رشتا ۽ گهريلو گروپ. جيتوڻيڪ سڀئي پورچوگالي رشتن کي ٻه طرفي طور تي سمجهن ٿا، گهريلو گروهن جي جوڙجڪ ۽ رشتي جي ڳنڍڻن تي زور ڏنو ويو آهي، ٻنهي خطي ۽ سماجي طبقي جي لحاظ کان مختلف آهن. پورچوگالي رشتي جا لفظ لاطيني جڙ آهن، سواءِ يوناني جڙ جي tio (چاچا) ۽ ٽيا (چاچي). اتر پرتگال ۾، nicknames ( apelidos ) حوالن جي لحاظ کان انتهائي اهم آهن. ڪجهه انسائيڪلوپيڊيا ماهرن تجويز ڪيو آهي ته اهي ٻئي صورت ۾ سماجي طور تي ٺهيل ڳوٺاڻن برادرين ۾ اخلاقي برابري جو اظهار ڪن ٿا. اتر اولهه ۾، عرفي نالا عورتن جي ذريعي ڳنڍيل مقامي مائٽن جي گروهن کي سڃاڻڻ جي خدمت ڪن ٿا. هن علائقي ۾ uxorilocality ۽ uxorivicinality لاءِ ترجيح آهي، جن ٻنهي کي مردن جي هجرت سان ڳنڍجي سگهجي ٿو. گهريلو چڪر ۾ ڪجهه نقطي تي، اتر پرتگال ۾ گهرڙا پيچيده هوندا آهن، انهن مان گهڻا ٽن نسلن جي اسٽيم خاندان تي مشتمل آهن. اتر اوڀر جا ڪي ڳوٺ شاديءَ کان پوءِ به ڪيترن ئي سالن تائين ناٽڪن جي رهاڪن جي رواج تي عمل ڪندا آهن. جڏهن ته ڏکڻ پرتگال ۾، هڪ گهرو عام طور تي هڪ ايٽمي خاندان آهي. دوستن جي وچ ۾ فرض ڪڏهن ڪڏهن محسوس ڪيو ويندو آهي ته انهن جي وچ ۾ انهن کان وڌيڪ اهم آهن. ڳوٺاڻن هارين ۾، خاص طور تي اتر اولهه ۾، گهرن جي سرداري گڏيل طور تي هڪ شادي شده جوڙي وٽ هوندي آهي، جن کي o patrão ۽ a patroa چيو ويندو آهي. ان جي ابتڙ، شهري بورجوا جي وچ ۾گروپن ۽ ڏکڻ ۾ گھرن جي غالب مرد سردار جو تصور وڌيڪ رائج آھي. بپتسما ۽ شادي تي روحاني رشتا قائم ڪيا ويا آهن. مائٽن کي اڪثر خدا والدين جي طور تي خدمت ڪرڻ لاءِ چونڊيو ويندو آهي ( padrinhos )، ۽ جڏهن اهو بندوبست ٿئي ٿو ته خدا-پيادري-خدا جي ٻار جو تعلق رشتي جي رشتي تي اوليت رکي ٿو.

شادي. ويهين صديءَ دوران شاديءَ جي شرح ۾ ترقي پسند اضافو ٿيو آهي. شاديءَ جي عمر ۾ مقامي ۽ وقتي تبديليءَ جي خصوصيت ڪئي وئي آهي- يعني شادي عام طور تي ڏکڻ جي ڀيٽ ۾ اتر ۾ ٿيندي آهي، جيتوڻيڪ اختلاف آهستي آهستي ختم ٿي رهيا آهن. ڏاکڻي پرتگال ۾ متفقه اتحادن جو وڏو تعداد موجود آهي، ۽ اتر پرتگال ۾ مستقل اسپنسٽرڊ جي اعليٰ شرح آهن. جيتوڻيڪ اهو 1930 کان گهٽجي ويو آهي، غيرقانوني جي شرح اڳ ۾ ڳوٺاڻن اتر پرتگال ۾ اعلي هئي. اهو پورٽو ۽ لزبن ۾ بلند رهي ٿو. شادي عام طور تي طبقاتي وابستگي رهي آهي ۽ اتي هڪ رجحان آهي، جيتوڻيڪ ڪنهن به قاعدي جي لحاظ کان، ڳوٺن لاءِ باهمي شادي نه ڪئي وڃي. جيتوڻيڪ ڪيٿولڪ چرچ روايتي طور تي کزن جي شادي کي چوٿين درجي جي اندر منع ڪئي هئي (جنهن ۾ ٽيون ڪزن شامل هئا)، تقسيم ۽ گڏوگڏ فرسٽ ڪزن جي وچ ۾ اتحاد ڪنهن به طرح پرتگالي سماج جي سڀني طبقن ۾ غير معمولي نه هئا. اهڙي قسم جي شادي روايتي طور تي ورهايل ملڪيتن ۾ شامل ٿيڻ جي خواهش سان لاڳاپيل هئي.

وراثت. 1867 جي سول ڪوڊ جي مطابق، پرتگالي عمل جزوي وراثت. تنهن هوندي به، والدين کي حق حاصل آهي ته انهن جي ملڪيت جو ٽيون حصو ( terço ) آزاديءَ سان تصرف ڪن، ۽ عورتن کي ملڪيت حاصل ڪرڻ ۽ عطا ڪرڻ ٻنهي جو حق آهي. (1978 جي سول ڪوڊ انهن طريقن سان لاڳاپيل مضمونن کي خاص طور تي تبديل نه ڪيو.) اتر پرتگال جي هارين جي وچ ۾، جتي وراثت عام طور تي پوسٽ مارٽم ڪيو ويندو آهي، والدين ٻار سان شادي ڪندي terço جي واعدي کي وڏي عمر جي حفاظت جي طور تي استعمال ڪندا آهن. ، اڪثر هڪ ڌيءَ، گهر ۾. انهن جي موت تي، هي ٻار گهر جو مالڪ بڻجي ويندو آهي ( casa ). باقي ملڪيت سڀني وارثن ۾ برابر ورهايل آهي. Partilhas، چاهي اُتر ۾ هجي يا ڏکڻ ۾، ڀائرن جي وچ ۾ ڇڪتاڻ جو هڪ موقعو ٿي سگهي ٿو ڇاڪاڻ ته زمين ڪيفيت ۾ متغير آهي. ڪجهه هاري زمين کي ڊگھي مدي واري ليز جي معاهدي تحت رکن ٿا. روايتي طور تي اهي معاهدا پڻ "ٽي زندگين لاء" تي هڪ ٽڪرا ۾ هڪ وارث تائين منظور ڪيا ويا آهن، انهن جي قيمت ڪل اثاثن جي حساب سان حساب ڪيو وڃي ٿو. 1867 جي سول ڪوڊ انٽيلڊ اسٽيٽس ( vínculos ) جو نظام ختم ڪري ڇڏيو جنهن اهو ممڪن بڻايو ته امير طبقن لاءِ ملڪيت هڪ وارث ڏانهن منتقل ٿي وڃي، عام طور تي مرد پريم جي قاعدي موجب. مالدار زميندار ان قابل ٿي ويا آهن ته هڪ وارث پنهنجي مفادن کي خريد ڪري ملڪيت برقرار رکي سگهيا آهن.ڀائر.