ໂດຍ Tim Eigo

ພາບລວມ

ໂບລິເວຍ, ເປັນປະເທດທີ່ບໍ່ມີທາງອອກສູ່ທະເລແຫ່ງດຽວຢູ່ໃນຊີກໂລກຕາເວັນຕົກ, ມີປະຊາກອນເກືອບແປດລ້ານຄົນ. ສອງເທົ່າຂະຫນາດໃຫຍ່ຂອງເທັກຊັດ, ໂບລິເວຍເປັນສັງຄົມຫຼາຍຊົນເຜົ່າ. ຂອງບັນດາປະເທດໃນອາເມລິກາໃຕ້ທັງຫມົດ, ໂບລິເວຍມີອັດຕາສ່ວນທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດ (60 ເປີເຊັນ) ຂອງຊາວອິນເດຍພື້ນເມືອງ. ຊົນເຜົ່າທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດຕໍ່ໄປໃນປະຊາກອນໂບລິເວຍແມ່ນ mestizos, ທີ່ເປັນມໍລະດົກຂອງເຊື້ອຊາດປະສົມ; ເຂົາເຈົ້າມີ 30 ເປີເຊັນ. ສຸດທ້າຍ, 10 ເປີເຊັນຂອງປະຊາກອນໂບລິເວຍແມ່ນມາຈາກແອສປາໂຍນ.

ຕົວເລກເຫຼົ່ານີ້ປິດບັງຄວາມກວ້າງທີ່ແທ້ຈິງຂອງແຜນທີ່ປະຊາກອນໂບລິເວຍ. ຊົນເຜົ່າທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດແມ່ນຊາວອິນເດຍພູດອຍ - Aymara ແລະ Quechua. ຄົນບູຮານທີ່ສຸດຂອງ Andes ອາດຈະເປັນບັນພະບຸລຸດຂອງ Aymara, ຜູ້ທີ່ສ້າງຕັ້ງອາລະຍະທໍາໃນຕົ້ນປີ 600 A.D. ເຂດທົ່ງພຽງຊົນນະບົດເປັນບ່ອນຢູ່ອາໄສຂອງຄວາມຫຼາກຫຼາຍຂອງຊົນເຜົ່າ. ກຸ່ມອິນເດຍອື່ນໆລວມມີຊາວ Kallawayas, Chipayas, ແລະຊາວອິນເດຍ Guarani. ຊົນເຜົ່າຈາກບັນດາປະເທດອື່ນໆໃນອາເມລິກາໃຕ້ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນເປັນຕົວແທນຢູ່ໃນໂບລິເວຍ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບປະຊາຊົນທີ່ມີເຊື້ອສາຍຍີ່ປຸ່ນແລະຕົ້ນກໍາເນີດ. ຜູ້ທີ່ຮູ້ຈັກເປັນແອສປາໂຍນແມ່ນເອີ້ນວ່າ "ສີຂາວ," ບໍ່ຫຼາຍປານໃດສໍາລັບສີຜິວຂອງເຂົາເຈົ້າສໍາລັບສະຖານະພາບທາງສັງຄົມຂອງເຂົາເຈົ້າ, ກໍານົດໂດຍລັກສະນະທາງດ້ານຮ່າງກາຍ, ພາສາ, ວັດທະນະທໍາ, ແລະການເຄື່ອນໄຫວທາງສັງຄົມ. ການຜະສົມຜະສານແລະການແຕ່ງງານຂອງເຊື້ອຊາດເປັນເວລາຫຼາຍກວ່າ 500 ປີໄດ້ເຮັດໃຫ້ໂບລິເວຍກາຍເປັນສັງຄົມທີ່ແຕກແຍກ.

ໂບລິເວຍມີຊາຍແດນຕິດກັບປະເທດທີ່ເຂົາເຈົ້າໄດ້ອົບພະຍົບ. ດັ່ງນັ້ນ, ການສຶກສາຂອງເດັກນ້ອຍລວມມີປະຫວັດສາດໂບລິເວຍ, ການເຕັ້ນພື້ນເມືອງ, ແລະດົນຕີ. ໃນຍຸກສະ ໄໝ ໂບລິເວຍຄວາມເຊື່ອບາງຢ່າງກ່ຽວກັບພະເຈົ້າຂອງ Inca ບູຮານຍັງເຫຼືອ. ເຖິງແມ່ນວ່າຄວາມເຊື່ອກ່ອນຍຸກ Columbian ໃນມື້ນີ້ແມ່ນຫຼາຍກ່ວາຄວາມເຊື່ອຂອງໂຊກຊະຕາ, ພວກມັນມັກຈະຖືກປະຕິບັດຕາມຢ່າງເຂັ້ມງວດ, ໂດຍຊາວອິນເດຍແລະຊາວອິນເດຍທີ່ບໍ່ແມ່ນຊາວອິນເດຍ. ແກ່ຊາວອິນເດຍ Quechua, ຕ້ອງເຄົາລົບ Pachamama, ແມ່ແຜ່ນດິນໂລກ Incan. Pachamama ຖືກເຫັນວ່າເປັນກໍາລັງປ້ອງກັນ, ແຕ່ຍັງເປັນການແກ້ແຄ້ນ. ຄວາມກັງວົນຂອງນາງມີຕັ້ງແຕ່ເຫດການທີ່ຮ້າຍແຮງທີ່ສຸດຂອງຊີວິດຈົນເຖິງໂລກທີ່ສຸດ, ເຊັ່ນ: ການກ້ຽວໃບ coca ທໍາອິດຂອງມື້. ກ່ອນທີ່ຈະເລີ່ມຕົ້ນການເດີນທາງ, ຊາວອິນເດຍມັກຈະປ່ອຍໃຫ້ coca ກິນຢູ່ຂ້າງຖະຫນົນເພື່ອເປັນການສະເຫນີຂາຍ. ຊາວອິນເດຍເຂດພູດອຍໂດຍສະເລ່ຍອາດຈະຊື້ dulce mesa —ຂອງຫວານ ແລະ ເສື້ອຢືດສີ—ຢູ່ຕະຫຼາດແມ່ມົດ ແລະຢາພື້ນເມືອງເພື່ອມອບໃຫ້ Pachamama. ເຖິງແມ່ນວ່າໃນບັນດາຊາວໂບລິເວຍທີ່ເປັນໂລກຫຼາຍ, ຄວາມເຄົາລົບຕໍ່ນາງແມ່ນເຫັນໄດ້ໃນການປະຕິບັດການຖອກເຄື່ອງດື່ມລົງເທິງດິນກ່ອນທີ່ຈະດື່ມເທື່ອທໍາອິດ, ໂດຍຮັບຮູ້ວ່າຊັບສົມບັດທັງຫມົດຂອງໂລກນີ້ມາຈາກແຜ່ນດິນໂລກ. ພະເຈົ້າບູຮານອີກອົງໜຶ່ງທີ່ມີບົດບາດໃນຊີວິດປະຈຳວັນແມ່ນ Ekeko, “ຄົນດອດ” ໃນ Aymara. ໂດຍສະເພາະແມ່ນຄວາມໂປດປານໃນບັນດາ Mestizos, ລາວເຊື່ອກັນວ່າເບິ່ງແຍງການຊອກຫາຄູ່ສົມລົດ, ການສະຫນອງທີ່ພັກອາໄສ, ແລະໂຊກດີໃນທຸລະກິດ.

ນິທານໂບລິເວຍທີ່ມີຊື່ສຽງເລື່ອງໜຶ່ງແມ່ນກ່ຽວກັບພູເຂົາ, Mount Illimani,ເຊິ່ງຕັ້ງຢູ່ເທິງເມືອງ La Paz. ຕາມ​ນິທານ​ເລົ່າ​ນິທານ​ແລ້ວ, ​ເມື່ອ​ກ່ອນ​ມີ​ພູ​ສອງ​ໜ່ວຍ​ທີ່​ຕັ້ງ​ຢູ່​ໃນ​ປະຈຸ​ບັນ, ​ແຕ່​ພະເຈົ້າ​ຜູ້​ສ້າງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ບໍ່​ສາມາດ​ຕັດສິນ​ໃຈ​ວ່າ​ເຂົາ​ຈະ​ມັກ​ອັນ​ໃດ​ກວ່າ. ໃນ​ທີ່​ສຸດ, ລາວ​ໄດ້​ຕັດສິນ​ໃຈ​ວ່າ​ມັນ​ແມ່ນ Illimani, ແລະ​ໄດ້​ຖິ້ມ​ກ້ອນ​ຫີນ​ໃສ່​ອີກ​ກ້ອນ​ໜຶ່ງ, ສົ່ງ​ໃຫ້​ຍອດ​ພູ​ທີ່​ມ້ວນ​ໄປ​ໄກໆ. " Sajama, " ເຂົາເວົ້າວ່າ, "ໄປ." ໃນມື້ນີ້, ພູເຂົາຫ່າງໄກແມ່ນຍັງເອີ້ນວ່າ Sajama. ສູງສຸດທີ່ສັ້ນລົງທີ່ຕັ້ງຢູ່ຂ້າງ Illimani ໃນມື້ນີ້ເອີ້ນວ່າ Mururata, ຫມາຍຄວາມວ່າຖືກຕັດຫົວ.

ART SPANING TWO continents

ເຫດການທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນທ້າຍຊຸມປີ 1990 ໄດ້ເປີດໂອກາດໃຫ້ໂບລິເວຍ ແລະ ສະຫະລັດອາເມຣິກາປະເມີນຄວາມສຳພັນຂອງເຂົາເຈົ້າ ແລະໃຫ້ຊາວອາເມລິກາໂບລິເວຍຮູ້ສຶກພາກພູມໃຈໃນທັງສອງວັດທະນະທຳຂອງເຂົາເຈົ້າ. ໃນກໍລະນີທີ່ເປັນຈຸດເດັ່ນຂອງຊາວພື້ນເມືອງທີ່ຊອກຫາການຮັກສາມໍລະດົກທາງວັດທະນະທໍາຂອງເຂົາເຈົ້າ, ປະຊາຊົນ Aymara ຂອງ Coroma, ປະເທດໂບລິເວຍ, ໂດຍການຊ່ວຍເຫຼືອຂອງບໍລິການພາສີຂອງສະຫະລັດ, ໄດ້ມີເຄື່ອງນຸ່ງສໍາລັບພິທີອັນສັກສິດ 48 ກັບຄືນທີ່ຖືກນໍາມາຈາກບ້ານຂອງພວກເຂົາໂດຍຜູ້ຄ້າຂາຍວັດຖຸບູຮານຂອງອາເມລິກາເຫນືອໃນ. ຊຸມປີ 1980. ປະຊາຊົນ Aymara ເຊື່ອວ່າສິ່ງທໍເປັນຊັບສິນຂອງຊຸມຊົນ Coroman ທັງຫມົດ, ບໍ່ໄດ້ເປັນເຈົ້າຂອງໂດຍພົນລະເມືອງຄົນດຽວ. ເຖິງວ່າຈະມີສິ່ງດັ່ງກ່າວ, ສະມາຊິກຊຸມຊົນບາງຄົນ, ປະເຊີນກັບໄພແຫ້ງແລ້ງແລະຄວາມອຶດຢາກໃນຊຸມປີ 1980, ໄດ້ຖືກສິນບົນເພື່ອຂາຍເສື້ອຜ້າ. ຜູ້ຂາຍສິລະປະໃນ San Francisco, ລັດຄາລິຟໍເນຍ, ເມື່ອຖືກຂົ່ມຂູ່ດ້ວຍການກະທໍາທາງກົດຫມາຍ, ໄດ້ສົ່ງຄືນ 43 ແຜ່ນແພ. ຫ້າ​ແຜ່ນ​ແພ​ທີ່​ຖື​ໂດຍ​ຜູ້ເກັບເອກະຊົນກໍ່ຖືກສົ່ງຄືນ.

ອາຫານ

ເຊັ່ນດຽວກັບໃນປະເທດສ່ວນໃຫຍ່, ອາຫານໂບລິເວຍໄດ້ຮັບອິດທິພົນຈາກພາກພື້ນ ແລະໂດຍລາຍຮັບ. ອາຫານສ່ວນໃຫຍ່ໃນໂບລິເວຍ, ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ປະກອບມີຊີ້ນ, ປົກກະຕິແລ້ວມີມັນຕົ້ນ, ເຂົ້າ, ຫຼືທັງສອງ. ຄາໂບໄຮເດດທີ່ສໍາຄັນອີກອັນຫນຶ່ງແມ່ນເຂົ້າຈີ່. ຢູ່ໃກ້ກັບ Santa Cruz ແມ່ນທົ່ງສາລີຂະຫນາດໃຫຍ່, ແລະໂບລິເວຍນໍາເຂົ້າເຂົ້າສາລີຈໍານວນຫຼວງຫຼາຍຈາກສະຫະລັດ. ໃນເຂດເນີນສູງ, ມັນຕົ້ນແມ່ນອາຫານຫຼັກ. ໃນ​ເຂດ​ທົ່ງ​ພຽງ, ຫຼັກ​ຂອງ​ຕົ້ນ​ແມ່ນ​ເຂົ້າ, ຕົ້ນ, ແລະ ຢູ​ກາ. ຜັກສົດມີໜ້ອຍລົງສຳລັບຜູ້ທີ່ຢູ່ໃນເຂດເນີນສູງ.

ສູດອາຫານໂບລິເວຍທີ່ນິຍົມບາງອັນລວມມີ silpancho, ຊີ້ນງົວບົດທີ່ມີໄຂ່ຕົ້ມໃສ່ເທິງ; ຕິມປູ, ເຜັດເຜັດທີ່ປຸງດ້ວຍຜັກ; ແລະ fricase, ແກງຫມູປຸງລົດຊາດດ້ວຍ pepper ຮ້ອນສີເຫຼືອງ. ນອກຈາກນັ້ນ, ອາຫານກາງຂອງເມືອງໂບລິເວຍແມ່ນອາຫານຕາມຖະຫນົນ, ເຊັ່ນ: saltenas, pies ຮູບໄຂ່, stuffed ດ້ວຍການຕື່ມຂໍ້ມູນຕ່າງໆແລະກິນເປັນອາຫານໄວ. ພວກມັນຄ້າຍຄືກັນກັບ empanadas, ເຊິ່ງປົກກະຕິແລ້ວແມ່ນເຕັມໄປດ້ວຍຊີ້ນງົວ, ໄກ່, ຫຼືເນີຍແຂງ. ອາຫານໃນເຂດທົ່ງພຽງມີສັດປ່າເຊັ່ນ: ໂຕ armadillo. ເຄື່ອງດື່ມໂບລິເວຍທີ່ພົບເລື້ອຍທີ່ສຸດແມ່ນຊາສີດໍາ, ເຊິ່ງມັກຈະຖືກຮັບໃຊ້ທີ່ເຂັ້ມແຂງດ້ວຍນໍ້າຕານຫຼາຍ.

ໃນເຂດຕົວເມືອງ, ຊາວໂບລິເວຍສ່ວນໃຫຍ່ກິນອາຫານເຊົ້າແບບງ່າຍໆ ແລະ ອາຫານທ່ຽງແບບສະບາຍໆ ແລະ ແຊບໆ. ໃນທ້າຍອາທິດ, ອາຫານທ່ຽງກັບຫມູ່ເພື່ອນແລະຄອບຄົວແມ່ນກິດຈະກໍາທີ່ສໍາຄັນ. ເລື້ອຍໆ, ແຂກອາຫານທ່ຽງຍັງຄົງຢູ່ດົນພໍທີ່ຈະຢູ່ສໍາລັບຄ່ໍາ. ໃນ La Paz ອາຫານທີ່ນິຍົມແມ່ນ anticuchos, ຕ່ອນຫົວໃຈຊີ້ນງົວປີ້ງເທິງ skewers. ອາຫານ​ໃນ​ເຂດ​ຊົນນະບົດ​ແມ່ນ​ງ່າຍ​ກວ່າ ​ແລະ ​ໄດ້​ຮັບ​ປະທານ​ພຽງ 2 ຄາບ​ຕໍ່​ມື້. ຄອບຄົວພື້ນເມືອງມັກຈະກິນເຂົ້ານອກ. ຊາວໂບລິເວຍທີ່ອາໄສຢູ່ໃນເຂດຊົນນະບົດມັກຈະບໍ່ສະບາຍກັບການກິນອາຫານຕໍ່ຫນ້າຄົນແປກຫນ້າ. ເພາະສະນັ້ນ, ໃນເວລາທີ່ເຂົາເຈົ້າຕ້ອງກິນອາຫານຢູ່ໃນຮ້ານອາຫານ, ພວກເຂົາເຈົ້າມັກຈະປະເຊີນຫນ້າກັບກໍາແພງຫີນ. ການກິນອາຫານຕໍ່ຫນ້າຄົນແປກຫນ້າເຮັດໃຫ້ຊາວໂບລິເວຍໃນເຂດຊົນນະບົດຮູ້ສຶກບໍ່ສະບາຍ. ດັ່ງນັ້ນ, ໂດຍສະເພາະ, ຜູ້ຊາຍຈະປະເຊີນກັບກໍາແພງຫີນໃນເວລາທີ່ພວກເຂົາກິນອາຫານຖ້າພວກເຂົາຕ້ອງເຮັດແນວນັ້ນຢູ່ຫ່າງຈາກເຮືອນ.

MUSIC

ການນຳໃຊ້ເຄື່ອງດົນຕີກ່ອນຍຸກ Columbian ຍັງຄົງເປັນສ່ວນສຳຄັນຂອງນິທານພື້ນເມືອງຂອງໂບລິເວຍ. ຫນຶ່ງໃນເຄື່ອງມືເຫຼົ່ານັ້ນແມ່ນ siku, ຊຸດຂອງ flutes ແນວຕັ້ງທີ່ຜູກມັດຮ່ວມກັນ. ດົນຕີໂບລິເວຍຍັງໃຊ້ charango, ເຊິ່ງເປັນການຂ້າມລະຫວ່າງ mandolin, guitar, ແລະ banjo. ໃນເບື້ອງຕົ້ນ, ກ່ອງສຽງຂອງ charango ໄດ້ຖືກຜະລິດຈາກເປືອກຂອງ armadillo, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ສຽງແລະຮູບລັກສະນະທີ່ເປັນເອກະລັກ. ໃນ​ຊຸມ​ປີ 1990​, ດົນ​ຕີ​ໂບ​ລິ​ເວຍ​ໄດ້​ເລີ່ມ​ຕົ້ນ​ການ​ລວມ​ເນື້ອ​ເພງ​ເຂົ້າ​ໄປ​ໃນ​ດົນ​ຕີ Andean ໄວ້​ທຸກ​. ດັ່ງນັ້ນ, ປະເພດເພງໃຫມ່ໄດ້ຖືກສ້າງຂື້ນ.

ເຄື່ອງ​ແຕ່ງ​ກາຍ​ພື້ນ​ເມືອງ

ຕາມ​ປະ​ເພ​ນີ, ຜູ້​ຊາຍ​ໂບ​ລິ​ເວຍ​ທີ່​ອາ​ໄສ​ຢູ່​ເທິງ Altiplano ຈະ​ໃສ່​ໂສ້ງ​ຂາ​ອອກ​ຂອງ​ເຮືອນ​ແລະ poncho. ໃນມື້ນີ້, ເຂົາເຈົ້າມັກນຸ່ງເສື້ອທີ່ຜະລິດຈາກໂຮງງານ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ສໍາລັບ headgear, ໄດ້ chulla, ຫມວກຂົນແກະທີ່ມີ earflaps, ຍັງຄົງເປັນ.ຫຼັກຂອງ wardrobe ໄດ້.

ເຄື່ອງນຸ່ງພື້ນເມືອງແບບດັ້ງເດີມຂອງແມ່ຍິງລວມມີຜ້າກັນເປື້ອນຢູ່ເທິງກະໂປງຍາວ ແລະ ໂສ້ງຂາຍາວຫຼາຍອັນ. ເສື້ອຢືດ ແລະ cardigan ປັກແສ່ວຍັງຖືກໃສ່. ຜ້າກັ້ງ, ເຊິ່ງປົກກະຕິແລ້ວໃນຮູບແບບຂອງສີ່ຫລ່ຽມທີ່ມີສີສັນ, ຮັບໃຊ້ຈຸດປະສົງຫຼາຍຢ່າງ, ຕັ້ງແຕ່ການແບກເດັກນ້ອຍຢູ່ດ້ານຫຼັງໄປສູ່ການສ້າງຖົງຊື້.

ຫນຶ່ງໃນປະເພດທີ່ໂດດເດັ່ນຂອງເຄື່ອງນຸ່ງໂບລິເວຍແມ່ນຫມວກໂຖປັດສະວະໃສ່ໂດຍແມ່ຍິງ Aymara. ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກເປັນລະເບີດ , ມັນຖືກນໍາມາສູ່ໂບລິເວຍໂດຍພະນັກງານລົດໄຟອັງກິດ. ມັນບໍ່ແນ່ນອນວ່າເປັນຫຍັງແມ່ຍິງມັກຈະໃສ່ລະເບີດຫຼາຍກວ່າຜູ້ຊາຍ. ເປັນເວລາຫຼາຍປີແລ້ວ, ໂຮງງານແຫ່ງໜຶ່ງໃນອີຕາລີໄດ້ຜະລິດລະເບີດໃສ່ຕະຫຼາດໂບລິເວຍ, ແຕ່ປະຈຸບັນພວກມັນຜະລິດຢູ່ໃນທ້ອງຖິ່ນໂດຍໂບລິເວຍ.

ການເຕັ້ນ ແລະເພງ

ຫຼາຍກວ່າ 500 ພິທີການເຕັ້ນລໍາສາມາດຕິດຕາມໄດ້ໃນໂບລິເວຍ. ການເຕັ້ນເຫຼົ່ານີ້ມັກຈະສະແດງເຖິງເຫດການທີ່ສໍາຄັນໃນວັດທະນະທໍາໂບລິເວຍ, ລວມທັງການລ່າສັດ, ການຂຸດຄົ້ນ, ແລະການທໍຜ້າ. ການເຕັ້ນອັນໜຶ່ງທີ່ປະຕິບັດໃນງານບຸນແມ່ນເຕັ້ນ diablada, ຫຼືການເຕັ້ນຂອງມານ. ດັ້ງເດີມ diablada ໄດ້ຖືກປະຕິບັດໂດຍພະນັກງານຂຸດຄົ້ນບໍ່ແຮ່ຊອກຫາການປົກປ້ອງຈາກຖ້ໍາແລະການຂຸດຄົ້ນບໍ່ແຮ່ສົບຜົນສໍາເລັດ. ການເຕັ້ນໃນງານບຸນທີ່ມີຊື່ສຽງອີກອັນໜຶ່ງແມ່ນການເຕັ້ນ morenada, ການເຕັ້ນຂອງພວກຂ້າທາດຜິວດຳ, ເຊິ່ງເຍາະເຍີ້ຍຊາວແອສປາໂຍນ over-seers ທີ່ນໍາເອົາຂ້າທາດຫຼາຍພັນຄົນເຂົ້າໄປໃນປະເທດເປຣູແລະໂບລິເວຍ. ການເຕັ້ນທີ່ນິຍົມອື່ນໆລວມມີ tarqueada, ເຊິ່ງໃຫ້ລາງວັນແກ່ອໍານາດການປົກຄອງຊົນເຜົ່າທີ່ຄຸ້ມຄອງການຖືຄອງທີ່ດິນສໍາລັບປີທີ່ຜ່ານມາ; ກllama-herding dance ທີ່ຮູ້ຈັກເປັນ llamerada; the kullawada, ເຊິ່ງ​ເປັນ​ທີ່​ຮູ້​ຈັກ​ເປັນ​ການ​ເຕັ້ນ​ຂອງ​ຜູ້​ທໍ​ຜ້າ ; ແລະ wayno, ການເຕັ້ນຂອງ Quechua ແລະ Aymara ໄດ້.

ໃນສະຫະລັດອາເມລິກາ, ການເຕັ້ນໂບລິເວຍແບບດັ້ງເດີມເປັນທີ່ນິຍົມກັນລະຫວ່າງຊາວອາເມລິກາໂບລິເວຍ. ໃນຊ່ວງທ້າຍສະຕະວັດທີ 20, ການເຕັ້ນໂບລິເວຍເລີ່ມດຶງດູດຜູ້ຊົມຢ່າງກວ້າງຂວາງເຊັ່ນດຽວກັນ. ການ​ເຂົ້າ​ຮ່ວມ​ຂອງ​ກຸ່ມ​ນັກ​ເຕັ້ນ​ລຳ​ຊາວ​ໂບ​ລິ​ເວ​ຈາກ​ທົ່ວ​ປະ​ເທດ​ໄດ້​ເພີ່ມ​ຂຶ້ນ. ໃນ Arlington, Virginia, ເຊິ່ງມີຊຸມຊົນຂະຫນາດໃຫຍ່ຂອງຊາວອາເມລິກາໂບລິເວຍ, ນັກເຕັ້ນລໍາພື້ນເມືອງໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມປະມານ 90 ກິດຈະກໍາວັດທະນະທໍາ, ເກົ້າຂະບວນແຫ່ທີ່ສໍາຄັນ (ລວມທັງງານບຸນວັນຊາດໂບລິເວຍ), ແລະ 22 ຂະບວນແຫ່ແລະງານບຸນຂະຫນາດນ້ອຍກວ່າໃນປີ 1996. ນັກເຕັ້ນລໍາຍັງໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມເກືອບ. 40 ການນໍາສະເຫນີໃນໂຮງຮຽນ, ໂຮງລະຄອນ, ໂບດ, ແລະສະຖານທີ່ອື່ນໆ. ໄດ້ຮັບການສະຫນັບສະຫນູນຈາກຄະນະກໍາມະການ Pro-Bolivia, ອົງການຈັດຕັ້ງ umbrella ຂອງກຸ່ມສິລະປະແລະການເຕັ້ນລໍາ, ນັກເຕັ້ນລໍາພື້ນເມືອງໂບລິເວຍເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ສະແດງກ່ອນຜູ້ຊົມ 500,000. ຫຼາຍລ້ານຄົນໄດ້ເບິ່ງການສະແດງຢູ່ໃນໂທລະພາບ. ຈັດຂຶ້ນທຸກໆປີໃນວັນອາທິດທໍາອິດຂອງເດືອນສິງຫາ, ບຸນວັນຊາດໂບລິເວຍໄດ້ຮັບການສະຫນັບສະຫນູນຈາກພະແນກສວນສາທາລະນະແລະພັກຜ່ອນຂອງ Arlington ແລະດຶງດູດນັກທ່ອງທ່ຽວປະມານ 10,000 ຄົນ.

ວັນພັກ

ຊາວອາເມລິກາ ໂບລິເວຍ ຮັກສາສາຍພົວພັນອັນແໜ້ນແຟ້ນກັບປະເທດເກົ່າຂອງເຂົາເຈົ້າ. ນີ້ແມ່ນເນັ້ນຫນັກໂດຍຄວາມໂຫດຮ້າຍທີ່ພວກເຂົາສະເຫຼີມສະຫຼອງວັນພັກໂບລິເວຍໃນສະຫະລັດລັດ. ເນື່ອງຈາກວ່າຊາວອາເມຣິກັນໂບລິເວຍເປັນຊາວໂຣມັນກາໂຕລິກຕົ້ນຕໍ, ພວກເຂົາສະເຫຼີມສະຫຼອງວັນພັກໃຫຍ່ຂອງກາໂຕລິກເຊັ່ນ: ຄຣິສມາສ ແລະອີສເຕີ. ເຂົາເຈົ້າຍັງສະເຫຼີມສະຫຼອງວັນກຳມະກອນ ແລະ ວັນປະກາດເອກະລາດຂອງໂບລິເວຍໃນວັນທີ 6 ສິງຫາ.

ງານບຸນຕ່າງໆໃນໂບລິເວຍແມ່ນເປັນເລື່ອງທຳມະດາ ແລະມັກຈະເປັນສ່ວນປະສົມຂອງສາສະໜາກາໂຕລິກ ແລະຈາກປະເພນີກ່ອນຍຸກໂຄລົມເບຍ. ງານບຸນໄມ້ກາງແຂນແມ່ນໄດ້ຈັດຂຶ້ນໃນວັນທີ 3 ພຶດສະພາແລະມີຕົ້ນກໍາເນີດມາຈາກຊາວອິນເດຍ Aymara. ງານບຸນ Aymara ອື່ນແມ່ນ Alacitas, ງານບຸນຂອງຄວາມອຸດົມສົມບູນ, ເຊິ່ງຈັດຂຶ້ນໃນ La Paz ແລະພາກພື້ນ Lake Titicaca. ໃນ Alacitas, ແມ່ນໃຫ້ກຽດແກ່ Ekeko, ຜູ້ທີ່ນໍາເອົາໂຊກດີ. ຫນຶ່ງໃນງານບຸນທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດຂອງໂບລິເວຍແມ່ນ carnival ໃນ Oruro, ເຊິ່ງເກີດຂຶ້ນກ່ອນລະດູການຂອງກາໂຕລິກ. ໃນເມືອງຂຸດຄົ້ນບໍ່ແຮ່ນີ້, ຄົນງານຊອກຫາການປົກປ້ອງເວີຈິນໄອແລນຂອງບໍ່ແຮ່. ໃນລະຫວ່າງງານບຸນ Oruro, ການສະແດງ diablada .

ພາສາ

ສາມພາສາທີ່ເປັນທາງການຂອງໂບລິເວຍແມ່ນແອສປາໂຍນ, Quechua, ແລະ Aymara. ກ່ອນ​ໜ້າ​ນີ້​ຖືກ​ຍົກ​ເລີກ​ເປັນ​ພາສາ​ຂອງ​ຊາວ​ອິນ​ເດຍທີ່​ທຸກ​ຍາກ, Quechua ​ແລະ Aymara ​ໄດ້​ຮັບ​ຄວາມ​ໂປດ​ປານ​ຍ້ອນ​ຄວາມ​ພະຍາຍາມ​ທີ່​ຈະ​ຮັກສາ​ຮີດຄອງ​ປະ​ເພນີ​ຂອງ​ໂບລິ​ເວຍ. Quechua ແມ່ນພາສາປາກເວົ້າຕົ້ນຕໍ, ແຕ່ມັນເປັນພາສາຫນຶ່ງທີ່ມີຄວາມສໍາຄັນສາກົນ. ເວົ້າໃນເບື້ອງຕົ້ນໃນລະຫວ່າງອານາຈັກ Incan, Quechua ຍັງຖືກເວົ້າໂດຍປະມານ 13 ລ້ານຄົນໃນປະເທດເປຣູ, ໂບລິເວຍ, ເອກົວດໍ, ອາເຈນຕິນາ, ແລະຊິລີ. ປະມານສາມລ້ານຄົນໃນໂບລິເວຍແລະເປຣູເວົ້າ Aymara. ມັນໄດ້ຢູ່ລອດສໍາລັບສັດຕະວັດແລ້ວເຖິງວ່າຈະມີຄວາມພະຍາຍາມເພື່ອລົບລ້າງການນໍາໃຊ້ຂອງມັນ. ແອສປາໂຍນຍັງຄົງເປັນພາສາທີ່ໂດດເດັ່ນໃນໂບລິເວຍ, ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ແລະຖືກນໍາໃຊ້ໃນທຸກຮູບແບບການສື່ສານທີ່ທັນສະໄຫມ, ລວມທັງສິລະປະ, ທຸລະກິດ, ແລະການກະຈາຍສຽງ. ໂບລິເວຍຍັງເປັນບ້ານຂອງພາສາອື່ນໆຫຼາຍສິບພາສາ, ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນເວົ້າພຽງແຕ່ສອງສາມພັນຄົນເທົ່ານັ້ນ. ບາງພາສາເປັນພາສາພື້ນເມືອງ, ໃນຂະນະທີ່ພາສາອື່ນໆມາຮອດກັບຄົນອົບພະຍົບ, ເຊັ່ນພາສາຍີ່ປຸ່ນ.

ຊາວອາເມລິກາໂບລິເວຍ, ເມື່ອເຂົາເຈົ້າບໍ່ເວົ້າພາສາອັງກິດ, ປົກກະຕິແລ້ວແມ່ນເວົ້າພາສາສະເປນ. ໃນອາຊີບ ແລະຊີວິດຄອບຄົວຂອງເຂົາເຈົ້າຢູ່ໃນສະຫະລັດ, ຄົນເຂົ້າເມືອງພົບວ່າສອງພາສານີ້ມີປະໂຫຍດຫຼາຍທີ່ສຸດ. ເດັກນ້ອຍນັກຮຽນຊາວອາເມຣິກັນໂບລິເວຍທີ່ຫາກໍມາໃໝ່ໃນສະຫະລັດ, ເຊິ່ງພາສາອັງກິດເປັນພາສາທີສອງ, ໄດ້ປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນໃນການເປັນພາສາອັງກິດ ເພາະການສະໜັບສະໜູນ ແລະເງິນທຶນສໍາລັບການສຶກສາສອງພາສາຫຼຸດລົງໃນສະຫະລັດ.

ຄຳທັກທາຍ

ການສື່ສານແບບບໍ່ປາກເວົ້າແມ່ນມີຄວາມສຳຄັນຕໍ່ຊາວໂບລິເວຍ ເມື່ອເຂົາເຈົ້າພົບປະ ແລະ ສົນທະນາກັນ. ຊາວໂບລິເວຍທີ່ມາຈາກຊາວເອີຣົບມັກຈະໃຊ້ມືຂອງພວກເຂົາໃນເວລາທີ່ພວກເຂົາເວົ້າ, ໃນຂະນະທີ່ຄົນພື້ນເມືອງຈາກເຂດເນີນສູງປົກກະຕິແມ່ນບໍ່ສາມາດເຄື່ອນທີ່. ເຊັ່ນດຽວກັນ, ຄົນຢູ່ໃນຕົວເມືອງມັກຈະທັກທາຍກັນດ້ວຍການຈູບແກ້ມ, ໂດຍສະເພາະຖ້າເປັນໝູ່ ຫຼືຄົນຮູ້ຈັກ. ຜູ້ຊາຍມັກຈະຈັບມື ແລະບາງທີອາດໂອບກອດ. ຊົນເຜົ່າພື້ນເມືອງຈັບມືເບົາໆ ແລະ ຕົບບ່າຂອງກັນແລະກັນກອດ. ເຂົາເຈົ້າບໍ່ກອດ ຫຼືຈູບ. ຊາວອາເມລິກາໂບລິເວຍມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະນໍາໃຊ້ທ່າທາງທີ່ກວ້າງຂວາງໃນເວລາທີ່ພວກເຂົາຕິດຕໍ່ສື່ສານ. ນີ້ແມ່ນເນື່ອງມາຈາກຄວາມຈິງທີ່ວ່າຊາວອາເມຣິກັນໂບລິເວຍສ່ວນຫຼາຍແມ່ນມາຈາກການສະກັດເອົາເອີຣົບແລະມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະອົບພະຍົບໄປສະຫະລັດ.

ນະໂຍບາຍດ້ານຄອບຄົວ ແລະຊຸມຊົນ

ການສຶກສາ

ໃນສະໄໝອານານິຄົມ, ມີພຽງແຕ່ຜູ້ຊາຍຊັ້ນສູງເທົ່ານັ້ນທີ່ໄດ້ຮັບການສຶກສາ, ບໍ່ວ່າຈະເປັນເອກະຊົນ ຫຼືໃນໂຮງຮຽນທີ່ດຳເນີນໂດຍໂບດກາໂຕລິກ. ໃນ​ປີ 1828, ປະ​ທານ​ປະ​ເທດ Antonio Jose de Sucre ໄດ້​ສັ່ງ​ໃຫ້​ໂຮງ​ຮຽນ​ສາ​ທາ​ລະ​ນະ​ເພື່ອ​ສ້າງ​ຕັ້ງ​ຂຶ້ນ​ໃນ​ລັດ​ທັງ​ຫມົດ, ທີ່​ຮູ້​ຈັກ​ເປັນ​ພະ​ແນກ. ໃນໄວໆນີ້ໂຮງຮຽນປະຖົມ, ມັດທະຍົມ, ແລະອາຊີວະສຶກສາໄດ້ມີໃຫ້ Bolivians ທັງຫມົດ. ການສຶກສາແມ່ນບໍ່ເສຍຄ່າ ແລະບັງຄັບໃຫ້ເດັກນ້ອຍອາຍຸລະຫວ່າງ 7 ຫາ 14 ປີ. ໃນເຂດຊົນນະບົດຂອງໂບລິເວຍ, ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ໂຮງຮຽນແມ່ນຂາດທຶນ, ປະຊາຊົນໄດ້ແຜ່ລາມໄປທົ່ວຊົນນະບົດ, ແລະເດັກນ້ອຍແມ່ນຈໍາເປັນເພື່ອເຮັດວຽກໃນຟາມ.

ເພດຍິງໂບລິເວຍມັກຈະໄດ້ຮັບການສຶກສາໜ້ອຍກວ່າເພດຊາຍ. ພຽງແຕ່ 81 ເປີເຊັນຂອງເດັກຍິງທີ່ຖືກສົ່ງໄປໂຮງຮຽນ, ເມື່ອທຽບກັບ 89 ເປີເຊັນຂອງເດັກນ້ອຍຊາຍ. ມັນເປັນເລື່ອງປົກກະຕິສໍາລັບພໍ່ແມ່ທີ່ຈະສົ່ງລູກສາວຂອງເຂົາເຈົ້າໄປໂຮງຮຽນຂອງລັດຖະບານ, ໃນຂະນະທີ່ລູກຊາຍໄດ້ຮັບການສຶກສາທີ່ດີກວ່າໃນໂຮງຮຽນເອກະຊົນ.

ລະດັບການສຶກສາຂອງຊາວໂບລິເວຍອາເມລິກາມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະສູງ. ຄົນເຂົ້າເມືອງໂບລິເວຍສ່ວນຫຼາຍແມ່ນນັກຮຽນຈົບມັດທະຍົມຕອນປາຍ ຫຼື ມະຫາວິທະຍາໄລ, ແລະເຂົາເຈົ້າມັກຈະໄດ້ຮັບວຽກເຮັດງານທຳຢູ່ໃນບໍລິສັດ ຫຼືລັດຖະບານ. ຄືກັນກັບຄົນເຂົ້າເມືອງ ແລະຊົນເຜົ່າສ່ວນນ້ອຍອື່ນໆປະຊາກອນໃນສະຫະລັດອາເມລິກາ, ໂຮງຮຽນໄດ້ຖືກສ້າງຂື້ນໂດຍສະເພາະເພື່ອຮັບໃຊ້ຄວາມຕ້ອງການຂອງນັກຮຽນຊາວອາເມລິກາໂບລິເວຍແລະຮັກສາປະເພນີວັດທະນະທໍາແລະຄຸນຄ່າ. ຍົກຕົວຢ່າງ, ຢູ່ໂຮງຮຽນ Bolivian ໃນ Arlington, Virginia, ປະມານ 250 ນັກຮຽນຝຶກຫັດຄະນິດສາດຂອງເຂົາເຈົ້າແລະບົດຮຽນອື່ນໆໃນແອສປາໂຍນ, ຮ້ອງເພງ "Que Bonita Bandera" ("What a Pretty Flag") ແລະເພງໂບລິເວຍຮັກຊາດອື່ນໆ, ແລະຟັງນິທານພື້ນເມືອງໃນ. ພາສາພື້ນເມືອງ.

ວັນເກີດ ແລະ ວັນເດືອນປີເກີດ

ສຳລັບຊາວໂບລິເວຍ, ວັນເດືອນປີເກີດເປັນເຫດການສຳຄັນ ແລະ ເກືອບສະເໝີໄປດ້ວຍງານລ້ຽງ. ປົກກະຕິແລ້ວ ງານລ້ຽງເລີ່ມປະມານ 6:00 ຫຼື 7:00 ຕອນແລງ. ແຂກເກືອບຈະພາຄອບຄົວທັງໝົດຂອງເຂົາເຈົ້າ, ລວມທັງເດັກນ້ອຍ. ຫຼັງ​ຈາກ​ການ​ເຕັ້ນ​ແລະ​ການ​ກິນ​ອາ​ຫານ​ຊ້າ​ໃນ​ປະ​ມານ 11:00, cake ໄດ້​ຖືກ​ຕັດ​ໃນ​ຕອນ​ກາງ​ຄືນ.

ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ງານລ້ຽງຂອງເດັກນ້ອຍແມ່ນຈັດຂຶ້ນໃນວັນເສົາຂອງອາທິດວັນເກີດ. ຂອງຂວັນບໍ່ໄດ້ເປີດຢູ່ໃນເຫດການ, ແຕ່ຫຼັງຈາກແຂກອອກໄປ. ມັນເປັນປະເພນີທີ່ບໍ່ຄວນໃສ່ຊື່ຂອງຜູ້ໃຫ້ໃນຂອງຂວັນວັນເກີດ, ດັ່ງນັ້ນເດັກນ້ອຍທີ່ເກີດມາອາດຈະບໍ່ຮູ້ວ່າໃຜໃຫ້ຂອງຂວັນແຕ່ລະຄົນ.

ບົດບາດຂອງແມ່ຍິງ

ເຖິງແມ່ນວ່າບົດບາດຂອງແມ່ຍິງໃນສັງຄົມໂບລິເວຍໄດ້ມີການປ່ຽນແປງຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງ, ແຕ່ວຽກງານຫຼາຍຢ່າງຍັງຕ້ອງໄດ້ເຮັດເພື່ອຮັບປະກັນວ່າເຂົາເຈົ້າບັນລຸຄວາມສະເໝີພາບກັບຜູ້ຊາຍຫຼາຍຂຶ້ນ. ຕັ້ງແຕ່ເກີດ, ແມ່ຍິງໄດ້ຖືກສອນໃຫ້ຮັກສາຄອບຄົວ, ເບິ່ງແຍງເດັກນ້ອຍ, ແລະເຊື່ອຟັງຜົວຂອງເຂົາເຈົ້າ. ຕາມປະເພນີ,ທິດຕາເວັນຕົກຕິດກັບຊິລີ ແລະເປຣູ, ທິດໃຕ້ຕິດກັບອາເຈນຕິນາ, ທິດຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້ຕິດກັບ ປາຣາກວາຍ, ທິດຕາເວັນອອກ ແລະ ທິດເໜືອຕິດກັບ ບຣາຊິນ. ຫນຶ່ງໃນລັກສະນະທີ່ໂດດເດັ່ນທີ່ສຸດຂອງໂບລິເວຍ, ພູພຽງສູງຂອງຕົນ, ຫຼື Altiplano, ຍັງເປັນບ້ານຂອງປະຊາກອນສ່ວນໃຫຍ່ຂອງຕົນ. Altiplano ຕັ້ງຢູ່ລະຫວ່າງສອງສາຍຂອງພູເຂົາ Andes ແລະມັນເປັນຫນຶ່ງໃນເຂດທີ່ມີຄົນຢູ່ອາໄສທີ່ສູງທີ່ສຸດໃນໂລກ, ສູງເຖິງ 12,000 ຟຸດ. ​ເຖິງ​ວ່າ​ອາກາດ​ໜາວ​ເຢັນ​ແລະ​ມີ​ລົມ​ພັດ​ແຮງ, ​ແຕ່​ກໍ​ເປັນ​ເຂດ​ທີ່​ມີ​ປະຊາກອນ​ໜາ​ແໜ້ນ​ທີ່​ສຸດ​ຂອງ​ປະ​ເທດ. ຮ່ອມພູ ແລະຕາມເນີນພູທາງທິດຕາເວັນອອກຂອງ Andes ເອີ້ນວ່າ Yungas, ບ່ອນທີ່ 30 ເປີເຊັນຂອງປະຊາກອນຂອງປະເທດອາໄສຢູ່ ແລະ 40 ເປີເຊັນຂອງເນື້ອທີ່ປູກຝັງຢູ່. ສຸດທ້າຍ, ສາມສ່ວນຫ້າຂອງໂບລິເວຍແມ່ນເຂດທົ່ງພຽງທີ່ມີປະຊາກອນໜ້ອຍ. ເຂດທົ່ງພຽງລວມມີປ່າຊ້າ, ໜອງ, ປ່າຝົນເຂດຮ້ອນ, ແລະເຄິ່ງທະເລຊາຍ.

ປະຫວັດສາດ

ສໍາລັບຜູ້ທີ່ຢູ່ໃນຊີກໂລກຕາເວັນຕົກທີ່ຂ້ອນຂ້າງບໍ່ດົນມານີ້ - ແລະ, ໃນຄວາມເປັນຈິງ, ສໍາລັບຄົນສ່ວນໃຫຍ່ຢູ່ທຸກບ່ອນໃນໂລກ - ຄວາມຍາວຂອງປະຫວັດສາດໂບລິເວຍແມ່ນ staggering. ໃນເວລາທີ່ຊາວແອສປາໂຍນມາຮອດເພື່ອເອົາຊະນະແລະ subjugate ອາເມລິກາໃຕ້ໃນຊຸມປີ 1500, ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ພົບເຫັນດິນແດນທີ່ມີປະຊາກອນແລະອາລະຍະທໍາຢ່າງຫນ້ອຍ 3,000 ປີ. ການຕັ້ງຖິ່ນຖານເບື້ອງຕົ້ນຂອງຊາວອາເມຣິນຽນອາດຈະແກ່ຍາວເຖິງປະມານ 1400 ກ່ອນ ຄ. ສໍາລັບອີກພັນປີ, ວັດທະນະທໍາ Amerindian ທີ່ຮູ້ຈັກເປັນ Chavin ມີຢູ່ໃນໂບລິເວຍແລະເປຣູ. ຈາກ 400 B.C. ຈົນກ່ວາ 900 A.D., ວັດທະນະທໍາ Tiahuanaco ຄອບຄົວຢູ່ໃນໂບລິເວຍມີຂະຫນາດໃຫຍ່ພໍສົມຄວນ, ບາງຄັ້ງມີເດັກນ້ອຍຫົກຫາເຈັດຄົນ. ບາງຄັ້ງ, ຄົວເຮືອນປະກອບມີຫຼາຍກ່ວາພຽງແຕ່ຜົວ, ເມຍ, ແລະລູກ. ປູ່ຍ່າຕາຍາຍ, ລຸງ, ປ້າ, ພີ່ນ້ອງ, ແລະຍາດພີ່ນ້ອງອື່ນໆອາດຈະອາໄສຢູ່ໃນເຮືອນແລະແມ່ຍິງມີຄວາມຮັບຜິດຊອບໃນການຮັກສາຄົວເຮືອນ.

ແມ່ຍິງໂບລິເວຍເປັນປະເພນີມີບົດບາດສໍາຄັນໃນກິດຈະກໍາການຄ້າ ແລະເສດຖະກິດ. ໃນເຂດທີ່ທຸກຍາກຂອງໂບລິເວຍ, ແມ່ຍິງມັກຈະເປັນຜູ້ສະຫນັບສະຫນູນທາງດ້ານການເງິນຕົ້ນຕໍສໍາລັບຄອບຄົວ. ນັບ​ແຕ່​ສະ​ໄໝ​ອານາ​ນິຄົມ​ເປັນ​ຕົ້ນ​ມາ, ​ແມ່ຍິງ​ໄດ້​ປະກອບສ່ວນ​ເຂົ້າ​ໃນ​ດ້ານ​ເສດຖະກິດ​ໂດຍ​ຜ່ານ​ການ​ເຄື່ອນ​ໄຫວ​ຕ່າງໆ​ເຊັ່ນ​ການ​ປູກຝັງ ​ແລະ ການ​ທໍ​ຜ້າ.

ສານແລະການແຕ່ງງານ

ໃນຊົນນະບົດໂບລິເວຍ, ມັນເປັນເລື່ອງທຳມະດາທີ່ຜູ້ຊາຍ ແລະຜູ້ຍິງທີ່ຈະຢູ່ຮ່ວມກັນກ່ອນແຕ່ງງານ. ຂະ​ບວນ​ການ​ຕິດ​ຕໍ່​ພົວ​ພັນ​ເລີ່ມ​ຕົ້ນ​ໃນ​ເວ​ລາ​ທີ່​ຜູ້​ຊາຍ​ຂໍ​ໃຫ້​ແມ່​ຍິງ​ທີ່​ຈະ​ຍ້າຍ​ກັບ​ເຂົາ​. ຖ້ານາງຍອມຮັບຄໍາຮ້ອງຂໍຂອງລາວ, ນີ້ເອີ້ນວ່າ "ລັກເດັກຍິງ." ຄູ່ຜົວເມຍປົກກະຕິແລ້ວອາໄສຢູ່ໃນເຮືອນຂອງຄອບຄົວຂອງຜູ້ຊາຍ. ເຂົາເຈົ້າອາດຈະຢູ່ຮ່ວມກັນເປັນເວລາຫຼາຍປີ, ແລະແມ້ກະທັ້ງມີລູກ, ກ່ອນທີ່ເຂົາເຈົ້າຈະປະຢັດເງິນພຽງພໍເພື່ອສະເຫຼີມສະຫຼອງສະຫະພັນຂອງເຂົາເຈົ້າຢ່າງເປັນທາງການ.

ງານແຕ່ງດອງໃນຕົວເມືອງລະຫວ່າງຊາວໂບລິເວຍທີ່ມີເຊື້ອສາຍເອີຣົບແມ່ນຄ້າຍຄືກັນກັບການດຳເນີນຢູ່ໃນສະຫະລັດ. ໃນ​ບັນ​ດາ mestizos (ຄົນ​ທີ່​ມີ​ເລືອດ​ປະ​ສົມ​) ແລະ​ຊົນ​ເຜົ່າ​ພື້ນ​ເມືອງ​ອື່ນໆ​, ການ​ແຕ່ງ​ງານ​ແມ່ນ​ວຽກ​ງານ​ທີ່​ຟຸ່ມ​ເຟືອຍ​. ຫຼັງຈາກພິທີ, ເຈົ້າບ່າວແລະເຈົ້າສາວເຂົ້າໄປໃນລົດແທັກຊີທີ່ຕົກແຕ່ງພິເສດ, ພ້ອມກັບຜູ້ຊາຍທີ່ດີທີ່ສຸດແລະພໍ່ແມ່ຂອງເຈົ້າບ່າວ. ທັງໝົດຂອງແຂກຄົນອື່ນໆຂີ່ລົດເມໂດຍສານ, ເຊິ່ງພາພວກເຂົາໄປງານລ້ຽງໃຫຍ່.

ງານສົບ

ການບໍລິການງານສົບໃນໂບລິເວຍມັກຈະມີສ່ວນປະສົມຂອງສາດສະໜາກາໂຕລິກ ແລະ ຄວາມເຊື່ອຂອງຊົນເຜົ່າພື້ນເມືອງ. Mestizos ເຂົ້າຮ່ວມໃນການບໍລິການລາຄາແພງທີ່ເອີ້ນວ່າ velorio. ການຕື່ນ, ຫຼືເບິ່ງສົບຂອງຜູ້ຕາຍ, ເກີດຂຶ້ນຢູ່ໃນຫ້ອງທີ່ຍາດຕິພີ່ນ້ອງ ແລະ ໝູ່ເພື່ອນທັງໝົດນັ່ງກັບຝາສີ່ດ້ານ. ຢູ່ທີ່ນັ້ນ, ເຂົາເຈົ້າຜ່ານເຄື່ອງດື່ມຄັອກເທນ, ເຫຼົ້າແວງຮ້ອນ, ແລະເບຍ, ພ້ອມກັບໃບໂຄກາ ແລະ ຢາສູບ. ໃນຕອນເຊົ້າມື້ຕໍ່ມາ, ສົບໄດ້ຖືກຍົກໄປສຸສານ. ແຂກ​ຜູ້​ເຂົ້າ​ຮ່ວມ​ຂໍ​ສະ​ແດງ​ຄວາມ​ເສົ້າ​ສະຫຼົດ​ໃຈ​ກັບ​ຄອບຄົວ, ​ແລ້ວ​ກໍ​ຈະ​ກັບ​ຄືນ​ສູ່​ພິທີ​ສະ​ເຫຼີ​ມສະຫຼອງ. ໃນມື້ຕໍ່ມາ, ຄອບຄົວທັນທີໄດ້ສໍາເລັດພິທີສົບ.

ສໍາລັບ mestizos ທີ່ອາໄສຢູ່ໃກ້ກັບ La Paz, ພິທີສົບລວມມີການຍ່າງປ່າໄປຫາແມ່ນ້ໍາ Choqueapu, ບ່ອນທີ່ຄອບຄົວຊັກເຄື່ອງນຸ່ງຂອງຜູ້ເສຍຊີວິດ. ຂະນະ​ທີ່​ເຄື່ອງນຸ່ງ​ແຫ້ງ, ຄອບຄົວ​ກໍ​ພາກັນ​ກິນ​ເຂົ້າ​ກິນ​ລ້ຽງ​ອາຫານ​ທ່ຽງ​ແລ້ວ​ກໍ່​ສ້າງ​ເຕົາ​ໄຟ​ເພື່ອ​ເຜົາ​ເຄື່ອງນຸ່ງ. ພິທີກຳນີ້ນຳມາເຊິ່ງຄວາມສະຫງົບສຸກໃຫ້ແກ່ຜູ້ໂສກເສົ້າ ແລະ ປົດປ່ອຍຈິດວິນຍານຂອງຜູ້ຕາຍໄປສູ່ໂລກໜ້າ.

ສາດສະຫນາ

ສາສະຫນາທີ່ເດັ່ນໃນໂບລິເວຍແມ່ນ Roman Catholicism, ເປັນສາສະຫນາທີ່ນໍາມາໃນປະເທດໂດຍຊາວສະເປນ. Catholicism ມັກຈະປະສົມກັບຄວາມເຊື່ອ folkloric ອື່ນໆທີ່ມາຈາກ Incan ແລະອາລະຍະທໍາກ່ອນ Incan. ຊາວອາເມລິກາໂບລິເວຍປົກກະຕິແລ້ວຮັກສາຄວາມເຊື່ອ Roman Catholic ຂອງເຂົາເຈົ້າຫຼັງ​ຈາກ​ທີ່​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ເຂົ້າ​ໄປ​ໃນ​ສະ​ຫະ​ລັດ​ອາ​ເມລິ​ກາ​. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເມື່ອພວກເຂົາອອກຈາກໂບລິເວຍ, ຊາວອາເມລິກາໂບລິເວຍບາງຄົນບໍ່ປະຕິບັດຕາມພິທີກໍາແລະຄວາມເຊື່ອຂອງຊົນເຜົ່າພື້ນເມືອງ, ເຊັ່ນຄວາມເຊື່ອໃນ Pachamama, ແມ່ແຜ່ນດິນໂລກ Incan, ແລະ Ekeko, ພະເຈົ້າບູຮານ.

ປະເພນີການຈ້າງງານ ແລະເສດຖະກິດ

ເຊັ່ນດຽວກັບຄົນເຂົ້າເມືອງຈາກປະເທດອາເມລິກາກາງ ແລະໃຕ້ສ່ວນໃຫຍ່, ຊາວອາເມລິກາ ໂບລິເວຍ ມີລາຍໄດ້ ແລະການສຶກສາຂ້ອນຂ້າງສູງ. ລາຍໄດ້ສະເລ່ຍຂອງພວກເຂົາແມ່ນສູງກວ່າກຸ່ມຄົນ Hispanic ອື່ນໆເຊັ່ນ Puerto Ricans, Cubans, ແລະ Mexicans. ອັດຕາສ່ວນຂອງຊາວອາເມລິກາກາງ ແລະໃຕ້ທີ່ໄດ້ຮຽນຈົບຊັ້ນຮຽນທີ 12 ແມ່ນໃຫຍ່ກວ່າອັດຕາສ່ວນດຽວກັນຂອງຊາວເມັກຊິໂກ ແລະ ເປີໂຕຣິກັນສອງເທົ່າ. ນອກຈາກນີ້, ອັດຕາສ່ວນທີ່ສູງກວ່າຂອງຊາວອາເມລິກາກາງ ແລະໃຕ້ເຮັດວຽກໃນດ້ານບໍລິຫານ, ອາຊີບ, ແລະອາຊີບຄໍຂາວອື່ນໆກວ່າສະມາຊິກຂອງກຸ່ມຄົນ Hispanic ອື່ນໆ.

ຊາວໂບລິເວຍອາເມລິກາຫຼາຍຄົນໃຫ້ຄຸນຄ່າການສຶກສາສູງ, ເຊິ່ງໄດ້ອະນຸຍາດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າເຮັດເສດຖະກິດໄດ້ດີ. ເມື່ອມາຮອດສະຫະລັດອາເມລິກາ, ພວກເຂົາມັກຈະຖືກຈ້າງເປັນພະນັກງານບໍລິຫານແລະບໍລິຫານ. ໂດຍການສຶກສາເພີ່ມເຕີມ, ຊາວອາເມລິກາໂບລິເວຍມັກຈະກ້າວໄປສູ່ຕໍາແຫນ່ງຜູ້ຈັດການ. ສ່ວນ​ໃຫຍ່​ຂອງ​ຊາວ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ໂບລິ​ເວຍ​ໄດ້​ດຳ​ເນີນ​ວຽກ​ງານ​ລັດ​ຖະ​ບານ ຫຼື​ຕຳ​ແໜ່ງ​ໃນ​ບໍ​ລິ​ສັດ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ. ບໍລິສັດຫຼາຍປະເທດມັກຈະໄດ້ຮັບຜົນປະໂຫຍດຈາກທັກສະ ແລະຄວາມສະດວກຂອງເຂົາເຈົ້າກັບພາສາຕ່າງປະເທດ. ຊາວອາເມລິກາໂບລິເວຍໄດ້ເລີ່ມເຮັດວຽກຢູ່ໃນມະຫາວິທະຍາໄລ, ແລະຈໍານວນຫຼາຍສອນກ່ຽວກັບບັນຫາທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບບ້ານເກີດເມືອງນອນຂອງພວກເຂົາໃນອະດີດ.

ການເຂົ້າເມືອງເຂົ້າໄປໃນສະຫະລັດມັກຈະຖືກຜູກມັດກັບເສດຖະກິດຂອງປະເທດບ້ານເກີດຂອງຜູ້ອົບພະຍົບ, ແລະໂບລິເວຍບໍ່ມີຂໍ້ຍົກເວັ້ນ. ມາດຕະການໜຶ່ງຂອງສຸຂະພາບເສດຖະກິດຂອງໂບລິເວຍ ແມ່ນການດຸ່ນດ່ຽງການຄ້າທີ່ເໜັງຕີງກັບສະຫະລັດ. ໃນຕົ້ນຊຸມປີ 1990, ໂບລິເວຍໄດ້ດຸ່ນດ່ຽງການຄ້າໃນທາງບວກກັບສະຫະລັດ. ໃນຄໍາສັບຕ່າງໆອື່ນໆ, ໂບລິເວຍສົ່ງອອກໄປອາເມລິກາຫຼາຍກ່ວາທີ່ນໍາເຂົ້າຈາກມັນ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ໃນປີ 1992 ແລະ 1993, ຍອດເງິນດັ່ງກ່າວໄດ້ປ່ຽນແປງ, ເຮັດໃຫ້ໂບລິເວຍຂາດດຸນການຄ້າກັບສະຫະລັດ 60 ລ້ານໂດລາແລະ 25 ລ້ານໂດລາຕາມລໍາດັບ. ຈໍານວນເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນຂ້ອນຂ້າງຫນ້ອຍ, ແຕ່ພວກເຂົາໄດ້ເພີ່ມເຂົ້າໃນຫນີ້ສິນແຫ່ງຊາດທີ່ staggering ສໍາລັບປະເທດຊາດທີ່ທຸກຍາກດັ່ງກ່າວ. ໃນຄວາມເປັນຈິງ, ກອງທຶນການເງິນລະຫວ່າງປະເທດແລະສະຫະລັດອະໄພຍະໂທດຈໍານວນຫນຶ່ງຂອງຫນີ້ສິນຂອງໂບລິເວຍໃນຊຸມປີ 1990, ປ່ອຍມັນອອກຈາກພັນທະທີ່ຈະຈ່າຍ. ສະຫະລັດໃນປີ 1991 ໄດ້ໃຫ້ການຊ່ວຍເຫຼືອລ້າ, ສິນເຊື່ອ, ແລະການຈ່າຍເງິນອື່ນໆໃຫ້ແກ່ໂບລິເວຍລວມເຖິງ 197 ລ້ານໂດລາສະຫະລັດ. ຄວາມ​ຫຍຸ້ງຍາກ​ດ້ານ​ເສດຖະກິດ​ດັ່ງກ່າວ​ໄດ້​ເຮັດ​ໃຫ້​ຊາວ​ໂບລິ​ເວຍ​ມີ​ຄວາມ​ຫຍຸ້ງຍາກ​ຫຼາຍ​ຂຶ້ນ​ໃນ​ການ​ປະຢັດ​ເງິນ​ພຽງພໍ​ເພື່ອ​ຍ້າຍ​ໄປ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ເໜືອ.

ຄົນເຂົ້າເມືອງໂບລິເວຍໄດ້ຮັບການຈ້າງງານໃນຫຼາຍໆອາຊີບໃນສະຫະລັດ. ໃນບັນດາຄົນເຂົ້າເມືອງເຫຼົ່ານັ້ນທີ່ໃຫ້ຂໍ້ມູນອາຊີບແກ່ການບໍລິການຄົນເຂົ້າເມືອງ ແລະ ການສັນຊາດຂອງສະຫະລັດ, ປະເພດອາຊີບດຽວທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນປີ 1993 ແມ່ນຜູ້ຊ່ຽວຊານດ້ານວິຊາຊີບ ແລະ ພະນັກງານວິຊາການ. ກຸ່ມທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດຕໍ່ໄປຊາວ​ອາ​ເມ​ຣິ​ກັນ​ໂບ​ລິ​ເວຍ ໄດ້​ລະ​ບຸ​ຕົນ​ເອງ​ວ່າ​ເປັນ​ຜູ້​ປະ​ກອບ​ການ, ຜູ້​ຜະ​ລິດ, ແລະ​ແຮງ​ງານ. ປະມານສອງສ່ວນສາມຂອງຜູ້ອົບພະຍົບໂບລິເວຍໃນປີ 1993 ເລືອກທີ່ຈະບໍ່ລະບຸອາຊີບຂອງເຂົາເຈົ້າ, ເປັນອັດຕາສ່ວນທີ່ສອດຄ່ອງກັບຄົນເຂົ້າເມືອງຈາກປະເທດສ່ວນໃຫຍ່.

ການເມືອງ ແລະ ລັດຖະບານ

ສໍາລັບຊາວອາເມລິກາ ໂບລິເວຍ, ລະບົບການເມືອງຂອງສະຫະລັດແມ່ນຂ້ອນຂ້າງຄຸ້ນເຄີຍ. ທັງ​ສອງ​ປະ​ເທດ​ມີ​ລັດຖະທຳ​ມະນູນ​ທີ່​ຮັບປະກັນ​ສິດ​ເສລີພາບ​ຂັ້ນ​ພື້ນຖານ, ລັດຖະບານ​ທີ່​ມີ​ສາມ​ສາຂາ​ແຍກ​ອອກ​ຈາກ​ກັນ, ​ແລະ​ສະພາ​ແຫ່ງ​ຊາດ​ແບ່ງ​ອອກ​ເປັນ​ສອງ​ສະພາ. ​ແນວ​ໃດ​ກໍ​ດີ, ​ໃນ​ຂະນະ​ທີ່​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ບັນລຸ​ສະຖຽນ​ລະ​ພາບ​ທາງ​ການ​ເມືອງ​ຢ່າງ​ເດັ່ນ​ຊັດ, ລັດຖະບານ​ຂອງ​ໂບລິ​ເວຍ​ໄດ້​ປະສົບ​ກັບ​ຄວາມ​ວຸ້ນວາຍ​ແລະ​ການ​ກໍ່ລັດຖະປະຫານ​ຫຼາຍ​ຄັ້ງ.

ໃນສະຫະລັດອາເມລິກາ, ຊາວອາເມລິກາໂບລິເວຍຮູ້ສຶກສະດວກສະບາຍກັບຂະບວນການທາງດ້ານການເມືອງ. ການ​ເຂົ້າ​ຮ່ວມ​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ໃນ​ການ​ເມືອງ​ຂອງ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ໄດ້​ສຸມ​ໃສ່​ການ​ປັບ​ປຸງ​ຊີ​ວິດ​ການ​ເປັນ​ຢູ່​ຂອງ​ໂບ​ລິ​ເວຍ ແລະ​ເຂດ​ອື່ນໆ​ຂອງ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ໃຕ້. ໃນ​ຊຸມ​ປີ 1990, ຊາວ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ​ໂບ​ລິ​ເວຍ ໄດ້​ພັດ​ທະ​ນາ​ຄວາມ​ປາ​ຖະ​ຫນາ​ຢ່າງ​ແຂງ​ແຮງ​ທີ່​ຈະ​ມີ​ອິດ​ທິ​ພົນ​ດ້ານ​ການ​ເມືອງ​ພາຍ​ໃນ​ບ້ານ​ເກີດ​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ. ໃນປີ 1990, ຄະນະກຳມາທິການໂບລິເວຍ ເຊິ່ງເປັນກຸ່ມພັນທະມິດຂອງ 8 ກຸ່ມທີ່ສົ່ງເສີມວັດທະນະທຳໂບລິເວຍໃນວໍຊິງຕັນ ດີຊີ, ໄດ້ຮ້ອງຟ້ອງປະທານາທິບໍດີໂບລິເວຍ ໃຫ້ອະນຸຍາດໃຫ້ຄົນຕ່າງປະເທດລົງຄະແນນສຽງໃນການເລືອກຕັ້ງໂບລິເວຍ.

ການປະກອບສ່ວນສ່ວນບຸກຄົນ ແລະກຸ່ມ

ACADEMIA

Eduardo A. Gamarra (1957-) ເປັນຜູ້ຊ່ວຍສາດສະດາຈານຢູ່ມະຫາວິທະຍາໄລສາກົນ Florida ໃນ Miami, Florida. ລາວ​ເປັນ​ຜູ້​ຮ່ວມauthor ຂອງ Revolution and Reaction: Bolivia, 1964-1985 (Transaction Books, 1988), ແລະ Latin America and Caribbean Contemporary Record (Holmes & Meier, 1990). ໃນຊຸມປີ 1990, ລາວໄດ້ຄົ້ນຄ້ວາສະຖຽນລະພາບຂອງປະຊາທິປະໄຕໃນອາເມລິກາລາຕິນ.

Leo Spitzer (1939-) ເປັນຮອງສາດສະດາຈານປະຫວັດສາດຢູ່ວິທະຍາໄລ Dartmouth ໃນ Hanover, New Hampshire. ວຽກງານລາຍລັກອັກສອນຂອງລາວປະກອບມີ The Sierra Leone Creoles: Responses to Colonialism, 1870-1945 (University of Wisconsin Press, 1974). ຄວາມກັງວົນກ່ຽວກັບການຄົ້ນຄວ້າຂອງລາວໄດ້ສຸມໃສ່ການຕອບໂຕ້ຂອງໂລກທີສາມຕໍ່ກັບລັດທິອານານິຄົມແລະເຊື້ອຊາດ.

ART

Antonio Sotomayor (1902-) ເປັນນັກແຕ້ມຮູບ ແລະນັກແຕ້ມຮູບທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງປຶ້ມ. ວຽກ​ງານ​ຂອງ​ເພິ່ນ​ຍັງ​ປະ​ກອບ​ມີ​ຮູບ​ແຕ້ມ​ປະ​ຫວັດ​ສາດ​ຈຳ​ນວນ​ໜຶ່ງ​ທີ່​ຖືກ​ທາ​ສີ​ໃສ່​ກຳ​ແພງ​ຂອງ​ຕຶກ​ອາ​ຄານ, ໂບດ, ແລະ​ໂຮງ​ແຮມ​ລັດ​ຄາ​ລິ​ຟໍ​ເນຍ. ຮູບແຕ້ມຂອງລາວສາມາດເຫັນໄດ້ໃນ Best Birthday (ໂດຍ Quail Hawkins, Doubleday, 1954); Relatos Chilenos (ໂດຍ Arturo Torres Rioscco, Harper, 1956); ແລະ Stan Delaplane's Mexico (ໂດຍ Stanton Delaplane, Chronicle Books, 1976). Sotomayor ຍັງໄດ້ຂຽນຫນັງສືເດັກນ້ອຍສອງຫົວ: Khasa Goes to the Fiesta (Doubleday, 1967), ແລະ Balloons: The First Two Hundred Years (Putnam, 1972). ລາວອາໄສຢູ່ໃນ San Francisco.

ການສຶກສາ

Jaime Escalante (1930-) ເປັນຄູສອນຄະນິດສາດທີ່ຍອດຢ້ຽມ ເຊິ່ງເລື່ອງລາວໄດ້ຖືກເລົ່າສູ່ຟັງໃນຮູບເງົາທີ່ໄດ້ຮັບລາງວັນ ຢືນ ແລະສົ່ງ (1987). ຮູບເງົາເລື່ອງນີ້ໄດ້ບັນທຶກຊີວິດຂອງລາວເປັນຄູສອນການຄິດໄລ່ໃນ East Los Angeles, ບ່ອນທີ່ລາວເຮັດວຽກຢ່າງຫນັກເພື່ອສະແດງຫ້ອງຮຽນ Latino ສ່ວນໃຫຍ່ຂອງລາວວ່າພວກເຂົາມີຄວາມສາມາດແລະຄວາມຄິດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່. ດຽວນີ້ລາວສອນການຄິດໄລ່ຢູ່ໂຮງຮຽນມັດທະຍົມໃນເມືອງ Sacramento, ລັດຄາລິຟໍເນຍ. ລາວເກີດໃນ La Paz.

ຮູບເງົາ

Raquel Welch (1940-) ເປັນນັກສະແດງຍິງທີ່ປະສົບຜົນສຳເລັດທີ່ໄດ້ປະກົດຕົວໃນຮູບເງົາຫຼາຍເລື່ອງ ແລະເທິງເວທີ. ຜົນງານຮູບເງົາຂອງນາງລວມມີ Fantastic Voyage (1966), One Million Years BC (1967), The Oldest Profession (1967), The Biggest Bundle of ທັງໝົດ (1968), 100 Rifles (1969), Myra Breckinridge (1969), The Wild Party (1975), ແລະ ແມ່, Jugs, ແລະຄວາມໄວ (1976) . Welch ໄດ້ຊະນະລາງວັນ Golden Globe ສໍາລັບນັກສະແດງຍິງດີເດັ່ນສໍາລັບຜົນງານຂອງນາງໃນ The Three Musketeers (1974). ນາງໄດ້ປາກົດຢູ່ໃນເວທີໃນ Woman of the Year (1982).

ວາລະສານ

Hugo Estenssoro (1946-) ແມ່ນສໍາເລັດໃນຫຼາຍຂົງເຂດ. ລາວ​ມີ​ຊື່​ສຽງ​ໃນ​ການ​ເປັນ​ນັກ​ຖ່າຍ​ຮູບ​ວາລະສານ​ແລະ​ໜັງສືພິມ (​ໃນ​ວຽກ​ງານ​ທີ່​ລາວ​ໄດ້​ຮັບ​ລາງວັນ) ​ແລະ​ລາວ​ໄດ້​ດັດ​ແກ້​ບົດ​ກະວີ ( Antologia de Poesia Brasilena [Anthology of Brazilian Poetry], 1967). ລາວຍັງໄດ້ຂຽນເປັນນັກຂ່າວສໍາລັບວາລະສານຈໍານວນຫລາຍທັງຢູ່ຕ່າງປະເທດແລະໃນສະຫະລັດ. ໃນຈົດຫມາຍຂອງລາວ, Estenssoro ໄດ້ສໍາພາດຫົວຫນ້າລັດອາເມລິກາລາຕິນແລະທາງດ້ານການເມືອງແລະຕົວເລກວັນນະຄະດີໃນສະຫະລັດ. ໃນຊຸມປີ 1990, ລາວເປັນຊາວນະຄອນນິວຢອກ.

ວັນນະຄະດີ

Ben Mikaelsen ເກີດຢູ່ La Paz ໃນປີ 1952. ລາວເປັນຜູ້ຂຽນຂອງ Rescue Josh McGuire (1991), Sparrow Hawk Red (1993), Countdown (1997), ແລະ Petey (1998). ເລື່ອງການຜະຈົນໄພທີ່ເປັນເອກະລັກຂອງ Mikaelsen ບໍ່ໄດ້ສຸມໃສ່ການສູ້ຮົບລະຫວ່າງມະນຸດແລະທໍາມະຊາດ. ແທນທີ່ຈະ, ພວກເຂົາເຈົ້າຂໍອຸທອນສໍາລັບການຢູ່ຮ່ວມກັນໂດຍສັນຕິລະຫວ່າງໂລກທໍາມະຊາດແລະສັງຄົມ. Mikaelsen ອາໄສຢູ່ໃນ Bozeman, Montana.

MUSIC

Jaime Laredo (1941-) ເປັນນັກ violinist ທີ່ໄດ້ຮັບຮາງວັນ, ເຊິ່ງໃນຕອນຕົ້ນ, ໄດ້ຮັບການສັງເກດຈາກການສະແດງຄຸນງາມຄວາມດີຂອງລາວ. ລາວໄດ້ປະຕິບັດຄັ້ງທໍາອິດເມື່ອລາວມີອາຍຸແປດປີ. ຄວາມຄ້າຍຄືກັນຂອງລາວໄດ້ຖືກແກະສະຫຼັກໄວ້ໃນສະແຕມໄປສະນີທາງອາກາດຂອງໂບລິເວຍ.

ກິລາ

Marco Etcheverry (1970-) ເປັນນັກກິລາທີ່ປະສົບຜົນສໍາເລັດທີ່ໄດ້ຮັບການຍົກຍ້ອງຈາກແຟນບານເຕະມືອາຊີບ. ກ່ອນທີ່ລາວຈະເຮັດວຽກກັບທີມ DC United, ລາວເປັນນັກກິລາທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ສຸດຂອງໂບລິເວຍແລ້ວ. ລາວໄດ້ຫຼິ້ນໃຫ້ກັບສະໂມສອນບານເຕະຈາກຊິລີໄປສະເປນແລະໄດ້ເດີນທາງໄປທົ່ວໂລກກັບທີມຊາດໂບລິເວຍຕ່າງໆ. ລາວເປັນຫົວໜ້າທີມຂອງລາວ ແລະເປັນວິລະຊົນຕໍ່ຜູ້ອົບພະຍົບໂບລິເວຍຫຼາຍພັນຄົນໃນບໍລິເວນວໍຊິງຕັນ. Etcheverry ນຳ DC United ຊະນະແຊ້ມທັງ 1996 ແລະ 1997. ໃນປີ 1998, Etcheverry ມີອາຊີບສູງ 10 ປະຕູແລະຈັບຄູ່ສ່ວນບຸກຄົນທີ່ດີທີ່ສຸດດ້ວຍ 19 assists, ລວມ 39 ຄະແນນ. ຊື່ຫຼິ້ນ "El Diablo," Etcheverry ແລະJaime Moreno ນັກເຕະທີມຊາດຂອງລາວແມ່ນຜູ້ຫຼິ້ນສອງຄົນດຽວໃນປະຫວັດສາດລີກທີ່ບັນລຸຕົວເລກສອງເທົ່າໃນການເຮັດປະຕູແລະຊ່ວຍ.

ສື່

ໂບລິເວຍ, ດິນແດນແຫ່ງຄຳສັນຍາ.

ສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໃນປີ 1970, ວາລະສານສະບັບນີ້ສົ່ງເສີມວັດທະນະທໍາ ແລະຄວາມງາມຂອງໂບລິເວຍ.

ຕິດຕໍ່: Jorge Saravia, ບັນນາທິການ.

ທີ່ຢູ່: ສະຖານກົງສຸນໂບລິເວຍ, 211 East 43rd Street, Room 802, New York, New York 10017-4707.

ລາຍຊື່ສະມາຊິກ, ສະພາການຄ້າອາເມລິກາໂບລິເວຍ.

ໜັງສືສະບັບນີ້ສະແດງລາຍຊື່ບໍລິສັດອາເມລິກາ ແລະ ໂບລິເວຍ ແລະບຸກຄົນໃດໆກໍຕາມທີ່ສົນໃຈການຄ້າລະຫວ່າງສອງປະເທດ.

ທີ່ຢູ່: U.S. Chamber of Commerce, International Division Publications, 1615 H Street NW, Washington, D.C. 20062-2000.

ໂທລະສັບ: (202) 463-5460.

ເບິ່ງ_ນຳ: ທາວ

ແຟັກ: (202) 463-3114.

ອົງການຈັດຕັ້ງ ແລະສະມາຄົມ

Asociacion de Damas Bolivianas.

ທີ່ຢູ່: 5931 Beech Avenue, Bethesda, Maryland 20817.

ໂທລະສັບ: (301) 530-6422.

ສະພາການຄ້າອາເມລິກາໂບລິເວຍ (ຮູສຕັນ).

ສົ່ງເສີມການຄ້າລະຫວ່າງສະຫະລັດ ແລະໂບລິເວຍ.

ອີເມລ: [email protected].

ອອນລາຍ: //www.interbol.com/ .

ສະມາຄົມການແພດໂບລິເວຍ ແລະສະມາຄົມວິຊາຊີບ, Inc.

ໃຫ້ບໍລິການແກ່ຊາວອາເມລິກາ ໂບລິເວຍ ໃນສາຂາທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບສຸຂະພາບ.

ຕິດຕໍ່: ດຣ. Jaime F.Marquez.

ທີ່ຢູ່: 9105 Redwood Avenue, Bethesda, Maryland 20817.

ໂທລະສັບ: (301) 891-6040.

Comite Pro-Bolivia (ຄະນະກໍາມະການ Pro-Bolivia).

ອົງການ Umbrella ປະກອບດ້ວຍ 10 ກຸ່ມສິລະປະ, ຕັ້ງຢູ່ໃນສະຫະລັດແລະໃນໂບລິເວຍ, ໂດຍມີຈຸດປະສົງເພື່ອອະນຸລັກແລະສະແດງການເຕັ້ນພື້ນເມືອງໂບລິເວຍໃນສະຫະລັດ.

ທີ່ຢູ່: P. O. Box 10117, Arlington, Virginia 22210.

ໂທລະສັບ: (703) 461-4197.

ແຟັກ: (703) 751-2251.

ອີເມລ: [email protected].

ເບິ່ງ_ນຳ: ປະຫວັດສາດແລະວັດທະນະທໍາການພົວພັນ - Bahamians

ອອນລາຍ: //jaguar.pg.cc.md.us/Pro-Bolivia/ .

ແຫຼ່ງຂໍ້ມູນສໍາລັບການສຶກສາເພີ່ມເຕີມ

Blair, David Nelson. ແຜ່ນດິນ ແລະປະຊາຊົນຂອງໂບລິເວຍ. ນິວຢອກ: J. B. Lippincott, 1990.

Griffith, Stephanie. "ຊາວໂບລິເວຍບັນລຸຄວາມຝັນຂອງອາເມລິກາ: ຄົນເຂົ້າເມືອງທີ່ມີການສຶກສາດີທີ່ມີຄວາມມຸ່ງຫວັງສູງເຮັດວຽກຫນັກ, ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງໃນເຂດ DC." ໜັງສືພິມ Washington Post. ວັນທີ 8 ພຶດສະພາ 1990, ໜ້າ. E1.

Klein, Herbert S. Bolivia: The Evolution of a Multiethnic Society (2nd ed.). New York: Oxford University Press, 1992.

Morales, Waltraud Queiser. ໂບລິເວຍ: ດິນແດນແຫ່ງການຕໍ່ສູ້. Boulder, Colorado: Westview Press, 1992.

Pateman, Robert. ໂບລິເວຍ. ນິວຢອກ: Marshall Cavendish, 1995.

Schuster, Angela, M. "ສິ່ງທໍໂບລິເວຍທີ່ສັກສິດກັບຄືນມາ." ໂບຮານຄະດີ. ສະບັບ. 46, ມັງກອນ/ກຸມພາ 1993, ໜ້າ 20-22.ຈະເລີນເຕີບໂຕ. ສູນກາງສໍາລັບພິທີກໍາແລະພິທີການຂອງມັນແມ່ນຢູ່ໃນຝັ່ງທະເລສາບ Titicaca, ທະເລສາບທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນໂລກແລະເປັນສ່ວນຫນຶ່ງທີ່ໂດດເດັ່ນຂອງພູມສາດຂອງໂບລິເວຍ. ວັດ​ທະ​ນະ​ທໍາ Tiahuanaco ໄດ້​ຮັບ​ການ​ພັດ​ທະ​ນາ​ສູງ​ແລະ​ຈະ​ເລີນ​ຮຸ່ງ​ເຮືອງ. ມັນມີລະບົບການຂົນສົ່ງທີ່ດີເລີດ, ເຄືອຂ່າຍເສັ້ນທາງ, ຊົນລະປະທານ, ແລະເຕັກນິກການກໍ່ສ້າງທີ່ໂດດເດັ່ນ.

ຕໍ່ມາຊາວອິນເດຍ Aymara ໄດ້ບຸກໂຈມຕີ, ອາດຈະມາຈາກປະເທດຊີລີ. ໃນຕອນທ້າຍຂອງສະຕະວັດທີສິບຫ້າ, Incas Peruvian ໄດ້ swept ເຂົ້າໄປໃນແຜ່ນດິນ. ການປົກຄອງຂອງພວກເຂົາສືບຕໍ່ຈົນກ່ວາການມາຮອດຂອງຊາວສະເປນໃນຊຸມປີ 1530. ການປົກຄອງຂອງແອສປາໂຍນໄດ້ຖືກເອີ້ນວ່າໄລຍະເວລາອານານິຄົມ, ແລະໄດ້ຖືກຫມາຍໂດຍການພັດທະນາຕົວເມືອງ, ການຂົ່ມເຫັງທີ່ໂຫດຮ້າຍຂອງຊາວອິນເດຍ, ແລະວຽກງານເຜີຍແຜ່ຂອງພວກປະໂລຫິດກາໂຕລິກ. ການຕໍ່ສູ້ເພື່ອເອກະລາດຈາກສະເປນໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນໃນສະຕະວັດທີສິບເຈັດ, ແລະການກະບົດທີ່ມີຄວາມສໍາຄັນທີ່ສຸດໄດ້ເກີດຂື້ນໃນເວລາທີ່ Aymara ແລະ Quechua ສາມັກຄີກັນໃນທ້າຍສະຕະວັດທີສິບແປດ. ໃນທີ່ສຸດຜູ້ນໍາຂອງພວກເຂົາໄດ້ຖືກຈັບແລະປະຫານຊີວິດ, ແຕ່ພວກກະບົດຍັງສືບຕໍ່ຕໍ່ຕ້ານ, ແລະເປັນເວລາຫຼາຍກວ່າ 100 ມື້, ຊາວອິນເດຍປະມານ 80,000 ຄົນໄດ້ປິດລ້ອມເມືອງ La Paz. ນາຍພົນ Antonio Jose de Sucre, ຜູ້ທີ່ຕໍ່ສູ້ຄຽງຂ້າງ Simon Bolivar, ສຸດທ້າຍໄດ້ຮັບເອກະລາດຈາກສະເປນໃນປີ 1825. ປະເທດຊາດໃຫມ່ແມ່ນສາທາລະນະລັດ, ມີວຽງຈັນຝົນແລະເຮືອນຂອງຜູ້ຕາງຫນ້າ, ສາຂາບໍລິຫານ, ແລະຕຸລາການ.

ເກືອບທັນທີທີ່ໂບລິເວຍໄດ້ຮັບເອກະລາດ, ມັນໄດ້ສູນເສຍສົງຄາມອັນຮ້າຍແຮງສອງຄັ້ງໃຫ້ກັບ

Chile, ແລະໃນຂະບວນການ, ໄດ້ສູນເສຍການເຂົ້າເຖິງແຄມຝັ່ງທະເລດຽວຂອງມັນ. ມັນໄດ້ສູນເສຍສົງຄາມຄັ້ງທີ 3 ໃນປີ 1932, ໃນເວລານີ້ກັບ Paraguay, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ການຄອບຄອງທີ່ດິນຫຼຸດລົງຕື່ມອີກ. ເຖິງແມ່ນວ່າໃນຕອນທ້າຍຂອງສັດຕະວັດທີ 20, ຄວາມຫຍຸ້ງຍາກດັ່ງກ່າວຍັງສືບຕໍ່ມີນໍ້າຫນັກຕໍ່ຈິດໃຈຂອງໂບລິເວຍແລະຜົນກະທົບຕໍ່ການກະທໍາທາງດ້ານການເມືອງໃນນະຄອນຫຼວງ La Paz.

ຄວາມສຳເລັດປະຫວັດສາດຂອງໂບລິເວຍໃນການໄດ້ຮັບຄວາມຮັ່ງມີອັນລ້ຳຄ່າຈາກໃຕ້ດິນຂອງຕົນແມ່ນເປັນພອນອັນປະສົມກັນ. ພຽງແຕ່ສອງສາມປີຫຼັງຈາກການມາຮອດຂອງຊາວສະເປນ, ເງິນໄດ້ຖືກຄົ້ນພົບຢູ່ໃກ້ກັບເມືອງ Potosi. ເຖິງແມ່ນວ່ານິທານຂອງອິນເດຍໄດ້ເຕືອນວ່າເງິນບໍ່ຄວນຖືກຂຸດຄົ້ນ, ແຕ່ຊາວສະເປນໄດ້ສ້າງຕັ້ງລະບົບການຂຸດຄົ້ນບໍ່ແຮ່ທີ່ສັບສົນເພື່ອດຶງເອົາແຮ່ມາຈາກ Cerro Rico ("ພູທີ່ອຸດົມສົມບູນ"). ສະຕະວັດທີສິບຫົກແລະສະຕະວັດທີສິບເຈັດໄດ້ເຫັນຊັບພະຍາກອນທີ່ມີຄຸນຄ່າທີ່ສຸດຂອງໂບລິເວຍເຂົ້າໄປໃນຄັງຂອງຄ່າພາກຫຼວງຂອງແອສປາໂຍນ. ການສະໜອງເງິນຈຳນວນຫຼາຍໄດ້ໝົດໄປພາຍຫຼັງພຽງແຕ່ 30 ປີເທົ່ານັ້ນ, ແລະວິທີການໃໝ່ໃນການຂຸດຄົ້ນແຮ່ແມ່ນຈຳເປັນ. ວິທີການນໍາໃຊ້ mercury ທີ່ເປັນພິດສູງໄດ້ຖືກພັດທະນາ, ແລະອະນຸຍາດໃຫ້ສະກັດເອົາແຮ່ຊັ້ນຕ່ໍາສໍາລັບສັດຕະວັດແລ້ວ. ພາກພື້ນທີ່ເຢັນແລະບໍ່ສາມາດເຂົ້າເຖິງໄດ້ປະມານ Potosi ຢ່າງໄວວາກາຍເປັນເມືອງທີ່ມີປະຊາກອນຫຼາຍທີ່ສຸດໃນແອສປາໂຍນອາເມລິກາ; ປະມານ 1650, ປະຊາກອນຂອງມັນແມ່ນ 160,000. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ສໍາລັບຜູ້ທີ່ຕ້ອງເຮັດວຽກພາຍໃຕ້ Cerro Rico, ເກືອບສະເຫມີ Amerindians, ໂຊກດີຂອງການຂຸດຄົ້ນບໍ່ແຮ່ຫມາຍເຖິງການບາດເຈັບ, ຄວາມເຈັບປ່ວຍ, ແລະຄວາມຕາຍ. ຫລາຍ​ພັນ​ຄົນ​ໄດ້​ເສຍ​ຊີວິດ​ຢູ່​ໃຕ້​ພູ​ທີ່​ສູງ​ຊັນ.

ຍຸກສະໄໝໃໝ່

ນອກຈາກການເປັນຜູ້ສົ່ງອອກເງິນແລ້ວ, ໂບລິເວຍຍັງກາຍເປັນຜູ້ສະໜອງກົ່ວຊັ້ນນໍາສໍາລັບຕະຫຼາດໂລກ. Ironically, ເງື່ອນໄຂການເຮັດວຽກຢູ່ໃນບໍ່ແຮ່ໄດ້ນໍາໄປສູ່ການວິວັດທະນາຂອງລັດທາງດ້ານການເມືອງທີ່ທັນສະໄຫມຂອງໂບລິເວຍ. ສະພາບ​ການ​ໃນ​ການ​ຂຸດ​ຄົ້ນ​ບໍ່​ແຮ່​ຍັງ​ຄົງ​ເປັນ​ທີ່​ໜ້າ​ກຽດ​ຊັງ​ຈົນ​ເກີດ​ມີ​ພັກ​ກຳມະກອນ, ຂະບວນການ​ປະຕິວັດ​ແຫ່ງ​ຊາດ ຫຼື MNR. ພາຍໃຕ້ການນໍາພາຂອງປະທານາທິບໍດີ Paz Estenssoro ໃນຊຸມປີ 1950, MNR ໄດ້ສັນຊາດບໍ່ແຮ່, ເອົາພວກມັນມາຈາກບໍລິສັດເອກະຊົນແລະໂອນສິດເປັນເຈົ້າຂອງກັບລັດຖະບານ. MNR ຍັງໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນການປະຕິຮູບທີ່ດິນແລະອຸດສາຫະກໍາທີ່ສໍາຄັນ. ເປັນຄັ້ງທຳອິດ, ຊາວອິນເດຍ ແລະ ຄົນທຸກຍາກທີ່ເຮັດວຽກງານອື່ນໆ ໄດ້ມີໂອກາດເປັນເຈົ້າຂອງດິນແດນທີ່ເຂົາເຈົ້າ ແລະ ບັນພະບຸລຸດຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້ທຳມາຫາກິນມາຫຼາຍລຸ້ນຄົນ.

ຈາກຊຸມປີ 1970 ເປັນຕົ້ນມາ, ໂບລິເວຍປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຍ້ອນໄພເງິນເຟີ້ທີ່ຮຸນແຮງ, ສະພາບເສດຖະກິດທີ່ຊຸດໂຊມລົງອື່ນໆ, ແລະ ລະບອບຜະເດັດການທາງທະຫານ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ໃນທ້າຍສະຕະວັດທີ 20, ບາງມາດຕະການຂອງສະຖຽນລະພາບທາງເສດຖະກິດໄດ້ກັບຄືນມາ. ເສດຖະກິດຂອງໂບລິເວຍໄດ້ຖືກຄອບງໍາສະເຫມີໂດຍການຂຸດຄົ້ນບໍ່ແຮ່, ງົວແລະຝູງແກະ, ແຕ່ການຂະຫຍາຍຕົວຂອງໃບ coca ໄດ້ກາຍເປັນບັນຫາໃຫຍ່ໃນຊຸມປີ 1980. ຈາກໃບ, coca paste ສາມາດເຮັດໄດ້ຢ່າງຜິດກົດຫມາຍ, ເຊິ່ງຫຼັງຈາກນັ້ນຖືກນໍາໃຊ້ໃນການຜະລິດ cocaine. ໃນຊຸມປີ 1990, ລັດຖະບານໂບລິເວຍໄດ້ພະຍາຍາມຫຼຸດຜ່ອນການຄ້າຢາເສບຕິດ. ການ​ຜະ​ລິດ​ແລະ​ການ​ຂາຍ​ໂຄ​ເຄນ​ຜິດ​ກົດ​ຫມາຍ​ໄດ້​ເປັນ​ຈຸດ​ສໍາ​ຄັນ​ຂອງ​ການ​ໂຕ້​ຖຽງ​ກັນລະຫວ່າງສະຫະລັດ ແລະໂບລິເວຍ. ໃນວໍຊິງຕັນ, ດີຊີ, ໂບລິເວຍ, ຄືກັນກັບປະເທດອື່ນໆ, ຕ້ອງໄດ້ຮັບການ "ຢັ້ງຢືນ" ເປັນປະຈໍາເປັນຄູ່ຮ່ວມງານທີ່ເຮັດວຽກຫນັກເພື່ອຢຸດການຄ້າຢາເສບຕິດ; ຂະບວນການນີ້ມັກຈະຖືກກ່າວຫາທາງດ້ານການເມືອງແລະຍາວນານ, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ປະເທດທີ່ທຸກຍາກທີ່ຂຶ້ນກັບການຄ້າ, ການຊ່ວຍເຫຼືອລ້າ, ແລະສິນເຊື່ອຂອງສະຫະລັດເພື່ອກໍານົດເວລາຂອງພວກເຂົາ. ຂະບວນການນີ້ແມ່ນມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໂດຍຄວາມຈິງທີ່ວ່າໃບ coca ສະເຫມີເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງຊີວິດປະຈໍາວັນຂອງຊາວໂບລິເວຍຫຼາຍລ້ານຄົນ. ມັນບໍ່ແມ່ນເລື່ອງແປກທີ່ຈະເຫັນຊາວໂບລິເວຍຊົນນະບົດໃນຊົນນະບົດກໍາລັງກັ່ນໃບໂຄຄາ.

ຄົນເຂົ້າເມືອງໂບລິເວຍມາຮອດສະຫະລັດດ້ວຍຂໍ້ໄດ້ປຽບທີ່ບໍ່ໄດ້ຖືກແບ່ງປັນໂດຍກຸ່ມຄົນອົບພະຍົບອື່ນໆ. ຊາວອາເມລິກາໂບລິເວຍໂດດເດັ່ນຈາກກຸ່ມຄົນອົບພະຍົບອື່ນໆເພາະວ່າ, ບໍ່ເຫມືອນກັບຄົນອື່ນໆທີ່ຫລົບຫນີຈາກລະບອບທີ່ໂຫດຮ້າຍ, ຊາວໂບລິເວຍເດີນທາງໄປສະຫະລັດເພື່ອຊອກຫາໂອກາດທາງດ້ານເສດຖະກິດແລະການສຶກສາຫຼາຍກວ່າເກົ່າ. ດ້ວຍເຫດນີ້, ເຂົາເຈົ້າໄດ້ດີກວ່າຜູ້ທີ່ສະແຫວງຫາບ່ອນລີ້ໄພທາງດ້ານການເມືອງ, ເຊັ່ນຊາວ Salvadorans ແລະ Nicaraguans. ນອກຈາກນີ້, ໂບລິເວຍປົກກະຕິແລ້ວແມ່ນມາຈາກຕົວເມືອງໃຫຍ່, ແລະປັບຕົວເຂົ້າກັບເຂດຕົວເມືອງຂອງອາເມລິກາໄດ້ງ່າຍຂຶ້ນ. ພວກ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ສຶກ​ສາ​ດີ​ແລະ​ມີ​ຄວາມ​ປາດ​ຖະ​ຫນາ​ເປັນ​ມື​ອາ​ຊີບ​ສູງ. ຄອບຄົວຂອງເຂົາເຈົ້າປົກກະຕິແລ້ວແມ່ນ intact, ແລະເດັກນ້ອຍຂອງເຂົາເຈົ້າຢູ່ໃນໂຮງຮຽນໄດ້ດີເນື່ອງຈາກວ່າພໍ່ແມ່ມາຈາກພື້ນຖານການສຶກສາສູງ. ໃນຊຸມປີ 1990, Stephanie Griffith, ນັກເຄື່ອນໄຫວໃນຊຸມຊົນຄົນເຂົ້າເມືອງກ່າວວ່າ, ໃນບັນດາຜູ້ອົບພະຍົບທີ່ຜ່ານມາ, ຊາວໂບລິເວຍເຂົ້າມາໃກ້ທີ່ສຸດເພື່ອບັນລຸເປົ້າຫມາຍແຫ່ງຊາດ.ຝັນ.

ຮູບແບບການຕັ້ງຖິ່ນຖານ

ຕັ້ງແຕ່ປີ 1820, ມີຜູ້ອົບພະຍົບຫຼາຍກວ່າໜຶ່ງລ້ານຄົນຈາກອາເມລິກາກາງ ແລະ ອາເມລິກາໃຕ້ ໄດ້ມາຕັ້ງຖິ່ນຖານຢູ່ໃນສະຫະລັດ, ແຕ່ພວກເຂົາແມ່ນໃຜ ຫຼືມາຈາກໃສ ຍັງຄົງເປັນຄວາມລຶກລັບ. ມັນບໍ່ຮອດປີ 1960 ທີ່ສໍານັກງານສໍາມະໂນຄົວຂອງສະຫະລັດໄດ້ຈັດປະເພດຄົນເຂົ້າເມືອງເຫຼົ່ານີ້ຕາມຊາດກໍາເນີດຂອງເຂົາເຈົ້າ. ໃນປີ 1976, ສໍານັກງານສໍາມະໂນຄົວຄາດຄະເນວ່າຊາວອາເມລິກາກາງແລະໃຕ້ຈາກບັນດາປະເທດທີ່ເວົ້າພາສາແອສປາໂຍນມີເຖິງ 7 ສ່ວນຮ້ອຍຂອງປະຊາກອນຕົ້ນກໍາເນີດແອສປາໂຍນໃນສະຫະລັດ. ນອກຈາກນັ້ນ, ຂະຫນາດຂອງຊຸມຊົນຊາວອາເມຣິກັນໂບລິເວຍແມ່ນມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃນການກວດສອບຍ້ອນວ່າຊາວໂບລິເວຍຈໍານວນຫຼາຍມາຮອດສະຫະລັດອາເມລິກາດ້ວຍວີຊ່າທ່ອງທ່ຽວແລະຢູ່ກັບຫມູ່ເພື່ອນຫຼືຄອບຄົວທີ່ບໍ່ມີກໍານົດ. ເນື່ອງຈາກວ່ານີ້, ແລະເນື່ອງຈາກວ່າຈໍານວນທັງຫມົດຂອງຄົນເຂົ້າເມືອງໂບລິເວຍໄປປະເທດນີ້ມີຫນ້ອຍ, ການຄາດຄະເນຂອງຄື້ນຟອງຄົນເຂົ້າເມືອງໂບລິເວຍໄປສະຫະລັດອາດຈະເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ຈະກໍານົດ.

ຕົວ​ເລກ​ການ​ສຳ​ມະ​ໂນ​ຄົວ​ຂອງ​ສະ​ຫະ​ລັດ​ສະ​ແດງ​ໃຫ້​ເຫັນ​ວ່າ, ໃນ 10 ປີ​ລະ​ຫວ່າງ​ປີ 1984 ແລະ 1993, ມີ​ພຽງ​ແຕ່ 4,574 ຄົນ​ທີ່​ເປັນ​ພົນ​ລະ​ເມືອງ Bolivians ຂອງ​ສະ​ຫະ​ລັດ. ອັດຕາການເຂົ້າເມືອງປະຈໍາປີແມ່ນຄົງທີ່, ຕັ້ງແຕ່ຕ່ໍາໃນປີ 1984 ຂອງ 319 ໄປຫາສູງໃນປີ 1993 ຂອງ 571. ຈໍານວນສະເລ່ຍຂອງຊາວໂບລິເວຍທີ່ໄດ້ສັນຊາດໃນແຕ່ລະປີແມ່ນ 457. ໃນປີ 1993, 28,536 ໂບລິເວຍໄດ້ຖືກຍອມຮັບເຂົ້າໄປໃນສະຫະລັດ. ໃນປີດຽວກັນ, ມີພຽງຄົນເຂົ້າເມືອງໂບລິເວຍ 571 ຄົນເທົ່ານັ້ນທີ່ຖືກສັນຊາດເປັນພົນລະເມືອງສະຫະລັດ. ອັດຕາການເປັນທໍາມະຊາດທີ່ຕໍ່ານີ້ສະທ້ອນໃຫ້ເຫັນເຖິງອັດຕາຂອງຄົນອື່ນຊຸມຊົນອາເມລິກາກາງ ແລະໃຕ້. ນີ້ຊີ້ໃຫ້ເຫັນວ່າຊາວອາເມລິກາໂບລິເວຍມີຄວາມສົນໃຈໃນໂບລິເວຍຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ, ແລະເປີດໂອກາດທີ່ຈະກັບຄືນໄປອາເມລິກາໃຕ້ໃນອະນາຄົດ.

​ເຖິງ​ແມ່ນ​ວ່າ​ຊາວ​ໂບລິ​ວີ​ຈຳນວນ​ໜ້ອຍ​ທີ່​ອົບ​ພະຍົບ​ໄປ​ຢູ່​ໃນ​ສະ​ຫະ​ລັດ​ອາ​ເມ​ລິ​ກາ, ຜູ້​ທີ່​ເຮັດ​ນັ້ນ​ມັກ​ເປັນ​ພະນັກງານ​ລັດຖະກອນ ​ແລະ ບໍລິຫານ. ການອົບພະຍົບນີ້, ຫຼື "ການລະບາຍສະຫມອງ," ຂອງພະນັກງານທີ່ມີການສຶກສາໄດ້ເປັນອັນຕະລາຍຕໍ່ໂບລິເວຍແລະອາເມລິກາໃຕ້ທັງຫມົດ. ມັນເປັນການອົບພະຍົບຊົນຊັ້ນກາງຈາກປະເທດທີ່ທຸກຍາກທີ່ສຸດໃນໂລກ. ຂອງຜູ້ເຂົ້າເມືອງໃນອາເມລິກາໃຕ້ທັງໝົດ, ຄົນເຂົ້າເມືອງຂອງໂບລິເວຍເປັນຕົວແທນຂອງອັດຕາສ່ວນທີ່ສູງທີ່ສຸດຂອງຜູ້ຊ່ຽວຊານ, ຈາກ 36 ສ່ວນຮ້ອຍໃນກາງຊຸມປີ 1960 ຫາເກືອບ 38 ສ່ວນຮ້ອຍໃນປີ 1975. ໃນການປຽບທຽບ, ອັດຕາສ່ວນສະເລ່ຍຂອງຜູ້ເຂົ້າເມືອງອາຊີບຈາກບັນດາປະເທດອາເມລິກາໃຕ້ອື່ນໆແມ່ນ 20 ສ່ວນຮ້ອຍ. ຄົນງານທີ່ໄດ້ຮັບການສຶກສາເຫຼົ່ານີ້ສ່ວນໃຫຍ່ຈະເດີນທາງໄປເມືອງອາເມລິກາຢູ່ແຄມຝັ່ງທະເລຂອງປະເທດນີ້, ຕັ້ງຖິ່ນຖານຢູ່ໃນໃຈກາງເມືອງໃນຝັ່ງຕາເວັນຕົກ, ພາກຕາເວັນອອກສຽງເຫນືອ, ແລະລັດອ່າວ. ຢູ່ທີ່ນັ້ນ, ພວກເຂົາແລະຄົນອົບພະຍົບສ່ວນໃຫຍ່ຊອກຫາປະຊາກອນທີ່ສະດວກສະບາຍທີ່ມີປະຫວັດສາດ, ສະຖານະພາບ, ແລະຄວາມຄາດຫວັງທີ່ຄ້າຍຄືກັນ.

ຊຸມຊົນທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດຂອງຊາວໂບລິເວຍອາເມລິກາແມ່ນຢູ່ໃນ Los Angeles, Chicago, ແລະ Washington, D.C. ຕົວຢ່າງ, ການຄາດຄະເນຈາກຕົ້ນຊຸມປີ 1990 ຊີ້ໃຫ້ເຫັນວ່າປະມານ 40,000 ຄົນອາເມລິກາໂບລິເວຍອາໄສຢູ່ໃນແລະອ້ອມຮອບວໍຊິງຕັນ, D.C.

ເຊັ່ນດຽວກັບຄົນອົບພະຍົບໃນອາເມລິກາໃຕ້, ນັກທ່ອງທ່ຽວສ່ວນໃຫຍ່ຈາກໂບລິເວຍໄປສະຫະລັດລັດຕ່າງໆເຂົ້າໄປຜ່ານທ່າເຮືອ Miami, Florida. ໃນປີ 1993, ໃນຈໍານວນ 1,184 ຄົນເຂົ້າເມືອງໂບລິເວຍຍອມຮັບ, 1,105 ຄົນໄດ້ເຂົ້າໄປໃນເມືອງ Miami. ຕົວ​ເລກ​ເຫຼົ່າ​ນີ້​ຍັງ​ເປີດ​ເຜີຍ​ວ່າ ການ​ອົບ​ພະ​ຍົບ​ໂບ​ລິ​ເວຍ​ມີ​ໜ້ອຍ​ພຽງ​ໃດ. ສໍາລັບຕົວຢ່າງ, ໃນປີດຽວກັນ, ຄົນອົບພະຍົບ Colombian ໄປສະຫະລັດມີຈໍານວນເກືອບ 10,000 ຄົນ.

ຄອບຄົວຊາວອາເມຣິກັນ ຮັບເອົາເດັກນ້ອຍໂບລິເວຍ ຈຳນວນໜ້ອຍ. ໃນປີ 1993, ມີການລ້ຽງດູ 123 ຄົນ, ມີເດັກຍິງ 65 ຄົນ ແລະ ຜູ້ຊາຍ 58 ຄົນ. ເດັກນ້ອຍເຫຼົ່ານັ້ນສ່ວນໃຫຍ່ໄດ້ຮັບການລ້ຽງດູເມື່ອພວກເຂົາມີອາຍຸຕໍ່າກວ່າໜຶ່ງປີ.

Acculturation and Assimilation

ໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວຊາວອາເມລິກາໂບລິເວຍພົບວ່າທັກສະ ແລະປະສົບການຂອງເຂົາເຈົ້າກະກຽມໃຫ້ເຂົາເຈົ້າດີສໍາລັບຊີວິດໃນສະຫະລັດ. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ໃນທ້າຍສະຕະວັດທີ 20,

ໃນໂອກາດຄົບຮອບ 45 ປີຂອງ ສະຫະລັດໄດ້ໃຫ້ສັນຊາດແກ່ Puerto Rico ໃນນິວຢອກ York, Gladys Gomez ຂອງ Bronx ໄດ້ຮັບການເປັນຕົວແທນຂອງປະເທດໂບລິເວຍບ້ານເກີດຂອງນາງ. ນາງກຳລັງຖືທຸງສະຫະລັດ ແລະ ເປີໂຕຣິກັນ. ຄວາມຮູ້ສຶກຕໍ່ຕ້ານຄົນເຂົ້າເມືອງເພີ່ມຂຶ້ນ, ໂດຍສະເພາະຕໍ່ກັບການເຂົ້າເມືອງຂອງຊາວເມັກຊິໂກອາເມລິກາ, ແລະຄວາມຮູ້ສຶກເຫຼົ່ານີ້ມັກຈະບໍ່ສາມາດຈໍາແນກລະຫວ່າງຊາວອາເມລິກາກາງ ແລະໃຕ້ ແລະລະຫວ່າງການເຂົ້າເມືອງທີ່ຖືກຕ້ອງຕາມກົດໝາຍ ແລະຜິດກົດໝາຍ. ດັ່ງນັ້ນ, ການເຄື່ອນໄຫວໄປສູ່ສະຫະລັດແມ່ນສິ່ງທ້າທາຍສໍາລັບໂບລິເວຍ.

ປະເພນີ, ຮີດຄອງປະເພນີ, ແລະຄວາມເຊື່ອ

ຊາວອາເມຣິກັນໂບລິເວຍສະແຫວງຫາທີ່ຈະປູກຝັງໃຫ້ລູກຂອງເຂົາເຈົ້າມີຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ເຂັ້ມແຂງກ່ຽວກັບວັດທະນະທໍາຂອງ