء، ۽ مٺي خوشبوء هوا کي ڀريو.