ધાર્મિક માન્યતાઓ. આજે ની-વનુઆતુના મોટા ભાગના લોકો પ્રોટેસ્ટન્ટ અને કેથોલિક સંપ્રદાયો સાથે જોડાયેલા ખ્રિસ્તીઓ છે, જોકે માન્યતાઓ અને પ્રથાઓમાં ખ્રિસ્તી અને પૂર્વજોના ધર્મ બંનેની નવીન પુનઃપ્રક્રિયાનો સમાવેશ થાય છે. ભૂતકાળમાં, ધર્મ પૂર્વજોના પવિત્ર પાત્ર પર કેન્દ્રિત હતો. સા વક્તાઓ માનતા હતા કે તેમના પૂર્વજો પ્રાકૃતિક અને સામાજિક વિશ્વ માટે જવાબદાર આદિમ સર્જક જીવો હતા. એકેશ્વરવાદી ખ્રિસ્તી ધર્મમાં આ માન્યતાઓનો કોઈ સરળ અનુવાદ નહોતો. પૂર્વજો હજુ પણ જીવંત વિશ્વમાં સતત પ્રભાવ પાડતા હોવાનું માનવામાં આવે છે, અને જીવંત લોકો વારંવાર દૂરસ્થ અથવા તાજેતરના પૂર્વજોને ખુશ કરવા અથવા ખુશ કરવાના પ્રયાસોમાં રોકાયેલા હોય છે. વર્ગીકૃત સમાજ પૂર્વજોની શક્તિની સ્થિતિનો સંપર્ક કરવાની ઇચ્છા પર આધારિત છે. મૃતકો અને જીવિતોને શ્રેય આપવામાં આવેલી અલૌકિક શક્તિઓની સાથે સાથે, અન્ય અલૌકિક સંસ્થાઓ અસ્તિત્વમાં હોવાનું માનવામાં આવે છે. દક્ષિણ પેન્ટેકોસ્ટમાં, આમાં બિનખેડાયેલા પૂર્વજોના ગ્રોવ્સની આત્માઓ, પુરુષોના ઘરોની આત્માઓ, જંગલ અને નદીના પટમાં વસતા વામન આત્માઓ અને નાના બાળકો માટે વિશેષ ભૂખ ધરાવતા એક પ્રકારનો ઓગ્રેનો સમાવેશ થાય છે.

ધાર્મિક સાધકો. પૂર્વજોના ધર્મે કેટલાક અંશકાલિક નિષ્ણાતોને નોકરીએ રાખ્યા હતા, જેમાં કૃષિ ફળદ્રુપતા, હવામાન અને યુદ્ધના પાદરીઓ તેમજ જાદુગરો અને ભવિષ્યકથનનો સમાવેશ થાય છે. ખ્રિસ્તી ધર્મના પ્રભાવ હોવા છતાં, પાદરીઓ અને જાદુગરોની ઓળખ હજુ પણ થાય છે,ખ્રિસ્તી સમુદાયોમાં પણ. તેઓ ખ્રિસ્તી ધાર્મિક વિધિ નિષ્ણાતો દ્વારા પૂરક બન્યા છે - પાદરીઓ, મંત્રીઓ અને ડેકોન, જે મોટાભાગે પુરુષો પણ છે.

સમારોહ. મુખ્ય પરંપરાગત વિધિઓમાં જન્મ, સુન્નત, લગ્ન, ગ્રેડ લેવો અને મૃત્યુ છે. આમાંથી સુન્નત અને ગ્રેડ લેવો એ અત્યાર સુધીની સૌથી અદભૂત અને લાંબી છે. આ ઉપરાંત લેન્ડ ડાઇવિંગનો અનોખો સંસ્કાર છે, જે દર વર્ષે રતાળની લણણી સમયે કરવામાં આવે છે. આ એક મુખ્ય પ્રવાસી સ્થળ બની ગયું છે. લોકપ્રિય રજૂઆતમાં 100 ફૂટના ટાવર પરથી ડાઇવિંગના એથ્લેટિક પાસાને ભાર મૂકવામાં આવ્યો છે, પરંતુ સા વક્તાઓ માટે ધાર્મિક પાસું સર્વોપરી છે, અને ડાઇવની સફળતા અને રતાળની લણણીની ગુણવત્તા વચ્ચે સીધો સંબંધ હોવાનું માનવામાં આવે છે. . યુવાન પુરુષો કે જેઓ આટલી ઈચ્છા ધરાવે છે તેઓ તેમના પતનને રોકવા માટે તેમના પગની ઘૂંટીઓ સાથે લિયાનાસ સાથે વધતી ઊંચાઈએ પ્લેટફોર્મ પરથી ડાઇવિંગ કરે છે. બાંધકામ અને ધાર્મિક વિધિઓની દેખરેખમાં વૃદ્ધ પુરુષોનો સમાવેશ થાય છે. જ્યાં સુધી તેઓ ડાઇવિંગના દિવસે તેની નીચે નૃત્ય ન કરે ત્યાં સુધી મહિલાઓને ટાવરનું નિરીક્ષણ કરવાની મંજૂરી નથી, જોકે પૌરાણિક કથાઓ આ પ્રથા ઘડનાર પ્રથમ મહિલા હોવાનો શ્રેય આપે છે.

કલા. મુખ્ય કલાત્મક અભિવ્યક્તિઓ વણાયેલી સાદડીઓ અને ટોપલીઓ, શરીરની સજાવટ, ક્ષણિક ઔપચારિક રચનાઓ અને ભૂતકાળમાં, માસ્ક છે. સંગીતનાં સાધનોમાં સાદા સ્લિટ ગોંગ્સ, રીડ પેનપાઈપ્સ અને વાંસની વાંસળીનો સમાવેશ થાય છે. ગિટાર અને ukuleles છેપણ વગાડવામાં આવે છે, અને રેડિયો અને કેસેટ પર સાંભળવામાં આવતા સ્ટ્રિંગ-બેન્ડ સંગીતથી સ્થાનિક કમ્પોઝિશન ખૂબ પ્રભાવિત છે. સંગીત અને નૃત્ય મોટાભાગના સમારંભોમાં કેન્દ્રિય છે અને સતત કંપોઝ કરવામાં આવે છે અને ફરીથી અર્થઘટન કરવામાં આવે છે. પૌરાણિક કથાઓનો એક વિશાળ કોર્પસ પણ છે જે સૌંદર્યલક્ષી આનંદનો સ્ત્રોત છે અને ઘણીવાર ગીતો સાથે હોય છે.

દવા. ભૂતકાળમાં ઘણી બીમારીઓને લૈંગિક અને ક્રમ અલગતાના નિયમોના ભંગ માટે પૂર્વજોના વેર તરીકે જોવામાં આવતી હતી. આ ક્યારેક આત્માના કબજાનું સ્વરૂપ લે છે જેમાં વળગાડ મુક્તિની જરૂર પડે છે. અન્ય ઉપાયોમાં ઉપચારાત્મક મંત્રો, તાવીજ અને જડીબુટ્ટીઓ અને માટીના વિશાળ ફાર્માકોપીઆનો ઉપયોગ શામેલ છે. દવા ઘણીવાર ઘરની અંદર જ આપવામાં આવતી હતી, પરંતુ જો સારવાર અસફળ હોય તો ભવિષ્યવેત્તાઓની મદદ લેવામાં આવી શકે છે. લોકો પરંપરાગત અને પશ્ચિમી દવાઓને એકીકૃત કરવામાં સારગ્રાહી છે, અને તેઓ સામાન્ય રીતે બંનેનો પ્રયાસ કરશે. મિશન અથવા રાજ્ય દ્વારા સંચાલિત સ્થાનિક દવાખાનાઓ અને કેટલાક આરોગ્ય કેન્દ્રો છે, અને વધુને વધુ મહિલાઓ ત્યાં જન્મ આપી રહી છે. લાંબી અથવા ગંભીર બીમારીને સાન્ટો અથવા પોર્ટ વિલાની હોસ્પિટલમાં દૂર કરવાની જરૂર છે.

મૃત્યુ અને પછીનું જીવન. મૃત્યુ સામાન્ય રીતે પૂર્વજો અથવા જાદુગરોના હુમલાના પરિણામ તરીકે જોવામાં આવે છે. મૃત્યુ પામેલા વ્યક્તિના ઘરે નજીકના સગાંઓ ભેગા થાય છે અને તેને અથવા તેણીને સ્ટ્રોક કરે છે, શોકના મંત્રોચ્ચાર કરે છે. મૃતકના શરીરને ધાર્મિક વિધિ અને સાદડીઓમાં વીંટાળવામાં આવે છે અને પછી દફનાવવામાં આવે છે (અગાઉ ઘરની નીચેપણ હવે ગામની બહાર). મૃત્યુ સમયે માતાના ભાઈ અને અન્ય માતૃપક્ષીય સંબંધીઓને નિર્ણાયક પ્રેસ્ટેશન કરવામાં આવે છે. શોકમાં પોશાક અને ખોરાકના પ્રતિબંધોનો સમાવેશ થાય છે, જે સોમા દિવસે તહેવાર યોજાય ત્યાં સુધી ધીમે ધીમે હળવા કરવામાં આવે છે. વીસમા દિવસે મૃત વ્યક્તિની ભાવના ટાપુની મધ્યમાં પર્વતમાળામાંથી નીચે દોડી અને મૃતકોના ભૂગર્ભ ગામ લોનવેમાં કાળી ગુફામાંથી કૂદી પડવાનું માનવામાં આવે છે. ત્યાં બધું સ્વર્ગીય છે: ખોરાક કામ વિના આવે છે, નૃત્ય કરવા માટે સતત સુંદર ધૂન હોય છે, અને મીઠી અત્તર હવા ભરે છે.