ຍາດຕິພີ່ນ້ອງ, ການແຕ່ງງານ, ແລະຄອບຄົວ - ປອກຕຸຍການ
ກຸ່ມຍາດຕິພີ່ນ້ອງ ແລະ ພາຍໃນປະເທດ. ເຖິງແມ່ນວ່າຊາວປອກຕຸຍການທັງໝົດຈະຖືເປັນຍາດຕິພີ່ນ້ອງສອງຝ່າຍ, ແຕ່ໂຄງປະກອບຂອງກຸ່ມພາຍໃນ ແລະ ສາຍພົວພັນຍາດພີ່ນ້ອງທີ່ເນັ້ນໜັກແຕກຕ່າງກັນໄປຕາມທັງພາກພື້ນ ແລະ ຊັ້ນຄົນໃນສັງຄົມ. ຄໍາສັບພາສາປອກຕຸຍການມີຮາກພາສາລາຕິນ, ຍົກເວັ້ນຮາກຂອງກເຣັກຂອງ tio (ລຸງ) ແລະ tia (ປ້າ). ໃນພາກເຫນືອຂອງປອກຕຸຍການ, ຊື່ຫຼິ້ນ ( apelidos ) ແມ່ນສໍາຄັນທີ່ສຸດເປັນຂໍ້ກໍານົດຂອງການອ້າງອິງ. ນັກວິທະຍາສາດບາງຄົນໄດ້ແນະນຳວ່າພວກເຂົາໝາຍເຖິງຄວາມສົມດຸນທາງສິນລະທຳໃນຊຸມຊົນຊົນນະບົດທີ່ມີການແບ່ງແຍກທາງດ້ານສັງຄົມ. ໃນພາກຕາເວັນຕົກສຽງເຫນືອ, ຊື່ຫຼິ້ນຮັບໃຊ້ເພື່ອກໍານົດກຸ່ມພີ່ນ້ອງທ້ອງຖິ່ນທີ່ເຊື່ອມຕໍ່ຜ່ານເພດຍິງ. ໃນພາກພື້ນນີ້ມີຄວາມມັກສໍາລັບ uxorilocality ແລະ uxorivicinality, ເຊິ່ງທັງສອງສາມາດເຊື່ອມໂຍງກັບການອົບພະຍົບຂອງຜູ້ຊາຍ. ໃນບາງຈຸດຂອງວົງຈອນພາຍໃນປະເທດ, ຄົວເຮືອນໃນພາກເຫນືອຂອງປອກຕຸຍການມີແນວໂນ້ມທີ່ສະລັບສັບຊ້ອນ, ຈໍານວນຫຼາຍຂອງພວກເຂົາປະກອບດ້ວຍຄອບຄົວລໍາສາມລຸ້ນ. ບາງບ້ານຂອງພາກຕາເວັນອອກສຽງເໜືອປະຕິບັດຕາມຮີດຄອງປະເພນີຂອງບ້ານເກີດເມືອງນອນເປັນເວລາຫຼາຍປີຫຼັງຈາກແຕ່ງງານ. ໃນພາກໃຕ້ຂອງປອກຕຸຍການ, ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ຄົວເຮືອນປົກກະຕິແລ້ວແມ່ນຄອບຄົວນິວເຄຼຍ. ພັນທະລະຫວ່າງໝູ່ເພື່ອນບາງຄັ້ງຮູ້ສຶກວ່າມີຄວາມສຳຄັນກວ່າໜ້າທີ່ລະຫວ່າງຍາດພີ່ນ້ອງ. ໃນບັນດາຊາວກະສິກອນຊົນນະບົດ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນໃນພາກຕາເວັນຕົກສ່ຽງເຫນືອ, ການເປັນຫົວຫນ້າຄອບຄົວແມ່ນໄດ້ຈັດຂຶ້ນຮ່ວມກັນໂດຍຄູ່ຜົວເມຍທີ່ໄດ້ຮັບການເອີ້ນວ່າ o patrão ແລະ patroa. ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ໃນບັນດາ bourgeois ຕົວເມືອງກຸ່ມ ແລະ ໃນພາກໃຕ້ ແນວຄວາມຄິດຂອງຫົວຫນ້າຄົວເຮືອນເປັນຜູ້ຊາຍທີ່ເດັ່ນຊັດແມ່ນມີຫຼາຍ. ສາຍພົວພັນທາງວິນຍານຖືກສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໃນການບັບຕິສະມາແລະການແຕ່ງງານ. Kin ໄດ້ຖືກເລືອກເລື້ອຍໆເພື່ອຮັບໃຊ້ເປັນ godparents ( padrinhos ), ແລະໃນເວລາທີ່ການຈັດການນີ້ເກີດຂຶ້ນ, ຄວາມສໍາພັນ godparent-godchild ມີຄວາມສໍາຄັນໃນໄລຍະການພົວພັນ kinship.
ເບິ່ງ_ນຳ: Mogulການແຕ່ງງານ. ອັດຕາການແຕ່ງງານໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມກ້າວໜ້າໃນລະຫວ່າງສະຕະວັດທີ 20. ອາຍຸຂອງການແຕ່ງງານແມ່ນມີລັກສະນະແຕກຕ່າງກັນທັງທາງກວ້າງຂອງພື້ນທີ່ແລະທາງໂລກ - ນັ້ນແມ່ນ, ການແຕ່ງງານໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວເກີດຂື້ນໃນພາກເຫນືອຫຼາຍກວ່າພາກໃຕ້, ເຖິງແມ່ນວ່າຄວາມແຕກຕ່າງຈະຫາຍໄປຊ້າໆ. ໃນພາກໃຕ້ຂອງປອກຕຸຍການມີຈໍານວນສະຫະພັນທີ່ມີຄວາມເຫັນດີເຫັນພ້ອມ, ແລະພາກເຫນືອຂອງປອກຕຸຍການມີອັດຕາການລ້າຖາວອນສູງ. ເຖິງແມ່ນວ່າມັນໄດ້ຫຼຸດລົງນັບຕັ້ງແຕ່ 1930, ອັດຕາການຜິດກົດຫມາຍໃນເມື່ອກ່ອນແມ່ນສູງຢູ່ໃນຊົນນະບົດທາງພາກເຫນືອຂອງປອກຕຸຍການ. ມັນຍັງຄົງສູງຢູ່ໃນ Porto ແລະ Lisbon. ການແຕ່ງງານໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວແມ່ນບໍ່ມີການຈັດແບ່ງປະເພດແລະມີແນວໂນ້ມ, ເຖິງແມ່ນວ່າໂດຍບໍ່ມີກົດລະບຽບ, ສໍາລັບຫມູ່ບ້ານຈະ endogamous. ເຖິງແມ່ນວ່າໂບດກາໂຕລິກຕາມປະເພນີໄດ້ຫ້າມການແຕ່ງງານຂອງລູກພີ່ນ້ອງໃນຊັ້ນທີສີ່ (ລວມທັງລູກພີ່ນ້ອງທີສາມ), ການແບ່ງເວລາແລະສະຫະພັນລະຫວ່າງລູກພີ່ນ້ອງທໍາອິດແມ່ນບໍ່ຜິດປົກກະຕິໃນທຸກຊັ້ນຮຽນຂອງສັງຄົມປອກຕຸຍການ. ການແຕ່ງງານແບບນີ້ເປັນປະເພນີທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບຄວາມປາຖະຫນາທີ່ຈະຮ່ວມກັນກັບຄຸນສົມບັດທີ່ແບ່ງແຍກ.
ເບິ່ງ_ນຳ: ອົງການຈັດຕັ້ງທາງສັງຄົມ - Curaçaoມໍລະດົກ. ອີງຕາມປະມວນກົດໝາຍແພ່ງຂອງປີ 1867, ພາສາປອກຕຸຍການປະຕິບັດການສືບທອດມໍລະດົກ. ພໍ່ແມ່, ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ມີສິດທີ່ຈະຖິ້ມສ່ວນແບ່ງທີສາມ ( terço ) ຢ່າງເສລີຂອງຊັບສິນຂອງເຂົາເຈົ້າ, ແລະແມ່ຍິງແບ່ງປັນສິດທີ່ຈະໄດ້ຮັບແລະມອບຊັບສິນ. (ປະມວນກົດໝາຍແພ່ງຂອງປີ 1978 ບໍ່ໄດ້ປ່ຽນແປງຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງໃນບົດຄວາມທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບການປະຕິບັດເຫຼົ່ານີ້.) ໃນບັນດາຊາວນາຂອງພາກເຫນືອຂອງປອກຕຸຍການ, ບ່ອນທີ່ການສືບທອດໂດຍທົ່ວໄປແມ່ນ postmortem, ພໍ່ແມ່ໃຊ້ຄໍາສັນຍາຂອງ terço ເປັນຮູບແບບຄວາມປອດໄພຂອງອາຍຸໂດຍການແຕ່ງງານກັບເດັກນ້ອຍ. ມັກຈະເປັນລູກສາວ, ເຂົ້າໄປໃນຄົວເຮືອນ. ເມື່ອເຂົາເຈົ້າຕາຍ, ເດັກຜູ້ນີ້ກາຍເປັນເຈົ້າຂອງເຮືອນ ( casa ). ສ່ວນທີ່ເຫຼືອຂອງຊັບສິນໄດ້ຖືກແບ່ງອອກເທົ່າທຽມກັນລະຫວ່າງຜູ້ຮັບມໍລະດົກທັງຫມົດ. Partilhas, ບໍ່ວ່າຈະຢູ່ໃນພາກເຫນືອຫຼືພາກໃຕ້, ສາມາດເປັນໂອກາດສໍາລັບການ friction ລະຫວ່າງອ້າຍນ້ອງເນື່ອງຈາກວ່າທີ່ດິນແມ່ນມີການປ່ຽນແປງໃນຄຸນນະພາບ. ຊາວກະສິກອນບາງຄົນຖືທີ່ດິນຕາມສັນຍາເຊົ່າໄລຍະຍາວ; ຕາມປະເພນີ, ສັນຍາເຫຼົ່ານີ້ຍັງຖືກສົ່ງຕໍ່ "ສໍາລັບສາມຊີວິດ" ໃນຫນຶ່ງຊິ້ນໄປຫາຜູ້ຮັບມໍລະດົກ, ມູນຄ່າຂອງພວກມັນຖືກຄິດໄລ່ກັບຊັບສິນທັງຫມົດ. ກົດໝາຍແພ່ງຂອງປີ 1867 ໄດ້ລົບລ້າງລະບົບຊັບສົມບັດທີ່ຕິດພັນ ( vínculos ) ທີ່ເຮັດໃຫ້ມັນເປັນໄປໄດ້ສໍາລັບຊົນຊັ້ນທີ່ຮັ່ງມີສາມາດຖ່າຍທອດຊັບສິນໃຫ້ກັບຜູ້ສືບທອດຄົນດຽວ, ໂດຍປົກກະຕິໂດຍກົດລະບຽບຂອງເພດຊາຍ. ເຈົ້າຂອງທີ່ດິນທີ່ຮັ່ງມີກວ່ານັ້ນສາມາດຮັກສາຊັບສິນໃຫ້ຄົງຕົວໄດ້ໂດຍການໃຫ້ຜູ້ຮັບມໍລະດົກຜູ້ໜຶ່ງຊື້ຜົນປະໂຫຍດຂອງຕົນ.ພີ່ນ້ອງ.
